Παρασκευή, Δεκεμβρίου 26, 2014

Μεθέορτος προβληματισμός


Τῇ ΚΣΤ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Η Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου. 

 Ὁ πρὸ Ἑωσφόρου ἐκ Πατρὸς ἀμήτωρ γεννηθείς, ἐπὶ τῆς γῆς ἀπάτωρ ἐσαρκώθη σήμερον ἐκ σοῦ· ὅθεν Ἀστὴρ εὐαγγελίζεται Μάγοις, Ἄγγελοι δὲ μετὰ Ποιμένων ὑμνοῦσι, τὸν ἄχραντον Τόκον σου, ἡ Κεχαριτωμένη.

Τὸν ἀγεώργητον βότρυν βλαστήσασα, ἡ μυστικὴ ἄμπελος ὡς ἐπὶ κλάδων, ἀγκάλαις ἐβάσταζε, καὶ ἔλεγε. Σὺ εἶ καρπός μου, σὺ εἶ ἡ ζωή μου. Ἀφ' οὗ ἔγνων, ὅτι καὶ ὃ ἤμην εἰμί, σύ μου Θεός· τὴν γὰρ σφραγῖδα τῆς Παρθενίας μου ὁρῶσα ἀκατάλυτον, κηρύττω σε ἄτρεπτον Λόγον, σάρκα γενόμενον. Οὐκ οἶδα σποράν, οἶδά σε λύτην τῆς φθορᾶς· Ἁγνὴ γὰρ εἰμι, σοῦ προελθόντος ἐξ ἐμοῦ· ὡς γὰρ εὗρες, ἔλιπες μήτραν ἐμήν. Διὰ τοῦτο συγχορεύει πᾶσα κτίσις βοῶσά μοι· Χαῖρε ἡ Κεχαριτωμένη.



Τῇ ΚΣΤ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Η Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας. 

Ὁ πρὸ Ἑωσφόρου ἐκ Πατρὸς ἀμήτωρ γεννηθείς, ἐπὶ τῆς γῆς ἀπάτωρ ἐσαρκώθη σήμερον ἐκ σοῦ· ὅθεν Ἀστὴρ εὐαγγελίζεται Μάγοις, Ἄγγελοι δὲ μετὰ Ποιμένων ὑμνοῦσι, τὸν ἄχραντον Τόκον σου, ἡ Κεχαριτωμένη.

Τὸν ἀγεώργητον βότρυν βλαστήσασα, ἡ μυστικὴ ἄμπελος ὡς ἐπὶ κλάδων, ἀγκάλαις ἐβάσταζε, καὶ ἔλεγε. Σὺ εἶ καρπός μου, σὺ εἶ ἡ ζωή μου. Ἀφ' οὗ ἔγνων, ὅτι καὶ ὃ ἤμην εἰμί, σύ μου Θεός· τὴν γὰρ σφραγῖδα τῆς Παρθενίας μου ὁρῶσα ἀκατάλυτον, κηρύττω σε ἄτρεπτον Λόγον, σάρκα γενόμενον. Οὐκ οἶδα σποράν, οἶδά σε λύτην τῆς φθορᾶς· Ἁγνὴ γὰρ εἰμι, σοῦ προελθόντος ἐξ ἐμοῦ· ὡς γὰρ εὗρες, ἔλιπες μήτραν ἐμήν. Διὰ τοῦτο συγχορεύει πᾶσα κτίσις βοῶσά μοι· Χαῖρε ἡ Κεχαριτωμένη.

Η χαρά της Θεοτόκου , μου προκάλεσε έναν έντονο μεθέορτο προβληματισμό για το ήθος μας.

Τίς δύο προηγούμενες εόρτιες μέρες, πανηγυρίσαμε πραγματικά με αρχαίες ,μα δυστυχώς ξεχασμένες,εκδηλώσεις εορτασμού και χαράς, πού μόνο στην ορθόδοξη λατρεία, βρίσκει κανείς.

Κουνήσαμε πολυελαίους, καντήλια,κατζία, σείστρα, χορέψαμε στο Θεοτόκε Παρθένε, χτυπήσαμε καμπάνες ξανά και ξανα! Είπαμε αντιφωνικά μέλη σαν το "λαθών ετέχθης", πού είναι τα Κάλαντα της Εκκλησίας.

Πώς έχει ανοστήσει τόσο ο χριστιανός σήμερα και δεν νιώθει πιά αυτήν την χαρά! 

Πώς ενώ η λατρεία μας είναι τόσο "φασαριόζικα" υπέροχη, εμείς καταντήσαμε ως επί το πλείστον καταθλιπτικοί θρησκευόμενοι, πού φοβόμαστε να ξεμυτίσουμε από το καβούκι μας; 

Πού πήγε η χαρά η τόση; Και τί στο καλό μας φταίει;

Ξεχάσαμε να είμαστε Παιδιά, παιδιά του Θεού μας! 

Και γεμίσαμε από την ενηλικίωση της κακίας μας. Αυτό νομίζω μας φταίει.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου