Οι υπάλληλοι οι καημένοι...

Kαι ιδού πού ήρθε η ώρα για αληθινή λιτότητα! Λες και δεν έφτανε η οικονομική στενότητα και η οικονομική εξαθλίωση του μέσου ανθρωπάκου,πάνω στις πλάτες του οποίου κτίζονται αυτοκρατορίες λαμογιάς και καταρρέουν συντρίμμια απατεωνιάς. Κτίστης και αχθοφόρος, τύπου εργάτη δούλου σε αιγυπτιακές πυραμίδες, ο μέσος έλληνας θα φάει όλη την μπόρα ως συνήθως, για να βγούνε οι ημέτεροι επιστάτες των ευρωφαραώ τζάμι στα φραγκοαφεντικά τους. Και αφ'ης στιγμής κόβονται τα κεκτημένα με αίμα και ιδρώτα επιδόματα και βιάζεται ασελγώς ο ιερός 13ος μισθός και ο σεπτός 140ς μην τρέφεται αυταπάτες ότι θα επανέλθουν στα νόμιμα επίπεδα , όταν και αν ανακάμψει η οικονομία της ψωροκώσταινας.

Θα μπορούσαμε να πούμε ως ιερείς πώς απ'όλα αυτά βγαίνει κάτι καλό: η αναγκαστική λιτότητα στην ζωή, η ανακάλυψη εκ νέου της αξίας της ολιγάρκειας και της νηστείας, η ταπείνωση στον βίο. Αλλά πόσο άδικο,πόσο μισσιονάρικα φιλοκαπιταλιστικό και προτεσταντικά υποκριτικό θα ήταν κάτι τέτοιο, αφού δεν παρέχεται ελευθερία επιλογής σε μία στάση ζωής, πιό λιτής και ανεπιτήδευτης. Εκτός αν ποιήσουμε την ανάγκη φιλοτιμία, πού και πάλι η αγανάκτηση είναι τόση, πού δεν έχει πνευματικό αντίκρυσμα. Η πενία στηρίζει χαρακτήρες και πλάθει δικαιοσύνη. Ο βιασμός όμως τί πλάθει; Νευρώσεις, βλασφημία δίκαια και άισθημα ισόβιο κατωτερώτητας,μίσους και φόβου.

Μέσα σ'όλες τις συμπαθείς τάξεις πού θα πληρώσουν την νύφη, είναι και οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι καημένοι. Α! Ποτέ κανείς εργάτης,ελεύθερος επαγγελματίας ή ιδιωτικός υπάλληλος δεν τους συγχώρεσε μισθούς και επιδόματα. Είναι κοινή συνείδηση πώς οι εν τω δημοσίω εργαζομενοι είναι χαραμοφάηδες. Όμως, ανεξάρτητα από τις απολαυές των δημοσίων υπαλλήλων και τις ημιψευδείς εντυπώσεις "πώς κάθονται και πληρώνονται δωρεάν" και "δημόσιο for ever", δεν κάθησε κανείς να σκεφτεί πόσο φρικτά διασπαστική για το λαϊκό κίνημα και για την λαϊκή αλληλεγγύη και συναλληλία είναι αυτή η άποψη. Ο δημόσιος υπάλληλος, μπορεί να παίρνει έναν μισθό βρέξει χιονίσει, αλλά ποτέ δεν θα κάνει το "χοντρό κόλπο", ποτέ δεν θα μπεί σε διαδικασία ηψηλής μπίζνας, ποτέ δεν θα'χει την ευκαιρία από εργάτης να γίνει μεγαλοεργολάβος και να αποκτήσει τρία τέσσερα μαγαζιά ή να πλουτίσει σε επενδύσεις,εκτός και αν είναι καταχραστής δημοσίου χρήματος, οπότε πάλι βγαίνει εκτεθειμμένος. Ο δημόσιος υπάλληλος πάντα θα κουβαλά την ρετσινιά του τεμπέλη, ανεξάρτητα αν έχει στην πλάτη του, γυναίκα , παιδιά,υποχρεώσεις και στην καρδιά ανεκπλήρωτα όνειρα,όπως ο εργάτης και εμπορουπάλληλος αδερφός του. Η ζωή του θα περνά σε τυπικές διατυπώσεις,γονυκλισίες και ταπεινές προσδοκίες όπως η θέση του τμητατάρχη τάδε, φέροντας παράλληλα τον φθόνο και την ύβρη όλων αυτών πού εποφθαλμιούν μια θεσούλα στο δημόσιο. Εντωμεταξύ, οι μεγάλοι θα κτίζουν αυτοκρατορίες πάνω στις πλάτες των μικρών, και οι μικροί όπως πάντα θα βγάζουν ο ένας το μάτι του άλλου.

Η εικόνα των δημοσίων υπαλλήλων πού μας δίνει ο Καρυωτάκης το 30 δεν διαφέρει ουσιαστικά από το σήμερα, και ας έχει ανέβει(;;;) το βιοτικό επίπεδο των υπαλλήλων, η ποιότητα ζωής τους θα είναι πάντα μίζερη και ανιαρή.

ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ

Οι υπάλληλοι όλοι λιώνουν και τελειώνουν
σαν στήλες διοδίων μες στα γραφεία.
(Ηλεκτρολόγοι θα’ ναι η Πολιτεία
κι ο Θάνατος, που τους ανανεώνουν.)

Κάθονται στις καρέκλες, μουτζουρώνουν
Αθώα λευκά χαρτιά, χωρίς αιτία.
«Συν τη παρούση αλληλογραφία
έχομεν την τιμήν» διαβεβαιώνουν.

Και μοναχά η τιμή τους απομένει,
όταν ανηφορίζουνε τους δρόμους,
το βράδυ στις οχτώ, σαν κουρντισμένοι.

Παίρνουν κάστανα, σκέπτονται τους νόμους,
σκέπτονται το συνάλλαγμα, τους ώμους
σηκώνοντας οι υπάλληλοι οι καημένοι.

Ε, καιρός να επιστρέψουμε στην πνευματικότητα. Οι χαρούμενοι άνθρωποι, χαλάν τα σχέδια τους...