Ο μονόλογος ενός μονόχνωτου ρομαντικού

Eίναι οδυνηρό να σου προσάπτουν τους χαρακτηρισμούς του ταλιμπάν και του φονταμενταλιστή, κυρίως όταν προσπαθείς να αποδείξεις πώς αυτό πού έγινε χτες ήταν Ασέβεια και μη πολιτισμός. Πώς να κραυγάσεις το Αυτονόητο στην Ελλάδα χωρίς να σου κρεμάσουν ταμπέλες; Πώς να πείσεις ακόμα και τους πιο ανοιχτόμυαλους και καλόπιστους πώς η ελευθερία γνώμης δεν έίναι μια αρρωστημένη παθητική αρνητικότητα αλλα κεκτημένο δικαίωμα υπεύθυνης έκφρασης; Εγώ ούτε αριστερός ούτε δεξιός είμαι. Τέτοιοι διαχωρισμοί στην σύγχρονη αιμάσσουσα Ελλάδα είναι μόνο κατάντια και αστειότητες. Ο υποφαινόμενος είναι αυτό που λέει ο Γρηγόριος ο Θεολόγος και το έχει σαν προμετωπίδα ο φίλος Τρελογιάννης στο blog του:

  Διεγέλα τα πάντα, γέλωτος ορών άξια τα τοις πολλοίς σπουδαζόμενα

ή τουλάχιστον προσπαθεί να είναι κάτι τέτοιο. 

Ότι γίνεται από τους ποιμένες της Εκκλησίας δεν είναι πάντα αυτονόητα  ορθό και αποδεκτό. Οι δημόσιες πράξεις υπόκεινται σε κρίση και κριτική, κυρίως όταν προκαλούν το λαϊκό αίσθημα. Κανένας δεν είναι στο απυρόβλητο. Ακόμα και οι προθέσεις των δημοσίων ανδρών δύνανται να υπόκεινται σε κριτικό έλεγχο και αμφισβήτηση επειδή ακριβώς έχουν τεράστιο αντίκτυπο στην πλατεία μάζα και στο ευρύ κοινό.

Το ιστολόγιο αυτό , πάντα τοποθετημένο στην χρυσή μετριοπάθεια συμπαθούσε και συμπαθεί κυρίως τα πνευματικά και τα υψηλά, με τα οποία δεν ασχολούνται οι πολλοί και οι σπουδαίοι, χωρίς αυτό να σημαίνει πώς ο υποφαινόμενος είναι κανένας πνευματικός ή άγιος. Ο  blogger σχεδόν με παπαδιαμαντικό παραλογισμό, φορεμένος τις εκούσιες παρωπίδες σε αυτά πού εκκλησιαστικοί και κοσμικοί αποκαλούν προβλήματα μεγάλα και σπουδαία, ασχολείτο και θα ασχολείται με όλα τα τρελά και τα ασήμαντα πού όμως είναι πραγματικά μεγάλα και ίσως τα μόνα μεγάλα και σπουδαία.  Αγαπάμε την σιγή και την λαθότητα πού οι πολυπράγμονες την λένε αδρανεια. Χτυπήσαμε τον φονταμενταλισμό και την εκκοσμίκευση εξ ίσου και δεν χαριστήκαμε ποτέ σε κανέναν. Απορρίπτουμε συντηρητισμό και μοντερνισμό για να βαδίσουμε στην Παράδοση. Ο blogger είναι ένας τρελός πού σιγά μπροστά στα σπουδαία με μικρό εκτόπισμα και αντιδρά σε μεμονωμένα περιστατικά, όπου κατά την κρίση του θα διαγνώσει σπουδαίες αστοχίες και πιστεύει πώς εκεί βρίσκονται οι αιτίες των κακών. Τον Blogger δεν τον ενδιαφέρει να γράψει για κάρτες,οικουμενισμούς, ταυτότητες και τα ρέστα γιατί απλά τα θεωρεί στοιχεία και όχι σημεία ενός παρηκμασμένου πολιτισμού. Ομοίως δεν του αρέσει να γράφει για μίτρες , παράτες και φιλοφρονήσεις, πάρτυς, δεσποτολειχείες και αυτό πού λέγεται εκκλησιαστική ειδησεογραφία, τουλάχιστον όχι για ανόητους λόγους.

Παθιάζεται όμως με τις αιτίες και τις εστίες όπως είναι ο νεωτερισμός, η εκκοσμίκευση, ο φονταμενταλισμός, ο εθνικισμός και ο ψευδοπροοδευτισμός πού δέρνει τον νεοέλληνα και τον μοντέρνο νεοκληρικό ή τον αντίποδα του, τον φανατικό  παλαιοημερολογίτη.

Αυτό πού έγινε χτες στον άγιο Παντελεήμονα ήταν σημείο και όχι στοιχείο. Ένας πολύπαθος λαός απ'εξω πού οι εφημερίδες της κυβέρνησης ονόμασαν "ρατσιστή" και "χρυσαυγίτη" και από μέσα όλοι οι χρυσοκαρεκλοκένταυροι να δίνουν συναυλία για το καλό του Λαού, για την ενότητα και την αγάπη. Απ'έξω ο λαός να σφαδάζει και από μέσα να ουρλιάζουν κομψά για το Καλό του. Σιγά μην μας πήρε ο πόνος για τους μετανάστες, τους οποίους σημειωτέον θεωρούμε θύματα, τουλάχιστον όμως όχι τόσο θύματα όσο τους γηγενείς. Όλοι αυτοί οι πορφυροντυμένοι ακροοώμενοι μετά την εκδήλωση συμπάθειας και την κατάχρηση του χώρου, κληρικοί και λαϊκοί, με την συνοδεία πάλι των ΜΑΤ ανεχώρησαν για τα καταφύγια τους μακρυά από τα υπαρκτά και αληθινά προβλήματα του αληθινού λαού.

Αυτό που έγινε χτες δεν ήταν πνευματική καλλιέργεια, ήταν πρόκληση του λαϊκού αισθήματος, πού είναι πλέον το μόνο ανόθευτο αίσθημα και αισθητήριο πού αξίζει να σεβαστεί κανείς.

Πνευματική καλλιλέργεια δεν σημαίνει ακούω μουσική για λίγους και μάλιστα σε έναν χώρο ιερό και άβατο για να μας δίνει ένα ωραίο συγκινησιακό φόντο. Πνευματική καλλιέργεια δεν σημαίνει πάω χέρι χέρι με την εξουσία και τις θύρες του ναού τις... φυλάττουν τα ΜΑΤ για να μην μπουκάρουν αγαναχτισμένοι πολίτες. Πνευματική καλλιέργεια δεν σημαίνει μπάζω την κάθε αστοιχείωτη τεχνοκράτισσα βλαχάρα με ύφος σπουδαγμένης παρθενόπης με ένα υπολανθάνον ειρωνικό ύφος πατερναλισμού (έτσι για να τσούζει) σε μια παρωδία-βεβήλωση ενός ιερού χώρου, που ο λειτουργικός του σκοπός είναι αυστηρά μονοσήμαντος και η ιερότητα του αδιαπραγμάτευτη. Πνευματική καλλιέργεια δεν σημαίνει να τα χεις καλά με τον αρχιτροβαδούρο εμετικό διαπλεκόμενο για να φανείς σπουδαίος και πολιτιστικά ανεπτυγμένος.

Πνευματική καλλιέργεια σημαίνει με ταπείνωση και απλότητα να σέβεσαι έναν χώρο πού δεν αυτονομείται από τον καθαρά λειτουργικό του σκοπό αφ ενός, περιβάλλεται από ιερότητα αφ ετέρου και το σημαντικότερο είναι ΤΑ ΑΓΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ, ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΡΟΣΒΛΕΠΕΙ Ο ΚΑΘΕ ΠΟΝΕΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΦΟΥΡΤΟΥΝΙΑΣΜΕΝΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΑΠΛΟΤΗΤΑ,ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΧΕΔΟΝ ΑΝΟΗΤΑ ΡΟΜΑΝΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟΤΗΤΑ. ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΧΝΩΤΑ ΚΑΙ ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΑ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΣ ΜΕ ΤΑ ΥΨΗΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΘΕΙΑ.