Μου έκανε αλγεινή εντύπωση η αντίδραση κάποιας χριστιανής,όταν στα πλαίσια των εσπερινών κηρυγμάτων, διάβασα το "Όραμα της μελλούσης Κρίσεως" , από τον βίο του αγίου Νήφωνα επισκόπου Κωνσταντιανής. Δέκα ολόκληρες σελίδες για τον παράδεισο και την χαρά των αγίων και πέντε για την κόλαση και αυτό που της εντυπώθηκε είναι η κόλαση. "Απελπισία μ'έπιασε", μου εξομολογήθηκε.
Νιώθεις άσχημα εκείνη την στιγμή σαν ποιμένας , γιατί ίσως ξαστοχεί ο σκοπός του κηρύγματος , πού ήταν μόνο η έμπνευση της κατάνυξης και της επιστροφής ενώπιον μάλιστα των εκφράσεων αυτών των αγίων ημερών και η δηλοποίηση της ελπίδας των μελλόντων αγαθών.
Δεν γνωρίζω πολλά από πνευματικά-άνθρωπος αγραμμάτιστος ων- αλλά λέω μήπως καμιά φορά βαραινόμαστε από πάθη ή από φόβους σατανικούς και βλέπουμε τον Χριστό ως τιμωρό και την κρίση του σαν εφιάλτη; Βέβαια, το επιθυμητό είναι η κατάνυξη και η επιστροφή, η έμπνευση μετάνοιας. Αλλά θυμήθηκα και κάτι άλλο συνταρακτικό: μια άλλη χριστιανή να παθαίνει ακόμα και κρίση επιληψίας μπροστά στον φόβο της κολάσεως. Πάντως είναι ψυχοπαθητικό το αίτιο, όπως όλες οι ασθένειες που γεννά η αμαρτία. Η υπερηφάνεια γεννάει την απελπισία και η απελπισία τον θάνατο.
Είναι καλό και ωφέλιμο να κατανυσσόμαστε από τις ιερές διηγήσεις και να τρέχουμε με προθυμία στο πετραχήλι του πνευματικού, όπου με ταπεινότητα αφήνουμε τις αμαρτίες μας και αρραβωνιζόμαστε άνεση και σωτηρία. Ωστόσο, πολλές φορές πλάθουμε μια ψεύτικη εικόνα για τον Θεό. Ο "θεός" είναι ο εσχατολογικός μπαμπούλας, το αρχέτυπο του "πατέρα-τιμωρού" που αρέσκεται να παραδίνει στις φλόγες της κόλασης τα παιδιά τουκαι να εκδικείται τις αστοχίες των. Αυτά πετύχαμε με τις ιεροκηρυκτικές μας δραστηριότητες και με την λαϊκίστικη θρησκευτικότητα της μιζέριας και του ηθικισμού,μακρυά από την ορθόδοξη φιλοκαλική παράδοση των αγίων Πατέρων και πιό κοντά σε υποκειμενισμούς ανθρώπων: να γεννήσουμε άρρωστους ανθρώπους που τρέμουν και πάσχουν ενώπιον ειδώλων.
Πραγματικότητα ρεαλιστική είναι η κρίση και η δοκιμασία μας στο πυρ του Θεού και η μετά τάυτα κόλαση. Ο Θεός όμως όλους τους αγαπά και τους καλεί στην σωτηρία. Οι αμαρτωλοί είναι πού φλέγονται και δεν είναι δεκτικοί της παρουσίας και του ελέους Του, γιατί ούτε έργα, ούτε καρδίαν ετοίμη διαθέτουν για να Τον αντέξουν. Όταν όμως αποφασίσουμε να δούμε τον Θεό ως σωτηρα και Πατέρα μας και την μετ'Αυτού ζωή ως παράδεισο, χαρά και λύτρωση ίσως νιώσουμε και την πραγματική χροιά και σημασία της συντριβής και της μετανοίας. Από ντροπή και μόνο, από φιλότιμο και μόνο θα μισήσουμε την αμαρτία , για να είμαστε κοντά στον Θεό και το πυρ το αγαπητικό,το μεθεκτικό, το αγιάζον και όχι το κολαστικό και αφόρητο.
Γιατί η Δευτέρα παρουσία μπορεί να είναι φόβητρο και φρικτός ρεαλισμός, είναι όμως ταυτόχρονα και χαρά και απελευθέρωση και λύτρωση και μέρα δικαίωσης για τους "φίλους τω Θεώ".
"Έχε το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι" ναι μεν... αλλά σκέψου και την χαρά του παραδείσου και με φιλότιμο αγαλλίασης, πάλεψε να τον κερδήσεις.
Με χαρά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου