π Αλεξ. Σμέμαν
«… πως έγινε και απομακρυνθήκαμε τόσο από αυτή την παράδοση ώστε ακόμα και η απλή αναφορά της να φαίνεται σε μερικούς – ιδιαίτερα κληρικούς- σαν ανήκουστη καινοτομία, σαν τριγμός στα θεμέλια. Εδώ και αιώνες εννιά στις δέκα λειτουργίες τελούνται χωρίς την προσέλευση κοινωνούντων. Πως το γεγονός αυτό δεν προκαλεί καμία έκπληξη, κανένα φόβο, ενώ αντίθετα η επιθυμία για συχνή Θεία Κοινωνία ξεσηκώνει αληθινό τρόμο?
Πως είναι δυνατόν η διδασκαλία περί άπαξ του έτους κοινωνίας καλλιεργείται μέσα στους κόλπους της εκκλησίας, του Σώματος του Χριστού, ως μία αποδεκτή συνήθεια , η απομάκρυνση από την οποία σηματοδοτείται μόνο την εξαίρεση ; Πως με άλλα λόγια η κατανόηση του μυστηρίου της Θείας ευχαριστίας έφθασε να γίνει τόσο εξατομικευμένη, τόσο ξένη προς την εκκλησία, τόσο αλλότρια προς την ίδια την Προσευχή της Θείας Μετάληψης ;
Το πνευματικό αίτιο για όλα αυτά αν και πολύπλοκο ιστορικά, είναι απλό. Είναι ο φόβος της βεβήλωσης της Ιερότητας του μυστηρίου, η ανησυχία για την ανάξια μετοχή , την καταπάτηση της μυσταγωγίας των Ιερών και Οσίων. Η περιδεής αυτή συνείδηση εμφανίστηκε αρκετά νωρίς, αμέσως μετά την νίκη της εκκλησίας απέναντι στην αυτοκρατορία των Εθνικών , μια νίκη που μεταμόρφωσε την χριστιανοσύνη σε σύντομο σχετικό διάστημα σε μια θρησκεία των μαζών και οδήγησε στην ίδρυση της κρατικής εκκλησίας και την εκλαΐκευση της λατρείας. Εάν κατά την διάρκεια των διωγμών η συμμετοχή στην εκκλησία επέβαλλε στους πιστούς να ακολουθήσουν την «στενή οδό» και να θέσουν ανάμεσα σ’αυτούς και τον «κόσμο» μια αυτονόητη διαχωριστική γραμμή, τώρα πλέον με τη μετοχή ολόκληρου του κόσμου στη ζωή της εκκλησίας , η γραμμή αυτή έτεινε προς κατάργηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου