Ένα άρθρο πού προβλημάτισε δυσάρεστα

Προ ημερών καταθέσαμε εδώ την γνώμη μας, για  τα αήθως τελούμενα στον Ιερό Ναό Αγίου Παντελεήμονος Αχαρνών, στο άρθρο " Ο μονόλογος ενός μονόχνωτου ρομαντικού".
Το άρθρο αυτό έτυχε αποδοχής, αλλά και κριτικής-πιστεύω ειλικρινά καλοπροαίρετης, χωρίς καμία επιφύλαξη- έντονης από σχολιαστές φιλικού ιστολογίου πού αναπαρήγαγε ένα μέρος του(όχι βεβαια δόλια)

Συγκεκριμένα , ενόχλησαν η γλώσσα και οι χαρακτηρισμοί προσώπων με επίφαση την αδιάκριτη αγάπη και την ιερατική κοσμιότητα, το δικαίωμα μας να κρίνουμε αρχιεπισκοπικές πράξεις και η υποψία ότι διακατεχόμαστε απο υπερηφάνεια, ενώ επαγγελόμαστε ταπείνωση.

Δεν δίνω στον εαυτό μου το ποταπό δικαίωμα να αντιπαρέλθει χωρίς μία κάποια απάντηση, καθώς το θεωρώ χρέος χριστιανικό, ιερατικό και ανθρώπινο να άρω κάθε σκανδαλισμό και να καθησυχάσω τους προβληματισθέντες.

 Ερχόμαστε στην γλώσσα και τους χαρακτηρισμούς:  "Εγώ διά τους λόγους των χειλέων σου εφύλαξα οδούς σκληράς" και "αγάπη δίχως αλήθεια απάτη εστί". Παρακολούθησα με άλγος ψυχής και με έντονη αγανάχτηση τους εκπροσώπους μίας αντιχριστιανικής - και αυτό είναι γενικότερα αποδεκτό- και εκφρασμένα αθέου εξουσίας - να εκμεταλλεύονται την καλή-θέλω να πιστεύω, χωρίς όμως να συμφωνώ- διάθεση του αρχιεπισκόπου για να κάνουν εσωτερική πολιτική με αρρωγό την λαοφίλητη Εκκλησία και να παρακολουθούν - μιλώ για συγκεκριμένα πρόσωπα- την όλη εκδήλωση με την ειρωνική συμπάθεια του έχοντος "το πάνω χέρι" τις εκτελέσεις των μουσικών κομματιών και ιδιαίτερα των δικών μας(εκκλησιαστικών), αδημονώντας για το πότε θα σηκωθούν να φύγουν. Η όλη τους προκλητική στάση σε συνδυασμό με την εκμετάλλευση του Ιερού Χώρου, την λαϊκή αγανάχτηση πού εκδηλώνοταν έξω και την πρότερη υποκριτικά και ανερυθρίαστα αντιεκκλησιαστική τους πολιτική, εξέγειρε τόσο τον δίκαιο θυμό μου, όσο και την περιφρόνηση μου ως ανθρώπου και ιερέως , αλλά και εξερέθισε την ήδη βαθειά μου θλίψη, θλίψη από την οποία όφειλε να διακατέχεται κάθε γνήσιος Χριστιανός, πού θεωρεί την Εκκλησία Αγία και μητέρα και παρακολουθεί καιρό τώρα την απαξίωση της από υπόγεια και ... υπέργεια κυκλώματα.Η γλώσσα πού χρησιμοποίησα ήταν μόνο απότοκος αγανάχτησης ιερής και όχι προστυχιάς, κατακρίσεως ή πιθανής ψυχολογικής αστάθειας , όπως δυστυχώς υπονοήθηκε. Και σας βεβαιώ υπήρξα πολύ φειδωλός και μαλακός, χάριν της κοσμιότητας.Όταν μάλιστα αναλογιστούμε πώς ο ιερεύς είναι πολλές φορές το μεγάφωνο και όχι το φερέφωνο του χριστιανικού λαού, ο οποίος και διχασμένος και σκανδαλισμένος και προδωμένος είναι από τις επιλογες και τις πράξεις των ηγετών μας και όταν ο ίδιος υπήρξα αποδέκτης παραπόνων από το μικρό ποίμνιο μου, μάλιστα ερχόμενος σε θέση να απολογηθώ για πράξεις με τις οποίες δεν συμφωνούσα καν.

Έρχομαι στο δεύτερο σκέλος περί κριτικής: Κανένα πρόσωπο δεν είναι υπεράνω κριτικής, όταν αυτή γίνεται με πόνο και συναίσθηση. Προσωπικά, δεν είμαι ούτε πιόνι κυκλωμάτων, ούτε άνθρωπος πού συχνάζει σε παρακυκλώματα και συνωμοσίες ή τρέφει αιώνια μίση και πάθη. Αμαρτωλός είμαι, όπως και ο καθένας μας σε κάποιον βαθμό. Ένας ασήμαντος ιερέας, πού όμως προσπαθεί με την χάρη του Χριστού να λαμβάνει λίγο σοβαρά το ρόλο του και όταν δεν το κάνει νιώθει μισός. ¨Ενας άνθρωπος με πάθη, αδυναμίες και αστοχίες, χωρίς αξιόλογο πνευματικο υπόβαθρο, με τον έρωτα των θείων πού υποβόσκει στους περισσότερους χριστιανούς. Το άρθρο δεν αφορούσε προσωπικά τον αρχιεπίσκοπο, ούτε περνώ τον καιρό μου γράφοντας λιβέλους και κριτικογραφήματα. Μια περιήγηση στο Blog μου αρκεί να πείσει πώς είμαι τέκνο πειθήνιο της Εκκλησίας, καίτοι αμαρτωλός και ανάξιος. Πολλές φορές πλέξαμε το εγκώμιο του αρχιεπισκόπου, όταν και εφ' όσον το άξιζε και χαιρόμαστε για την πραότητα και το κρυφό του έργο, Πολλές άλλες φορές μάλιστα σιωπήσαμε σκοπίμως μπροστά σε αντικειμενικές αστοχίες εκκλησιαστικών προσώπων για να μην σκανδαλίσουμε. Όμως τα γενόμενα σε συνδυασμό με την γενικότερη εθνική κατάσταση μας έφερε προ των ευθυνών μας, ώστε να μην σιωπήσουμε. Και αν παραστεί ανάγκη θα το ξανακάνουμε.

Περί της υπερηφανείας. Είναι δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο να μην υποπέσει κανείς σε υπερηφάνεια, όταν διατηρεί έναν δημόσιο δίαυλο καθημερινής επικοινωνίας, χρησιμοποιώντας μάλιστα την παρρησία. Η παρρησία φέρνει παρεξηγήσεις και παρανοήσεις. Το νεαρό της ηλικίας βέβαια προυποθέτει ταπείνωση και σοφή σιωπή μέχρι την ωριμότητα. Πλήν όμως, πώς να εκφραστεί ειδικότερα ή πώς να μην εκφραστεί ένας άνθρωπος όταν νιώθει εγκλωβισμένος και εξαπατημένος μπροστά σε ένα τέτοιο θέαμα πού προσβάλει το δημόσιο αίσθημα; Πώς να καταθέσεις τον λόγο σου, χωρίς να αποφύγεις την παρρησία όταν τα ίδια τα γεγονότα σε εξωθούν σε ακραίες αντιδράσεις; Πολύ δύσκολο , αν όχι ακατόρθωτο.

Απαντώ τέλος, στα περί "κότσια" και "επιστολής" πώς είναι αυτονόητο πώς ότι εκτίθεται δημοσίως επέχει και θέση ανοικτής επιστολής προς τους αποδέκτες. Αν και αποδέκτης μου δεν ήταν ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος, αλλά πάντες οι συναινούντες με τα γενόμενα και αποκαλώντες τους αντίθετους με αυτούς "ταλιμπάν" και "φονταμενταλιστές", όπως και εμφαίνεται στο άρθρο.  Οπότε θεωρώ την ερώτηση-πρόκληση τουλάχιστον άστοχη.


 Επί τη εορτή της δεσποτικής Γεννήσεως αιτούμαι την συγχώρεση από κάθε σκανδαλισμένο, παραμένοντας στην αλήθεια μου,
Με ειλικρίνεια  και αγάπη Χριστού
π Παντελεήμων

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ