Η εκκλησία

Κλείνει συν Θεώ και αυτός ο μήνας. Πορευόμαστε προς την δεσποτική εορτή των χριστουγέννων.

Γύρω μας οι άνθρωποι ακόμα ανασφαλείς και μαζεμένοι, παλεύουν για τον ελάχιστο επιούσιο, ενώ αναμένουν όλο και περισσότερες οικονομικοκοινωνικές αλλαγές και εκπλήξεις. 

Η ρουτίνα της φτώχειας και της ντροπής , του άγχους βασιλεύει. 

Ποιός ετοιμάζεται αλήθεια για την θεοφάνεια και ποιός την ζεί καθημερινά; 

Εθισμένοι στην εύρεση του άρτου περιμένουμε την ελεημοσύνη των αφεντικών για να ζήσουμε με λιγότερες ανασφάλειες ακόμα μια ημερολογιακή ημέρα. 

Εντωμεταξύ η εκκλησία συνεχίζει να μας προσφέρει κάθε μέρα ένα τρόπαιο, μια μνήμη αγίου, μια ευκαιρία στην κοινωνία του Θεού. 

Είναι παρήγορο πού σε καιρούς πολέμου ή ειρήνης, ευμάρειας ή κρίσης, έχουμε ένα δικό μας λειτουργικό χρόνο πού συμπορεύεται με και διασχίζει την σχετικότητα μας.

Κάποια πράγματα είναι τόσο αυθεντικά και αναλλοίωτα όσο τα αιωνόβια βουνά. 

Στέκουν σαν μάρτυρες όλων των φοβερών γεγονότων και δεν χάνουν την ιεροπρέπεια και την αθανασία τους.

Στηρίζεσαι πάνω τους και ζείς μια διαφορετική πραγματικότητα!

'Οτι διαρκεί ανεξάρτητα από τον φόβο μας είναι ιαματικό. Και αυτό είναι η εκκλησία.

απο το φβ

Το τέλος των υπερηφάνων

 

γουΐλιαμ μπλέηκ, ναβουχοδονόσορ

Ο Κύριος μας , έζησε και έδρασε κυρίως ανάμεσα στον λαό της γής και κατά κύριο λόγο για δημογραφικούς κυρίως αλλά και για θεολογικούς σκοπούς(ταπείνωση), οι απλοί και οι πολλοί ήταν οι αποδέκτες του κηρύγματος Του. 

Θα ήταν φυσικά άδικο και λάθος από καθαρά κοινωνιστική προκατάληψη να αγνοήσουμε πώς ο Κύριος δεν απευθύνθηκε μόνο στους φτωχούς και τους απλούς( άσχετα αν έζησε ως τέτοιος και άσχετα αν αυτοί μάλλον Τον αποδέχτηκαν), αλλά ως ιατρός πάσης ασθενείας, έδειξε μέριμνα και προς τους πλουσίους, τους ηγέτες και τους θρησκευτικούς αρχηγούς. 

Ήρθε να αναπλάσει τον άνθρωπο κάθε τάξης και να τον σώσει από τον θάνατο της αμαρτίας. Και σε αυτές τις τάξεις εμφιλοχωρεί κάθε είδους αμαρτίας και παρεκτροπής.

Όταν ο Κύριος λοιπόν απηύθυνε τις περί απλήστων και αδίκων πλουσίων παραβολές, όταν φιλοξενήθηκε στην οικία του φαρισαίου, όταν μίλησε για άδικο κριτή, όταν επελεξε ανάμεσα στους προσκεκλημένους τον τελώνη και τον πλούσιο νεανίσκο, επέδειξε φιλανθρωπία και αγάπη και ενδιαφέρθηκε για την σωτηρία τους. Είναι αφέλεια σκληρή να δεχτούμε πώς περιορίστηκε μόνο στις μάζες γιατί εκεί θα έβρισκε μοναδική αποδοχή. Γιατί ο ίδιος δεν ήρθε να κηρύξει ηθική και κοινωνικό μήνυμα, αλλά μετάνοια εις άφεσιν αμαρτιών. 

Τον αυτό σκοπό είχε και ο προ και μετά του Κυρίου προφητικός ελεγχτικός λόγος από τους κατά καιρούς θρησκευτικούς ηγέτες.

Διάβαζα σήμερα την ιστορία του Ναβουχοδονόσορα. Ο βασιλιάς αυτός δεν σεβάστηκε ούτε ανθρωπινες ζωές, ούτε Ιερά, ούτε τίποτα. Και μάλιστα η έπαρση και η σκληρότητα του έφτασε σε τέτοιο σημείο ώστε να στήσει το είδωλο του σε κολοσσιαίες διαστάσεις και να απαιτήσει να το προσκυνήσουν όλοι, με την ποινή του θανάτου. Έριξε μάλιστα τους τρεις παίδες στην κάμινο για να μην μείνει ίχνος από αυτούς και το "μίασμα της ασέβειας" τους προς το πρόσωπο του.Εγινε δηλαδή θεός, αντίχριστος εωσφόρος. Στο τέλος κατάντησε να τρέχει μέσα στις ερημιές και να τρώει χορτάρια σαν κτήνος. Και τον έδεσαν με αλυσίδες γιατί αποτρελάθηκε και αποκτηνώθηκε τελείως. Το βασίλειο του σε λίγο έπεσε σε χέρια εχθρών.

Αυτή είναι μια διδακτική ιστορία για όλους τους ηγέτες και τους δικτατορίσκους της πολιτικής και οικονομικής μας ζωής. Η έπαρση και η μεγαλαυχία ταπεινώνεται με τον χειρότερο τρόπο . Και αποκτηνώνει(αφροσύνη). Κάποια στιγμή θα αποβεί σε μεγάλη συντριβή.Και μετά την συντριβή την κοινωνική και επίγεια, συνεχίζεται μια απείρως οδυνηρότερη κόλαση.

Ο λόγος μας λοιπόν εδώ προς κάθε δυνάστη και μικρόθεο υπερήφανο, είναι λόγος φιλανθρωπίας. Αν δεν μετανοήσουν έμπρακτα έναντι του Θεού και δεν αποκαταστήσουν κάθε αδικία με εκφραστικό και άμεσο τρόπο, τους περιμένει μια ποινή τεράστια, την οποία οι ίδιοι οικοδομούν για τον εαυτό τους.Καιρό τους δίνει ο Κύριος. Και οι περισσότεροι το αγνοούν!

Δυστυχώς η ιστορία δεν διδάσκει  αυτόν πού έχει πηρωθεί και έχει κουφαθεί και χάσει κάθε λογική από την απληστία και την ειδωλοποίηση του ασήμαντου εαυτού του. Ευχόμαστε το ευαγγέλιο να είναι το παγοθραυστικό σε μια τέτοια αφροσύνη και κόλαση και να μπεί ένα ίχνος συναίσθησης σε τέτοιες καρδιές. Από ελεημοσύνη το ευχόμαστε. Γιατί σε εμάς τους πολλούς και φτωχούς, έχουν μείνει αρκετά ίχνη ταπείνωσης και αλληλεγγύης ακόμα. Λέω ίχνη γιατί και στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις επιβιώνουν τέτοιες συμπεριφορές συχνά. Και ίσως η ποσότητα να μην έχει καμία σημασία σε σχέση με την ποιότητα.

Όποιος είναι εύσπλαχνος θα βρει ευσπλαχνία. Ο υπερήφανος όμως θα καταγκρεμιστεί.

28 11 14 πκ

Το άστρο της Βηθλεέμ

Το παρακάτω κείμενο είναι βασισμένο στο βιβλίο του αείμνηστου καθηγητή αστρονομίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Δημητρίου Δ. Κωτσάκη. « Το άστρο της Βηθλεέμ».

Ο Σταύρος Πλακίδης και ο Δημήτριος Κωτσάκης στο τηλεσκόπιο "Newall"

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α'.

1. Ο Μεγάλος αναμενόμενος

Η ΓΕΝΝΗΣΗ και η παρουσία του Ιησού Χριστού στον κόσμο αποτελεί ένα γεγονός εξαιρετικής σπουδαιότητας και σημασίας. Έγινε το κέντρο της παγκόσμιας ιστορίας. Και αν εμβαθύνουμε περισσότερο στο γεγονός αυτό, θα δούμε ότι η ανθρωπότητα, συνειδητά ή όχι, νοσταλγούσε και ανέμενε μια λύτρωση, μια σωτηρία από κάποιο Μεσσία, απεσταλμένο του Ουρανού. Η έλευση του Ιησού, διαπιστώνει η Ιστορία, αποτελεί βασικό και ουσιώδες ορόσημο: Η Ιστορία της ανθρωπότητας και του πολιτισμού χωρίζεται σε δύο κόσμους· τον προχριστιανικό και τον χριστιανικό, με κεντρικό πρόσωπο και θεμέλιο στο δεύτερο, τη διδασκαλία του σαρκωθέντος Λόγου του Θεού.

Με το γεγονός της Γεννήσεως του Χρίστου συνδέεται στενά και η εμφάνιση αστέρα εξαιρετικού και εντυπωσιακού, ο οποίος προκάλεσε ιδιαιτέρως την προσοχή των Μάγων, ώστε να επιχειρήσουν το ταξίδι τους μέχρι τα Ιεροσόλυμα και τη Βηθλεέμ. Από τότε σχεδόν άρχισε να παρουσιάζεται το ζήτημα, ποιος ήταν ο αστέρας εκείνος, πού είδαν οι σοφοί της Ανατολής, να δημιουργείται ένα πρόβλημα κοσμολογικό, αφού η πορεία του πολιτισμού του πλανήτη μας συνδέθηκε με την εμφάνιση ενός εξαιρετικού και περίεργου αστρονομικού φαινομένου, με την λάμψη δηλαδή, ενός παράδοξου αστέρα και με κέντρο τον Σωτήρα του κόσμου.

Ο Ιησούς Χριστός ήταν ο μεγάλος αναμενόμενος του ισραηλιτικού λάου. Χιλιάδες χρόνια πριν δίνεται σαν υπόσχεση του Θεού η αποστολή του Σωτήρος. Σε πολλά χωρία της Παλαιάς Διαθήκης προαναγγέλλεται η έλευση του Μεσσία ώστε ο ισραηλιτικός λαός να τον περιμένει. Καταχωρούμε μερικά σχετικά κείμενα, πού δίνουν ελπίδες, πολυάριθμες προφητείες και επαγγελίες του Θεού προς τον Αβραάμ, αναφέρουμε όσα ελέχθησαν από τον Ιακώβ το 18ο αιώνα π.Χ., και πού αποτελούν το κύκνειο άσμα του, προς τα παιδιά του, στην Αίγυπτο. Ιδού τα προφητικά λόγια σε ερμηνευτική απόδοση. (Γεν. μθ' 8-10).

«Ιούδα θα σε υμνήσουν οι αδερφοί σου, θα σε αναγνωρίσουν ως αρχηγόν των, τα χέρια σου θα είναι ισχυρά επάνω εις την ράχιν των εχθρών σου. Θα σε προσκυνήσουν ως αρχηγόν των οί απόγονοι του πατρός σου. Λιοντάρι, γέννημα λιονταριού, θα εΐσ'άι, ' Ιούδα· από εμέ σαν από βλαστόν εφύτρωοες συ, άλλο βλαστάρι υιέ μου. Έξηπλώθης και έκοιμήθης σαν λιοντάρι, σαν νεαρό εύρωστο λιοντάρι. Ποιος τολμά να τον πλησιάση καί να τον έξυπνήση; δεν θα λείψη άρχων από την φυλήν ' Ιούδα καί αρχηγός από τους απογόνους του, μέχρις ότου έλθη εκείνος, εϊς τα χέρια του οποίου άπόκεινται αίέξουσίαι. Αυτός θα είναι η έλπίς καί η προσμονή των λαών, ο Μεσσίας». «Και αυτός προσδοκία εθνών».

Ο Ιησούς Χριστός, προφητεύει ο Ιακώβ είναι προσδοκία εθνών και λαών.

Και όταν επέστρεψαν οι Ισραηλίτες από την Αίγυπτο - περί τα μέσα του 1500 π.Χ. - ο Βαλαάμ ο μάντης είπε:

«Όμιλεΐ ο Βαλαάμ, ο υιός του Βεώρ· ομιλεί ό άνθρωπος, ό όποιος ακούει τα λόγια του Θεοϋ, πού κατέχει την άληθινήν γνώσιν από τον Θεόν αυτός πού κατά τον ϋπνον του βλέπει οράσεις Θεού καί του οποίου τα μάτια είναι ανοικτά, ώστε να εΐσδύη εις το μέλλον. Θα τον 'ίδω καί θα τον δείξω τον Μεσαίαν, όχι όμως τώρα. Μακαρίζω αυτόν, αλλά δεν είναι πλησίον. ' Αργότερα θα άνατείλη άοτρον από τους απογόνους του Ιακώβ, θα άναδειχθή άνθρωπος από τον ίσραηλιτι-κόν λαόν καί θα σύντριψη τους αρχηγούς των Μωαβιτών» (Αριθμ. κδ' 15-17).

Ο Προφήτης Μιχαίας, εννιακόσια χρόνια προ Χριστού, προσφωνεί τη Βηθλεέμ και με χαρά προαναγγέλλει το χαρμόσυνο γεγονός: «Και συ Βηθλεέμ ή άλλως λεγομένη και οίκος ' Εφραθά, μικρά είσαι μεταξύ των πόλεων του ' Ιούδα. Δεν έχεις ούτε χίλιους κατοίκους. "Αλλά από σε θα προέλθη εις δόξαν ίδικήν μου ένας άνήρ ό όποιος θα γίνη άρχων του ισραηλιτικού λαού. ' Η αρχή καί η ενέργεια αύτοϋ ξεπερνά την αρχήν των ήμερων της δημιουργίας. Είναι ο Μεσσίας» (Μιχ. ε' 1). Η Βηθλεέμ θα είναι η πόλις πού θα γέννηση τον Λυτρωτήν. «Εκ σου γαρ έξελεύσεται ηγούμενος, όστις ποιμανεΐ τον λαόν μου του Ισραήλ». (Ματθ. β', 6). ' Η μικρή λοιπόν Βηθλεέμ θα δώσει τον μεγάλο Βασιλιά, τον Μεσσία, ο όποιος θα κυβέρνηση, σαν καλός ποιμένας, τον Ισραηλιτικό λαό.

Την προφητεία αυτή του Μιχαία γνώριζαν καλά οι Εβραίοι της εποχής του Χριστού, όπως φαίνεται από την απάντηση πού έδωσαν οι αρχιερείς και οι γραμματείς στον ' Ηρώδη, όταν αυτός τους ερώτησε που θα γεννιόταν ο Χριστός. «Εν Βηθλεέμ της ' Ιουδαίας» του είπαν. ' Ασφαλώς θα ανέτρεξαν στην προφητεία του Μιχαία.

Λοιπόν «άνατελεϊ άστρον εξ Ιακώβ, άναατήσεται άνθρωπος εξ Ισραήλ» «όστις ποιμανεΐ τον λαόν μου τον Ισραήλ». Αυτός είναι «προσδοκία εθνών». Και πραγματικά υπήρξε η προσδοκία των εθνών.

2. ' Η Προσδοκία των ' Ελλήνων

"Αν ρίξουμε ένα βλέμμα στις παραδόσεις διαφόρων λαών θα διαπιστώσουμε το γεγονός αυτό. "Οτι ήτο «η προσδοκία των εθνών». ΟΙ Έλληνες, οι Αιγύπτιοι, οι Γαλάτες, οι Πέρσες, οι Ινδοί, οι Κινέζοι, οι γηγενείς Αμερικανοί, οι Ευρωπαίοι διατηρούν στις παραδόσεις τους μια τέτοια ελπίδα.

Ο Αισχύλος στην τριλογία του - «Προμηθεύς Πυρφόρος», «Προμηθεύς Δεσμώτης» και «Προμηθεύς Λυόμενος» - παρουσιάζει όλες τις φάσεις του δράματος της ανθρωπότητας στο πρόσωπο του Προμηθέως, πού έβασανίζετο σκληρά, θα είναι ένας απόγονος της παρθένου ' Ιοϋς, ο όποιος θα γεννηθή κατά υπερφυσικό τρόπο. Στο τέλος της τραγωδίας εμφανίζεται ο ' Ερμής, ο όποιος λέγει στον Προμηθέα ότι θα ελευθερωθεί τότε μόνον, όταν κάποιος από τους θεούς τον άντικαταστήοη καί πάθη άντ' αύτοϋ, και αυτός θα κατέλθει και στα σκοτεινά βάθη του "Αδου.
Γράφει ο Αισχύλος τα έξης: «Τοιοϋδε μόχθου τέρμα μη τι προσδοκά πριν αν θεός τις όίάόοχος των σων πόνων φανή, θέληση τ' εις άναύγητον μολεϊν
"Αδην, κνεφαία τ' άμφί Ταρτάρου βάθη».
(Αισχύλου, Προμηθεύς Δεσμώτης, στ. 1026-1029). Καί η ερμηνεία:
«Καί μην προσμένεις στο μαρτύριο αυτό σου τέλος,
πρί να βρεθή κανείς θεός, πού θα θέληση
να πάρη επάνω του τα πάθια σου καί πάει
στοΰ άφεγγου τ' "Αδη τ' άραχλα βαθειά σκοτάδια».
(Μεταφ. Ίωάν. Γρυπάρη).

Πολύ επίσης ενδιαφέρον παρουσιάζει ο διάλογος του Σωκράτη με τον Αλκιβιάδη. Ο Σωκράτης κάνει λόγο για κάποιο θρησκευτικό παιδαγωγό πού θα έλθει και θα διδάξει τους ανθρώπους περί των καθηκόντων τους αναμεταξύ τους και προς τους θεούς. Πείθει τον μαθητή του για την έλευση του παιδαγωγού, πού θα έχει μεγάλη αποστολή. Και ο Αλκιβιάδης φλεγόμενος από το πόθο της ελεύσεως έρωτα: Πότε θα έλθει και ποιος θα είναι αυτός ο παιδαγωγός; «Πότε οϋν παρέσται ό χρόνος ούτος, ω Σώκρατες; καί τίς ό παιδεύων; ήδιοτα γαρ αν μοι δοκώ ίδεΐν τον άνθρωπον τούτον τίς εστίν».

Συνεχίζεται ο διάλογος με πολύ ενδιαφέρον, και ο Σωκράτης τονίζει ότι ο παιδαγωγός εκείνος ενδιαφέρεται εξαιρετικά για τον άνθρωπο. Και προσθέτει: «θεοΐς δε... πάντα τα νομιζόμενα δώσομεν, όταν έκείνην την ήμέραν έλθοϋσαν ϊδω."Ηξει δ' ου δια μακρού τούτων θελόντων». Ο Αλκιβιάδης διατρανώνει τον πόθο του να τον γνωρίσει και το συμπέρασμα της συζητήσεως είναι ότι εκείνος: «Δεν θ' άργήοη να έλθη». ("Ηξει δ' ου δια μακρού).

Αξίζει να αναφέρουμε εκείνο, το όποιο τόνισε ο Σωκράτης στην απολογία του, διότι αισθανόταν εσωτερικά το καθήκον να αφυπνίσει ηθικά τους Αθηναίους. Είχε τη συναίσθηση ότι αποστολή του ήταν να κινήσει τους Αθηναίους σε μια πνευματική αφύπνιση, ενώ εκείνοι τον καταδίκαζαν σε θάνατο. Και παραμένει πράγματι, ιστορική, εξαιρετικά ουσιαστική και βασική, η φράση του Σωκράτη: «Καθεύδοντες διατελείτε αν, ει μη τίνα άλλον ο Θεός ύμΐν έπιπέμψειε κηδόμενος υμών» (Πλάτωνος: ' Απολογία Σωκράτους 31 Α).

Ήταν ένα έντονο και ζωηρό σάλπισμα, για να ξυπνήσουν οι Αθηναίοι από τον πνευματικό λήθαργο.

3. Ρωμαίοι και έθνη.

'Αλλά και Ρωμαίοι συγγραφείς εκφράζονται με ανάλογο τρόπο. Επί της εποχής του Κικέρωνα (106-43 π.Χ.) κυκλοφορούσαν σιβυλλικοί χρησμοί, πού σχετίζονταν με την αναμονή «αθανάτου βασιλέως». Θα έλθει «αγνός άναξ» πού θα κράτη τα σκήπτρα όλης της γης. Λέγει ο χρησμός:

«Αύτάρ έπεί Ρώμη καί Αιγύπτου βασιλεύσει, εις εν ιθύνουσα, τότε δη βασιλεία μεγίστη αθανάτου βασιλήος έπ' άνθρώποισι φανεΐται. "Ηξει δ' αγνός άναξ, πάσης γης σκήπτρα κρατήσων εις αιώνας πάντας έπειγομένοιο χρόνοιο». (Oracula Sibyllina Lispiae 1852, Σιβ. χρησ. Λόγος Γ' 46-50).

Ο Κικέρων, ο μεγαλύτερος των ρητόρων της Ρώμης, έχοντας υπόψη του τους στίχους αυτούς, διερωτάται: «in quem hominem, et in quod tempus est;» (σε ποιόν άνθρωπο και σε ποιόν χρόνο αναφέρεται;) [De Divinatione 1, II, LIV]. Με τις λέξεις και φράσεις αυτές διερωτάται ο Κικέρων ποιος θα είναι τούτος ο άναξ, πού ο χρησμός τον αποκαλεί αγνό, και σε ποιο χρόνο θα εμφανιστεί; Το άξιο ιδιαιτέρας σημειώσεως είναι ότι οι επόμενοι σιβυλλικοί στίχοι ομιλούν για τον αστέρα, πού θα φανεί, όταν έλθει κρυφά εκείνος, ο λόγος του Υψίστου, ο όποιος θα φέρει σάρκα όμοια με την των θνητών. Ιδού οι σχετικοί στίχοι:

«Αλλ' οπόταν αστήρ πανείκελος ήελίοιο λαμπρός απ' ούρανόθεν προφανή ένί ήμασι μέσσοις, και τότε δη κρύφιος ήξει Λόγος ύψίστοιο, σαρκοφέρων, θνητοϊσιν όμοίϊον αλλά συν αύτω αυξήσει το κράτος της Ρώμης, κλεινών τε Λατίνων,
Ειρήνη δ' έσται, πολέμων δ' άναπαύσεται "Αρης».
(Egloga IV).

Και οι ακόλουθοι στίχοι του Βιργιλίου (70-19 π.Χ. μπορούν να θεωρηθούν ως χρησμολόγοι. Τους παραθέτουμε σε μετάφραση: «"Ήδη νέος γόνος εκ του υψηλού ουρανού πέμπεται, άρτι /ενωμένου παιδός, δια του οποίου η σιδηρά γενεά πρώτον λήγει, και δι' όλον τον κόομον άνίσταται χρυσή γενεά, σύμπραττε (ευνοεί), ώ αγνή Είλέχθυια (το παιδίον τοϋτο).

Τέλος στον Σουίδα αναφέρεται ότι ο Αύγουστος Καίσαρας, αφού προσέφερε θυσία, ερώτησε το Μαντείο των Δελφών ποιος επρόκειτο να βασιλεύσει έπειτα από αυτόν, και η Πυθία έδωσε την έξης απάντηση:

«Παις Εβραίος κέλεταί με θεοϊς μακόρεσιν άνάσσων, τον δε δόμον προλιπεϊν, καί άϊδην αύθις εϊκέσθαι. Λοιπόν άπιθι σιγών εκ βωμών ημετέρων».

«Καί έξελθών εκ του μαντείου ο Αύγουστος, έστησεν εν τω Καπιτωλίω βωμόν, εν ώ έπέγραψε Ρωμαϊκοΐς γράμμασιν ο βωμός ούτος εστί του πρωτογόνου θεοϋ».

Ο Ρωμαίος ιστορικός Τάκιτος (55-120 μ.Χ.) γράφει σχετικώς ότι: «άπαντες ήσαν πεπεισμένοι εις την πίστιν αρχαίων προφητών, ότι η Ανατολή θα υπερίσχυση καί ότι σύντομα έμελλον να ϊδουν εξερχόμενους εκ της ' Ιουδαίας τους μέλλοντας να ποιμάνουν την οΐκουμένην». Και ο Σουετώνιος (69-125 μ.Χ.), Ρωμαίος και αυτός ιστορικός, εκφράζει ανάλογη γνώμη - την αρχαία και σταθερή πεποίθηση ότι ο Θεός προορίζει την Ιουδαία ως χώρα, από την οποία θα προέλθουν αυτοί πού θα κυβερνήσουν την οικουμένη. Ακόμη ο Σουετώνιος αναφέρει ότι επί αυτοκράτορας Αυγούστου - επί του οποίου γεννήθηκε ο Χριστός - έγινε δημόσιο θαύμα, πού ανήγγειλε ότι η φύση εγκυμονούσε μεγάλο πρόσωπο το όποιο θα γινόταν ο βασιλεύς των Ρωμαίων. Στη συνέχεια ρώτησαν το Μαντείο των Δελφών και αυτό απάντησε ότι θα έλθει κάποιος, θα γεννηθεί άνθρωπος χωρίς να φθαρεί η παρθενία της μητρός, πού θα λύση τη φθορά των ανθρώπων από τα αθεράπευτα πάθη, και «αυτόν θα τον φθονήσει άπιστος λαός και θα κρεμαστή ως κακούργος άξιος θανάτου».

Διάφοροι συγγραφείς και ερευνητές πού ασχολήθηκαν ιδιαιτέρως με τους μύθους και τις μυθολογίες των διαφόρων λαών της Ανατολής διέκριναν μεταξύ τούτων ορισμένα χαρακτηριστικά γνωρίσματα σχετικά με την έλευση στον κόσμο ενός μεσίτη η δικαστού μεταξύ ανθρώπων και Θεού. Μία γενική διαπίστωση είναι «ότι εις τάς παραδόσεις των διαφόρων λαών της Ασίας υπάρχει η πίστη περί «έλευσομένου τινός Μεγάλου Μεσίτου, τελικού Δικαστού, μέλλοντος Σωτήρος Βασιλέως Θεοϋ, κατα-κτητοϋ καί νομοθέτου, όστις ήθελεν επαναφέρει τον χρυσοϋν αιώνα επί της γης καί σώσει τους ανθρώπους από του Κακού».

Στην Κίνα «ο διδάσκαλος (Κομφούκιος - 6ος αιών π.Χ.) είπε: εάν ήρχετο εις θεόπεμπτος βασιλεύς θα έπετυγχάνετο επί μίαν γενεά η επιστροφή των ανθρώπων εις το Αγαθόν». Προβάλλεται από την Κινεζική Γραμματεία συνολική εικόνα περί του νοσταλγούμενου και προσδωκόμενου Θεανθρώπου, περί της Προσωπικότητας και του έργου του. Παρόμοιες δοξασίες συναντούμε στη Βαβυλωνία, στους λαούς των Αρίων, τους Ινδούς κλπ. - όπως αναφέρει ο καθηγητής Λ. Φιλιππίδης.

Πανάρχαιες δηλαδή προφητείες κυκλοφορούσαν ανάμεσα στα προχριστιανικά έθνη. ~Ήσαν εκείνες, πού είχε πει ο Θεός μετά την πτώση στους πρώτους ανθρώπους, στον Αδάμ και την Ευα και κατόπιν στο Νώε. Ο Νώε τις παρέδωσε στα τρία παιδιά του και εκείνα στα δικά τους παιδιά, αυτά στους απογόνους τους, στους τρεις μεγάλους κλάδους των λαών της γης. Το σημιτικό, το χαμιτικό και τον ινδοευρωπαϊκό. Στους διαφόρους λοιπόν λαούς βρίσκουμε, αλλοιωμένες φυσικά σε πολλά σημεία, τις προφητείες για τον ερχομό του Σωτήρος του κόσμου. Περίμεναν ένα θείο Λυτρωτή πού θα γεννιόταν εκ Παρθένου, και αυτός, θα έφερνε την αληθινή χαρά στον κουρασμένο και νοσταλγούντα τη σωτηρία του ανθρώπου.

4. Η έλευση του Σωτήρος
Ο ποιητής Γ. Βερίτης εκφράζει με το δικό του τρόπο τον πανανθρώπινο πόθο για τον ερχομό του Σωτήρος στο ποίημα του: Δεύτε ίδωμεν πιστοί!!

"Ω συ μεγάλε Αναμενόμενε

του δύστυχου πεσμένου ανθρώπου!

Για Σε ψαλμοί κι' ωδές και σίβυλλες,

για σένα οι θρύλοι κάθε τόπου.

Για Σε ό Δαβίδ τη λύρα ανάκρουσε,

κι' ο μεγαλόπνοος Ησαΐας,

πού διασκελίζοντας τα σύνορα

της Ιουδαίας και της Ασίας,

στης γης τα πέρατα το κήρυξε,

πώς θειο Παιδί για μας εδόθη,

π' όλοι θα βρουν σ' Αυτό την πλήρωση

οι πανανθρώπινοι μας πόθοι.

Τον ερχομό Σου, ώ! πώς τον πρόσμενε

του βράχου ό τραγικός Δεσμώτης,

όσο τα σπλάγχνα τ' όρνιο εσπάραζε

της αδαπάνητης του νιότης!

Κι ήρθες! Δεν ήρθες μ' αστροπέλεκα

και με βροντές και καταιγίδα.

Ήρθες σαν αύρα, σαν πνοή, σαν φως,

σαν ορθρινή δροσοσταλίδα.

Ήρθες! Μπροστά σου γονατίζουμε

-Μάγοι φτασμένοι από τα ξένα,

και ταπεινά σε χαιρετίζουμε

τον λατρευτό μας και τον Ένα.

5. Ιστορία και χρόνος

Πολλά ιστορικά γεγονότα, πραγματικά και αναμφισβήτητα, καταγράφηκαν από διάφορους ιστοριογράφους συχνά με πολλές λεπτομέρειες, χωρίς όμως να καθορισθούν αυτά χρονολογικά με τέτοια ακρίβεια, ώστε ό μελετητής και ερευνητής, να πληροφορείται επακριβώς πότε συνέβησαν. Δεν καθορίζουν οι ιστοριογράφοι με ακρίβεια τη χρονολογία, κατά την οποία συνέβησαν τα γεγονότα αυτά. Οι λόγοι αυτής της παραλείψεως είναι ποικίλοι: "Έλλειψη ακριβούς χρονολογικού συστήματος κατά το μακρινό παρελθόν, δυσχέρεια γενικότερα στη χρήση χρονολογικών συστημάτων, θεώρηση του εν λόγω γεγονότος ως πολύ γνωστού μεταξύ των συγχρόνων, ώστε να θεωρείται περιττός ο πληρέστερος χρονολογικός του καθορισμός κλπ.

Σε άλλες περιπτώσεις αναφέρονται πολλά γεγονότα σε συνδυασμό με το έτος της ηγεμονίας διαφόρων αυτοκρατόρων και βασιλέων, οπότε πρέπει να βρεθεί η περίοδος κατά την οποία έζησε και κυβέρνησε ο (ορισμένος ηγεμόνας. Τέτοιο παράδειγμα αποτελεί η εξιστόρηση του ευαγγελιστή Λουκά για το πότε άρχισε ο Ιωάννης ο Πρόδρομος «κηρύσσων βάπτισμα μετανοίας». Γράφει (Λουκ. β' γ' 1-3): «Εν έτει δε πεντεκαιδεκάτω της ηγεμονίας Τιβερίου Καίσαρος, ηγεμονεύοντος Ποντίου Πιλάτου της Ιουδαίας... έπ' άρχιερέως "Αννα καί Καϊάφα, έγένετο ρήμα Θεού επί Ίωάννην τον Ζαχαρίου υίόν...». Οι διάφοροι μελετητές της ιστορίας, όταν ερευνούν τέτοια γεγονότα, πού δεν καθορίζονται χρονολογικά με ακρίβεια, αναζητούν άλλα βοηθητικά συμβάντα για να τα συσχετίσουν μεταξύ τους και να συμπεράνουν, όσο είναι δυνατόν ακριβώς, τη χρονολογία, κατά την οποία έγιναν. Συχνά καταφεύγουν σε (ορισμένα σπουδαία συμβάντα - πολέμους, επαναστάσεις κ.λπ. - και προσπαθούν να τα συσχετίσουν, ώστε να καθορίσουν χρονολογικά τα γεγονότα, πού ερευνούν.

Σημειώνουμε μερικά παραδείγματα καθορισμού τέτοιων ιστορικών γεγονότων με τη βοήθεια εντυπωσιακών αστρονομικών φαινομένων. Ο Θαλής ο Μιλήσιος (640-546 π.Χ.), ένας από τους επτά σοφούς της αρχαίας Ελλάδος, προανήγγειλε την ολική έκλειψη του ' Ηλίου της 28ης Μαΐου του 585 π.Χ. και χάρις στην επαλήθευση της έπαυσε ο πόλεμος μεταξύ Λυδών και Μήδων. ' Εξ άλλου από τη χρονολογία της εκλείψεως της σελήνης, την 27η Αυγούστου του 413 π.Χ., πού θεωρήθηκε από τον ' Αθηναίο στρατηγό Νικία ως κακός οιωνός, μπορούμε να καθορίσουμε χρονολογικά την αποτυχία της εκστρατείας των Αθηναίων στη Σικελία κατά την δευτέρα περίοδο του Πελοποννησιακού πολέμου.

Εξ άλλου έχουμε και αστρονομικά φαινόμενα με περιοδικό χαρακτήρα, πού επαναλαμβάνονται, δηλαδή, κατά κανονικά χρονικά διαστήματα, αυστηρά καθορισμένα, όπως είναι οι εκλείψεις ήλιου και σελήνης, η συνοδός δύο ή περισσοτέρων πλανητών, η εμφάνιση (ορισμένων κομητών κλπ.). ' Επομένως ο χρόνος, κατά τον όποιο συνέβη στο παρελθόν ένα τέτοιο γεγονός, είναι δυνατόν να υπολογισθεί στη βάση των φυσικών νόμων πού κυβερνούν το Σύμπαν. Κατά συνέπεια μπορούμε να καθορίσουμε ορισμένα κοινωνικά ή κοσμικά γεγονότα, πού συνδέονται με τέτοια αστρονομικά φαινόμενα.

6. Το άστρο και οι Μάγοι.
Το γεγονός της γεννήσεως του ' Ιησού Χρίστου συνδέεται με την εμφάνιση αστέρος, τον όποιο είδαν οι Μάγοι στην ' Ανατολή (σχ. 1) και ήλθαν να προσκυνήσουν τον τεχθέντα βασιλέα. Οι Μάγοι, όπως γράφει ο ' Ηρόδοτος, αποτελούσαν τάξη ή φυλή των Μήδων, από την οποία προέρχονταν οι ιερείς και οι ασχολούμενοι με τους αστέρες. Από τους Μήδους οι Μάγοι ήλθαν και στην Περσία. Μάγοι λέγονταν στους Βαβυλώνιους και οι σοφοί ιερείς του Βάαλ, οι οποίοι από το ναό του θεού τούτου παρατηρούσαν τους αστέρες και προσπαθούσαν να διαγνώσουν το μέλλον και τις τύχες των ανθρώπων.

Οι Μάγοι, λοιπόν, ήταν διδάσκαλοι και σοφοί, ανήκαν στην τάξη των Ιερέων και καλλιεργούσαν την αστρολογία. ' Η αστρολογία ήταν τότε όπως και σήμερα ψευδεπιστήμη, η οποία παραδέχεται την επίδραση των σχημάτων ομάδων αστέρων των αντικειμένων ή προσώπων πού μοιάζουν με τους αστερισμούς και των θέσεων στον ουρανό, του ήλιου, της σελήνης και των πλανητών (σχ. 2) στη ζωή του ανθρώπου. Είναι ουσιαστικά μία πρωτόγονη θρησκεία πού έχει την καταγωγή της από τους αρχαίους Βαβυλώνιους. Οι Μάγοι ασχολούνταν με την αστρολογία πού ήταν ανάμικτη με την αστρονομία και από τις αστρονομικές παρατηρήσεις έβγαζαν συμπέρασμα για το μέλλον των ανθρώπων. Η αστρονομία όμως αναπτύχθηκε και διαμορφώθηκε σαν ανεξάρτητη, πραγματική επιστήμη, στην αρχαία Ελλάδα - 6ο έως 2ο αιώνα π.Χ., - πού μελετούσε τους αστέρες, για να βρει τους νόμους πού τους κυβερνούν. Και εύρισκε - νόμους παγκόσμιους πού κυβερνούν το μεγαλειώδες Σύμπαν.

' Η εμφάνιση, λοιπόν, του άστρου στην Ανατολή υπήρξε η αφορμή να ξεκινήσουν οι σοφοί Μάγοι για το μακρινό ταξίδι στην Παλαιστίνη με σκοπό να προσκυνήσουν τον τεχθέντα Βασιλέα. 'Αλλά τι ήταν το άστρο της Βηθλεέμ; Ήταν πραγματικός αστέρας, πού έλαμπε στον ουρανό και εντυπωσίασε τους Μάγους; Πότε εμφανίσθηκε και ποια άλλα στοιχεία γνωρίζουμε γι’ αυτό;

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β'.

Αστρονομικά στοιχεία

για τον αστέρα και απίθανες εκδοχές

1. Δεδομένα και διαπιστώσεις.

Για τον αστέρα των Μάγων έχουμε στην πραγματικότητα μια μόνο αυθεντική πληροφορία, του Ευαγγελιστή Ματθαίου. Εμμέσως παρέχει ορισμένα χρονολογικά στοιχεία και ο Ευαγγελιστής Λουκάς. "Ας παρακολουθήσουμε τα γραφόμενα τους.

Ό Ματθαίος ιστορεί:
Του δε Ιησού γεννηθέντος εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας, ιδού
μάγοι από ανατολών παρεγένοντο εις Ιεροσόλυμα
λέγοντες- που έοτιν ό τεχθείς βασιλεύς των Ιουδαίων; εϊδο-
μεν γαρ αυτού τον αστέρα εν τη ανατολή καί ήλθομεν προσκυνή-
σαι αύτω.
Άκούσας δε Ηρώδης ό βασιλεύς έταράχθη καί πάσα Ιερο
σόλυμα μετ' αυτού,
καί συναγαγών πάντας τους αρχιερείς καί γραμματείς του
λαού έπυνθάνετο παρ' αυτών που ό Χριστός γεννάται.
οι δε είπον αύτω· εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας, ούτω γαρ γέγρα-
πται δια του προφήτου·
Καί συ Βηθλεέμ, γη Ιούδα, ουδαμώς ελαχίστη ει εν τοις ήγε-
μόσιν Ίούδα' εκ σου γαρ έξελεύσεται ηγούμενος, όστις ποιμα-
νεϊ τον λαόν μου τον Ισραήλ.
Τότε ό Ηρώδης λάθρα καλέσας τους μάγους ήκρίβωσε παρ'
αυτών τον χρόνον του φαινομένου αστέρος,
καί πέμψας αυτούς εις Βηθλεέμ είπε· πορευθέντες ακριβώς
εξετάσατε περί του παιδιού, έπάν δε ευρητε, απαγγείλατε μοι,
όπως κάγώ έλθών προσκυνήσω αύτω.
οί δε άκούσαντες του βασιλέως έπορεύθησαν καί ιδού ό
αστήρ όν ειδον εν τη ανατολή προήγεν αυτούς, έως έλθών έστη
επάνω ου ην το παιδίον
ΐδόντες δε τον αστέρα έχάρησαν χαράν μεγάλην σφόδρα,
καί έλθόντες εις την οίκίαν εΐδον το παιδίον μετά Μαρίας της
μητρός αυτού, καί πεσόντες προσεκύνησαν αύτω καί άνοίξαντες
τους θησαυρούς αυτών προσήνεγκαν αύτω δώρα, χρυσόν καί
λίβανον καί σμύρναν
και χρηματισθέντες κατ' όναρ μη άνακάμψαι προς Ήρώδην,
δι' άλλης οδού άνεχώρησαν εις την χωράν αυτών...

16 Τότε Ηρώδης ίδών ότι ένεπέχθη υπό των μάγων, έθυμώθη λίαν,

καί άποστείλας άνείλε πάντας τους παϊδας τους εν Βηθλεέμ καί

εν πάσι τοις όρίοις αυτής από διετούς καί κατωτέρω, κατά τον χρόνον

όν ήκρίβωσε παρά των μάγων».

(Ματθ. β' 1-12, 16).

ολόκληρο στον Ιστοχώρο AGENT απ όπου και η πηγή

ΓΙΑ ΝΑ ΞΥΠΝΑΕΙ Η ΜΝΗΜΗ ΜΑΣ -Οι πραγματικές ονομασίες των περιοχών της Μικράς Ασίας

Αὐτά ὅλα, πού βλέπουμε στόν παραπάνω χάρτη, τά γνωρίζαμε;

Μήπως εἶναι ξεχασμένα καί θαμμένα τόσο βαθειά, πού εἶναι ἀδύνατον νά τά ἀνασύρουμε στήν μνήμη μας;

Κι ὅμως…
Οὔτε ἕνας αἰώνας πέρασε…
Κι ὅμως, σχεδὸν ὅλοι μας γνωρίσαμε παπποῦδες καὶ γιαγιάδες ποὺ εἶχαν ζωνταντὲς ἀναμνήσεις.
Κι ὅμως, ἐλάχιστοι ἀπὸ ἐμᾶς ἄνοιξαν κάποιον χάρτη, πρὸ κειμένου νὰ μάθουν τὸ ποῦ εἶναι ὁ τόπος καταγωγῆς μας.
Εἶναι καλό αὐτό; Ἤ ὄχι;

πηγή

Ενάτη Κυριακή του Λουκά: Ο πλούσιος πού είχε χάσει τα μυαλά του!

Θα λέγαμε πώς υπάρχει στο κυριακοδρόμιο της Εκκλησίας μας μια φθινοπωρινή τριλογία σχετικά με το πάθος του πλουτισμού και τον ίδιο τον πλούτο, της οποίας τριλογίας μέρος είναι η αυριανή παραβολή του άφρονα πλούσιου. Τα άλλα δύο μέρη αναφέρονται στην παραβολή του πλούσιου γείτονα του δικαίου Λαζάρου πού είδαμε προ δεκαπέντε ημερών και του πλούσιου νέου της ιγ΄Κυριακής πού θα συναντήσουμε σε λίγες μέρες.Ο λόγος είναι προφανής και έχει ξαναδιατυπωθεί από δώ. Ο χειμώνας είναι βαρύς για κάθε φτωχό και πένητα και ο άνθρωπος κάθε εποχής δεν έχει το δικαίωμα να περιχαρακώνεται ειδωλολατρικά στην θεραπεία και λατρεία του εαυτού του και της απληστίας του, αλλά να κοιτάζει τον αδελφό του πού στερείται, γιατί κάθε εποχή ακμής ή παρακμής, κάθε χειμώνας ,σε καιρό ειρήνης ή πολέμου είναι δυσβάσταχτος για τον ταπεινό λαό της γης. Οι διατάξαντες την σειρά των περικοπών πατέρες και ερμηνείς του χρόνου στην Εκκλησία μας, ορθώς μιμούνται τον Απόστολο Παύλο, ο οποίος προ του βαρέως χειμώνος και του λιμού της Ιουδαίας, προέβαλλε ως επαίτης διά Χριστόν την επαινετή λογία, τον έρανο για τους πάσχοντες και υστερούμενους αδελφούς.

Καν ο Ιερός Χρυσόστομος ορίζει τον πλούτο ως κάτι το άψυχο και αδιάβλητο, το οποίο δεν μπορεί να είναι κακό, παρά μόνον στην άκριτη διαχείριση του από τον καθένα μας, ο ίδιος ωστόσο πατέρας παραδέχεται πώς οι πλούσιοι είναι ελεεινότεροι ζητιάνοι από τους φτωχούς, γιατί αναπτύσσουν μια αρρωστημένη εξάρτηση από τα υλικά αγαθά, από την ακόρεστη δίψα για πλούτο και έτσι εξαχρειώνονται και γίνονται δούλοι της ύλης. Ο ίδιος ο Χριστός αντιδιαστέλλει μεταξύ Θεού και μαμμωνά, της χαλδαϊκής θεότητας του πλούτου, διακηρύσσοντας πώς κάθε άνθρωπος δεν μπορεί παρά να είναι ή δούλος στον Θεό ή δούλος στον μαμμωνά. Η πρόκριση αυτού του δαιμονίου, αυτού του πάθους, έναντι όλων των άλλων σε αντιδιαστολή με την λατρεία του Θεού, αποδεικνύει τον μεγάλο και επικίνδυνο πειρασμό, αυτού του σκοτεινού έρωτα. Ρίζα πάντων κακών η φιλαργυρία. Η απληστία στην πράξη της κατήντησε τα έθνη υπόδουλα και δυστυχισμένα, ενώ η πονηρή μεθοδεία των οικονομιστών εξαθλίωσε συνειδήσεις, λαούς και πρόσωπα. Και πόσο ακριβά το πληρώνουμε όλοι σήμερα, την εποχή της περιβόητης οικονομικής κρίσης!Όταν υποδουλωθήκαμε στο χρήμα, υποδουλωθήκαμε στην θεραπεία ποικίλλων παθών και αλλοίμονο χάσαμε και την πνευματική και την σωματική μας περιουσία και ελευθερία.

Αδηφάγος ο άνθρωπος, καταστροφικός για την φύση, καταστροφικός για τον αδελφό του, επινοητικός στην εύρεση τρόπων, ώστε να πληρώσει τον οφθαλμό και την κοιλία με αγαθά υλικά και πρόσκαιρα, εις βάρος κάθε συνειδησιακής ηθικής, κάθε αξίας, έναντι και ενάντια του Δικαιοκρίτου Θεού!Και το τραγικότερο όλων; Όταν αναπτύσσουμε συζήτηση ή διδασκαλία ή απλώς διανοούμαστε επί της παραβολής πού θα διαβαστεί αύριο, πλάθουμε αυτομάτως και έχουμε προ οφθαλμών μας έναν απρόσωπο πλούσιο άνθρωπο, δυστυχισμένο και τάχα διαφορετικό από εμάς τους καθαρούς πένητες. Με απλά λόγια εντελώς διαφορετικό από τον ενάρετο και πτωχό μας εαυτό. Είναι ξεκάθαρο και κατανοητό πώς ορισμένοι άνθρωποι είναι περισσότερο ικανοί προς το πλουτίζειν με έντιμούς ή ανέντιμους τρόπους. Και άλλοι φαντάζουν πιό ευνοημένοι από τα συμβάντα και τα γεγονότα, ενώ ο γραφικός φιλάργυρος και μεγαλοκαρχαρίας είναι ευδιάκριτα πρόσωπα στο κοινωνικό στερέωμα. Ποιός όμως θα διακρίνει την αφροσύνη της απληστίας και της ικανοποίησης του εγώ στις καθημερινές μέριμνες και στα μικροσυμφέροντα μας; Ποιός όμως θα έχει το θάρρος και την διάκριση να κατατάξει τον εαυτό του μετά του άφρονος πλούσιου, έστω και αν οι δικές του επιθυμίες και δραστηριότητες, έστω και οι θυσίες των αξιών και της προσωπικότητας του μοιάζουν ελαχιστότερες από το "καπιταλιστικό κτήνος"; Ο Χριστός δεν μιλησε για ποσότητες αλλά για ποιότητα χαρακτήρα, βιώματος, επιλογών. Η απληστία, η αδιαφορία για τον άλλο, η θεραπεία της αυτού μεγαλειότητας του εαυτού μας, η σύυληψη μεγαλόπνοων σχεδίων χωρίς μνήμη θανάτου και ταπείνωσης, δεν αφορά αποκλειστικα τα υψηλά οικονομικά στρώματα,τα οποία συχνά αφορίζουμε από την σωτηρία λόγω κοινού φθόνου,  αλλά το καθένα μας, τον καθένα άνθρωπο, τον άνθρωπο του μέσου όρου, επιρρεπή πάντα  στα πάθη του.

Η Εκκλησία αυτή την περίοδο προβάλλει το εκκλησιαστικό αγαθό της νηστείας. Το ονομάζουμε αγαθό γιατί είναι από πολλές απόψεις. Και εκκλησιαστικό γιατί δεν είναι επιλογή προσωπική, αλλά κοινωνική έκφραση ολόκληρου του σώματος, κοινή εξωτερική έκφραση πού ερμηνεύεται ως δόσιμο της Εκκλησίας και του καθένα μας χωριστά προς τον κόσμο πού στερείται και πάσχει. Όταν νηστεύω εκτιμώ την αξία της ολιγάρκειας, εκτιμώ το δίκαιο και την αδικία ταυτόχρονα, γιατί γίνομαι σπλαχνικότερος στους λιγότερο ευνοημένους.Η στέρηση με βοηθά στην ταπείνωση, στην μνήμη του πρόσκαιρου, με φέρνει στην θέση αυτού πού στερείται και αδικείται, αυτού πού μοιράζεται την κοινή φύση και πορεία με μένα, στην φιλοσοφία και υπέρβαση του θανάτου.Ο θάνατος τρομάζει τους υλοπαθείς και τους αμαρτωλούς, αυτούς πού αγαπούν τον εαυτό τους και όχι τους φιλοσόφους των ουσιαστικών πραγμάτων αυτού του βίου. Και πάνω απ'όλα  με την νηστεία ξεριζώνω την καταραμένη φιλαργυρία. Δεν ζω για μένα, αλλά ο Χριστός πού μορφώνεται και ζεί μέσα μου, αρχίζει και ζεί για τον άλλο, γίνεται ο άλλος. Μοιράζομαι το ψωμί μου και κάτι περισσότερο: το στερούμαι για να το διανείμω. Η αφροσύνη της απληστίας, η τρέλα του ειδώλου εγώ θεραπεύεται με αυτό το μοίρασμα και το δώσιμο. 

Ας βγούμε λοιπόν από την φυλακή του εαυτού μας, μήπως βρούμε την πραγματική ελευθερία. Η Εκκλησία μας δίνει συνεχώς πνευματικές ευκαιρίες και αφορμές με έμπρακτα παραδείγματα και μακρές περιόδους επιστροφής, όπως αυτή η σαρακοστή των χριστουγέννων. Ας την εκμεταλλευτούμε στο έπακρον!

ππκρ. 16-11-13

Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2013/11/blog-post_16.html#ixzz3JnT5jNxS

Μπροστά στην μικρούλα Θεοτόκο αγανακτώ για την έκτρωση

Aφορμή για το άρθρο αυτό είναι η εικόνα της μικρής χαριτωμένης παιδούλας Θεοτόκου, πού σήμερα εισέρχεται στον Ναό, αλλά και του Παιδίου, πού έφερε στον κόσμο, το οποίο ο Ηρώδης ηβουλήθη απολέσαι.Επίσης το παρακάτω περιστατικό:Στις ειδήσεις είπαν για μια εργαζόμενη έγκυο , από την οποία το αφεντικό της ζήτησε να κάνει έκτρωση, για να ανταποκρίνεται καλύτερα στην δουλειά της ή επειδή για τον ίδιο ήταν οικονομικά ασύμφορο. Αυτή είναι η αξία της ανθρώπινης ζωής σήμερα και μια καλή ευκαιρία στους θιασώτες στο "δικαίωμα της έκτρωσης" να κατανοήσουν τί ακριβώς ισχύει με τους ανθρώπους και τις σχέσεις τους! Aυτή είναι η κοινωνία των ανθρώπων. Δαρβινιστές οι αφέντες, τ.ε όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει, δαρβινιστές κατά μίμησιν και οι δούλοι. Χωρίς εισαγωγικά οι λέξεις.

Αναγνωρίζω πώς πολλές κυρίες πού μας διαβάζουν ίσως έχουν περάσει αυτή την τραυματική εμπειρία , αυτά τα φρικτα διλήμματα και τώρα υποφέρουν. Ίσως και να τους κακοφαίνεται. Δεν στιγματίζω ανθρώπους πού έχουν μετανοήσει και το μόνο που τους αξίζει έιναι μια αγκαλιά. Γι αυτό και δεν γράφω συχνά για τέτοια θέματα , για να μην πληγώσω όσες βασανίζονται τώρα και είναι μεταμελημένες. Από ίχνη καθαρά κοσμικού ανθρωπισμού πού επιβιώνουν εντός μου.Αλλά ωστόσο δεν μπορώ να μην τα γράφω γι αυτούς πού χωρίς να κοκκινίζουν, χωρίς να μελετούν την φύση του πράγματος, επιστρατεύουν χιλιάδες νόμιμες και ηθικές δικαιολογίες για να υπερασπιστούν το δικαίωμα στην έκτρωση. Είναι σαν να λέμε: Πεινάει ο κόσμος, δεν χωράει η γη τον κόσμο, σκοτώστε 2 δις από την πλεμπα να ξελαφρώσουμε. Πολλοί θιασώτες της έκτρωσης θα επαναστατούσαν μπροστά σε αυτο. Ωστόσο δεν ειναι πρόθυμοι να δούν το δικαίωμα στην ζωή ενός αγέννητου παιδιού.

Τί τρομακτική υποκρισία και αδιακρισία!

Δεν υπάρχει πιό απάνθρωπο πράγμα από την έκτρωση.

Ενα ανυπεράσπιστο παιδί, μια ψυχή( αυτά για τα ανεξεικόνιστα οβραίικα και σοφιστικά τα ακούω βερεσε) μια ψυχούλα αθώα, καταδικάζεται σε θάνατο από την μάνα, το πατέρα, τον γιατρό, τις οργανώσεις δικαιωμάτων, την κοινωνία την ίδια, από πρακτικά φιλάνθρωπα πνεύματα με ...κατανόηση και μετα δολοφονείται με οξύ ή με μαχαίρι χωρίς να μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του! 

Και αυτό είναι δικαίωμα, πολιτισμός και σοφή πράξη! 

Ποιός θα το υπερασπιστεί το άμοιρο, πού οι περισσότεροι δεν του αναγνωρίζουν ύπαρξη. Που φρονούν ότι είναι εξάρτημα του ανθρωπίνου σώματος, όπως το έντερο και το συκώτι. Τι βολική και απάνθρωπη λογική!

Δε λογαριάζω ηλικία, φτώχεια και άλλες δικαιολογίες. Να πεινάσεις να το θρέψεις! Είσαι μικρή;Να μεγαλώσεις μαζί του. Η ζωή μας ρυθμίζεται με τις επιλογές μας. Δεν μπορεί ο καθένας να παριστάνει τον Θεό και να αποφασίσει για μια ζωή. Οι άνθρωποι είμαστε μικρόψυχοι και δειλοί. Επειδή είμαστε εξαρτημένοι συναισθηματικά με την μητέρα (ή τον πατέρα), προσπαθούμε να την απαλλάξουμε από διάφορα βάρη και την λυπούμαστε, όταν βέβαια ΔΕΝ της το επιβάλλουμε από καθαρό ηθικισμό ή για την δική μας βολή.Ενώ για το αγέννητο με το οποίο δεν δεθήκαμε ούτε έχουμε συμφέρον από αυτό δεν δίνουμε μια δεκάρα. Και πέφτει το αίμα πάνω στο δυστυχισμένο πλάσμα που λεγεται μητέρα της έκτρωσης, το αίμα του αθώου φονευμένου παιδιού, και δεν μπορεί να ησυχάσει η καημένη μέχρι τα γεράματα της. Και μετά εκ των υστέρων ζητά μετάνοια και παρηγοριά από την εκκλησία. Όπως όλοι οι ψύχραιμοι αλλα και οι εν βρασμώ φονείς, πού κατατρύχονται από τις ερινύες τους.Ή τρέχει στους ψυχολόγους χωρίς να βρίσκει ανάπαυση.

Δεν με νοιάζει αν με πούν συντηρητικό, συναισθηματικό ή ξύλινο, ηθικολόγο ή στενόμυαλο. Χρειάζεται η πιό σκληρή ηθικολογία πολλές φορές, γιατί με τους πονηρούς και τους ηθικολόγους αντιπαλεύουμε.

Εγώ όποιον εξουθενώνει τον αδύναμο με οποιαδήποτε πρόφαση και παριστάνει τον Θεό τον βάζω απέναντι μου!Του αντιστέκομαι τον δείχνω και με το δάχτυλο.Είναι η εικόνα ενος πονεμένου ανθρώπου πού δείχνει τον αντίχριστο, για όποιον δεν μπορεί να τον αναγνωρίσει.

 Και μην νομίζετε πώς τα βάζω με τις μητέρες κυρίως, αν και κάποιες πωρωμένες από αυτές κάνουν έκτρωση, σαν να κάνουν τσιγάρο, αλλά με την θεσμοκρατούμενη κοινωνία πού όλα είναι ηθικά και αγγελικά πλασμένα. Ακόμα και το να σκοτώσεις με οξύ και μαχαίρι ένα μωρό.

Ζούμε στην εποχή του δαρβινισμού.

Όποιος δεν μπορεί να επιβιώσει δηλαδή ας πεθανει. Ο νόμος της ζούγκλας σε μας πού λεγόμαστε άνθρωποι και φύσηξε πάνω μας ο Δημιουργός.

 Ε λοιπόν πολλοί από εμας θα γίνουμε κακοί για να μην περάσει τέτοια φρικτή ιδεολογία, πού εκφράζεται με την πιό άνανδρη και άσπλαχνη πράξη. Του δειλού πού τρωει την σάρκα του αθώου και του ανυπεράσπιστου.

Και θα μας βρείτε μπροστά σας!

Λόγος στη γιορτή της Υπεραγίας Δέσποινάς μας Θεοτόκου όταν οδηγήθηκε από τους γονείς της στον Ναό ( Θεοφυλάκτου Αρχιεπισκόπου Αχρίδος)

...Αυτή είναι η σημερινή μας πανήγυρη, αυτό το γεγονός γιορτάζουμε σήμερα, την προσαγωγή της κόρης στον ναό και την εισαγωγή της στα Άγια των αγίων. Τι παράξενο γεγονός, τι παράξενο πράγμα ακούμε! Ένα μικρό κορίτσι να ζει στα άδυτα και αθέατα του Θεού. Ακόμη κι αν μόνο πατούσε στην αυλή του ναού, αυτό θα έδειχνε ξεκάθαρα την οικειότητα που θα είχε με τον Δεσπότη, αφού βέβαια το «να πατάει κανείς την αυλή μου δεν το επιτρέπω» ορίσθηκε από τον Θεό γι’ αυτούς που έρχονται σε ρήξη μ’ αυτόν. Ακόμη κι αν έβλεπε μόνο τα Άγια του ναού, κι αυτό θα ήταν μεγάλη απόδειξη παρρησίας προς τον Θεό. Ακόμη κι αν μια φορά τον χρόνο έμπαινε στα Άγια του ναού, κι αυτό θα ξεπερνούσε πάρα πολύ την ταπεινή θέση της γυναίκας.

Τώρα όμως περνώντας την αυλή, διασχίζοντας το δεύτερο χώρισμα και φτάνοντας στα Άγια των αγίων, ορίζεται να μένει συνεχώς μαζί με τον Θεό κι αυτό είναι ένας αρραβώνας μεταξύ της ανθρώπινης φύσης και της χάρης του Θεού, που εμφανίζεται αργότερα. Δείχνει μ’ αυτή της την ενέργεια η Θεοτόκος προφητικά σ’ εμάς και ανοίγει τον δρόμο σ’ όλο το ανθρώπινο γένος για την άνοδο και είσοδό του στα ουράνια και αληθινά Άγια των αγίων και έτσι μετά απ’ αυτό φαίνεται ότι καταργεί τον μωσαϊκό νόμο, ο οποίος επειδή δεν μπορούσε να μας δικαιώσει και να μας καθαρίσει από την αμαρτία, σχεδόν μας εμπόδιζε όλους να μετέχουμε σε κάθε μορφή αγιότητας. Επρόκειτο βέβαια ο Χριστός με τη θεία χάρη να μας δικαιώσει όλους και «αφού με τον σταυρικό θάνατό του γκρέμισε ό,τι σαν τοίχος μας χώριζε και προκαλούσε έχθρα», άνοιξε για όλους τους ανθρώπους τις εισόδους, που ήταν προηγουμένως άβατες, και αφού μας άγιασε όλους και μας καθάρισε με νερό και άγιο Πνεύμα, μας δέχτηκε στα Άγια. Γι’ αυτό τώρα στον ναό υποδέχεται την Παρθένο. Και όσα συμβαίνουν τώρα στη Θεοτόκο, μοιάζουν σαν να μας δίνει ό Θεός αξιόπιστα ενέχυρα για τη συμφιλίωση αργότερα ολόκληρου του ανθρώπινου γένους μαζί του.

 

Μικρό παιδί αφιερώνεται εξαιτίας της έλλειψης κακίας και εξαιτίας της ευθύτητάς του· «Γιατί η βασιλεία του Θεού ανήκει σε ανθρώπους που είναι σαν κι αυτά» και «Βοηθάει ο Κύριος τους αθώους και βλέπει με ευμένεια τους ευθείς ανθρώπους». Μιλάμε για γυναίκα, που εξαιτίας της Εύας προήλθε η αμαρτία, ώστε «εκεί όπου πλεόνασε η αμαρτία, εκεί θα υπερπερισσεύσει η χάρη του Θεού». Και ενώ η γυναί¬κα διώχτηκε από τον παράδεισο, θα προηγηθεί της φύσης της και θα εισέλθει στα Άγια των άγιων, θα είναι τριών ετών, γιατί έτσι συμβολίζεται η αγία Τριάδα, αυτή που αυξάνει την αγιότητα. Τί σημαίνει η πομπή: Είναι η ελεύθερη διατύπωση της χάρης του θεού, η οποία απλώθηκε σ’ ολόκληρη τη γη και δεν περιορίσθηκε σ’ ένα τόπο σύμφωνα με τη στενή αντίληψη του νόμου. Τί σημαίνει η παρουσία νέων κοριτσιών; Ψυχές του «καινούργιου ζυμαριού» του Θεού, που συμπορεύονται μιμούμενες την Παρθένο. Μπορώ να διακρίνω κάποιον συμβολισμό στις λαμπάδες που κρατούν; Είναι το φως της ζωής, που λάμπει για να δοξάζεται ο Θεός, είναι ο φωτισμός της γνώσης, αυτό που ανάβει και κρατιέται από δυνατά χέρια, κι όχι σαν να το κρατούν αποκαμωμένα χέρια και εγκαταλελειμμένο από κάθε δύναμη, όπως λέει ο θείος Δαβίδ, ότι και «το φως των οφθαλμών κι αυτό ακόμη σβήνει». Γιατί το άγιο Πνεύμα θα αποφύγει τον δόλο και δεν θα κατοικήσει σε σώμα καταχρεωμένο με πολλές αμαρτίες.

Εσύ ακροατή, που σκανδαλίζεσαι απ’ αυτά που ακούς εξαιτίας της προσωπικής σου τυφλώσεως, κρύψου στη σκιά και μη σκέφτεσαι τίποτε περισσότερο από αυτό που ξεπερνάει το γράμμα του νόμου, αφού είσαι «σκληροτράχηλος με πωρωμένη την καρδιά» και κλεισμένα τα αφτιά, που πάντοτε αντιστέκεσαι στο άγιο Πνεύμα. Είναι δυνατόν να λέγεται ότι ο αρχιερέας παρανομεί τόσο φανερά και ενεργεί τόσο επικίνδυνα, αν δεν είχε πεισθεί από τον Θεό ότι έτσι πρέπει να κάνει γι’ αυτό το κοριτσάκι; Πώς θα εισήγαγε την κόρη τόσο παράτολμα στα Άγια των αγίων, αν δεν συμβουλευόταν πιο σοφούς από σένα, ακροατή, αν δεν είχε κάποιο σημάδι «αποκαλύψεως και αλήθειας» στο στήθος, πράγματα που τον κοσμούσαν πάντοτε και από τα οποία έπαιρνε πάντοτε την άδεια για το τί έπρεπε να κάνει κάθε φορά; Ποιός από τους ιερείς θα τον ανεχόταν να παρανομεί σ’ αυτό το ζήτημα; Πώς δεν θα ξεσήκωνε τον λαό αυτή η ασυνήθιστη ενέργειά του, αφού σε άλλες περιστάσεις ήταν πάντοτε αντιδραστικός και πάντοτε καιροφυλακτούσε να μη γίνουν ασυνήθιστα πράγματα; Όμως το θέλημα του Θεού είναι πάντοτε ισχυρότερο κι όσα επικύρωσε ο άγιος Θεός κανείς από τους ανθρώπους δεν μπορεί να τα απορρίψει και με τα μυστικά χαλινάρια της πρόνοιας του Θεού τα στόματα όλων ελέγχονταν και καθοδηγούνταν και έτσι όλοι επαινούσαν και έλεγαν ότι αυτά συμβαίνουν πέρα από την ανθρώπινη λογική.

Δεν συμφωνείς μ’ αυτά ότι είναι αληθινά, ούτε πιστεύεις στον Θεό; Κοινή με τους προγόνους σου είναι αυτή η συμπεριφορά σου και πατρογονικό είναι αυτό που καμαρώνεις, γιατί αυτοί οι πρόγονοι δεν είχαν πιστέψει στον Θεό, αλλ’ είχαν εξουθενωθεί για την επιθυμητή γη. «Σαράντα χρόνια», λέει ο Θεός που δεν τον πίστεψαν, «βαρέθηκα τη γενεά εκείνη και είπα- «Πάντοτε πλανώνται με την αμαρτωλή καρδιά τους»». Εκτός απ’ αυτά βέβαια πρόσεξε μην ανοίξεις περισσότερο τη θύρα σου στους ειδωλολάτρες και απιστείς στα θαύματα που περιέχονται στον νόμο του Θεού κι έτσι μαζί μ’ αυτούς βαδίζεις για τα δικά μας θέματα και ενώ νομίζεις ότι συνηγορείς σ’ αυτά που λέει ο νόμος, πέσεις έξω και πάρεις σοβαρές αποφάσεις εναντίον του νόμου.

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΕΔΩ:  http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2013/11/blog-post_2910.html#ixzz3JVt3meB2

Eισόδια η εορτή της Θεοτοκίας

 

Tα εισόδια της Θεοτόκου είναι η εορτή της εισόδου μας στην Εκκλησία, δηλαδή στο μυστήριο της θεοτοκίας,στά άγια των αγίων, όπου εισοδεύουμε καθαγιαζόμενοι, για να τραφούμε με ουράνιο άρτο για να τέξουμε Θεόν εντός μας.

Είναι εορτή πρώτον θεολογική και με πνευματικό νόημα.

Μας εισάγει στην εορταστική προεόρτια ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων! 

Τι χαρούμενη και κατανυκτική η στιγμή όταν ακούσουμε για πρώτη φορά , αυτό το Χριστός Γεννάται. Οχι Χριστός ετέχθη, όχι Χριστός εγεννήθη, αλλά ΓΕΝΝΑΤΑΙ. 

Διαρκώς, συνεχώς και νυν και αεί. 

Και εμείς όταν αξιωθούμε την θεοτοκία να ταξιδεύουμε αέναα σε αυτήν την καινή κτίση.

Η θεολογία της... Γκρίνιας

Φεύγε, σιώπα, ησύχαζε. Περιμάζεψε τον εαυτό σου από κάθε μάταιο περισπασμό.

Η θεολογία της... Γκρίνιας 
τoυ Οσιολογ. +Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου

Από καιρό ήθελα να γράψω για το φαινόμενο αυτό. Δίσταζα. Τελικά, όπως βλέπετε, το αποφάσισα. Ίσως με τα παρακάτω να κρίνω και τον εαυτό μου. Μάλλον. Από ετών παρατηρείται το φαινόμενο μιας συνεχούς γκρίνιας για τα εκκλησιαστικά δρώμενα από διάφορους κληρικούς, λαϊκούς και μοναχούς, θεολόγους και μη, γνωστούς, ειδικούς, ονομαστούς (δεν θα ήθελα ν’ αναφέρω ονόματα εδώ), με βιβλία κι άρθρα, σε περιοδικά κι εφημερίδες, για τα κακώς κείμενα, για τους κακούς χριστιανούς, τους λαθεμένους κληρικούς, τους αβαθείς αρχιερείς, τις ανοημάτιστες εορτές, τις αντιπαραδοσιακές εθιμοτυπίες, τις λατρευτικές απροσεξίες, τα αήθη ήθη, τ’ αθεολόγητα κηρύγματα, τη νοσηρή λαϊκή ευσέβεια και λοιπά πολλά γνωστά. Θα προσπαθήσω να ’μαι σύντομος.

Οι ασχολούμενοι αρκετά με αυτή τη μονότονη γκρινιάρικη και παραπονιάρικη κριτική δεν λέγω ότι σε πολλά δεν έχουν και δίκιο, όμως τελικά κουράζονται και κουράζουν και φοβάμαι πως ζητούν πολλά από τους άλλους με περισσή αυστηρότητα, παραβλέποντας τον εαυτός τους, ή βλέποντάς τον με μπόλικη επιείκεια, εύκολα δικαιολογούμενοι και κινούμενοι κάποτε από προσωπικές τους δυσκολίες, ελλείψεις, αστοχίες, λάθη, προβλήματα, προβληματισμούς και κενά. Μακάρι να λαθεύω.

Δεν λέγω πως μόνο οι άγιοι μπορούν να κρίνουν, ούτε πως αντικειμενικά δεν υπάρχουν θέματα προς κρίση και διόρθωση. Μιλώ για μια τυπική τακτική μόνιμης σφοδρής κριτικής των πάντων απ' ορισμένους, που ξαφνικά ανακάλυψαν την ορθότητα, ωσάν η Εκκλησία επί αιώνες να ήταν σε νάρκη, κι εκείνοι να υπήρξαν οι θεόσταλτοι διορθωτές των κακώς κειμένων της Εκκλησίας, όψιμοι σωτήρες της, θεολόγοι της γκρίνιας, σχολαστικοί, ορθολογιστές, ανελεήμονες, ακριβοδίκαιοι και άτεγκτοι.

Μάλιστα αυτή η θεολογική γκρίνια, ταπεινόλογη και ταπεινόσχημη ενίοτε κι άλλοτε φαρισαϊκή κι επηρμένη, μένει μόνο σε παρατηρήσεις, δίχως να προσφέρει ουσιαστικές λύσεις και να δίνει κουράγιο κι ελπίδα στον σύγχρονο κουρασμένο άνθρωπο, που, τουλάχιστον στην αρχή, έχει μεγάλη την ανάγκη της παραμυθίας, του κουράγιου και της ελπίδος. Παρουσιάζοντας συνεχώς σκάνδαλα, ξεσκεπάζοντας σκανδαλοποιούς, βάζοντας τον καθένα στη θέση του, σαν μυστικοί σκανδαλοθήρες, μήπως γινόμαστε πρόξενοι σκανδαλισμού; Γνωρίζετε ότι τα πιο αυστηρά λόγια ο Χριστός τα είπε για τους υποκριτές και τους σκανδαλίζοντες…

Οι θεολόγοι της γκρίνιας είναι ορισμένοι. Είναι βέβαια συμπαθείς κι όμως κιόλας είπα λέγουν κι αρκετά ορθά, όμως λέγοντας πάντα πολλά και συνέχεια διορθωτικά κι επιτιμητικά νομίζω χάνουν. Ευτυχώς που δεν λαμβάνουν και καίριες αποφάσεις, γιατί όλοι θα ήμασταν από καιρό απωλεσμένοι. Λίγη συγκατάβαση, επιείκεια, ανεκτικότητα, συγχωρητικότητα και φιλαδελφία δεν βλάπτει.

Δηλαδή θα καλύπτουμε τα λάθη και δεν θα διορθώνουμε τα σφάλματα; κανείς ποτέ δεν είπε αυτό. Όμως κι αυτό το συνεχές κυνηγητό και κατηγορητήριο, η υψωμένη βέργα, η ασίγαστη παρατηρητικότητα, η αξεκούραστη αυστηρή κριτική, η διόγκωση των ελλείψεων, μήπως προέρχεται από εσωτερική ακαταστασία, απουσία αυτογνωσίας, προσευχής κι εμπιστοσύνης στον Θεό;

Οι νηπτικοί θεολόγοι για το υπάρχον κακό οίκτειραν τον εαυτό τους κι όλα τα ’βλεπαν καλά λίαν κι ο αδελφός τους ήταν ο Θεός τους και για τις πτώσεις του έκλαιγαν οι ίδιοι ως κύριοι αίτιοι. Μήπως αυτή η θεολογία της γκρίνιας ταυτίζεται μ’ ένα λανθάνοντα φαρισαϊσμό αφιλαδελφείας, αφιλοτεκνίας, αφιλανθρωπίας και τελικά αφιλοθείας; Ας μελετηθεί ξανά η παραβολή των ζιζανίων.

Ένας γέροντας έλεγε: «Συνέχεια περί ηθικής συνήθως ομιλούν οι ανήθικοι». Και: «Το μεγαλύτερο θαύμα της Ορθοδοξίας είναι ότι διαφυλάχθηκε αλώβητη, παρά τους τόσους ανάξιους εκφραστές της». Λέγοντας αυτά ουδόλως μιλούμε περί ψευδοεφησυχασμού, ανόητης οφθαλμαπάτης, δαιμονοκίνητης αγγελολογίας και χαζοχαρούμενης ωραιολογίας, αλλά περί ανδρείας και θεοχαρίτωτης αυτογνωσίας, προς θεοαγάπητη αδελφογνωσία, μετά αγιοπατερικής αλληλοπεριχωρήσεως, αλληλοσεβασμού και αλληλοκατανοήσεως προς θεογνωσία και θεοληψία. Η θεολογία της γκρίνιας ας αφεθεί στους θεολόγους της «χαράς», του «έρωτος» και της «δικαιοσύνης»…

Πηγή: Αναδημοσίευση από το περιοδικό «Σύναξη», Ιανουάριος - Μάρτιος 2003.

από εδώ

Έβγαλε το ράσο του και το κρέμασε σε μία ακτίνα του ήλιου! (Διήγηση Γέροντος Παϊσίου)

»Ο ταπεινός άνθρωπος και θαύματα να κάνει,

 πάλι δεν πιστεύει στον λογισμό του…»

 

(Διήγηση Γέροντος Παϊσίου) 

Ήταν στην Ιορδανία ένας πολύ απλός παπάς που έκανε θαύματα. Διάβαζε ανθρώπους και ζώα που είχαν κάποια αρρώστια και γίνονταν καλά. Πήγαιναν και μουσουλμάνοι σ’ αυτόν, όταν έπασχαν από κάτι, και τους θεράπευε. Αυτός, πριν λειτουργήσει, έπαιρνε ένα ρόφημα με λίγο παξιμάδι και μετά όλη την ημέρα δεν έτρωγε τίποτε. Κάποτε έμαθε ο Πατριάρχης ότι τρώει πριν από την Θεία Λειτουργία και τον κάλεσε στο Πατριαρχείο. Πήγε εκείνος, χωρίς να ξέρει γιατί τον ζητάνε.
Ώσπου να τον φωνάξει ο Πατριάρχης, περίμενε μαζί με άλλους σε μια αίθουσα. Έξω έκανε πολλή ζέστη· είχαν κλειστά τα παντζούρια και από μια τρυπούλα περνούσε μια ακτίνα.

Αυτός νόμισε ότι είναι σχοινί.

Επειδή είχε ιδρώσει, βγάζει το ράσο του και το κρεμάει πάνω στην ακτίνα.

Όταν το είδαν οι άλλοι που κάθονταν εκεί στην αίθουσα, τα έχασαν. Πάνε και λένε στον Πατριάρχη:

«Ο παπάς που κολατσίζει πριν από την Θεία Λειτουργία κρέμασε το ράσο του πάνω σε μια ακτίνα!».

Τον κάλεσε μέσα ο Πατριάρχης και άρχισε να τον ρωτάει: «Τι κάνεις; Πώς πας; Κάθε πότε λειτουργείς; Πώς ετοιμάζεσαι για την Θεία Λειτουργία;».

«Να, λέει, διαβάζω την ακολουθία του όρθρου, κάνω και μερικές μετάνοιες και ύστερα φτιάχνω ένα ρόφημα, κολατσίζω λίγο, και έπειτα λειτουργώ». «Γιατί το κάνεις αυτό;», τον ρωτάει ο Πατριάρχης.

«Άμα φάω λιγάκι πριν από την Θεία Λειτουργία, λέει εκείνος, όταν κάνω κατάλυση , πάει ο Χριστός επάνω! Ενώ, αν φάω μετά την Θεία Λειτουργία, πάει ο Χριστός από κάτω»!
 Με καλό λογισμό το έκανε! Του λέει τότε ο Πατριάρχης: «Όχι, δεν είναι σωστό αυτό. Πρώτα να κάνεις κατάλυση, και έπειτα να τρως λίγο».

Έβαλε μετάνοια και το δέχθηκε.

 Ενώ, αν πίστευε στον λογισμό του, μπορούσε να πει: «Εγώ διαβάζω ανθρώπους και ζώα άρρωστα και γίνονται καλά, κάνω θαύματα· τι μου λέει αυτός; Έτσι που το σκέφτομαι, είναι πιο καλά, γιατί αλλιώς πάει το φαγητό πάνω από τον Χριστό».

Θέλω να πω, παρόλο που είχε φθάσει σε τέτοια κατάσταση, να κάνει θαύματα, το δέχθηκε απλά· δεν είχε δικό του θέλημα.

Έχω καταλάβει ότι ή υπακοή πολύ βοηθάει. Και λίγο μυαλό να έχει κανείς, αν κάνει υπακοή, γίνεται φιλόσοφος. Είτε έξυπνος είτε κουτός είτε υγιής είτε άρρωστος πνευματικά ή σωματικά είναι κανείς και βασανίζεται από λογισμούς, αν κάνει υπακοή, ελευθερώνεται.

Πηγή:fdathanasiou.wordpress.com

Συμπάθεια για τον ηθικισμό

Η σημερινή περικοπή διαπραγματεύεται εκτός των άλλων και την μεγάλη πληγή του ηθικισμού.

Οι φαρισαίοι σκανδαλίστηκαν πώς ο Χριστός συνέτρωγε και συνομιλούσε με τους αμαρτωλούς του ισραήλ. 

Ο ηθικισμός κολλάει στο γράμμα και τον τύπο και σκοτώνει το πνεύμα.Είναι τόσο ασφυκτικός και αντιχριστιανικός πού τελικά προκαλεί την λύπηση και την συμπάθεια.

 Όλοι βέβαια κρύβουμε έναν ηθικολόγο μέσα μας και τον καλωσορίζουμε πολύ συχνά με αισθήματα αυτοδικαίωσης και γνήσιας χαράς.Ωστόσο , όμως είναι γενικά φαινόμενο πού ταλαιπωρεί ιδιαίτερα ορισμένους αδελφούς μας. 

Δεν ξέρω τί φταίει για τον ηθικισμό.

Ίσως αυτοί οι άνθρωποι δεν εισέπραξαν αρκετή αγάπη και βγάζουν ένα μίσος και έναν φθόνο εκδικητικό για τους άλλους, κατηγορώντας τους στο κάθε τί. Από την άλλη ίσως είναι ο φόβος ή η αδυναμία να διαπράξουν οι ίδιοι τις αμαρτίες πού καταλογίζουν ή βλέπουν πραγματικά στον άλλο και περιχαρακώνονται πίσω από την δειλία τους, ως εξαιρετική αρετή. 

Ο Χρυσόστομος για τους ηθικολόγους λέει πώς μοιάζουν με τις γυναίκες πού εξασκούν το "αρχαιότερο επάγγελμα". Όπως αυτές φτιασιδώνονται για να αρέσουν στους άνδρες, έτσι και οι ηθικιστές επιμελούνται τον τρόπο, την ομιλία, την εμφάνιση, την δημόσια και εκκλησιαστική ζωή τους για να φαίνονται ευσεβείς. 

Οπωσδήποτε η στάση μας δεν πρέπει να είναι στάση κατηγορίας. 

Είναι πάθος της ψυχής ο ηθικισμός και ασθένεια. 

Και αν ο Κύριος ήρθε να καλέσει αμαρτωλούς σε μετάνοια και εμείς αυτό πρέπει να επιζητούμε. Να φυτέψει μέσα τους και μέσα μας λίγη περισσότερη ευσπλαχνία.

Και ιδιαίτερα σε όσους από εμας δεν διαφέρουμε από αυτούς πού δείχνουμε με το δάχτυλο σαν τέτοιους.

Γιατί ο ηθικισμός, όπως προείπαμε , δεν είναι σπάνια ασθένεια . Την αναγνωρίζουμε στον ίδιο τον εαυτό μας!

από το fb

Κυριακή 16 Νοεμβρίου:Η μεταστροφή και η κρυφή πνευματικότητα του Ματθαίου

H Eκκλησία μας, αύριο  Κυριακή 16 Νοεμβρίου, εορτάζει την μνήμη του αγίου αποστόλου και ευαγγελιστού Ματθαίου. Είναι λειτουργικό έθος στην εκκλησία μας, όποτε εορτάζεται Κυριακή κάποιος απόστολος, να προτιμάται η ανάγνωση ευαγγελικής περικοπής από την ημέρα μνήμης του, κατ'εξαίρεσιν και λόγω της εξαιρετικής θέσης πού κατέχουν οι δώδεκα στην αγιολογική συνείδηση. Έτσι λοιπόν η περικοπή αφορά την κλήση του Ματθαίου στο αποστολικό αξίωμα και την υποδοχή πού έκανε στον Κύριο ο απόστολος σε ένα τιμητικό δείπνο, όπου παρευρίσκονταν τελώνες και αμαρτωλοί και στιγματισμένοι εν αμαρτίαις άνθρωποι της περιοχής.Το δείπνο αυτό εγείρει την αγανάκτηση των θρησκευομένων ανθρώπων, της μερίδας των Φαρισαίων, οι οποίοι σκανδαλίζονται διότι μετά των αμαρτωλών συναναστρέφεται ο Διδάσκαλος , για να ακούσουν την απάντηση πώς: "έλεον θέλω και ου θυσίαν" και πώς αυτοί που έχουν ανάγκη ιατρού είναι οι ασθενείς και οι αδύναμοι και όχι οι "ισχύοντες ιατρού".

Ας έρθουμε πρώτον στην περίπτωση του αποστόλου Ματθαίου, ο οποίος πριν από την κλήση του ονομάζοταν Λευίς και μετά την κλήση ονομάζεται από τον Κύριο "Ματθαίος", που σήμαίνει "δώρον Θεού". Είναι σύνηθες στην ανατολική αρχαία παράδοση οι κύριοι να ονοματίζουν τους δούλους, διότι αυτό είναι δείγμα πώς τους εξουσιάζουν και ορίζουν την ζωή τους. Έτσι μεγάλοι άνδρες της παλαιάς και καινής διαθήκης μετονομάζονται από τον Θεό, εις ένδειξιν ότι τίθενται υπό μία θεία αποστολή . Και το όνομα τους είναι χαρακτηριστικό της αποστολής τους. Ο Λευίς λοιπόν, διαφεύγει από την εξουσία του πλούτου, της αμαρτίας , του κόσμου , από την κοινή επωνυμία και κατάσταση των ανθρώπων και γίνεται Δώρον Θεού. Όχι απλώς μετονομάζεται αλλά τίθεται υπό την εξουσία της Αγάπης, της καινής ζωής. Και το νέο όνομα του δικαιώνεται από την θέση πού κατέχει στην εκκλησία. Είναι ένα δώρον Θεού για τους χριστιανούς αφού μας παρέχει την αποστολική και ευαγγελική διδασκαλία πρώτον, διά του ευαγγελίου πού συνέγραψε, αλλά και ως αιώνιο παράδειγμα μεταστροφής και μετανοίας.Έτσι ένας δύσχρηστος και φορτικός εξουσιαστής, ένας τελώνης όχι μόνο άχρηστος, αλλά και φορτικός και επικίνδυνος για τους πολλούς ανθρώπους, γίνεται χρηστικός, χρήσιμος, θεού δώρον, λαμβάνει ουσία και αποστολή ανάμεσα τους, μεταμορφώνεται σε παρουσία θεϊκή και ευλογία.Ότι αγγίζει ο Θεός το επαναφέρει από την αχρησία και την κατάρα, στην χρησιμότητα και την ευλογία!

Αλλά ο Ματθαίος είναι μια ευλογημένη φυσιογνωμία και πριν από την κλήση. Η θέση του είναι δεινή βέβαια και είναι λαομίσητος και σύμφωνα με την θρησκευτική παράδοση και κοινωνική πρόληψη είναι ένας άνθρωπος πού καταπιέζει τον λαό, προσβάλει τον Θεό του Ισραήλ, ζεί με αδικίες και εκμετάλλευση των άλλων, αφού είναι φοροεισπράκτορας κατακτητών και φοροεισπράκτορας ειδωλολατρών και συγκαταλέγεται κατά τους Προφήτες με τις πόρνες και τους αδίκους της γης, τους λεγομένους "πλουσίους και πονηρούς".

Αυτός ο στιγματισμένος άνθρωπος φαίνεται όμως να έχει μια κρυφή πνευματικότητα και αξία πού δεν είναι ορατή στον καθένα.Στην περίπτωση του Ζακχαίου , πού ήταν και αυτός τελώνης, ο Κύριος τον διάλεξε ανάμεσα σε πολλούς τελώνες της Ιεριχώ, επιβραβεύοντας την λαχτάρα του να δει τον Μεσσία. Στην περίπτωση όμως του Ματθαίου δεν υπάρχει κίνηση και πρωτοβουλία από τον ίδιο, αλλά ο ίδιος ο Χριστός τον συναντά στο τελωνείο, στον χώρο της αμαρτίας του και τον καλεί. Διότι σε αυτόν διαβλέπει αξία, κρυφόν αγώνα, μετάνοια και μεταμέλεια πού δεν την βλέπουν όσοι θέλουν να κατακρίνουν και να βάζουν ηθικές ετικέτες. Βλέπει ο Κύριος την καρδία. Και πράγματι, το ευαγγέλιο του Ματθαίου μας αποδεικνύει έναν άνθρωπο πού γνωρίζει κάλλιστα τον Νόμο και τους Προφήτες, περισσότερο από τους άλλους ευαγγελιστές. Αυτό προϋποθέτει το εξής: Πώς αυτός πού ήταν άνομος και απόκληρος για το Ισραήλ , είχε κρυφό αγώνα και αγάπη για τον Νόμο του Θεού. Όταν αμάρτανε από αδυναμία ή φρικτή συνήθεια είχε πάντα προ οφθαλμών του το ανόμημα του και ίσως με ανεκλαλήτους στεναγμούς διήνυε την ζωή του. Γι αυτό και μόλις μια αχτίδα φωτός, διαπέρασε το σκοτάδι της απελπισίας του, η ώρα της κλήσης του, αμεσως ακολουθεί τον Χριστό και αφήνει την προηγούμενη ζωή της μειοδοσίας και του θανάτου, αλλά και τα πλούτη και την οικία του.

Τόσο ο ίδιος ο Ματθαίος, όσο και οι συνανακείμενοι τελώνες και πόρνες πού βρίσκονται στο σπίτι του,προφανώς με ανάγκη και πόθο μιας αλλαγής πνευματικής, μας αποδεικνύουν μια τεράστια αλήθεια, πού οι ευσεβιστικοί φακοί μας αδυνατούν να κατανοήσουν.Κάθε άνθρωπος, σε όποια κατάσταση αμαρτίας και αν βρίσκεται, σε όποια σφάλματα έχει πέσει, όποια ζωή τρυφής και αδικίας και αν κάνει, ενάντια σε κάθε φαινομενολογία και προκατάληψη, κρύβει μέσα του μια νοσταλγία για επιστροφή στον Θεό, μια κρυφή πνευματικότητα μετανοίας , πού είναι προτιμότερη από χιλιάδες θυσίες και από μυριάδες προσφορές των καλών θρησκευομένων της γης.Σε κάθε άνθρωπο μπορούμε να συναντήσουμε τον Θεό, σε όποιο βούρκο και αν έχει πέσει. Αν σκεφτούμε με ειλικρίνεια και ταπεινό πνεύμα, οφείλουμε να παραδεχτούμε πώς όλοι μας ανεξαιρέτως μοιραζόμαστε την αφόρητη βρωμιά της αμαρτίας, ουδείς δίκαιος ενώπιον του Θεού και όλοι αναπολόγητοι έναντι της μοναδικής Του αγιότητας. Άρα όλοι συνασθενείς και όλοι σε κοινο παρανομαστή, έχουμε ανάγκη από την μετάνοια και από την παρουσία Του. Του Αυτού γένους οι άνθρωποι και κοινή η αναφορά πάντων των ανθρώπων. Από την στιγμή λοιπόν πού οι πάντες έχουμε "χρείαν ιατρού" πόσο καταχρηστική, αλαζονικά καταχρηστική και άδικη είναι αυτή κατηγοριοποίηση των ανθρώπων σε αυτοδίκαιους και αμαρτωλούς, σε ανθρώπους της επιφάνειας και του περιθωρίου, σε αδίκους και δικαίους!

Ο Κύριος ζητά από εμάς έλεον και ου θυσίαν. Όταν δεήσουμε επιτέλους να ελεήσουμε τον εαυτό μας με αυτομεμψία και συγκλονιστική ταπείνωση και τους αδελφούς μας με αδιάκριτη αγάπη και ευσπλαχνία για την κοινή μας συνασθένεια, ίσως κατανοήσουμε τα βαθιά λόγια του Κυρίου . Ίσως η κοινή για όλους αγάπη συντρίψει κάθε όριο, περιθώριο και διαχωρισμό. Η Εκκλησία, ως κοινό θεραπευτήριο είναι παρούσα. Ας μην λησμονούμε στιγμή τον ιαματικό της ρόλο μέσα στον κόσμο. Αυτή είναι το δώρο του Θεού για τους ανθρώπους.

ππκ σάββατον 15 νοεμβρίου 2014