Πίστη, λοιπόν, ακράδαντος είναι ότι θα έλθει ο Κύριος κρίναι ζώντας και νεκρούς· αυτό διδάσκεται και αυτό είναι συνυφασμένο με το όλο χριστιανικό δόγμα, όπως ακριβώς το κατέγραψαν οι Θεοφόροι Πατέρες στο Σύμβολο της Πίστεως Νικαίας – Κωνσταντινουπόλεως: «και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς».
Αν δεν γίνει η μέλλουσα κρίσις και ανταπόδοσις, τότε μάταια είναι η πίστη των χριστιανών, τότε μάταια ο Κύριος έγινε άνθρωπος εκουσίως δια να άρει στους ώμους Του τα των ανθρώπων πταίσματα.
Τότε, μάταια έπαθε, ο απαθής την θεότητα, επάνω στον τετραμερή Σταυρό, ο των όλων Δεσπότης και Κύριος, υπέρ της του κόσμου ζωής σωτηρίας.
Τότε, μάταια οι απόστολοι κήρυξαν, οι Πατέρες δίδαξαν, οι Μάρτυρες ομολόγησαν «Θεόν φανερωθέντα έν σαρκί τον αίροντα την αμαρτίαν του κόσμου και παρέχονα ημίν το μέγα έλεος».
Ο των όλων Κύριος θα έλθει δια να αποδώσει σε έναν έκαστον εξ’ ημών κατά τα έργα και τις πράξεις μας. Θα έλθει δια να θριαμβεύσει η δικαιοσύνη, η αλήθεια, και να κυριαρχήσει η αρμονία της ηθικής και της ευδαιμονίας.
Πότε όμως θα έλθει και πότε θα γίνει η καθολική αυτή κρίση, της οποίας θα προηγηθεί η ανακαίνιση δια του πυρός του υλικού κόσμου και η ανάσταση των νεκρών, ουδείς των ανθρώπων γνωρίζει.
Πότε θα έλθει ο Υιός του Θεού και οι άγιοι άγγελοι μετ΄ αυτού, του οποίου θα προπορεύεται ο Τίμιος Σταυρός, ως νικηφόρο λάβαρο, και θα καθίσει επί θρόνου δόξης, και τότε «συναχθήσονται έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη», είναι άγνωστο τοις ανθρώποις.
Πότε ο μέγας και λευκός θρόνος θα στηθεί μεταξύ ουρανού και γής, όπου θα καθίσει ο αδέκαστος Κριτής δια να αποδώσει την εκπορευομένη εξ’ Αυτού αψευδεστάτη και αδωροδόκητο ετυμηγορία, «και στήσει τα μεν πρόβατα εκ δεξιών αυτού τα δε ερίφια εξ’ ευωνύμων», είναι άγνωστη, η του Κυρίου δευτέρα παρουσία, στον ατελή στην πίστη άνθρωπο.
Ο χρόνος της Δευτέρας του Κυρίου Παρουσίας είναι άγνωστος σε εμάς τους ατελείς ανθρώπους, όπως ακριβώς άγνωστος είναι και ο χρόνος του θανάτου μας. Ένα όμως είναι βέβαιο ότι, κατά «την μεγάλην εκείνην ημέραν και επιφανή» πάντες οι άνθρωποι, παντός τόπου και χρόνου, θα προχωρήσουμε ως ορμητικό ποτάμι προς τον θρόνο του Εσφαγμένου Αρνίου της Αποκαλύψεως.
Και τότε, «βίβλοι ανοιγήσονται, φανερωθήσονται πράξεις ανθρώπων έμπροσθεν του αστέκτου βήματος».
(από το κήρυγμα του επισκόπου μας κ. Παϊσίου)
κρίση ή αυτοκριτική είναι ίσως το ίδιο όπως το αντιλαμβάνομαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήπερισσότερο να μην θέλει ο ίδιος να εισέλθει παρα να εμποδιστεί από κάποιον εκτος του εαυτού του. είναι τόσο δυσνόητη αυτή η έννοια που πιο εύκολα την αντιλαμβανόμαστε σαν δικαστήριο που όμως καμια μα καμια σχέση με τα δικαστήρια της σχολης ευελπίδων!
και πάλι εδώ η παραβολή τους ασώτου μας δίνει κάποια στοιχεια