Τρίτη, Φεβρουαρίου 10, 2015

Κυριακή της Απόκρεω εβδομάδος



Δεν πάει πολύς καιρός πού εορτάσαμε τα Θεοφάνεια, την πρώτη παρουσία του Κυρίου μας επί της γης, ως Σωτήρα και Λυτρωτή.Τώρα, την Κυριακή πού μας έρχεται καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε με πολλή κατάνυξη και προβληματισμό την "μνείαν της Δευτέρας" και φοβεράς και αδεκάστου "του Χριστού Παρουσίας". Είναι δόγμα και προσδοκία της εκκλησίας μας αυτός ο ερχομός και ο δια πυρός έλεγχος της πιστότητας των Ανθρώπων, ενώπιον του Εσφαγμένου Αρνίου.Και όσο και αν καταφέρνουμε να το ξεχνάμε, συγκιλινδούμενοι με τον πρόσκαιρο αυτόν κόσμο και απατηλό, η Εκκλησία φροντίζει να μας το υπενθυμίζει καθημερινά , με σχετικούς ύμνους, ακολουθίες όπως το Μεσονυκτικό , αλλά κυρίως με αυτό το Σύμβολον της Πίστεως. "Πιστεύω και εις έναν Κύριον Ιησούν Χριστόν και πάλιν ερχόμενον κρίναι ζώντας και νεκρούς"!

Όλα αυτά τα μυστήρια της Θείας Οικονομίας, συμπυκνωμένα μέσα στον λειτουργικό χρόνο της Εκκλησίας μας, μας φέρνουν συνεχώς σε μια κατάσταση εγρήγορσης πνευματικής και προσδοκίας χαρμόσυνης, αλλά και μετά φόβου Θεού εκδηλουμένης. Αυτή η αίσθηση ήταν περισσότερο έντονη στην πρώτη Εκκλησία, στους ανθρώπους πού έζησαν τον Ιησού και μάλιστα Τον είδαν Αναστημένο και πρόσμεναν συνεχώς την έσχατη ημέρα και την επιστροφή Του μετά δόξης.Και αυτή την αίσθηση μνημονεύει ο Ιωάννης ο θεολόγος στην Αποκάλυψη:" Ναί! Έρχου Κύριε Ιησού!".Αυτή η αίσθηση και η προσδοκία επιβιώνει σε κάθε Άγιο και όσιο Χριστιανό και είναι η χαρμόσυνη και δικαιωτική προσδοκία όλων όσων ζούν εν Χριστώ και ποθούν την δόξα Του, χωρίς να ξεγελαστούν από τον μάταιο αυτό κόσμο. Το τονίζουμε αυτό, διότι η δευτέρα του Χριστού παρουσία και τα περί εσχάτων λόγια, μάλλον αποτρόπαια και τρομοκρατικά είναι για τους περισσότερους των χριστιανών. Και σε αυτό ευθύνεται μάλλον η προβληματική τους σχέση με τον Χριστό, πού επιδεινώνεται από αφόρητες τύψεις και ενοχές και από το βάρος αμαρτιών , από τις οποίες δεν έχουν καμία πρόθεση να απαλλαγούν.

Ναι, στην πρώτη Θεοφάνεια είδαμε τον Θεό της αγάπης να γίνεται άνθρωπος και να έρχεται όχι "ίνα κρίνη τον κόσμον" αλλά "ίνα σώση τον κόσμον". Τώρα στην δεύτερη βλέπουμε τον Θεό ως Πυρ Κριτηρίου. Έρχεται ίνα κρίνει αδέκαστα ζώντας και νεκρούς. Να πούμε εδώ , πώς παρ' ότι πιστεύεται και καλλιεργείται ως εντύπωση, και στην πρώτη και στην δεύτερη παρουσία του Χριστού, έχουμε λύτρωση και σωτηρία, αλλά και κρίση ταυτόχρονα. Διότι, ο δεύτερος ερχομός μετά δόξης του Κυρίου, σηματοδοτεί και την τελείωση και δικαίωση των αγίων. Αλλά και ο πρώτος ερχομός του είναι κρίση του κόσμου. Ήλθε ως σημείον αντιλεγόμενον και "ο άρχων του κόσμου εκβέβληται έξω". Η ειδοποιός διαφορά είναι πώς τότε ήλθε εν ταπεινώσει και χωρίς εκβιασμούς και αφανώς. Τώρα όμως έρχεται εν δόξη και φανερά και θα γίνει γνωστός σε όλους και σε όλα στην οικουμένη. 

 Η παραβολή πού σχετίζεται με την φοβερά μνεία της Δευτέρας Παρουσίας και πού θα ακούσουμε την Κυριακή, είναι αυτή του Ποιμένα Βασιλιά, πού διαχωρίζει μεταξύ προβάτων και εριφίων. Κριτήριο είναι η αγάπη και η στάση του καθενός μας απέναντι στους ελαχίστους αδελφούς του Χριστού. Η πείνα, η δίψα, η γυμνητεία, η ασθένεια, η αιχμαλωσία, όλος ο ανθρώπινος πόνος και η στάση μας απέναντι στους υποφέροντες έναν τέτοιο πόνο είναι το κριτήριο μας στο δικαστήριο του Θεού. Ουσιαστικά, το κριτήριο δεν είναι αυτή η αγάπη ως έννοια ή ως πράξη δυναμική, αλλά Αυτός ο ίδιος ο Κύριος είναι το Κριτήριο και η στάση μας απέναντι του, ως ετοίμων ή ανετοίμων στην ψυχή και τα έργα. Δύο άλλες όμοιες παραβολές, αυτή των δέκα παρθένων και του μη έχοντος ένδυμα δούλου, τονίζουν αυτήν την πραγματικότητα. Έχουμε φώς;Έχουμε κατάλληλο ένδυμα γάμου; Είναι εστολισμένη η ψυχή μας με την πίστη και την προσδοκία του Νυμφίου και πάνω απ όλα την μονότροπη αγάπη για Αυτόν;Θεραπεύουμε την ψυχή μας την πεινώσα και διψώσα και γυμνή και ασθενούσα και φυλακισμένη με την άσκηση της αγάπης και της λαχτάρας και του πόθου ένωσης με τον μοναδικό Νυμφίο της; Ιδού το πρωτεύον κριτήριο: Ο Νυμφίος και η αγάπη για Αυτόν. Και αντανακλαστικά η αγάπη για τους ελαχίστους, με τους οποίους Εκείνος ταυτίζεται εν τη πράξει!

Εμεις οι χριστιανοί δεν έχουμε παρά να ζούμε εν εγρηγόρσει και να προμετέχουμε της θείας δόξης μέσα στα μυστήρια της Εκκλησίας. Στην λειτουργική μας ζωή, κάνουμε ήδη μνεία της Δευτέρας του Χριστού παρουσίας, ως παρούσης και παρελθούσης καταστάσεως, αφού μεταφερόμαστε στον χρόνο της βασιλείας Του.Έχουμε το προνόμιο να ζούμε ως καταταχθέντες εκ δεξιών Του και να τρυφούμε από το Δένδρον της Ζωής. Αυτή η αλήθεια όμως είναι Κρίση για μας! Ας μην προδώσουμε την κλήση και την σφραγίδα μας εν ημέρα Κρίσεως.Νομίζω , ο αγώνας του Χριστιανού είναι να μην φανεί ψεύτης εκείνη την φοβερά ώρα. Η καλλιέργεια μιας πνευματικής κατά Χριστόν ζωής, πού θα έχει ως κέντρο τον αστείρευτο και ανόθευτο έρωτα για τον Κύριο Ιησού είναι το εισητήριο για την άλλη ζωή. Η απαλλαγή της καταδίκης μας. Ας καλλιεργήσουμε αυτό το μονότροπο και ωραίο άθλημα!

ππκ 10-2-15

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου