Στ'ανοιχτά του πέλαγου με καρτέρεσαν... μακρυνή μητέρα...

Τῆς ἀγάπης αἵματα

μέ πορφύρωσαν

Καί χαρές ἀνείδωτες

μέ σκιάσανε

Ὀξειδώθηκα μές στή

νοτιά

τῶν ἀνθρώπων

Μακρινή Μητέρα

Ρόδο μου Ἀμάραντο.

Στ' ἀνοιχτά τοῦ πέλαγου

μέ καρτέρεσαν

Μέ μπομπάρδες τρικάταρτες

καί μοῦ ρίξανε

Ἁμαρτία μου νά ’χα

κι ἐγώ

μιὰν ἀγάπη

Μακρινή Μητέρα

Ρόδο μου Ἀμάραντο

Τόν Ἰούλιο κάποτε

μισανοίξανε

Τά μεγάλα μάτια της

μές στά σπλάχνα μου

Τήν παρθένα ζωή μιὰ

στιγμή

νά φωτίσουν

Μακρινή Μητέρα

Ρόδο μου Ἀμάραντο

Κι ἀπό τότε γύρισαν

καταπάνω μου

Τῶν αἰώνων ὄργητες

ξεφωνίζοντας

« Ὁ πού σ’ εἶδε, στό αἷμα

νά ζεῖ

καί στήν πέτρα »

Μακρινή Μητέρα

Ρόδο μου Ἀμάραντο

Τῆς πατρίδας μου πάλι

ὁμοιώθηκα

Μές στίς πέτρες ἄνθισα

καί μεγάλωσα

Τῶν φονιάδων τό αἷμα

μέ φῶς

ξεπληρώνω

Μακρινή Μητέρα

Ρόδο μου Ἀμάραντο

Οδυσσέας Ελύτης