Χαρά ή όργιο;

H Εκκλησία μας, η ορθοδοξία είναι η εκκλησία της χαράς και της ανάστασης. Μύριες φορές επαναλαμβάνεται η λέξη "χαρά" και αναλύεται η έννοια "μακάριος" και "μακαριότητα" στα αγιογραφικά και πατερικά συγγράμματα. Πώς να μην χαρεί και να μην ευφρανθεί κανείς για τον κόσμο της βασιλείας του Θεού, για τις θαυμάσιες ευεργεσίες του Κυρίου μας, για την πραγματικότητα της ανάστασης, για την πανήγυρη της θείας λειτουργίας; Ακόμα και στην περίοδο της μεγαλύτερης θλίψης μας, ανάμεσα σε χιλιάδες προβλήματα και αδικίες,θανάτους καταστροφές και οδύνη, υπάρχει πάντα η ζωντανή ελπίδα μέσα μας σαν ένα τρεμάμενο φαναράκι που γεμίζει γλυκύτατο φως την ψυχή μας. Αλλά και εκκλησιαστικά, στην κατανυκτική περίοδο της νηστείας, ακόμα και στο δράμα της μεγάλης Παρασκευής υπάρχει ένα κλίμα πενθοχαρμόσυνο,σταυροαναστάσιμο, δάκρυ και γαλήνη μαζί, μυστική χαρά,ευλογημένη χαρμολύπη.

Στις διάφορες κοινωνικές εκδηλώσεις μας έχουμε διδάσκαλο τον ίδιο τον Κύριο που άρχισε την επίγεια δράση Του με ένα θαύμα στον γάμο της Κανά, σε εορταστικό δηλαδή κλίμα και παρακάθονταν σε δείπνα και δεξιώσεις,πολλές φορές ανάμεσα σε πόρνες και τελώνες. Η ίδια η λέξη ευαγγέλιο που είναι η επιτομή ολόκληρη της παράδοσης και της θεϊκής διδασκαλίας σημαίνει την χαρμόσυνη είδηση, ότι ιδού τα πάντα γέγονε καινά. Προσωπικά, και σε εντελώς ανθρώπινο επίπεδο δεν νομίζω να είναι αστοχία και αμάρτημα ο καλοπροαίρετος και γλυκύθυμος χριστιανός να παρακάθεται σε ένα δείπνο ή μια εκδήλωση κοινωνική με τους αδελφούς του , "να πίνει ένα κρασάκι" αγαπημένα και ανθρώπινα, κοινωνικά, ελληνικά και όμορφα, να ανταλλάσουν ευφυολογίες και κουβέντες με σοβαρό χιούμορ και αγάπη και να παρακάθεται νοερώς και ο Χριστός ανάμεσα σε αδέλφια εύθυμα και αγαπημένα.

Όμως αυτή την περίοδο ερχόμαστε όλοι μας μπροστά στην πραγματικότητα της πλαστής κοσμικής χαράς και του οργίου. Είναι η γιορτή της υποκρισίας,του προσωπείου και της εκτόνωσης των απωθημένων : ο καρνάβαλος.  Πού βρίσκεται όλο αυτό το οργιαστικό πνεύμα στον κακομοίρη τον άνθρωπο ,που είναι σκυθρωπός,υπολογιστής και μίζερος στο παρελθόν διάστημα του έτους, δεν μπορώ να καταλάβω. Χρήζει πραγματικά ψυχαναλυτικής διαδικασίας όλη αυτή η πλαστή ευθυμία και εκτόνωση. Τα πρέποντα , τα καθεστηκότα και τα ... "παραδοσιακά", ο άνθρωπος τα θυμάται μόνο όταν πρόκειται να οργιάσει. Δεν τον ταπεινώνουν όλα όσα υφίσταται από τα αφεντικά του ή από την οδύνη του κόσμου ή ψάχνει διεξόδους χαράς σε αμφίβ0λες επενδύσεις; Μήπως ηθικολογώ; Δεν ξέρω. Άμα βλέπω νέα παιδιά να στρηνιάζουν και γερομαντράχαλους να νεάζουν σαν χτεσινοί έφηβοι και να χάνουν την σοβαρότητα τους, απορώ και εξίσταμαι και τον νουν καταπλήττομαι.

Τόσο άδεια είναι η ζωή μας από Χαρά, ώστε να επινοούμε ημέρες χαράς και "ξεσαλώματος" . Έχουμε γίνει τόσο feux και δήθεν ώστε να υπακούμε σε εφευρήματα που δεν είναι αυθόρμητα,αυθεντικά και γνήσια, θέτουν δε σε πειρασμό και αμφισβήτηση την απλή και ανθρώπινη αξιοπρέπεια μας;

Ειδικά τώρα, που η Εκκλησία μας καλεί σε μνήμη θανάτου,κατάνυξη, μυστική χαρά,αρραβώνα σωτηρίας, εμείς πάμε και φοράμε τον χαλκά της μαϊμούς και αφηνόμαστε στα χέρια του γύφτου, δηλαδή του κοσμικού πνεύματος, ώσπου να μας εξουθενώσει και να μας ξευτελίσει ηθικά και πνευματικά.

Ας θυμηθούμε τον σήμερα εορταζόμενο άγιο Τιμόθεο , που μαρτύρησε διά ξυλοδαρμού από τους "χαρούμενους" οργιαστές, οι οποίοι νόμιζαν " λατρείαν προσφέρειν τω Θεώ", επειδή είχε την στοιχειώδη ιερατική και ανθρώπινη αξιοπρέπεια να τους ελέγξει για την πιθηκογουρουνοποίηση τους.

Ο άνθρωπος αυτός, ό άγιος απόστολος,μαρτύρησε με μυστική και αναφαίρετη χαρά. Οι δήμιοι του καρναβάλιζαν και μέσα στην οργιαστική τους "ευφροσύνη" νόμιζαν πώς τελούσαν τα καθεστηκότα και πρέποντα! Εκείνος πήγε στην αιώνια μακαριότητα και τρυφή του παραδείσου στεφανωμένος και άγιος από την πάντων Χαρά, αυτοί ξύπνησαν την επόμενη μέρα μέσα σε εμετούς,ντροπή και αισχύνη και έμειναν τόσο απατημένοι σε ολόκληρη την ζωή τους, που κληρονόμησαν τέλος την αιώνια θλίψη...