Παρασκευή, Μαρτίου 31, 2017

Η Παναγιά η Δέσποινα, η Μάνα των Ρωμηών





...Ἤμασταν συνηθισμένοι νά τό στοχαζόμαστε ἀλλιῶς τό «Ἰησοῦς Χριστός Νικᾶ».
Πού εἴδαμε κάποτε στά τείχη τῆς Βασιλεύουσας, τά φαγωμένα ἀπό γυφτοτσάντιρα καί στεγνά χορτάρια,
Μέ τούς μεγάλους πύργους κατάχαμα σάν ἑνός δυνατοῦ πού ἔχασε, τά ριγμένα ζάρια.
Γιά μᾶς ἦταν ἄλλο πράγμα ὁ πόλεμος γιά τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ!
Καί γιά τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου καθισμένη στά γόνατα τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ,
Πού εἶχε στά μάτια ψηφιδωτό τόν καημό τῆς Ρωμιοσύνης,
ἐκείνου τοῦ πελάγου τόν καημό σάν ἧβρε τό ζύγιασμα τῆς καλοσύνης.
Γ. Σεφέρης
Η Παναγιά η Δέσποινα δεν είναι μόνο μεσίτις προς τον Υιό της υπέρ των  Ανθρώπων. Επάξια κρατά τον τίτλο της Υπερμάχου Στρατηγού του Γένους μας και θεωρείται όχι άδικα φύλακας άγγελος της ελληνορθοδοξίας. Επιτρέψτε μου μια υπερβολή, μια ταύτιση πού μπορεί να ξενίζει και να υπερβαίνει την κρίση την κοινή και την αντίληψη την συμβατική. Βλέπω ψηλά στην κόγχη του ιερού, εικονογραφημένη την δόξα της και δεν ξεχωρίζω τί εικονογράφησε εκεί ψηλά η πάσχουσα και ερωτοπαθής ρωμαίικη ψυχή. Την Παναγιά την Δέσποινα και Μάνα του Θεού ή αυτή την εικονιζομένη μέσα σε φωτοστέφανο και φέροντας στους κόλπους της τον δεσπότη Χριστό, Μάνα Ρωμηοσύνη; Είναι λες και η αρχέγονη μητρική μορφή πού λατρεύτηκε από τούτο το γένος το θεοσεβές και πνευματοφύτευτο, το αρχαίο μητρικό πνεύμα, πού τιμήθηκε από όλους τους ποιητές της ρωμηοσύνης, από Ρωμανού οσίου του Μελωδού, έως και Σεφέρη και Ελύτη, να αποτυπώθηκε εκεί ψηλά, ως λατρευτικό σημείο και μοναδική θεότητα της ελληνορθόδοξης ψυχής.Βλέπω την Παναγιά και βλέπω την Ελλάδα. Και την Ελλάδα ατενίζοντας, την Θεοτόκο ένθρονη προσκυνώ, πού έχει στους κόλπους της τον Θεό, δηλαδή τον θείο Λόγο και φρικιώ και μεγαλύνω την τόση μεγαλοδωρία της στο γένος μας.

Πέμπτη, Μαρτίου 30, 2017

Το μυστικό της σοφίας







Καλημέρα!

Το μυστικό της σοφίας είναι ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΙΡΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ!

Ο άνθρωπος πού ζητά διαρκώς την προσοχή, την αποδοχή και τον θαυμασμό των άλλων, φοβάται να τσαλακωθει και να τολμήσει την ευτυχία, υποφέρει, γεμίζει άγχη, φοβίες και μνησικακία και στο τέλος γίνεται αιχμάλωτος της αυτάρκειας και του θελήματος του. 

Ο ταπεινός άνθρωπος όμως στέκει πάντα χαρούμενος και αμέριμνος. 

Κάνει χώρο στον Θεό να ρθει να κατοικήσει μέσα του, αδειάζοντας από τον εαυτό του και στο τέλος έλκει και την αγάπη και το ενδιάφερον των άλλων.

Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιό χαριτωμένο και παρηγορητικό από την παρουσία και την συναναστροφή με έναν άνθρωπο ταπεινό, μικρό, φτωχούλη για τον Θεό!

Περί του καψίματος του ιούδα ή εβραίου ή βαραββά

Επίκαιρο θέμα είναι και όλη αυτή ρητορική αντιρατσισμού και αντιβαρβαρότητας περί του εθίμου "καψίματος του ιούδα". 

Αυτοί πού τα λένε και τα πιστεύουν είναι είτε επειδή ταυτίζουν τα λαϊκά έθιμα(παγανιστικά τα περισσότερα και φερμένα από άλλες εποχές και μυστήρια) με την εκκλησία και πιστεύουν πώς την πλήττουν ,είτε επειδή δεν έχουν επαφή και γνώση περί ελληνικού ήθους. 

Πατρίδα τους και κουλτούρα τους είναι η μημουαπτική δύση.

Οι έλληνες διατηρούν τέτοια έθιμα όχι επειδή είναι αντισημίτες και βάρβαροι, αλλά επειδή δεν εστιάζουν στο πρόσωπο, παρά στο γεγονός.

Την προδοσία καταδικάζουν με αυτή την πράξη. 

Την προσωποποιημένη προδοσία, την αχαριστία, την αφιλοτιμία. 

Είναι έθιμα καθαρμού και ικανοποίησης πού διαιώνισε και αγάπησε το γνήσιο λαϊκό αίσθημα. 

Σε μια κοινωνία πού πλεονάζει η ατιμία και η εκμετάλλευση πώς να το δεί αυτό ο μέσος ελληνάκος, ο οποίος μάλιστα κόπτεται και περί αγάπης και συγχώρησης, χωρίς να αγαπά και να συγχωρά στον ιδιωτικό του βίο μάλιστα. 


Και ήρθαν οι απόγονοι των σταυροφόρων και της αποικιοκρατίας, οι έμποροι των εθνών οι ιούδες των λαών και οι ντόπιοι θαυμαστές τους, να μας κάνουν μάθημα ηθικής, ρατσισμού και βίας, σε εναν λαο συνηθισμενο στις προδοσιες τους,αρχοντομαθημενο και φιλαγαθο,με αρχαιες ριζες στην ευσπλαχνια και την συγχωρητικοτητα.Σε εναν λαο συμπαθη προς τους πεσοντας αλλα ποτε συμβιβασμενο με την αμαρτια...

Τετάρτη, Μαρτίου 29, 2017

Η έννοια του Σαμαρείτη στην πέμπτη εβδομάδα των Νηστειών

 
Τὸ τοῦ Χριστοῦ ἰατρεῖον βλέπων ἀνεῳγμένον, καὶ τὴν ἐκ τούτου τῷ Ἀδὰμ πηγάζουσαν ὑγείαν, ἔπαθεν, ἐπλήγη ὁ διάβολος, καὶ ὡς κινδυνεύων ὠδύρετο, καὶ τοῖς αὐτοῦ φίλοις ἀνεβόησε· τί ποιήσω τῷ Υἱῷ τῆς Μαρίας; κτείνει με ὁ Βηθλεεμίτης, ὁ πανταχοῦ παρών, καὶ τὰ πάντα πληρῶν.

Η περίφημη παραβολή του καλού σαμαρείτη ή όπως ευρίσκεται στα καθ' ημάς κείμενα η παραβολή για τον άνθρωπο πού περιέπεσε στους ληστές, έχει εμπνεύσει παγκοσμίως και διαχρονικά, όλα τα ανθρωπιστικά και ακτιβιστικά κινήματα, θρησκευτικού και μή χαρακτήρα. Ακόμα και σήμερα ο άνθρωπος της εθελοντικής προσφοράς και δρασης ονομάζεται καλός σαμαρείτης.Ωστόσο, το νόημα της παραβολής ξεφεύγει πιστεύω από το απλό ανθρώπινο νόημα της ανθρώπινης προσφοράς και δράσης, είναι βαθύτερο και πνευματικό. Παλιότερα επισημάναμε τις διαφορές στην δυτική και ανατολική εικονογράφηση του θέματος. Στην Δύση εικονογραφημένος περιπεσών είναι ο ίδιος ο Χριστός και καλός σαμαρείτης ο άνθρωπος. Είναι σαφής ο συμβολισμός. Ο περιθάλπων τον αδελφό του , περιθάλπει καθηκοντικά τον ίδιο τον Θεό, όπως θα έκανε κάθε τίμιος και αξιοσέβαστος χριστιανός. Στην ανατολή σαμαρείτης είναι ο Χριστός και περιπεσών ο άνθρωπος. Η διάσταση είναι μυστηριακή. Ο Χριστός κατερχόμενος με όχημα την ανθρώπινη φύση επιχέει έλαιον και οίνον στον πληγωμένο άνθρωπο στο πανδοχείο της Εκκλησίας. Δεν επιχρωματίζεται διόλου η σκηνή με εξιδανικεύσεις για τον άνθρωπο και παρεξηγήσεις για την τελειωτική και υπέρτερη δύναμη και ευχέρεια του Θεού. Η παραβολή είναι θεοκεντρική.Τέλος, δηλαδή σκοπός της παραβολής δεν είναι η απλή αγάπη προς τον πλησίον με καθηκοντική δράση, έστω και με γνήσια αυταπάρνηση, αλλά η καθομοίωση μας με τον Θεό τον ίδιο.
Ο Χριστός παρακινώντας τον νομικό να πάει και να κάνει στον πλησίον του, ότι έκανε ο καλός σαμαρείτης για τον ιουδαίο τραυματία, τον προσκάλεσε στην ομοίωση, στην μίμηση δηλαδή του ιδίου του Θεού. Του υπέδειξε να γίνει τόσο σπλαχνικός προς τους άλλους, όσο σπλαχνικός είναι ο ίδιος ο Θεός προς το ανθρώπινο γένος, προς κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Να γίνει Θεός για τον αδελφό του.
Η ουμανιστική ερμηνεία της παραβολής θέλει τον άνθρωπο αγαπώντα και προσφερόμενο μέσα από κάποιους κανόνες, κάποια καθήκοντα συμπεριφοράς με κέντρο όχι την καθομοίωση αλλά το αντικείμενο, τον άνθρωπο. Θέλει έναν άνθρωπο αυτοθεούμενο μέσα στην τεράστια καλωσύνη του. Αυτοδύναμο και αυτάγαθο. Η αγάπη είναι γνώρισμα ανωτέρου ανθρώπου και όχι μίμηση Θεού.Η εποχή μας θέλει τον άνθρωπο κέντρο των γεγονότων και απεξαρτημένο από τον θεϊκό του προορισμό.
Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/…/blog-post_9…

Τρίτη, Μαρτίου 28, 2017

Πόθεν άρξομαι θρηνείν...




Tην εβδομάδα αυτή και μάλιστα την τετάρτη  και παραδοσιακότερα στην αγρυπνία της πέμπτης ψάλλεται ο Μέγας Κανών. Ένα χαρακτηριστικό αυτής της εβδομάδος Ποίημα, πού το ψάλλαμε ήδη τμηματικά και την πρώτη εβδομάδα των νηστειών.



Είναι μια πρόσκληση σε ανασκόπηση ζωής, εγρήγορση, συντριβή και μετάνοια,πού μας κρατά ζωντανούς και έξυπνους στον αγώνα τώρα στα τέλη της Τεσσαρακοστής.Ποιητής είναι ο άγιος Ανδρέας Κρήτης, τόπος συγγραφής η Βασιλεύουσα και χρονος το 717 κατά πάσαν πιθανότητα.Αφορμή σύνθεσης του Κανόνα ήταν ίσως η αραβική επιδρομή στα ρωμαϊκά εδάφη, όπως υπονοείται στα Θεοτοκία.Βλέπουμε λοιπόν πώς η ελληνική ψυχή εμπνεύστηκε ακόμα μια φορά από ένα αρνητικό γεγονός, για να δημιουργήσει γόνιμα, όπως στην περίπτωση του ακαθίστου και του μεγάλου στην Θεοτόκο παρακλητικού.



Ο ποιητής τοποθετεί τον εαυτό του στο τέλος της ζωής του. Αναπολεί τις πράξεις του και απελπίζεται για σωτηρία. Ανοίγει λοιπόν την Αγία Γραφή για να λάβει απαντήσεις και σε έναν θρήνο ενδοελέγχου και ταπεινώσεως, εξαίρει τα παραδείγματα των δικαίων πράξεων πού αναφέρονται σε Παλαιά και Καινή Διαθήκη, τα οποία ομολογεί πώς δεν μιμήθηκε,ενώ ταυτίζει τον αμαρτωλο εαυτό του με όλα τα εγκλήματα και ατοπήματα των "κακών" της Γραφής.



Κοντάκιο του Κανόνα, είναι το περίφημο Ψυχή ψυχή μου, ποίημα Ρωμανού του Μελωδού, ενώ συναγιγνώσκεται μαζί με αυτόν ο Βίος της Αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας, ως προτρεπτικός στην μετάνοια!



Μερικά από τα δείγματα του Κανόνα αμετάφραστα και παραφρασμένα, παραθέτουμε εδώ:


Ἐτέκταινον, ἐπὶ τὸν νῶτόν μου πάντες, οἱ ἀρχηγοὶ τῶν κακῶν, μακρύνοντες κατ' ἐμοῦ τὴν ἀνομίαν αὐτῶν.

Πάνω στην πλάτη μου ραδιουργούσαν οι αρχηγοί των κακών και επέκταιναν εναντίον μου την ανομία τους.

Ἀπώλεσα, τὸ πρωτόκτιστον κάλλος, καὶ τὴν εὐπρέπειάν μου, καὶ ἄρτι κεῖμαι γυμνός, καὶ καταισχύνομαι.

Έχασα την ομορφιά την πρωτόκτιστη και τον στολισμό μου και ήδη στέκομαι γυμνός και καταντροπιασμένος.

Κατέρραψε, τοὺς δερματίνους χιτῶνας, ἡ ἁμαρτία κᾀμοί, γυμνώσασά με τῆς πρίν, θεοϋφάντου στολῆς.

Μου έρραψε τους δερμάτινους χιτώνες η αμαρτία, αφού πρώτα με γύμνωσε από την στολή την θεοΰφαντη.

Περίκειμαι, τὸν στολισμὸν τῆς αἰσχύνης, καθάπερ φύλλα συκῆς, εἰς ἔλεγχον τῶν ἐμῶν, αὐτεξουσίων παθῶν.

Και είμαι ντυμένος την στολή του αίσχους, σαν πού φορούσε ο Αδάμ φύλλα της συκιάς και έτσι ελέγχομαι από τα πάθη στα οποία ελεύθερα από μόνος μου έπεσακα.


Ἐστόλισμαι, κατεστιγμένον χιτῶνα, καὶ ἠμαγμένον αἰσχρῶς, τῇ ῥύσει τῆς ἐμπαθοῦς, καὶ φιληδόνου ζωῆς.

Στολίστηκα χιτώνα γεμάτο στίγματα και βουτηγμένο αισχρά, σαν σε αίμα στην ζωή της εμπάθειας και της φιληδονίας.

Γυμνός εἰμι τοῦ Νυμφῶνος, γυμνός εἰμι καὶ τοῦ γάμου, ἅμα καὶ δείπνου, ἡ λαμπὰς ἐσβέσθη ὡς ἀνέλαιος, ἡ παστὰς ἐκλείσθη μοι καθεύδοντι, τὸ δεῖπνον ἐβρώθη· ἐγὼ δὲ χεῖρας καὶ πόδας, δεθεὶς ἔξω ἀπέρριμμαι.
Γυμνός είμαι από νυφικά ρούχα , γυμνός και δεν μπορώ να έρθω στον Γάμο σου και στο γαμήλιο δείπνο. η λαμπάδα μου δεν είχε λάδι και σβήστηκε, η θύρα για το νυφικό κρεβάτι κλείστηκε ενώ κοιμόμουν, και το δείπνο φαγώθηκε. Και εγώ δεμένος χειροπόδαρα πετάχτη
έξω.



Και ο οίκος του Κοντακίου, Ρωμανού:

Τὸ τοῦ Χριστοῦ ἰατρεῖον βλέπων ἀνεῳγμένον,

καὶ τὴν ἐκ τούτου τῷ Ἀδὰμ πηγάζουσαν ὑγείαν,

ἔπαθεν, ἐπλήγη ὁ διάβολος, καὶ ὡς κινδυνεύων ὠδύρετο,

καὶ τοῖς αὐτοῦ φίλοις ἀνεβόησε·

τί ποιήσω τῷ Υἱῷ τῆς Μαρίας;

κτείνει με ὁ Βηθλεεμίτης,

ὁ πανταχοῦ παρών, καὶ τὰ πάντα πληρῶν.

Δευτέρα, Μαρτίου 27, 2017

Η θλίψη της σαρακοστής



Η θλίψη της σαρακοστής είναι θλίψη ευγενική, αρχοντική, πριγκηπική. Είναι η θλίψη του εξόριστου βασιλιά πού έχασε την εξουσία και το στέμμα του και την νοσταλγεί, χωρίς να ξεπέσει από τον χαρακτήρα και την ευγένεια του. Πιό καθαρά είναι η νοσταλγία του ανθρώπου, του ευγενικού με την ορθόδοξη ενσυναίσθηση που νοσταλγεί τον Θεό. Και όσο πλησιάζει τον Θεό τόσο πιό πολύ πονάει από έρωτα και πόθο , αλλά και συστέλλεται από ταπείνωση. Η θλίψη της σαρακοστής είναι χαρμολύπη. Όταν νηστεύει η καρδιά από πάθη και ηρεμεί ο έσω άνθρωπος και παύουν τα σκιρτήματα τα ποταπά και καθημερινά και η ψυχή αγιάζεται και νιώθει γαλήνη και χαρά.Και όσο προσπίπτει και επιστρέφει στην παλιά της πατρίδα τόσο αγάλλεται. Η σαρακοστή είναι η πατρίδα των ορθοδόξων ελλήνων. Βιώνεται από όποιον άνθρωπο γνωρίζει τον Χριστό της ορθοδοξίας, αλλά στην δική μας ψυχή βρίσκει τις διαστάσεις της. Γιατί μία είναι η φύση η σαρακοστινή, η άνοιξη της πατρίδας μας, με την πνευματική άνοιξη του Χριστού. Εικόνα της ζωντανή πού απαλύνει και εξευγενίζει τον άνθρωπο. Πάσα η κτίσις αλλοιώνεται με τον φόβο του Θεού και πάσα η κτίσις η ελληνική προμηνύει την χαρά της ανάστασης και αυτό είναι σαν καθρέφτης ζωντανός της ψυχής πού βρήκε ευλογία.

Κυριακή, Μαρτίου 26, 2017

Κυριακή Δ Νηστειών: Τα προοίμια της νίκης





Σήμερα, τέταρτη Κυριακή των Νηστειών, ο πολύς και δοξαστικός ευαγγελιστής Μάρκος μας παραθέτει ένα επεισόδιο θεραπείας ενός νέου, πού μας εισάγει στην ατμόσφαιρα της νίκης του Χριστού πάνω στον διάβολο. 

Είναι τα προοίμια του Σταυρού και της Ανάστασης.Προϊούσης της μεγάλης τεσσαρακοστής, η Εκκλησία μας εισάγει στην μεγάλη αλήθεια της κατάλυσης του Θανάτου.Όλη η σαρακοστή με τα χαρακτηριστικά ευαγγελικά αναγνώσματα από το δεύτερο ευαγγέλιο, μας προδιαθέτει και μας μυεί στο μυστήριο της εξουσίας του Σταυρού και της Ανάστασης. Έχουμε μια πρώτη αναμέτρηση εδώ. Ο Χριστός ενώπιον του δαιμονιζομένου νέου, αναμετράται με τον σατανά, όχι ως ίσος προς ίσον, αλλά ως παντοδύναμος θεός προς πνεύμα ακάθαρτον και δουλικόν , πού πιστεύει και φρίσσει. 

Η εικόνα μιλάει από μόνη της. Ο άνθρωπος αδύναμος και μακρυά από τον Θεό, γίνεται υποχείριο του σατανά. Το παιδί αυτό, εικονίζει την προ και κατά Χριστόν ανθρωπότητα πού ξέπεσε και έγινε δούλη στην σατανική εξουσία.Ο Χριστός όμως με την καταλυτική και σωτηριώδη παρουσία Του, ανασύρει την πεσούσα φύση μας από τον δαιμονισμό, τον θάνατο, τον ζόφο της αγνωσίας του Θεού και την εισάγει πάλιν εις τον παράδεισον.

Στην ορθόδοξη ερμηνεία του θαύματος, δεν μας ενδιαφέρει πρώτιστα, η φιλολογική διαμάχη και ο εξορθολογισμός του εν λόγω περιστατικού. Αν δηλαδή ο νέος ήταν κατειλημμένος από δαιμόνιο, όπως θέλει ο Μάρκος ή επιληπτικός σεληνιαζόμενος, όπως παραθέτει ο Ματθαίος. Το περιστατικό είναι δυνατό και κραυγαλέο. Είναι η εξουσία του δαίμονα πάνω στον πεσόντα άνθρωπο και η τελική νίκη του Χριστού, πού προαυγάζει τα του σταυρού τρόπαια.Είναι πνευματική η εικόνα, κατηχητική, μυσταγωγική στην σωτηριολογία μας. Εύκολα ο βασανισμένος άνθρωπος κάθε εποχής, αυτός πού μαστίζεται από τον δαιμονισμό των παθών και της απελπισίας ταυτίζεται με τον νέο του περιστατικού. Εύκολα στους αφρούς και τους σπασμούς του διαβλέπει την δική του κόλαση, την δική του αγωνία να δεί την Αλήθεια και να βρεί τον θεό, τυρρανούμενος όμως κάτω από την φρικτή εξουσία του σατανά, στον οποίο ελεύθερα παραδόθηκε ως υποχείριο. Από αυτήν την αγωνία έρχεται ο πάλαι Πλάστης και νυν ελευθερωτής να τον λυτρώσει και να δηλώσει δυναμικά την παρουσία, την παντοδυναμία Του, την τελική και οριστική Του νίκη πάνω σε όλες τις βασανιστικές και θανατερές πραγματικότητες πού δυναστεύουν το γένος μας.

Η μεγάλη Τεσσαρακοστή οδεύει προς το τέλος της. Μετά την απελευθέρωση του δαιμονισμένου, ο Χριστός θα προαγγείλει στους μαθητές Του, το Πάθος και την Ανάσταση Του. Θα τους καλέσει σε συμπόρευση, συσταύρωση και συνανάσταση, θα μιλήσει για ποτήριο μαρτυρίου και βάπτισμα θανάτου. Θα θέσει καθαρά , χωρίς ωραιοποιήσεις και στρογγυλέματα, την πορεία του αληθινού μαθητή. Ο κόσμος θα απορρίψει τον Χριστό και θα θελήσει να θανατώσει και να εξαφανίσει την Εκκλησία, τον λόγο και το έργο της. 

Όμως πίσω από το ποτήριο του θανάτου , τις διώξεις και την φρικτή αποδοκιμασία, θα λάμψει η ανάσταση και η συμβασιλεία. Η από πριν νίκη του Χριστού. Αυτή θα φανεί στα προοίμια της δόξας Του, όταν θα αναστήσει από τους νεκρούς τον Λάζαρο. Ο θάνατος λοιπόν ουκέτι κυριεύει. Η μαρτυρική του Εκκλησία πού θα ζήσει τις αποκαλυπτικές και φρικτές μέρες του μαρτυρίου, πορεύεται μαζί Του, από πριν νικήτρια και δοξασμένη στην αιώνια νίκη και χαρά.

ππκ 9-4-2016

Σάββατο, Μαρτίου 25, 2017

παρά προστάτας να χωμεν...

ᾨδὴ ἔκτη, Αἱ εὐχαί
α´
Τῆς θαλάσσης καλήτερα
φουσκωμένα τὰ κύματα
῾νὰ πνίξουν τὴν πατρίδα μου
ὡσὰν ἀπελπισμένην,
ἔρημον βάρκαν. 

β´

῾Στὴν στεριάν, ῾ς τὰ νησία
καλήτερα μίαν φλόγα
῾νὰ ἰδῶ παντοῦ χυμένην,
τρώγουσαν πόλεις, δάση,
λαοὺς καὶ ἐλπίδας. 

γ´

Καλήτερα, καλήτερα
διασκορπισμένοι οἱ Ἕλληνες
῾νὰ τρέχωσι τὸν κόσμον,
μὲ ἐξαπλωμένην χεῖρα
ψωμοζητοῦντες· 

δ´

Παρὰ προστάτας ῾νἄχωμεν.
Μὲ ποτὲ δὲν ἐθάμβωσαν
πλούτη ἢ μεγάλα ὀνόματα,
μὲ ποτὲ δὲν ἐθάμβωσαν
σκήπτρων ἀκτῖνες. 

ε´

Ἂν ὁπόταν πεθαίνῃ
πονηρὸς βασιλεὺς
ἔσβυν᾿ ἡ νύκτα ἕν᾿ ἄστρον,
ἤθελον μείνει ὀλίγα
οὐράνια φῶτα. 

ς´

Τὸ χέρι ὁποὺ προσφέρετε
ὡς προστασίας σημεῖον
εἰς ξένον ἔθνος, ἔπνιξε
καὶ πνίγει τοὺς λαούς σας,
πάλαι, καὶ ἀκόμα. 

ζ´

Πόσοι πατέρες δίδουσιν,
ὄχι ψωμί, φιλήματα
῾ς τὰ πεινασμένα τέκνα τους,
ἐν ᾧ λάμπουν ῾ς τὰ χείλη σας
χρυσὰ ποτήρια! 

η´

Ὅταν ὑπὸ τὰ σκῆπτρά σας
νέους λαοὺς καλεῖτε,
νέους ἱδρῶτας θέλετε
ἐσεῖς διὰ ῾νὰ πληρώσητε
πλουσιοπαρόχως, 

θ´

Τὰ ξίφη ὁποὺ φυλάγουσι
τὰ τρέμοντα βασίλειά σας,
τὰ ξίφη ὁποὺ τρομάζουσι
τὴν ἀρετήν, καὶ σφάζουσι
τοὺς λειτουργούς της. 

ι´

Θέλετε θησαυροὺς
πολλοὺς διὰ ῾ναγοράσητε
κρότους χειρῶν καὶ ἐπαίνους,
καὶ τ᾿ ἄπιστον θυμίαμα
τῆς κολακείας. 

ια´

Ἡμεῖς διὰ τὸν σταυρὸν
ἀνδρείως ὑπερμαχόμεθα
καὶ σεῖς ἐβοηθήσατε
κρυφὰ τοὺς πολεμοῦντας
σταυρὸν καὶ ἀλήθειαν. 

ιβ´

Διὰ ῾νὰ θεμελιώσητε
τὴν τυραννίαν τιμᾶτε
τὸν σταυρὸν εἰς τὰς πόλεις σας,
καὶ αὐτὸν ἐπολεμήσατε
εἰς τὴν Ἑλλάδα. 

ιγ´

Καὶ τώρα εἰς προστασίαν μας
τὰ χέρια σας ἁπλόνετε!
τραβήξετέ τα ὀπίσω·
βλέπει ὁ θεὸς καὶ ἀστράπτει
διὰ τοὺς πανούργους. 

ιδ´

Ὅταν τὸ δένδρον νέον
ἐβασάνιζον οἱ ἄνεμοι,
τότε βοήθειαν ἤθελεν,
ἐνδυναμώθη τώρα
φθάνει ἡ ἰσχύς του. 

ιε´

Τὸ ξίφος σφίγξατ᾿ Ἕλληνες -
τὰ ὀμμάτιά σας σηκώσατε -
ἰδού - εἰς τους οὐρανοὺς
προστάτης ὁ θεὸς
μόνος σας εἶναι. 

ις´

Καὶ ἂν ὁ θεὸς καὶ τ᾿ ἄρματα
μᾶς λείψωσι, καλήτερα
πάλιν ῾νὰ χρεμετήσωσι
῾ς τὸν Κιθαιρῶνα Τούρκων
ἄγριαι φορᾶδες. 

ιζ´

Παρά.... Αἴ, ὅσον εἶναι
τυφλὴ καὶ σκληροτέρα
ἡ τυραννίς, τοσοῦτον
ταχυτέρως ἀνοίγονται
σωτήριοι θύραι. 

ιη´

Δὲν μὲ θαμβόνει πάθος
κανένα· ἐγὼ τὴν λύραν
κτυπάω, καὶ ὁλόρθος στέκομαι
σιμὰ εἰς τοῦ μνήματός μου
τ᾿ ἀνοικτὸν στόμα.

Παρασκευή, Μαρτίου 24, 2017

...μελτέμι γερό...

αγια σιων
«Θέλει μελτέμι γερό, γεννημένο στην Τήνο, 
που να΄ρθει με την ευχή της Παναγίας και να 
καθαρίσει τον τόπο απ΄όλων των λογιώ της 
Τουρκιάς και της γηραιάς Ευρώπης 
τ΄απομεινάρια.»

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Η Στιγμή





Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί στην Ελλάδα δεν εορτάζουμε ποτέ τις επετείους λήξης των πολέμων, όπως όλοι οι νοικοκυρεμένοι λαοί,αλλά μόνο τις στιγμές του μεγάλου Ξεσηκωμού και των μεγάλων ΟΧΙ;


Μήπως επειδή όλοι οι αγώνες μας μένουν πάντα μισοί και αδικαίωτοι και η πραγματική και μόνη Ώρα της Ελευθερίας μας, είναι η Στιγμή πού ανάβει η πρώτη σπίθα και σηκώνουμε κεφάλι;

Πέμπτη, Μαρτίου 23, 2017

«Δανείζει Θεώ ο ελεών πτωχόν»

Μια μέρα, την ώρα που περνούσα μαζί με τον όσιο από την πλατεία της πόλης, βλέπω στα δεξιά μου έναν άνθρωπο, που κάτι σιγομουρμούριζε.
Τον ακολουθούσαν ένα σμάρι φτωχοί και ζητιάνοι, ζητώντας του ελεημοσύνη. Κι εκείνος, ενώ έκανε πως τους απόδιωχνε τάχα, τους έβαζε κρυφά στα χέρια τα ελέη της αγάπης του. Μ’ αυτόν τον τρόπο έκρυβε από τους ανθρώπους τις αγαθοεργίες Του.
Εγώ όμως το πήρα είδηση. Σκούντησα λοιπόν τον όσιο και του φανέρωσα χαμηλόφωνα την αρετή του διαβάτη. Αυτός δεν φάνηκε να εντυπωσιάστηκε.

- Tον ξέρω, παιδί μου, είπε. Πολλές φορές έχουμε ανταμώσει. Εσύ μάθε μόνο τούτο, ότι για τον Θεό είναι μέγας.
Λίγες μέρες αργότερα του ζήτησα να μου πει κάτι γι’ αυτή την αρετή, και μου διηγήθηκε ένα παράδοξο θαύμα.
- Ήμουνα παιδί μικρό, είπε, ίσαμε δέκα χρονών , και είχα πάει στην εκκλησία του αγίου αποστόλου Θωμά για να προσευχηθώ. Εκεί βρήκα ένα γέροντα να διδάσκει το λαό. Ανάμεσα στ’ άλλα μίλησε και για την ελεημοσύνη. Είπε μάλιστα, ότι αυτός που δίνει κάτι στους φτωχούς, είναι σαν να το καταθέτει στα χέρια του ίδιου του Κυρίου. Με κάποια δυσφορία άκουσα τα λόγια εκείνου του κήρυκα. Μου φάνηκαν υπερβολικά.
“Μα αφού ο Χριστός, όπως μου λένε, είναι στους ουρανούς, στα δεξιά του Πατέρα Του”, συλλογιζόμουν με το παιδικό μου μυαλό, “πώς θα βρεθεί στη γη, για να πάρει αυτά που δίνουμε στους φτωχούς; ’”. Με τέτοιες σκέψεις προχωρούσα στο δρόμο, όταν, ξάφνου, βλέπω να περνάει ένας φτωχός κουρελής, που- ω του θαύματος!- πάνω απ’ το κεφάλι του είχε την εικόνα της μορφής του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Η εικόνα , αόρατη βέβαια στους άλλους, στεκόταν όρθια και ακολουθούσε το ζητιάνο παντού. Καθώς λοιπόν αυτός περπατούσε, συναντήθηκε μ’ έναν καλό άνθρωπο, που του έδωσε ψωμί. Τη στιγμή όμως που ο φιλάνθρωπος εκείνος διαβάτης άπλωσε το χέρι του, άπλωσε κι ο Χριστός το δικό του μέσ’ από τη μετέωρη εικόνα, πήρε το ψωμί και, αφού ευχαρίστησε, το έδωσε στο φτωχό. Μα ούτε εκείνος ούτε κι ο διαβάτης κατάλαβαν τι έγινε.
Ο θαυμασμός μου γι’ αυτό που είδα δεν περιγράφεται. Ε, από τότε πια πίστεψα ακράδαντα, πως όποιος δίνει στους αδελφούς ό,τι έχουν ανάγκη, το βάζει πραγματικά στα χέρια του Χριστού, που τη μορφή Του βλέπω να στέκεται πάνω απ’ όλους τους φτωχούς. Όσο μπορώ λοιπόν ασκώ την αρετή της ελεημοσύνης . Και ο Χριστός μου μ’ ευχαριστεί για κάθε φτωχό που βοηθάω




Από το βιβλίο: «ΕΝΑΣ ΑΣΚΗΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΟΣΙΟΣ ΝΗΦΩΝ
ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑΝΗΣ»

Τετάρτη, Μαρτίου 22, 2017

Η δύναμη της Ρωμηοσύνης




Ρωμηοί έκτισαν τον Τάφο, ρωμηοί τον απεκατέστησαν.

Οι ρωμηοί επίστανται των καλών έργων πού ενώνουν έθνη και λαούς.

Επίσης, επειδή βλέπουμε την Μέρκελ να κάνει ανοίγματα προς την Αφρική, για να αποφύγει την εισροή λαθρό. 

Εκεί από αιώνες υπάρχει ένα άλλο ελληνικότατο πατριαρχείο, αυτό της Αλεξάνδρειας, πού τελεί το μεγαλύτερο ιεραποστολικό έργο παγκοσμίως και είναι ο καλύτερος και εγγυέστερος πρέσβης της Δύσης στην Αφρική, πού τόσο δοκιμάστηκε από την μισσιοναριστικη αποικιοκρατία. 

Εκεί η ιεραποστολή αντιμετωπίζει το πρόβλημα στην εστία του, και όχι σε ξένα εδάφη, όταν δηλαδή πλέον θα έχει γίνει δυσεπίλυτο και αδιέξοδο.

Και κεί πρωτοπόρα η ρωμηοσύνη. Και κανείς δεν ανθίζεται τίποτα.
Ανόητοι, δείτε πού είναι στα αλήθεια η δυναμική και η δύναμη του ελληνισμού και μην τον ψάχνεται σε αλλότρια καλούπια!

Στους ιθύνοντες απευθύνομαι.

 Ελπίζω να κατανοείτε αυτή την δυναμική και τις προοπτικές πού ανοίγονται. 

Όσο ψάχνεται αλλότρια μοντέλα, απλά βυθίζεστε στην ανυπαρξία και συμπαρασύρεται και τους μικρούς μαζί σας..

Σχόλια διάσπαρτα για την αλαζονεία της Ηθικής τους

"Καλα λενε πως η Δυση πεταξε τον Χριστο απο τον προτεσταντισμο και κρατησε ολα αλλα φρουτα που παρεχει.Το επιβεβαιωσε αποψε ο μπουκλακιας ο Ολλανδος . Αληθεια οι λαοι του νοτου ολο με γυναικες και πιοτι ασχολουνται;Τι παραδειγμα εγκρατειας και ια αρετης οι ανωτεροι υπερβορειοι..."



"Ναι αμαρτησαμε αποστατησαμε αδικησαμε ανομησαμε.Για αυτο και παραδοθηκαμε στον φαραω,αυτον που οΜακρυγιαννης αποκαλει ντροπη της οικουμενης.Αλλα η αμαρτια και η αποστασια ειναι παγκοσμιο φαινομενο και συνηθως εχει την ευχερεια να ηθικολογει αυτος που βρισκεται σε θεση ισχυος.Οι αδυναμοι επωμιζονται τις αμαρτιες ολου του κοσμου.Αυτοι δεν ντρεπονται να ηθικολογουν.Ειναι στοιχειο της κουλτουρας τους .Ειναι τοσο φυσικο σε αυτους οσο η αναπνοη.Ντροπη σε οσους απι εμας τ ακουμε και νιωθουμε μειονεξια.Αν και οταν μετανοησουμε θα ειναι για την πιστη που δειξαμε στο μοντελο ζωης που οι ιδιοι μας επεβαλαν και εμεις το αποδεχτηκαμε σαν σωτηρια και ανωτεροτητα."


"Είπε κάτι ο Νταισεμπλουμ χτες για τις γυναίκες. Τις παρουσίασε σαν "καταναλωτικό αγαθό". Δεν είδα καμιά φεμινίστρια, πολιτικά ορθώς σκεπτόμενα άτομα, ευαίσθητους προοδευτικούς και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, να του ζητούν τον λόγο. Προφανώς, γιατι χρηματοοικονομικό σύστημα και βιομηχανία ιδεολογιών έχουν κοινά αφεντικά και εντεταλμένη αποστολή. Κόρακας κοράκου ματι δεν βγάζει".

... με κίνδυνο να φανώ στερεοτυπικός, πού λένε και οι μορφωμένοι. Μαθήματα ηθικής από κάποιον πού ανέχεται τις πόρνες στις βιτρίνες, το νέφος από τα "φαρμακευτικά χόρτα" και την πολιτική νομιμοποίηση των παιδεραστών...


Μόνο στον Θεό ζούμε και ενώπιον Του αμαρτάνουμε. Γόνυ δεν κλίνουμε στον Βάαλ.

Τρίτη, Μαρτίου 21, 2017

ΣΤΟΛΗ ΑΦΘΑΡΣΙΑΣ του αειμνήστου Φωτίου Κόντογλου




Για του Χριστού την πίστιν την αγίαν, για της πατρίδος την ελευθερίαν, γι’ αυτά τα δύο πολεμώ, γι’ αυτά να ζήσω επιθυμώ, κι αν δεν τα αποκτήσω τι μ’ ωφελεί να ζήσω; Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ του 1821 έχει μια πνοή αγιασμένη, κι η ιστορία της είνε σαν συναξάρι.

Η Ελλάδα μπορεί να παρασταθεί σαν τη μητέρα των Μακκαβαίων που είδε να βασανίζονται και να σφάζονται μπροστά της τα παιδιά της ένα-ένα. Από τον καιρό που χάθηκε η Κωνσταντινούπολη, η πατρίδα μας μαυροφόρεσε σαν χαροκαμένη χήρα· οι άνδρες ήτανε σαν ασκητές, οι γυναίκες σαν καλογρηές, τα τραγούδια μας γεμάτα πόνο και ελπίδα, τη λεγόμενη «χαρμολύπη», σαν χερουβικά, σαν τροπάρια. Μια αγιωσύνη τα τύλιγε όλα. Οι καρδιές ήτανε, με όλη την παληκαριά τους, συντετριμμένες και ταπεινωμένες. Γι’ αυτό κι η θρησκεία μας ήτανε αληθινή, επειδή η πίστη του Χριστού δεν ταιριάζει σε ανθρώπους απίκραντους και καλοπερασμένους, κατά τα λόγια του Χριστού που λέγει: «εν τω κόσμω θλίψιν έξετε», και στενή και τεθλιμμένη η οδός». Μα όσα χάνει ο άνθρωπος σε καλοπέραση, τα κερδίζει «εκατονταπλασίονα» σε βάθος πνευματικό. Και το έθνος μας που στάθηκε κακότυχο και βασανισμένο, από την άλλη μεριά στάθηκε ευλογημένο, κατά τον λόγο που λέγει ο Σολομών για όσους μαρτυρούνε για την αλήθεια: «και γαρ εν όψει ανθρώπων εάν κολασθώσιν, η ελπίς αυτών αθανασίας πλήρης· και ολίγα παιδευθέντες, μεγάλα ευεργετηθήσονται». Και ποια είνε αυτή η αντάμειψη; Η αντάμειψη ήτανε πως ντυθήκανε με κάποια στολή αφθαρσίας αυτοί που ζούσανε «υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, εν ερημίαις πλανώμενοι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης». Για τούτο, όποιος άνθρωπος έχει καρδιά καθαρή, και νιώσει την Ελληνική Επανάσταση, σαν να τραβιέται από κάποιον μαγνήτη, ας είνε κι άλλης φυλής άνθρωπος, χωρίς να γνωρίζει καλά- καλά από πού βγαίνει αυτή η γλυκύτητα και η κατανυκτική αγάπη, μ’ όλο που ακούει σκοτωμούς, μαρτύρια και μοιρολόγια, που σε άλλη περίσταση αγριεύουνε τον άνθρωπο. Θαρρεί πως δεν γινήκανε στ’ αληθινά αυτά που ακούει, αλλά πως είνε κάποιο έμορφο παραμύθι. Τα πιο σκληρά πράγματα χάνουνε τη σκληρότητά τους, καν φονικά, καν αγωνίες κάθε λογής, φτώχια, κρύο, πείνα, αρρώστεια, ορφάνια. Κάποιος μυστικός πλούτος τα χρυσώνει όλα, ο της αφθαρσίας ο Παράκλητος (ο Παρηγορητής), το Πνεύμα το Άγιον. Αυτή είναι που λέγω στολή Αφθαρσίας κι ελπίδα Αθανασίας. Η Ελληνική Επανάσταση είνε σαν το χάλκινο μοσχάρι που έκανε ένας τεχνίτης για τον τύραννο Φάλαρη και που το πύρωνε με φωτιά και σφαλούσε στην κοιλιά του όσους ήθελε να βασανίσει για να ψηθούνε ζωντανοί. Μα αντί ν’ ακούγονται βογκητά και φρικτοί θρήνοι από το στόμα του βοδιού, έβγαιναν τραγούδια χαρούμενα, επειδή ο τεχνίτης είχε βάλει επιτήδεια στο λαρύγγι του βοδιού κάποιο όργανο που άλλαζε τους θρήνους σε χαρούμενη μουσική. Ο Αθανάσιος Διάκος τραγουδούσε περασμένος στη σούβλα, κι οι γυναίκες του Ζαλόγγου χορεύανε και πέφτανε στον γκρεμνό. Κι όλοι οι Έλληνες, άνδρες, γυναίκες, μικροί, μεγάλοι, δεσποτάδες, παπάδες, λαϊκοί, ψέλνανε σαν να τραγουδούσανε και τραγουδούσανε σαν να ψέλνανε, όπως οι τρεις Παίδες της καμίνου που δοξολογούσανε τον Θεό χορεύοντας μέσα στη φωτιά σαν να δροσολογιότανε. Απ’ όλη την αιματοβαμμένη Ελλάδα ακουγότανε «ήχος καθαρός εορταζόντων», κι οι Έλληνες τρέχανε στον θάνατο «αγαλλομένω ποδί, Πάσχα κροτούντες αιώνιον». Γι’ αυτό μαγεύθηκε ο κόσμος, χωρίς να ξέρει γιατί. Εκείνο που τους μάγευε ήτανε η Ελπίδα της Αθανασίας που βγαίνει από την Ορθοδοξία και που τα σκεπάζει όλα με την χαρούμενη πνοή της. Η χαρά του Χριστού είνε ένα άνθος που φυτρώνει μοναχά στις καρδιές που πονούν. Για τούτο ο Δαυΐδ έλεγε: «Κύριε εν θλίψει επλάτυνάς με». Κι οι ασκηταί της Ορθοδοξίας τη λέγανε «Χαρμολύπη» ή «Χαροποιόν πένθος», αυτή τη χαρά που βγαίνει από τη συντριμμένη καρδιά. Η Ελληνική Επανάσταση ήτανε τα χαρούμενα ορμήματα του Ποταμού της Ορθοδοξίας. Γι’ αυτό τη μισήσανε και την πολεμήσανε οι «ψευδάδελφοι», εκείνοι που ιδρύσανε στ’ όνομα του Χριστού ένα σύστημα εγκόσμιας ευδαιμονίας, κάποιον «αριστοκρατικό χριστιανισμό» που τραβά τις ματαιόδοξες ψυχές, και τις ξεραίνει από τη χαρά του Χριστού, από τη «χαρμολύπη». Οι Έλληνες του καιρού εκείνου ήτανε «πτωχοί τω πνεύματι», κατά τους έξυπνους του κόσμου. Ήτανε απλοί και φυσικοί, κι η όψη τους, τα λόγια τους, οι συνήθειές τους, τα φερσίματά τους ήτανε αληθινά, δηλαδή Ελληνικά. Η ψυχή τους ήτανε δεμένη με τη φύση και τη θρησκεία τους. Λεοντόκορμοι άνδρες που βαστούσανε από αρχαία αίματα, ζούσανε στον ανοιχτόν αγέρα όπως τους έπλασε ο Θεός, με γένεια, με μουστάκια, με μακρυά μαλλιά σαν το Χριστό, γοργοπόδαροι, λιγόφαγοι, θρήσκοι, ταπεινοί μπροστά στους γεροντότερους και στους παπάδες, με ψυχή γεμάτη κρυφά πλούτη. Απάνω απ’ όλα ήτανε η Θρησκεία, η Πίστις των Πατέρων μας. Κι οι λειτουργοί της ήτανε οι πνευματικοί τους, οι δάσκαλοί τους, οι προστάτες τους, οι παρηγορητές τους, οι δικαστές τους, οι εξομολόγοι τους. Ο πιο αγαπημένος αρματωλός για το λαό, ο πιο αγνός πολεμιστής, ο καινούριος άγιος Γιώργης, στάθηκε ένας παπάς, ο Αθανάσιος Διάκος, που σουβλίσθηκε για την Πίστη του Χριστού. Άλλοι τέτοιοι αγιασμένοι που αγωνισθήκανε για την Πίστη, είνε ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’, ο Ησαΐας Σαλώνων, ο Ρωγών Ιωσήφ, ο Κυπριανός στην Κύπρο· τι λέγω; Νέφος ολόκληρο ρασοφορεμένοι, Ορθόδοξον Ιεράτευμα. Πριν να γίνει η Επανάσταση, χιλιάδες Νεομάρτυρες μαρτυρήσανε για την Πίστη, κι ύστερα ήρθανε οι αρματωλοί. Οι δεσποτάδες, οι παπάδες κι οι καλόγεροι είχανε γίνει σαν τους προφήτες που οδηγούσανε τον νέον Ισραήλ στη Γη της Επαγγελίας. Οι αρματωλοί γινήκανε σαν ασκητές και ψέλνανε απάνω στο μετερίζι, και ξεστηθίζανε το Ψαλτήρι για παρηγοριά, με τα χαϊμαλιά στο στήθος που παριστάνανε τον Χριστό, την Παναγία, τον άη Γιώργη, τον άη Δημήτρη. Για φυλαχτό είχανε ή τίμιο ξύλο, ή άγιο λείψανο, ή ένα κομμάτι από το παλιόρασο του άγιου Κοσμά. Πολλοί αρματωλοί ήτανε ζωγραφισμένοι στα ερημοκκλήσια μαζί με τους αγίους. Η ζωγραφιά του Μεϊντάνη βρισκότανε στην εκκλησιά της Κατούνας, του Ανδρούτσου στο Μεγάλο Μετέωρο, του Διαμαντή Σπατούλη στην εκκλησιά στ’ Αλεποχώρι Μπότσαρη. Και τους σκοτωμένους τους θάβανε κοντά στην εκκλησιά. Λοιπόν, δεν είνε αγιασμένη η Επανάστασή μας, δεν είνε η Ορθοδοξία ματωμένη για να φυλάξη την πίστη μας; Η Ορθοδοξία έγινε ένας λόγος άδειος στα στόματα των σημερινών φραγκοδασκαλευμένων δασκάλων. Μα η αληθινή Ορθοδοξία που είνε πλούτος και ρίζα αθανασίας, είνε φυτρωμένη βαθειά στην καρδιά του ορθοδοξώτατου λαού μας, που όσο δεν ήθελε να τουρκέψει, άλλο τόσο δεν θέλει να φραγκέψει.


Φώτης Κόντογλους

Δευτέρα, Μαρτίου 20, 2017

Ένας άνθρωπος στην οδό της ευλογίας

«Ήταν κάποτε ένας μορφωμένος άνδρας που επί οκτώ χρόνια παρακαλούσε το Θεό να του στείλει έναν άνθρωπο να τον διδάξει την αλήθεια.
Και κάποτε που ένιωσε αυτή την επιθυμία πολύ έντονη, άκουσε τη φωνή του Θεού να του λέει: ‘Πήγαινε στην εκκλησία, κι εκεί θα βρεις έναν άνθρωπο που θα σου δείξει την οδό της ευλογίας.’ Πήγε εκεί, και βρήκε έναν φτωχό, ξυπόλυτο,με πόδια γεμάτα πληγές και σκόνη, και όλα του τα ρούχα δεν άξιζαν ούτε δυό δεκάρες.
Τον χαιρέτησε, και του είπε:
‘Είθε ο Θεός να σου δώσει καλή ημέρα!’
Κι ο άλλος απάντησε:Ποτέ δε μου έδωσε κακή ημέρα.’
‘Είθε ο Θεός να σου δώσει καλή τύχη!’ ‘Πάντα έχω καλή τύχη.’
‘Είθε να σε κάνει ο Θεός ευτυχισμένο! Μα γιατί απαντάς έτσι;’ ‘Ποτέ δεν είμαι δυστυχισμένος.’
‘Σε παρακαλώ, εξήγησέ το μου αυτό, γιατί δεν το καταλαβαίνω.’
‘Μετά χαράς’, αποκρίθηκε ο φτωχός.
‘Μου ευχήθηκες να έχω καλή ημέρα. Όλες μου οι ημέρες είναι καλές: γιατί αν πεινάω, δοξάζω το Θεό. Αν έχει παγωνιά, χαλάζι, χιόνι, βροχή, αν ο καιρός είναι καλός ή κακός, πάντα δοξάζω το Θεό. Είμαι άθλιος και περιφρονημένος, αλλά δοξάζω το Θεό, κι έτσι πάντα η ημέρα μου είναι καλή.
Μου ευχήθηκες να μου δώσει ο Θεός καλή τύχη. Αλλά ποτέ δεν έχω κακή τύχη, γιατί ξέρω πως να ζω με το θεό, και ξέρω πως αυτό που κάνει είναι το καλύτερο. Και ό,τι ο Θεός δίνει ή επιτρέπει γιά μένα, καλό ή κακό, το παίρνω με χαρά από το Θεό, σαν το καλύτερο που μπορεί να γίνει, κι έτσι ποτέ δεν έχω κακή τύχη.
Μου ευχήθηκες να με κάνει ο Θεός ευτυχισμένο. Μα ποτέ δεν είμαι δυστυχισμένος. Γιατί η μόνη μου επιθυμία είναι να ζω μέσα στο θέλημα του Θεού, κι έχω τόσο απόλυτα παραδοθεί στο θέλημα του Θεού, ώστε θέλω αυτό που θέλει Εκείνος.’
‘Αλλά αν ο Θεός θελήσει να σε ρίξει στην κόλαση,’ ρώτησε ο μορφωμένος, ‘τι θα κάνεις τότε;’ ‘Να με ρίξει στην κόλαση; Η αγαθότητά Του δεν θα το επιτρέψει. Αλλά ακόμα κι αν το κάνει, θα Τον αγκαλιάσω με τα δυό μου χέρια. Το ένα μου χέρι, που είναι η Ταπεινότητα, θα αγκαλιάσει την ανθρώπινη φύση Του, και το άλλο μου χέρι, η Αγάπη, θα αγκαλιάσει τη θεία φύση Του, τόσο σφιχτά, που θα πρέπει να έρθει κι Αυτός στην κόλαση μαζί μου.
Γιατί καλύτερα να είμαι στην κόλαση με το Θεό, παρά στον παράδεισο χωρίς Εκείνον.’
Τότε ο Διδάσκαλος κατάλαβε ότι η αληθινή παραίτηση με την άκρα ταπεινότητα, είναι η συντομώτερη οδός προς το Θεό...
Και τον ρώτησε: ‘Τι άνθρωπος είσαι συ;’ ‘Είμαι βασιλιάς.’ ‘Πού είναι το βασίλειό σου;’
‘Η ψυχή μου είναι το βασίλειό μου, γιατί είμαι απόλυτα κύριος των εξωτερικών και εσωτερικών μου αισθήσεων, ώστε όλες οι επιθυμίες και οι δυνάμεις της ψυχής μου βρίσκονται σε πλήρη υποταγή, και αυτό το βασίλειο είναι μεγαλύτερο από οποιοδήποτε βασίλειο επί της γης.’
‘Τι σε οδήγησε σε αυτή την τελειότητα;’ ‘Η σιωπή μου, οι υψηλές μου σκέψεις, και η ένωσή μου με το Θεό. Γιατί δε μπορούσα να αναπαυθώ σε κάτι λιγώτερο από το Θεό.
Τώρα έχω βρει το Θεό, και στο Θεό έχω βρει αιώνια ανάπαυση και ειρήνη ».

εγω από ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ

Κυριακή, Μαρτίου 19, 2017

Ήρθε ο Χριστός,τα μεταμόρφωσε όλα!(Σταυροπροσκυνήσεως)





 Αν πηγαίναμε σ’ έναν άνθρωπο της εποχής του Χριστού και του δείχναμε το σημείο του Σταυρού, τότε μόνο ρίγος φρίκης στη θέα του μονάχα θα προξενούσε. Αν πηγαίναμε σ’ έναν Ιουδαίο της εποχής του Χριστού και του δείχναμε τον Τίμιο Σταυρό, τότε όχι μόνο θα ανατρίχιαζε στη θέα του συμβόλου που μόνο θάνατο μαρτυρούσε αλλά θα δυσανασχετούσε δεδομένου ότι η σταύρωση ως τιμωρία, ήταν συνήθεια των Ρωμαίων. Το σημείο του Σταυρού ήταν αυστηρά συνδεδεμένο με την τρομοκρατία της τιμωρίας του Ρωμαίου κατακτητή.

Ήρθε ο Χριστός, τα μεταμόρφωσε όλα!

Οι Ιουδαίοι περίμεναν τη λύτρωση απ’ το ζυγό των Ρωμαίων. Όταν είδαν ότι η Λύτρωση που δίνει ο Χριστός απείχε τόσο απ’ τα οράματά τους, Τον παρέδωσαν στο θάνατο. Είδαν ότι ο Χριστός δε θα μπορούσε να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά τους. Ο Λόγος του Χριστού υπόσχονταν διασάλευση της τάξης που οι ίδιοι οι άρχοντες των Εβραίων είχαν δημιουργήσει. Ο Χριστός δεν μεταμόρφωσε μονάχα, με τον σταυρικό Του θάνατο, τη σημασία του σταυρικού συμβόλου. Ο Χριστός με τη σάρκωσή Του, το κήρυγμά Του, το Σταυρό και την Ανάστασή Του δεν ήρθε για να φέρει ειρήνη στην καθημερινότητα των αρχόντων του Ισραήλ αλλά για να φέρει μαχαίρι το οποίο θα μεταμόρφωνε τα πάντα. Ο Χριστός φέρνει στην πρώτη θέση τον ελάχιστο της κοινωνίας κι εκείνον που αγέρωχα απολάμβανε για αιώνες την πρωτιά, τον ψεύτη φαρισαίο -τους υποκριτές όλων των αιώνων- θα τονε πήγαινε στο τέλος.

Ήρθε ο Χριστός, τα μεταμόρφωσε όλα!

Όταν κάποιος κρίνονταν ένοχος θανάτου εκείνη την εποχή, μα και κάθε εποχή, τοποθετούνταν στην άκρη του κοινωνικού περιθωρίου. Ήτανε κατάπτυστος, γινότανε αιτία σκανδάλου. Ο δρόμος απ’ το δικαστήριο μέχρι τον Γολγοθά ήτανε ανηφορικός. Ο κατάκριτος κουβαλούσε τον σταυρό ως τον τόπο της καταδίκης του κι ο λαός έκανε μπουλούκια γύρω του για να τονε χλευάσει, να βαρύνει την ποινή του.
Πώς θα μεταμόρφωνε ο Χριστός ολάκερο τον άνθρωπο, αν δεν τον ακολουθούσε στις εσχατιές της πραγματικότητάς του;
Πώς θα μεταμόρφωνε ο Χριστός τον άνθρωπο, αν δεν τον ακολουθούσε στα βάθη της ανθρώπινης κατάντιας: στην αδικία, στη συκοφαντία και τον εμπαιγμό;

Ήρθε ο Χριστός, τα μεταμόρφωσε όλα!

Το σημείο του Σταυρού που υψώνεται την τρίτη Κυριακή της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής μες τις ορθόδοξές μας εκκλησιές, δίνει δύναμη και θάρρος να συνεχίσουμε τον πνευματικό μας αγώνα ως τη Λαμπρή. Μας θυμίζει ωστόσο ότι για την Αλήθεια και την Αγάπη πρέπει να κανείς να πονέσει, να φτάσει ακόμη ως τη θυσία.
Σήμερα, θα πούμε εύκολα ότι αγαπάμε, μα -δυστυχώς- όταν πάψει να υπάρχει στις εφήμερές μας αγάπες το συμφέρον του εγωισμού μας, θα ξεχάσουμε ακόμα πιο εύκολα ότι αγαπάμε.
Για να λάβει κανείς πνεύμα, πρέπει να δώσει αίμα.

Ο Σταυρός του Χριστού υψωμένος στη μέση της Εκκλησίας δείχνει την θυσιαστική οδό της Αγάπης όπως διδάσκεται από τον Σωτήρα. Δε μπορώ να λέω ότι αγαπάω αν δεν το δείχνω με τη ζωή μου, αν σ’ όλες μου τις πράξεις δε κρύβεται το μήνυμα του Σταυρού. Κι αν δε μπορώ να αγαπώ, αυτό σημαίνει ότι ούτε μπορώ να νηστέψω. Αν δεν έχω αδιάκριτη αγάπη, τότε η νηστεία, ο δρόμος δηλαδή προς την Ανάσταση παραμένει αυστηρά προσωπικός. Απέχει απ’ τον Χριστό, απέχει απ’ την Εκκλησία.
 Ας μιμηθούμε τους Αγίους μας, που μιμήθηκαν τον Χριστό κι όλη τους η ζωή έγινε Σταυρός. Όταν ασπαζόμαστε τον Τίμιο Σταυρό, ασπαζόμαστε την θυσία και τη νίκη του Χριστού που ήρθε σε τούτη τη γη και …τα μεταμόρφωσε όλα!


Ιάσων Ιερομ.