Λιχνευσάμενοι την πρώτην υπέστημεν γύμνωσιν...

Λιχνευσάμενοι, τήν πρώτην υπέστημεν γύμνωσιν, ηττηθέντες τής πικράς γεύσεως, καί τού Θεού εξόριστοι γεγόναμεν, αλλ' επανάγωμεν πρός μετάνοιαν, καί τάς αισθήσεις εκκαθάρωμεν πρός άς ο πόλεμος, επεισόδιον τήν νηστείαν ποιούμενοι, ελπίδι χάριτος, τάς καρδίας βεβαιούμενοι, ου βρώμασιν, εν οίς ουκ ωφελήθησαν οι περιπατήσαντες, καί βρωθήσεται ημίν ο Αμνός τού Θεού, εν τή ιερά καί φωτοφόρω νυκτί τής εγέρσεως, τό υπέρ ημών αχθέν σφάγιον, τό τοίς Μαθηταίς κοινωνήσαν, εν εσπέρα τού μυστηρίου, καί σκότος λύον τής αγνωσίας, εν τώ φωτί τής αυτού Αναστάσεως.

Ένα όμορφο κατανυκτικό τροπάριο που ψάλλεται στα απόστιχα του εσπερινού της Αποκρέω και το αγαπώ ιδιαιτέρως από παλιά , γιατί κρύβει μέσα του το φως της χαρμολύπης και της ελπίδας.
Η εβδομάδα της Απόκρεω έχει πλέον ολοκληρωθεί όταν αρχίσει ο κυριακάτικος εσπερινός. Επειδή την αυριανή με την εβδομάδα της Τυρινής θα ανοίξουν "της θείας μετανοίας τα πρόθυρα", ο υμνωδός στέκεται κατά το ήμισυ πανηγυρίζων με κατάνυξη και κατά το ήμισυ πενθών με πένθος χαροποιό να αφυπνίσει τις ψυχές μας και να μας προσκαλέσει σε αγώνα πνευματικό. Βραβείο και έπαθλο είναι η Κοινωνία με τον Νικητή του θανάτου την φωτοφόρο νύκτα της αναστάσεως, μυστήριο που παρέδωσε στο υπερώον της Σιών, μυσταγωγώντας τους μαθητές και αποστόλους Του.

Καθώς ψάλλουμε το τροπάριο αυτό μέσα στην ευλογημένη ατμόσφαιρα του εσπερινού , θυμόμαστε μιαν άλλη εσπέρα, μοιραία για την ανθρώπινη ιστορία. Εκείνο το δειλινό που ακούστηκαν τα θεία βήματα στην Εδέμ και η πικρή διαπίστωση του Θεού: "Αδάμ που εί;". Όμως τούτο το δειλινό ο "λιχνός" Αδάμ έχει ήδη πέσει στην αμαρτία και με την πικρή γεύση του καρπού της παρακοής στα χείλη , γυμνός και αποπροσανατολισμένος έχει ήδη αρνηθεί τον Πλάστη του. Γι'αυτό και δοκιμάζει την βαριά εξορία του.
Αλλά όμως ιδού ! Υπάρχει ο δρόμος της μετάνοιας που μας επαναφέρει εκεί απ'όπου έπεσε ο Αδάμ. Συνειδητοποιώντας πως οι αισθήσεις είναι η θύρα των πειρασμών απ'όπου ο αρχαίος όφις θέλει να συλήσει την εδεμιαία μας χάρη,αγωνιζόμαστε για την κάθαρση τους, "επεισόδιον ποιούντες" στην ευλογημένη περίοδο την αγία νηστεία, περιφρονώντας την τρυφή των βρωμάτων, που καμιά ωφέλεια δεν πρόσφερε ποτέ στους αγωνιστές τέτοιου σταδίου, καθησυχάζοντας την καρδιά μας που μπαίνει σε στίβο δοκιμασίας με την ελπίδα της χάρης που θα λάβει.

Πέρα από τους κόπους της νηστείας, την πικρία της εξορίας, τον οδυρμό της μετάνοιας, τη δυσκολία του αγώνα αχνοφέγγει η κατάληξη των αγωνιστών , η όντως τρυφή. Τέτοιο βρώμα είναι η επιθυμία και η επιβράβευση των περιπατούντων, Ο Αμνός του Θεού, που σφαγιάστηκε για μας, και παρέδωσε το επαναλαμβανόμενο μυστήριο του σταυρού και της Ανάστασης στους μαθητές και στην Εκκλησία Του δια της Κοινωνίας τη νύκτα της Μ. Πέμπτης. Με την ανάσταση του δε , την ιερά και φωτοφόρο νύκτα της αγίας Κυριακής διέλυσε την αγνωσία που έφερε "η γνώση του καρπού της παρακοής" και μας έδωσε την νέα Εδέμ.

Η αναφορά στη νύχτα του Δείπνου και στην βασιλίδα των ημερών Κυριακή του Πάσχα μας ανάβει φλόγα χαράς και προσδοκίας για να φτάσουμε να προσκυνήσουμε τα μεγαλεία του Θεού εκείνες τις άγιες μέρες. Τέτοια χαρά ενώνει σαρακοστή και Πάσχα σε μία ενότητα.
Η νηστεία δεν είναι ευκαιρία για θλίψη θανάτου αλλά πρόγευση της πασχαλινής χαράς.
Στην κορυφή της νηστείας βρίσκεται η απόλαυση της αληθινής τρυφής και αυτό το τροπάριο εκφράζει την αλήθεια αυτή τελειότατα.