Αξίζει ν' αναφερθούν μερικά αποσπάσματα από τους ύμνους του Ρωμανού, που αποτελούνται καθένας από το προοίμιο (η πρώτη στροφή με την περίληψη της ιστορίας) και τις στροφές που λέγονται οίκοι. Ο τελευταίος στίχος κάθε οίκου είναι ο ίδιος και λέγεται εφύμνιον (ρεφρέν).
* Ιδού μερικά εφύμνια για τον Χριστό: Παιδίον νέον, ο προ αιώνων Θεός, ο των ψυχών ιατρός, ο μόνος γιγνώσκων τα εγκάρδια, κ.ά.
* Μερικές έξοχες στην ποιητική τους έκλαμψη εκφράσεις όπως:
«Φως φορεί, φως πέμπει, φως εστί».
«Ην δε σκοτία, αλλ 'εκείνην πόθος κατέλαμπεν» (κι ήταν σκοτάδι ακόμα, μα το φώτιζε η αγάπη).
«Κυματούνται μου τα σπλάγχνα/ ου χωρεί μου την χαρά η ψυχή» (κυματίζουν τα σπλάχνα μου/ η ψυχή μου δεν χωρεί τη χαρά)
«Συ μου το φάος, συ αυγή εμών βλεφάρων» (φως μου εσύ, εσύ αυγή των ματιών μου).
«Επί πτερύγων ανέμων» (στα φτερά των ανέμων).
* Σκέψεις καίριες θεολογικού-φιλοσοφικού χαρακτήρα για το θείο, την πίστη, το καλό και τη ζωή, όπως:
«Θεία γαρ φύσις άφραστος και αναφής/ τοις οφθαλμοίς ουχ οράται, πίστει δε κατανοείται/ χερσίν ου κατέχεται, καρδίαις δε πιστών ψηλαφάται (ανέκφραστη κι ασύλληπτη είναι η θεία φύση/ με τα μάτια δεν φαίνεται, κατανοείται όμως με την πίστη/ με τα χέρια δεν πιάνεται, αγγίζεται όμως με τις ψυχές).
«Ει γαρ και το πνεύμα πρόθυμον, αλλ' η σαρξ ασθενής» (Γιατί, αν και έχω πνεύμα πρόθυμο, η σάρκα μου είναι ασθενής).
«Τα γαρ καλά ουδέποτε σβέννυται» (τα καλά ποτέ δεν σβήνονται).
«Πλούτος και βίος παρήλθεν ως άχνη υπό λαίλαπος,/ και κάπνη υπό ανέμου εκδιωχθείς ου φαίνεται.../ σκιά γαρ ο βίος παντί θνητώ» (Η ζωή και τα πλούτη επέρασαν σαν άχυρο στην καταιγίδα/ και σαν καπνός στον άνεμο, που σκορπίζεται και χάνεται.../ Ισκιος πράγματι ο βίος στον καθένα).
«Ο πιστός πάντοτε, ό,τι αν βούλεται δύναται,/ επειδή κέκτηται την τα πάντα ισχύουσαν πίστιν» (Εκείνος που πιστεύει, πάντοτε ό,τι θελήσει το μπορεί,/ γιατί έχει κτήμα την πίστη που τα πάντα κατορθώνει).
enet* Μερικές έξοχες στην ποιητική τους έκλαμψη εκφράσεις όπως:
«Φως φορεί, φως πέμπει, φως εστί».
«Ην δε σκοτία, αλλ 'εκείνην πόθος κατέλαμπεν» (κι ήταν σκοτάδι ακόμα, μα το φώτιζε η αγάπη).
«Κυματούνται μου τα σπλάγχνα/ ου χωρεί μου την χαρά η ψυχή» (κυματίζουν τα σπλάχνα μου/ η ψυχή μου δεν χωρεί τη χαρά)
«Συ μου το φάος, συ αυγή εμών βλεφάρων» (φως μου εσύ, εσύ αυγή των ματιών μου).
«Επί πτερύγων ανέμων» (στα φτερά των ανέμων).
* Σκέψεις καίριες θεολογικού-φιλοσοφικού χαρακτήρα για το θείο, την πίστη, το καλό και τη ζωή, όπως:
«Θεία γαρ φύσις άφραστος και αναφής/ τοις οφθαλμοίς ουχ οράται, πίστει δε κατανοείται/ χερσίν ου κατέχεται, καρδίαις δε πιστών ψηλαφάται (ανέκφραστη κι ασύλληπτη είναι η θεία φύση/ με τα μάτια δεν φαίνεται, κατανοείται όμως με την πίστη/ με τα χέρια δεν πιάνεται, αγγίζεται όμως με τις ψυχές).
«Ει γαρ και το πνεύμα πρόθυμον, αλλ' η σαρξ ασθενής» (Γιατί, αν και έχω πνεύμα πρόθυμο, η σάρκα μου είναι ασθενής).
«Τα γαρ καλά ουδέποτε σβέννυται» (τα καλά ποτέ δεν σβήνονται).
«Πλούτος και βίος παρήλθεν ως άχνη υπό λαίλαπος,/ και κάπνη υπό ανέμου εκδιωχθείς ου φαίνεται.../ σκιά γαρ ο βίος παντί θνητώ» (Η ζωή και τα πλούτη επέρασαν σαν άχυρο στην καταιγίδα/ και σαν καπνός στον άνεμο, που σκορπίζεται και χάνεται.../ Ισκιος πράγματι ο βίος στον καθένα).
«Ο πιστός πάντοτε, ό,τι αν βούλεται δύναται,/ επειδή κέκτηται την τα πάντα ισχύουσαν πίστιν» (Εκείνος που πιστεύει, πάντοτε ό,τι θελήσει το μπορεί,/ γιατί έχει κτήμα την πίστη που τα πάντα κατορθώνει).
εικ.ιερ.προσκύνημα αγίου νεκταρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου