Ο θέλων πρώτος είναι έστω πάντων έσχατος, ο δεσπότης ως ο διάκονος...

Γνωρίζω έναν επίσκοπο, πού είναι τόσο ταπεινός και απλούς, ώστε να εμφανίζεται πεζή και διακριτικά-διακριτικά στις προηγιασμένες των νεαρών παπάδων του, να κρατά τον "πρόδρομο" στο φως ιλαρόν και την λαμπάδα με το θυμιατό στα "άγια", να τους ανάβει καρβουνάκι για να θυμιάσουν, να διακονεί γενικώς στην λειτουργία και να συμπροσεύχεται με το ποίμνιο ταπεινά σε μια γωνιά της εκκλησίας. Έπειτα δίνει την ευλογία του και φεύγει πάλι διακριτικά. Και άλλα πολλά πού δεν είναι της ώρας και θα τα πούμε ίσως σιγά-σιγά...

Μήπως ορισμένοι επίσκοποι της "αδελφής" εκκλησίας θα έπρεπε να παίρνουν παραδείγματα από το φαναριώτικο επισκοπικό ήθος; Γιατί πολύ το παρεξηγήσατε το Φανάρι, πάρα πολύ. Συνήθως σκέπτεστε κάτι αντιδιαμέτρου διαφορετικό από τα παραπάνω για τους επισκόπους μας, ενώ παράλληλα στα αρχιερατικά σας συλλείτουργα "αστράφτει" η εκκλησία από δεκάδες "βασιλικές μίτρες" και ενώ ζείτε σε μέγαρα, αναγινώσκετε εν τοις ναοίς και στην καρδιά της τεσσαρακοστής μηνύματα για τους "καημένους τους χαμηλόμισθους"...*

Ο θέλων πρώτος είναι έστω πάντων έσχατος, ο δεσπότης ως ο διάκονος...


* γνωρίζω κάποιους σεβασμίους συλλειτουργούς στην "διπλανή" εκκλησία,πού εκόμπιασαν και ένιωσαν άσχημα εχτές όταν έπρεπε να τα διαβάσουν στο ποίμνιο, αλλά έκαναν όμως εκκλησιαστική υπακοή(ένας μάλιστα μου εκμυστηρεύθηκε πώς αρρώστησε από το όλο θέμα) και απ'αυτό διαφαίνεται πώς ήθος και διάκριση υπάρχουν παντού...