Η γοητεία του Κακού

Γιατί το Κακό είναι αυτό που γοητεύει τους περισσότερους; Η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού είναι αυτή που ελκύει και η διαστροφή της προσωπικότητας είναι το προσωπείο του pop ειδώλου. Σαγηνευτικό είναι το Κακό και εξωτερικά όμορφο. Δαιδαλώδεις οι διαδρομές του και ελκυστική η όψη του. Χαριτωμένες οι εκφράσεις του και άξιοι λόγου και μίμησης οι εκφραστές του. Το κακό κρύβει μέσα του ένα μυστήριο που σε προκαλεί να το ανακαλύψεις και να το ασπαστείς. Είναι σαν μια μπωντλαιρική κατάρα, μια μύηση στην "ομορφιά της κόλασης". Ωραίος για τον κόσμο είναι ο αντισυμβατικός, ο προκλητικός, ο δυναμικός στις πράξεις εκδήλωσης, στις πράξεις στυγνής κακίας. Τί είναι αυτό που μας τραβά στο μαύρο και τον άρρωστο εωσφορικό συναισθηματισμό; Ο κόσμος μιλά για καταραμένο ρομαντισμό. Οι φιλόσοφοι μιλούν και συνθέτουν μία μορφή πρότυπο ενός αντιήρωα προμηθέα που εξεγείρεται με πράξεις βίας και προκλητικότητας, πού εκφράζει μια αντικοινωνική συμπεριφορά,μία όθνεια λάμψη, ένα μαύρο φώς μέσα σε μια κοινωνία "ιδανικού καλού", "ευγενικών θεσμών", "normal ανθρώπων", "απόδοσης δικαιοσύνης" "ηθών,διατάξεων και κανόνων", "νόμου,θεσμών και απαρέγκλιτης ηθικής τάξης".

Είναι αλήθεια πώς ή ροπή της ανθρώπινης φύσης είναι προς την αμαρτία. Αυτό είναι αποτέλεσμα της προπατορικής πτώσης, αυτό είναι έκφραση της αμαυρωμένης φύσης. Ο άνθρωπος που δεν έχει "νουν ηγεμόνα" και είναι έρμαιο των παθών, γίνεται υποχείριο του εχθρού, αντιστρέφει την έννοια του ηθικού και καλού μέσα του, μεταποιώντας το σε ό,τι πιο απεχθές,απάνθρωπο και τραυματικό για την ψυχή του και τις ψυχές των άλλων. Η αδυναμία του αμαυρωμένου ανθρώπου να διακρίνει το ωφέλιμο από το ψυχοφθόρο, το τελειωτικόν από το ατελές, και αυτό που οδηγεί στην ολοκλήρωση από εκείνο που οδηγεί στην εκμηδένιση, τον ωθεί στον παραλογισμό και την αστοχία της αμαρτίας. Γεννά την κόλαση των εγκληματικών επιλογών και των αδιεξόδων.

Όμως η διάδοση και η θεοποίηση του ηθικού και κοινωνικού κακού δεν είναι μόνο θέμα πνευματικότητας. Η ανθρώπινη κοινωνία, εκτός Θεού και ερήμην του αληθινού και του γνησίου, στο αντικειμενικά και απόλυτα Καλό( στην θεϊκή ύπαρξη και αλήθεια) αντιπαραθέτει το κοινωνικώς καλό και το ευρέως αποδεκτό, διαμορφώνει μια ανθρώπινη ηθική. Η ανθρώπινη κοινωνική ηθική , δομημένη με νόρμες και κανόνες, απαγορεύσεις και περιορισμούς,νόμους και τάξη ηθική, κατά το συμφέρον των πολλών ή και των ολίγων είναι αυτή που ορίζει τις πράξεις του σύγχρονου ανθρώπου. Παράλληλα, η εκτροπή της ηθικής σε ηθικισμό, υποκρισία,συμβατικότητα,αποπροσωποποίηση του ανθρώπου , το κοινωνικό κακό, η εξαθλίωση, η αυταρχικότητα του συστήματος, η διαβολική συμπαιγνία του ψέματος,της εξαπάτησης και της καθωσπρεπισμού, η κοινωνική αδικία,τα ψυχολογικά αδιέξοδα οδηγούν τις πιο ευαίσθητες και "ωριμες εν ανωριμότητι" ψυχές στην απάρνηση του ¨Καλού", του "ηθικού", του παραδεκτά ορθού και εννόμου. Το κακό σαν αντίδραση ή η λατρεία του σκοτεινού ώς έκφραση, είναι η εκδίκηση για την υποκρισία του κατεστημένου " Καλού". Είναι η αισθητική αλλά και κοινωνική επανάσταση ενός προμηθέα ενάντια σε ένα αυταρχικό και φρικτά διεστραμμένο σύστημα.

Το "Καλό" του κόσμου δεν πείθει πλέον και έτσι το αντικαθιστά η αισθητική και η ηθική του Κακού.

Βέβαια, στην δική μας ορθόδοξη παράδοση δεν χρειάστηκε ποτέ η εκτροπή προς το Κακό ώς απαξίωση του "Καλού του κόσμου". Είναι διακριτό στην Γραφή πώς η βασιλεία και ο νέος κόσμος του Χριστού αντίκειται στον άρχοντα του αιώνος τούτου, τ.ε τον διάβολο. Είναι ιστορικά γνωστό πώς οι μάρτυρες του χριστιανισμού εκδιώχθησαν απηνώς και σκοτώθηκαν ακριβώς ως ΄'ανήθικοι, ανατροπείς και ασεβείς επαναστάτες". Γιατί, την αλήθεια του Χριστού δεν την άντεξε ο κόσμος της αμαρτίας, διότι δεν ήταν εκ τούτου του κόσμου. Ήταν ακριβώς εκείνοι οι "ηθικοί" και οι εκπρόσωποι της "εννόμου τάξεως" που έκριναν το χριστιανικό μήνυμα , το ευαγγέλιο, ως " ένα μήνυμα ανατρεπτικό και ανόσιο". Ήταν εκείνοι οι "θρησκευτικοί και ηθικοί" που έκριναν πώς πρόσφεραν λατρεία στον Θεό, ανεβάζοντας στους σταυρούς τους μάρτυρες και τους μαθητές του Χριστού.

Στην δική μας ηθική, την ηθική της βασιλείας του Θεού το Κακό δεν μπορεί ποτέ να είναι γοητευτικό, όσο και αν αγαπάμε και καταλαβαίνουμε εκείνους πού το θαυμάζουν, ως αντίδοτο όμως  του "καλού του κόσμου" .

Κοσμικό καλό και κακό είναι οι δύο όψεις ενός και του αυτού νομίσματος: ενός διεστραμμένου και παραμορφωμένου κόσμου πού έχει καταντήσει ακοσμία και χάος πνευματικό. Γιατί, η μόνη επαναστατική πράξη που "επιτρέπει" η εκκλησία στα παιδιά της είναι η εξουθένωση του κόσμου και η ταπείνωση της θυσίας του Σταυρού.