Απεταξάμην της μασονικής ιδιωτείας

Από παιδί, έτρεφα γενικά την ιδέα πώς οι περισσότεροι τέκτονες προσχωρούν σε κάποια στοά,αδελφότητα ή όπως αλλιώς λέγεται(φαντάζομαι μια εντυπωσιακή ονομασία όλο μυστικιστικά υπονοούμενα) κυρίως για οικονομικά οφέλη. Βέβαια, παρατηρώντας αργότερα πράγματα και καταστάσεις και καταγράφοντας αντιδράσεις και χαρακτηριστικά ανθρώπων σε ανύποπτες τυχαίες στιγμές, κατέληξα σε ένα ειδικότερο συμπέρασμα. Ναι μεν, προτιμάται η κοινωνική και οικονομική επιφάνεια στην επιλογή κάποιου "αδελφού"... ναι μεν ο κάθε ανασφαλής ψάχνει "γερές πλάτες" σε μια αγορά αμφιβόλων κοινωνικών και οικονομικών επενδύσεων... ναι μεν μέσα σε μια κοινωνία υλιστική και θανατοκεντρική ο "ανήσυχος άνθρωπος" ψάχνει κάτι "ανώτερο και γοητευτικό", μια λύση στις πνευματικές του αναζητήσεις, μια απώτατη Θούλη θα λέγαμε(για να μείνουμε στο θέμα)... ναι μεν πίσω από την μασονία υπάρχει βαθύς μηχανισμός που καταλήγει στα υψηλότερα σαλόνια και "τράπεζες ιδεών" της υφηλίου( και φυσικά οι πατερούληδες ζητάνε όργανα πειθήνια σε θέσεις κλειδιά και εύπιστα") ... ναι μεν... ναι μεν... αλλά τελικά αυτό που υπερισχύει στην επιλογή, ίσως σε συνδυασμό με ένα ή όλα τα παραπάνω είναι ο ΒΛΑΚΩΔΗΣ ΕΛΙΤΙΣΜΟΣ, η ηλιθιότητα της δήθεν κοινωνικής υπεροχής και επιφάνειας, όχι μόνο με την γραφικότητα της σουσούδικης λογικής, αλλά με την καθαρα νιτσεϊκή σημασία και φιλοσοφία που κατατρύχει τον κάθε παραπλανημένο και κομπλεξικό. Γιατί το λέω αυτό; Ειδικά σε μια κλειστή κοινωνία δεν βλέπω πολλούς τέκτονες να προκόβουν οικονομικά(εκτός αν έχουν κανένα κομπόδεμα στο οποίο κάνουν την προσευχή τους κάθε πρωϊ πριν το ρόφημα), οι περισσότεροι "ιδιωτεύουν" και ανήκουν σε μια μέση ας το πούμε τάξη. Είναι η ανοησία και το κόμπλεξ του μικροαστικισμού τους, της χωριατιάς τους να πούμε , που τους κάνει ευάλωτους στην πρόκληση του να ξεχωρίσουν. Ομαδοποιημένοι και ομοτράπεζοι με ορισμένα "εκλεκτά στελέχη της κοινωνία", εν είδει λανσελότων που απολαμβάνουν το ομότιμο με τους αρθρούρους σε μια ιδανική στρογγυλη τράπεζα, εκτονώνουν σαν μεγαλοκυράδες, πρώην μπουγαδούδες όλα τα αρχοντοχωριάτικα απωθημένα τους. Αμφιβάλλω, αν ενδιαφέρονται καν για μυστικισμούς και "μηχανισμούς μύησης και τελείωσης". Τους φτάνει να φορούν ορατώς και αοράτως περιβραχιόνια που τους προσδίδουν επιτέλους την καταξιωτική ευχαρίστηση πώς ανήκουν κάπου και μάλιστα ΚΑΠΟΥ ανώτερα από τον "χύδην όχλον". Το κωμικοτραγικό είναι όταν παρίστανται σε θρησκευτικές τελετές εν πλήρει κατανύξει και σοβαροπρεπεία.

ΝΑ ΣΗΚΩΣΕΙΣ ¨Η ΝΑ ΜΗΝ ΣΗΚΩΣΕΙΣ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΝΑ "ΠΑΤΗΣΕΙΣ" ΕΝΑΝ ΠΡΟΧΕΙΡΟ ΕΞΟΡΚΙΣΜΟ;  Τουλάχιστον το μόνο σίγουρο είναι πώς ο επί του Σταυρού "μύστης" υπήρξε από επιλογή πληβείος και από εκλεκτός, ταπεινός άνθρωπος του όχλου και όχι κανένας superman με κρίση ταυτότητος. Ίσως γι'αυτό "πατάν σταυρό". Είναι ατιμωτική και "ηλίθια" για τους "υπεράνω" η Θυσία. (εκτός αν πρόκειται για τον Χιράμ τον γιο της χήρας).

Απεταξάμην της ιδιωτείας...