Αν δε μού ' δινες την ποίηση, Κύριε...

Ἂν δὲ μούδινες τὴν ποίηση, Κύριε,

δὲ θάχα τίποτα γιὰ νὰ ζήσω

.Αὐτὰ τὰ χωράφια δὲ θάταν δικά μου.

Ἐνῷ τώρα εὐτύχησα νἄχω μηλιές

,νὰ πετάξουνε κλώνους οἱ πέτρες μου,

νὰ γιομίσουν οἱ φοῦχτες μου ἥλιο,

ἡ ἔρημός μου λαό,τὰ περιβόλια μου ἀηδόνια.

Λοιπόν; Πῶς σου φαίνονται;

Εἶδες τὰ στάχυά μου, Κύριε;

Εἶδες τ' ἀμπέλια μου;

Εἶδες τί ὄμορφα ποὺ πέφτει τὸ φῶς στὶς γαλήνιες κοιλάδες μου;

Κι' ἔχω ἀκόμη καιρό!

Δὲν ξεχέρσωσα ὅλο τὸ χῶρο μου, Κύριε.

Μ' ἀνασκάφτει ὁ πόνος μου κι' ὁ κλῆρος μου μεγαλώνει.

Ἀσωτεύω τὸ γέλιο μου σὰν ψωμὶ ποὺ μοιράζεται.

Ὅμως,δὲν ξοδεύω τὸν ἥλιό σου ἄδικα.

Δὲν πετῶ οὔτε ψίχουλο ἀπ' ὅ,τι μοῦ δίνεις.

Γιατί σκέφτομαι τὴν ἐρμιὰ καὶ τὶς κατεβασιὲς τοῦ χειμῶνα.

Γιατί θἄρθει τὸ βράδι μου.

Γιατί φτάνει ὅπου νἆναιτὸ βράδι μου, Κύριε,

καὶ πρέπεινἄχω κάμει πρὶν φύγω τὴν καλύβα μου ἐκκλησιὰ

γιὰ τοὺς τσοπάνηδες τῆς ἀγάπης.

Νικηφόρος Βρεττάκος