Τους έχω βαρεθεί

Λένε οι πατέρες πώς η απελπισία είναι θάνατος και η θλίψη η βαριά εγωισμός. Τέτοιους μικρούς θανάτους περνάμε όλοι μας κοιτώντας γύρω μας το κοινωνικό και πνευματικό τοπίο. Δεν ξέρω αν έτσι τρέφουμε το βαρύ εγωισμό για την... υπέροχη αξία της μοναδικότητας μας ή αν ηδονιζόμαστε σε μια διαδικασία αυτοτιμωρίας μέσω των άλλων , πάντως παρ'ολη τη νοσηρότητα ο θυμός μας διαχέεται σε απέραντη θλίψη εκτόνωσης!
Όταν πλέον τα δάκτυλα και η ψυχή αρνούνται σε μια τέτοια ιδανική τυφλωμάρα να σμίξουν για μια προσευχή παρηγοριάς και σκύφτουμε να μαζέψουμε την καρδιά μας , μπας και ανασυγκροτηθούμε και αυτοπροσδιοριστούμε μες στη λαίλαπα, καταφεύγουμε και στην ποίηση των κοσμικών. Να λοιπόν που κι άλλοι αίρουν βαρύ σταυρό και στα χείλη τους ανεβαίνει βαρύς ο λυγμός και ο έλεγχος. Να λοιπόν που και άλλοι διψούν για κάτι διαφορετικό και ανώτερο. Όταν κοιτάζω τον κόσμο γύρω μου, αδρανής να δω τα καλά του και ενεργός παρατηρητής των δεινών του, θαρρώ πώς ανήκω και εγώ σε ένα άβουλο κοπάδι, Κύριε μου, είμαι και εγώ ψηφίδα σαθρή της κατάντιας. Οι άνθρωποι βαφτίζουν πνευματικότητα την βλασφημία, επιτυχία τη βολεμάρα, ευτυχία τη δειλία, ιδανικό τον συβαριτισμό. Οι ναοί μένουν κενοί σαν αντανάκλαση της βασιλεύουσας κενότητας, οι πατεράδες καμαρώνουν που σέρνουν τα παιδιά τους στη διαφθορά, τα σχολεία βγάζουν μανταλάκια για τις μπουγάδες των αυθεντών και τεράτων, οι λόγιοι γίνανε φάγαινες και δούλοι και σπαράσσουν την αλήθεια με κομπασμούς και ανοησίες, κι όλοι οι άλλοι εξαρτήματα μιας γεροντοκόρης αδίσταχτης βαβυλωνίας που λέγεται κοινωνία των σύγχρονων ανθρώπων.

Καμιά φορά λοιπόν θυμός και απελπισία ξεπλένονται και εκτονώνονται τραγουδιστά.
Σ'αυτό το παλιό αγαπημένο μου τραγούδι καταρρίπτεται ο κόσμος των δήθεν, καθρεφτίζεται ένας κόσμος πνευματικής προδοσίας, ένας κόσμος ιδανικής χαζομάρας.
Σ'αυτό το τραγούδι αναπαύεται η οργή και η βαριεστημάρα μου. Αυτό το τραγούδι το φοβάμαι μαζί και τ'αγαπώ, γιατί με ελέγχει αλλά και με διδάσκει.

Κύριε, "φύλαξον με από στόματος λέοντος", φύλαξε με , Κύριε, απ'τον χειρότερο εαυτό μου... Κύριε φυλάξου απ'αυτούς!

ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΧΩ ΒΑΡΕΘΕΙ
Τις κρύες γυναίκες που με χαϊδεύουν,
τους ψευτοφίλους που με κολακεύουν,
που απ' τους άλλους θεν παλικαριά
κι οι ίδιοι όλο λερώνουν τα βρακιά,
σ' αυτήν την πόλη που στα δυο έχει σκιστεί,
τους έχω βαρεθεί.

Και πέστε μου αξίζει μια πεντάρα,
των γραφειοκρατών η φάρα,
στήνει με ζήλο περισσό,
στο σβέρκο του λαού χορό,
στης ιστορίας τον χοντρό το κινητή,
την έχω βαρεθεί.

Και τι θα χάναμε χωρίς αυτούς όλους,
τους γερμανούς τους προφεσόρους,
που καλύτερα θα ξέρανε πολλά,
αν δεν γεμίζαν ολοένα την κοιλιά,
υπαλληλίσκοι φοβητσιάρηδες, δούλοι παχιοί,
τους έχω βαρεθεί.

Κι οι δάσκαλοι της νεολαίας γδαρτάδες,
κόβουν στα μέτρα τους τους μαθητάδες,
κάθε σημαίας πλαισιώνουν τους ιστούς,
με ιδεώδεις υποτακτικούς,
που είναι στο μυαλό νωθροί,
μα υπακοή έχουν περισσή,
τους έχω βαρεθεί.

Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος,
κέρδος ποτέ μα από παθήματα χορτάτος,
που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά,
αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά
κι επαναστάσεις στ' όνειρά του αναζητεί,
τον έχω βαρεθεί.

Κι οι ποιητές με χέρι υγρό,
υμνούνε της πατρίδας τον χαμό,
κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια,
με τους σοφούς του κράτους τα 'χουνε πλακάκια,
σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω βαρεθεί.

Κι οι ποιητές με χέρι υγρό,
υμνούνε της πατρίδας τον χαμό,
κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια,
με τους σοφούς του κράτους τα 'χουνε πλακάκια,
σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω σιχαθεί.
Σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω σιχαθεί.
(Δημοσθένης Κούρτοβικ/Wolf Birman).