Από σχόλιο σε ανάρτηση. Με κίνδυνο να γίνω αναιδής παραθέτω κάποιες σκέψεις σε έντονο ύφος, αλλά δεν νομίζω πώς μπορώ να κάνω διαφορετικά. Αν θέλετε θεολογικές αναλύσεις, υπέρ ή κατά των μεταφραστικών, ανατρέξατε σε αναρτήσεις πιό ενδιαφέρουσες και σχετικές με το θέμα. Το κείμενο είναι αυθόρμητο και μη επεξεργασμένο. Διότι εκ σχολίων προερχόμενο. Βγάζω έξω τους σπουδαίους και τους ενθερμους εισηγητές γιατί έχουν κριθεί ήδη από τα λόγια και τις πράξεις του και άλλωστε είναι ήδη σπουδαίοι και το γνωρίζουν οι ίδιοι.
Θα ασχοληθώ με τους καλοπροαίρετους συναδέλφους και συλλειτουργούς που γοητεύονται από εκσυγχρονιστικές ιδέες.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝ ΘΕΜΑ Η ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ. ΕΙΝΑΙ
ΕΝΑΣ ΔΕΙΚΤΗΣ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΜΗ ΚΑΙ
ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΑΛΛΟΙΩΣΗ.
Μα δεν καταλαβαίνετε αδερφοί μου πώς μεγαλωσαμε
και αντρωθήκαμε σε μια ορθόδοξη εκκλησία που σε
πολλά σημεία και περιπτώσεις θυμίζει απλά
ορθοδοξία και έχει απωλέσει το αλάτι;
Το εκκλησιαστικό περιβάλλον κάθε άλλο παρά ορθόδοξο είναι πολλές φορές. Συχνότατα.
Δεν βλέπετε τον εκπροτεσταντισμό των πάντων,
τις απλουστεύσεις, την νοθεία, τις φάλτσες δηλώσεις,
την προπέτεια του να λέμε κάτι επειδή μπορούμε να το
λέμε; Δεν βλέπετε την ισοπέδωση και την απαξία για την
λειτουργική ζωή; Τον συντηρητισμό χωρίς παράδοση και
τον προοδευτισμό χωρίς ζήλο; Την κριτική πάνω στα
δόγματα και την αναθεώρηση της ηθικής; Δεν βλέπετε
που Πατέρες και Γραφή μπήκαν στην κόνιστρα του
ορθολογισμού και αξιοποιούνται σε γλυκανάλατους
κηρυγματισμούς; Δεν βλέπετε που η ορθόδοξη
συνείδηση, η νηπτικότητα απο φυσιολογία και πίστη
έγινε ταμπέλα ή αντικείμενο διαλόγου μονο και μόνο
επειδή το "μυαλό μας είναι οξύ"; Δεν βλέπετε που δεν
μαθαίνουμε στα παιδιά μας την αλήθεια και τα
καταντούμε μεταλλαγμένα και αποβλακωμένα;
Είναι συντηρητικός αυτό που δεν θέλει την μετάφραση και είναι ξαφνικά ανοικτόμυαλος αυτός που μιλά με καθαρεύουσα; Δηλαδή θέλουμε να μας θαυμάζουν για
τον ωραίο βαρύγδουπο λόγο και απαξιώνουμε τα
μελοποιημένα δόγματα; Τί είναι οι ύμνοι και οι ευχές της
εκκλησίας; Τραγουδάκια που μαθαίναμε μικροί στο
κατηχητικό, ότι και καλά «είμαστε τα μοναδικά παιδιά του Πατέρα μας»
και οι άλλοι να πάνε να πνιγούν; Αυτά είναι συνθέσεις
ανθρώπων που είχαν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους και
την κάστα τους. Οι ύμνοι όμως είναι η εκφραση των
θεοφωτίστων και των ταπεινών. Είναι λουλούδια
αγάπης. Πώς θα παρέμβει ο καθένας για να τους
αλλοιώσει ή να τους αποδώσει περιφραστικά. Γιατί
αδελφοί μου πιστεύετε αυτούς που έχουν μεγάλη ιδέα
για τον εαυτό τους; Αυτοί θέλουν να πηγαίνει ο κόσμος
στην Εκκλησία και να τους χτυπά παλαμάκια που κάνουν ωραίες μεταφράσεις και φαίνονται έξωθεν σπουδαγμένοι και γιομάτοι αγάπη και ενδιαφέρον για τον άνθρωπο. Πείτε με αλήτη για έναν τέτοιο ισοπεδωτικό ταχα μου αφορισμό, αλλά αποδείξτε μου εν συνειδήση πώς ισχύει το αντίθετο.
Πόσοι απ αυτούς κατέβηκαν από τον άμβωνα ή την έδρα
του δασκάλου για να σκουπίσουν τον ιδρώτα του
αγωνιόντος και του πένητος; Και βλεπεις κατι γεροντάκια στα χωριά που δεν ξέρουν το άλφα και τους φιλάς όχι τα χέρια αλλά και τα πόδια γιατί δεν είναι καθηγητές και «ραββί ραββί» αλλά δάσκαλοι χωρίς δασκαλίκι , με την ζωή και την στάση τους.
Εγώ δεν θέλω να πείσω κανέναν και ούτε είναι ο σκοπός μου αυτός. Θα έγραφα και αλλα, μα ό,τι γραφει κανείς με πάθος και ενδιαφέρον πολλοί το βαπτίζουν εμπάθεια και ζηλωτισμό και καθώς είμαι άνθρωπος υπερήφανος , αμαρτωλός και ευέξαπτος δεν θέλω να διακινδυνεύσω μια έντονη λεκτική αντιπαράθεση παρόλο που η αμαρτία μου με κάνει και το μπορώ πολύ καλά.
‘Ολοι οι πατέρες που έχετε πειστεί, μπροστα μας
απλώνονται δυο δρομοι: οι θα γίνουμε προτεστάντες και
πρόσκαιρα αρεστοί ή θα μείνουμε παραδοσιακοί, ας
γκρινιάρηδες, ας παράξενοι,ας αχώνευτοι και στο τέλος
ακέραιοι. Τουλάχιστον στο ελάχιστον.
Επίσης ξαναθυμίζω πως γνωμη μου είναι να έχουμε
πάντα αυθεντικότητα. Αυτοί είμαστε. Δεν διώχνουμε
κανέναν, ουτε το κακό κανενός ζητάμε. Οποιος θελει
προσερχεται. Δεν θα κάνουμε τον ναό, μαγαζί
διανοουμενισμού. Ας κριθούμε. Να ο σταυρός.
Δεν νιώθω πιο ορθόδοξος από κάποιους άλλους.Μα έχω
την συνείδηση ώρες ώρες πώς είμαστε εγκλωβισμένοι σε
ένα παραμύθι. Χριστιανίζουμε δεν ορθοδοξούμε. Το
βλέπω στον εαυτό μου: ο χρόνος κυλά σαν άμμος από
τα άδεια χέρια μου...
Kαι κάτι άλλο: Αυτοί που με τρελαίνουν-ας μην έχω
το πνευματικό δικαίωμα δεν είναι τόσο αυτοί που
επιθυμουν την μετάφραση αλλά η τρίτη μερίδα: Δηλαδή
οι πατέρες που ότι αποφασίσει η σύνοδος, είτε την
μετάφραση είτε την παράδοση εκείνοι θα το αποδεχτούν
άκριτα και με ιδιαίτερη ευκολία. Και δεν λέω...είναι υγιές
και ορθόδοξο να κάνεις υπακοή στην σύνοδο, μα δεν
είναι θέμα υπακοής και ταπείνωσης, ας μην
κρυβόμαστε.Να μην ψελίζεις ούτε μια μικρή αντίδραση;
Να μην εναντιώνεσαι σε έναν αντικειμενικό παραλογισμό και στο αντιπαραδοσιακό πνεύμα, μόνο και μόνο επειδή κοιτάς την δουλίτσα σου;Άμα η ταπείνωση ανοίγει τον παράδεισο, η ταπεινότητα προμοτάρει την κόλαση.
Χίλιες φορές καλύτερα οι μοντέρνοι. Έχουν πάθος με τις
ιδέες τους.Δεν είναι υδαροί. Μήπως τα λέω χοντρά;
Νομίζω πώς είμαι λίγο περισσότερο "αναιδής" από το
ανεκτό...
Συγχωρείστε με που δεν είμαι πράος καθώς οφείλω. Όμως βαρέθηκα να έχω μια καρδιά και μια γλώσσα από ξύλο στο όνομα τάχα της πραότητας.
;)
ΕΝΑΣ ΔΕΙΚΤΗΣ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΜΗ ΚΑΙ
ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΑΛΛΟΙΩΣΗ.
Μα δεν καταλαβαίνετε αδερφοί μου πώς μεγαλωσαμε
και αντρωθήκαμε σε μια ορθόδοξη εκκλησία που σε
πολλά σημεία και περιπτώσεις θυμίζει απλά
ορθοδοξία και έχει απωλέσει το αλάτι;
Το εκκλησιαστικό περιβάλλον κάθε άλλο παρά ορθόδοξο είναι πολλές φορές. Συχνότατα.
Δεν βλέπετε τον εκπροτεσταντισμό των πάντων,
τις απλουστεύσεις, την νοθεία, τις φάλτσες δηλώσεις,
την προπέτεια του να λέμε κάτι επειδή μπορούμε να το
λέμε; Δεν βλέπετε την ισοπέδωση και την απαξία για την
λειτουργική ζωή; Τον συντηρητισμό χωρίς παράδοση και
τον προοδευτισμό χωρίς ζήλο; Την κριτική πάνω στα
δόγματα και την αναθεώρηση της ηθικής; Δεν βλέπετε
που Πατέρες και Γραφή μπήκαν στην κόνιστρα του
ορθολογισμού και αξιοποιούνται σε γλυκανάλατους
κηρυγματισμούς; Δεν βλέπετε που η ορθόδοξη
συνείδηση, η νηπτικότητα απο φυσιολογία και πίστη
έγινε ταμπέλα ή αντικείμενο διαλόγου μονο και μόνο
επειδή το "μυαλό μας είναι οξύ"; Δεν βλέπετε που δεν
μαθαίνουμε στα παιδιά μας την αλήθεια και τα
καταντούμε μεταλλαγμένα και αποβλακωμένα;
Είναι συντηρητικός αυτό που δεν θέλει την μετάφραση και είναι ξαφνικά ανοικτόμυαλος αυτός που μιλά με καθαρεύουσα; Δηλαδή θέλουμε να μας θαυμάζουν για
τον ωραίο βαρύγδουπο λόγο και απαξιώνουμε τα
μελοποιημένα δόγματα; Τί είναι οι ύμνοι και οι ευχές της
εκκλησίας; Τραγουδάκια που μαθαίναμε μικροί στο
κατηχητικό, ότι και καλά «είμαστε τα μοναδικά παιδιά του Πατέρα μας»
και οι άλλοι να πάνε να πνιγούν; Αυτά είναι συνθέσεις
ανθρώπων που είχαν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους και
την κάστα τους. Οι ύμνοι όμως είναι η εκφραση των
θεοφωτίστων και των ταπεινών. Είναι λουλούδια
αγάπης. Πώς θα παρέμβει ο καθένας για να τους
αλλοιώσει ή να τους αποδώσει περιφραστικά. Γιατί
αδελφοί μου πιστεύετε αυτούς που έχουν μεγάλη ιδέα
για τον εαυτό τους; Αυτοί θέλουν να πηγαίνει ο κόσμος
στην Εκκλησία και να τους χτυπά παλαμάκια που κάνουν ωραίες μεταφράσεις και φαίνονται έξωθεν σπουδαγμένοι και γιομάτοι αγάπη και ενδιαφέρον για τον άνθρωπο. Πείτε με αλήτη για έναν τέτοιο ισοπεδωτικό ταχα μου αφορισμό, αλλά αποδείξτε μου εν συνειδήση πώς ισχύει το αντίθετο.
Πόσοι απ αυτούς κατέβηκαν από τον άμβωνα ή την έδρα
του δασκάλου για να σκουπίσουν τον ιδρώτα του
αγωνιόντος και του πένητος; Και βλεπεις κατι γεροντάκια στα χωριά που δεν ξέρουν το άλφα και τους φιλάς όχι τα χέρια αλλά και τα πόδια γιατί δεν είναι καθηγητές και «ραββί ραββί» αλλά δάσκαλοι χωρίς δασκαλίκι , με την ζωή και την στάση τους.
Εγώ δεν θέλω να πείσω κανέναν και ούτε είναι ο σκοπός μου αυτός. Θα έγραφα και αλλα, μα ό,τι γραφει κανείς με πάθος και ενδιαφέρον πολλοί το βαπτίζουν εμπάθεια και ζηλωτισμό και καθώς είμαι άνθρωπος υπερήφανος , αμαρτωλός και ευέξαπτος δεν θέλω να διακινδυνεύσω μια έντονη λεκτική αντιπαράθεση παρόλο που η αμαρτία μου με κάνει και το μπορώ πολύ καλά.
‘Ολοι οι πατέρες που έχετε πειστεί, μπροστα μας
απλώνονται δυο δρομοι: οι θα γίνουμε προτεστάντες και
πρόσκαιρα αρεστοί ή θα μείνουμε παραδοσιακοί, ας
γκρινιάρηδες, ας παράξενοι,ας αχώνευτοι και στο τέλος
ακέραιοι. Τουλάχιστον στο ελάχιστον.
Επίσης ξαναθυμίζω πως γνωμη μου είναι να έχουμε
πάντα αυθεντικότητα. Αυτοί είμαστε. Δεν διώχνουμε
κανέναν, ουτε το κακό κανενός ζητάμε. Οποιος θελει
προσερχεται. Δεν θα κάνουμε τον ναό, μαγαζί
διανοουμενισμού. Ας κριθούμε. Να ο σταυρός.
Δεν νιώθω πιο ορθόδοξος από κάποιους άλλους.Μα έχω
την συνείδηση ώρες ώρες πώς είμαστε εγκλωβισμένοι σε
ένα παραμύθι. Χριστιανίζουμε δεν ορθοδοξούμε. Το
βλέπω στον εαυτό μου: ο χρόνος κυλά σαν άμμος από
τα άδεια χέρια μου...
Kαι κάτι άλλο: Αυτοί που με τρελαίνουν-ας μην έχω
το πνευματικό δικαίωμα δεν είναι τόσο αυτοί που
επιθυμουν την μετάφραση αλλά η τρίτη μερίδα: Δηλαδή
οι πατέρες που ότι αποφασίσει η σύνοδος, είτε την
μετάφραση είτε την παράδοση εκείνοι θα το αποδεχτούν
άκριτα και με ιδιαίτερη ευκολία. Και δεν λέω...είναι υγιές
και ορθόδοξο να κάνεις υπακοή στην σύνοδο, μα δεν
είναι θέμα υπακοής και ταπείνωσης, ας μην
κρυβόμαστε.Να μην ψελίζεις ούτε μια μικρή αντίδραση;
Να μην εναντιώνεσαι σε έναν αντικειμενικό παραλογισμό και στο αντιπαραδοσιακό πνεύμα, μόνο και μόνο επειδή κοιτάς την δουλίτσα σου;Άμα η ταπείνωση ανοίγει τον παράδεισο, η ταπεινότητα προμοτάρει την κόλαση.
Χίλιες φορές καλύτερα οι μοντέρνοι. Έχουν πάθος με τις
ιδέες τους.Δεν είναι υδαροί. Μήπως τα λέω χοντρά;
Νομίζω πώς είμαι λίγο περισσότερο "αναιδής" από το
ανεκτό...
Συγχωρείστε με που δεν είμαι πράος καθώς οφείλω. Όμως βαρέθηκα να έχω μια καρδιά και μια γλώσσα από ξύλο στο όνομα τάχα της πραότητας.
;)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου