Το θέμα της ιθαγένειας των μεταναστών είναι πολύπλοκο και πολυδιάστατο. Δεν αντιμετωπίζεται με μερικές αποσπασματικές και συνθηματολογικές δηλώσεις, όπως δυστυχώς συχνά γίνεται στην πατρίδα μας.
Θα ήθελα να καταθέσω ευσύνοπτα τις προσωπικές μου απόψεις, γιατί δεν υπάρχει συγκεκριμένη Συνοδική απόφαση για το θέμα αυτό. Τονίζω δύο σημεία.
Το πρώτο ότι άλλος είναι ο ρόλος της Εκκλησίας και άλλος ο ρόλος της Πολιτείας. Κατ' επέκταση άλλη γλώσσα χρησιμοποιεί η Εκκλησία και άλλη γλώσσα η Πολιτεία.
Η Πολιτεία με τους μηχανισμούς που έχει διερευνά ποιος έχει τις προϋποθέσεις να αποκτήση την ελληνική ιθαγένεια χωρίς να αλλοιωθή εθνολογικά. Το δίλημμα στο οποίο πρέπει να απαντήση είναι το εξής: Θα αδιαφορήση για το θέμα και θα δημιουργηθούν πολιτιστικά γκέτο η θα εντάξη δημιουργικά στον δικό της πολιτιστικό και κοινωνικό χώρο τους μετανάστες;
Η Εκκλησία όμως έχει άλλο ρόλο και άλλη γλώσσα, δηλαδή αποδέχεται τον κάθε άνθρωπο ως εικόνα Θεού, του δείχνει αγάπη και όταν θέλη να γίνη μέλος της τον αποδέχεται με πνευματικές προϋποθέσεις και όχι με κοινωνικά, πολιτικά και εθνικιστικά κριτήρια. Η Εκκλησία είναι εναντίον του ρατσισμού και του εθνοφυλετισμού, τον οποίον θεωρεί αίρεση. Άλλωστε η Εκκλησία είναι πνευματικό Νοσοκομείο που θεραπεύει τον κάθε άνθρωπο που θέλει να θεραπευθή. Συμβαίνει ό,τι και με τα Νοσοκομεία του σώματος. Είναι υποχρεωμένα να προσφέρουν βοήθεια σε όποιον πονάει, υποφέρει και θέλει να θεραπευθή.
Το δεύτερο σημείο είναι ότι η πρόθεση της Πολιτείας να δώση ελληνική ιθαγένεια σε μερικούς που έχουν τις απαραίτητες προϋποθέσεις έχει θετικά και αρνητικά σημεία. Κανένα γεγονός δεν είναι από μόνο του άσπρο η μαύρο. Οι απόλυτες διαχωριστικές γραμμές δείχνουν μια πουριτανική νοοτροπία. Για παράδειγμα, δεν μπορώ να αποδεχθώ την άποψη ότι όλοι οι μετανάστες είναι επικίνδυνοι για την Πολιτεία μας και όλοι οι πολιτογραφημένοι Έλληνες είναι τίμιοι και νομοταγείς πολίτες.
Θα πρέπει να μελετηθή σοβαρά το θέμα αυτό από νομικούς, κοινωνιολόγους, εθνολόγους, ψυχολόγους, πολιτικούς κλπ., δηλαδή επιστήμονες που γνωρίζουν τα θέματα, έχουν αντικειμενική γνώση και δεν άγονται και φέρονται από προσωπικές τραυματικές εμπειρίες. Στην περίπτωση αυτή πρέπει να εξετασθή τι ακριβώς είναι η «πολιτισμική πρόσκτηση» η αφομοίωση και τι ακριβώς είναι η δημιουργία «πολιτισμικών υβριδίων» η συγκρητισμός.
Άλλωστε, και η ισχύουσα νομοθεσία καθορίζει τα σχετικά με την κτήση της ιθαγένειας και τις προϋποθέσεις πολιτογράφησης. Δεν ξεκινάει τώρα το θέμα από μηδενική βάση, όπως φαίνεται ότι μερικοί υπονοούν.
Και μια γενική παρατήρηση. Η ανωτερότητα κάθε πολιτισμού αποδεικνύεται από το κατά πόσον έχει την δυνατότητα να αφομοιώνη δημιουργικά άλλους πολιτισμούς και παραδόσεις, χωρίς να αλλοιώνεται και να απο-εκπολιτίζεται ο ίδιος.
Συχνά υποστηρίζουμε με επιχειρήματα ότι ο ελληνικός πολιτισμός έχει μεγάλη δύναμη, γονιμοποίησε άλλες παραδόσεις, όπως την ρωμαϊκή, άντεξε σε Τουρκοκρατία, Φραγκοκρατία κλπ. Οι ενδεχόμενες φοβίες δείχνουν ότι αμφιβάλλουμε για την δύναμη και την γονιμότητα του πολιτισμού μας.Πηγή: Εφημερίδα «Απογευματινή», 23/01/2010.
http://www.oodegr.com/oode/koinwnia/koinwnia/metanastes_3.htm
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου