Εξομολογήσεις απ'την μεγ(α)ελοιότητα μας

Γράφω τα παρακάτω αυτόματα και όπως ακριβώς τα νιώθω. Δεν ξέρω αν κάνω λάθος. Θα δείξει. Χάλια τά'κανα πάλι. Άντε να δούμε που θα με βγάλει η περηφάνεια μου. Υπάρχει πένθος κατά Θεόν και πένθος που γεννά η κενοδοξία. Μου στραπατσάρανε τα μούτρα και κάτι έγινε! Μου έθιξαν την υπόληψη και "δαιμονίστηκα"... Αλήθεια, τί σπουδαίος που είναι ο εαυτός μου για να μην δέχεται δεύτερη κουβέντα! Ώρες-'ωρες με πιάνουν κάτι παράξενες γκρίνιες και κάτι αλλόκοτες ευθιξίες, που καταντώ γελοίος. Μετά από το ξέσπασμα, νιώθω την ψυχή μου κενή και μία θλίψη για μένα και το άλλο πρόσωπο. Στ'αλήθεια νοιώθω πώς λυπάμαι και αγαπώ τον υβριστή. Αν κα υβριστής είμαι και ο ίδιος.Tον αγαπω δίχως στόμφο και υπόκριση. Είναι ανθρώπινο. Έχουμε την ίδια ευμετάβλητη και έκπτωτη σάρκα. Είναι σαν να είμαστε και οι δύο σε ένα μεγάλο καράβι και να μας χτυπάει η καταιγίδα- η αμαρτία- και ο ένας να κρατάει τον άλλο από τον λαιμό για να τον πνίξει,πριν τον πνίξει η θάλασσα, Τέτοιος παραλογισμός και κακία. Πάντως, το φταίξιμο το ρίχνω στον εαυτό μου. Γιατί τον εαυτό μου εξουσιάζω. Πρέπει να μάθω, να ασκηθώ στο να μην εξουσιάζομαι απ'αυτόν. Ο άλλος, ο αδελφός, θα δώσει λόγο στην δική του συνείδηση και στον από πάνω. Τον Μεγάλο. Αλήθεια πόσο πιο μεγάλη και βαριά θα είναι η δική μου απολογία που σέρνω το φορτίο της ιερωσύνης!

Έχω άσχημα στοιχεία στον χαρακτήρα μου. Η αγάπη για τον εαυτό μου σπάει κόκκαλα. Μια ελεεινή αλαζονεία, που εκδηλώνεται σχεδόν αμέσως μετά το ερέθισμα. Τα ισοπεδώνει όλα.

Λένε πώς δεν πρέπει να δίνεις πολλά θάρρητα στον άλλο . Για να μην σε καβαλάει. Ειδικά, όταν είσαι ιερέας. Ίσως μέχρι ενός σημείου να είναι σωστό αυτό. Αλλά μόνον όταν διακυβεύεται η ποιμαντική και ιερατική αξιοπρέπεια ή η υψηλή υπόθεση της ψυχής. Στον εγωισμό και στις ψευδοαξιοπρέπειες δεν πρέπει να δίνουμε πολλή σημασία. Τελικά, είναι μεγάλη απάτη, όλο αυτό το θέμα με την ψευδοαξιοπρέπεια. Όταν καταλαγιάσει μέσα μου ο παράλογος σπασμός και αρπαγμός του θηρίου που λέγεται οργή, θα πρέπει να μπώ άμεσα σε διαδικασία συγχώρεσης,ταπείνωσης,καταλλαγής. Επιπλέον ας σκιρτάει μέσα μου ακόμα η ψευδαπάτη πώς όταν ζητήσω συγγνώμη θα δείξω ανωτερότητα και έτσι θα είμαι ο ηθικός νικητής. Τρομάρα μου! Πάντως οι πειρασμοί και τα πάθη είναι τόσο επιτήδειοι ώστε να μας ξεσκίζουν και να μας μεταχειρίζονται σαν ζώα, αλλά και τόσο γελοίοι όταν αρχίζεις να καταλαβαίνει τα παιχνιδάκια και τα κόλπα τους.Αλλά, ας κάνω την αρχή και ας ακολουθήσουν τα λοιπά. Ο Κύριος θα οικονομήσει. Συνηθισε τις βλακειες μου. Να δούμε έως πότε.

Απογυμνώνομαι. Τρέχω προς την συγγνώμη. Προέχει η συγγνώμη, η καταλλαγή. Θα ξαναέρθει η πτώση. Αυτά είναι  αναπόφευκτα για έναν αγύμναστο και ανόητο σαν τον γράφοντα. Αλλά ωστόσο προέχει, η συγχώρηση, η καταλλαγή. Τα άλλα ας ακολουθήσουν...