«Φωστήρες υπέρλαμπροι της Εκκλησίας Χριστού, τον κόσμον εφωτήσατε ταις διδαχαίς υμών, Πατέρες Θεόσοφοι...» (Α΄ Κάθισμα του Όρθρου της εορτής των Αγίων)
Αγαπητοί αδελφοί,
Η επί γης στρατευομένη του Χριστού Εκκλησία από περάτων έως περάτων της Οικουμένης με ύμνους και ωδές πνευματικές τιμά και γεραίρει εορτίως σήμερα τα πυξία του Πνεύματος, τα άνθη τα εύοσμα του παραδείσου τα κάλλιστα, τους Τρείς Μεγίστους Φωστήρας της Τρισηλίου Θεότητος.
Και ψάλλει «τους μελιρρύτους ποταμούς της σοφίας, τους την κτίσιν πάσαν θεογνωσίας νάμασι καταρδεύσαντας. Βασίλειον τον μέγα και τον Θεολόγον Γρηγόριον, σύν τω κλεινώ Ιωάννη, τω τη γλώτταν χρυσορρήμονι».
Η ημέρα αυτή είναι ημέρα μνήμης και εορτής της παιδείας και των Ελληνικών Γραμμάτων, και τούτο γιατί οι τρείς πεφωτισμένοι αυτοί άγιοι με την χάρη του Παναγίου Πνεύματος κατενόησαν και ανέπτυξαν την μεγίστη σπουδαιότητα της Ελληνικής παιδείας δια την μόρφωση και διαπαιδαγώγηση των ανθρώπων.
Και πράγματι, οι Πανάγιοι της οικουμένης διδάσκαλοι κατενόησαν συνεδύασαν και συνέδεσαν σε μία εύοσμο ανθοδέσμη αρμονικά τον Ελληνισμό μετά του ζωογόνου και θεοδωρήτου Χριστιανισμού.
Ελληνισμός και Χριστιανισμός είναι εκείνες οι δυο πτέρυγες δια των οποίων οι κοινωνίες και τα έθνη ανέρχονται στο ύψος των υψηλών αρχών και οραματισμών και δημιουργείται αληθινή και ωραία ηθική διδασκαλία και αληθινός πολιτισμός.
Η Ελληνική παιδεία δια της θύραθεν παιδείας και επιστήμης αναπτύσσει την διάνοια και οξύνει και μορφώνει τον άνθρωπο, η δε χριστιανική θρησκεία ζωογονεί την καρδιά, καθαρίζει την ψυχή, και μάλιστα παρέχει την χάρη και τη δύναμη να πράττει ο άνθρωπος το αγαθό, το ωραίο και το ευάρεστο στον Θεό.
Ο Ελληνισμός προσπαθούσε δια της θύραθεν παιδείας και του ανθρωπίνου πνεύματος να ανυψώσει τον άνθρωπο μέχρι του Θεού, η δε χριστιανική θρησκεία δια του ενανθρωπήσαντος Υιού και Λόγου του Θεού αγίασε, ανύψωσε και έσωσε τον άνθρωπο.
Δια τον σωτήριο δια τον άνθρωπο αυτό συνδυασμό, αγωνίστηκαν μέχρι θανάτου, εν λόγοις και έργοις, οι σοφοί της Εκκλησίας διδάσκαλοι, οι πρόμαχοι της Οικουμένης, Βασίλειος ο Μέγας, Γρηγόριος ο Θεολόγος και Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Και επέτυχαν, οι μελίρρυτοι ποταμοί της σοφίας, οι του λόγου εραστές, και έγιναν οι μέγιστοι μεταλαμπαδευτές και οι μέγιστοι διδάσκαλοι του Χριστιανικού Ελληνισμού και οι μεγάλοι ευεργέτες του Έθνους και της Οικουμένης.
Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι Ξενοφών, Πλάτων Αριστοτέλης και άλλοι - δια τους οποίους καυχόμαστε σαν Έλληνες - μας παρέδωσαν τα Γράμματα και τις τέχνες και όλως ιδιαιτέρως την σοφία τους, η οποία θεωρείτο μέγιστο αγαθό, «Έλληνες σοφία ζητούσιν» λέγει ο Απόστολος Παύλος (Α΄προς Κορινθίους επιστολή Κεφ. α,22). Βεβαίως στους αρχαίους χρόνους οι άνθρωποι ευρισκόταν το σκοτάδι της άγνοιας και το σπουδαιότερο είχαν απομακρυνθεί από τον αληθινό Θεό. «Παντού μεν είδωλα, θεοί δε εν αυτοίς ουδαμού» λέγει ο Βασίλειος Σελευκείας.
Οι Έλληνες φιλόσοφοι ζητούντες την αλήθεια, κατενόησαν το ψεύδος και την ολέθρια επίδρασή του επί των κοινωνιών και προσπάθησαν, δια του σπερματικού λόγου, να διδάξουν την αλήθεια. Παρά ταύτα, όμως, δεν μπορούσαν να οικοδομήσουν νέο, στερεό οικοδόμημα, όμως έθεσαν τις βάσεις και έγινε η αρχή.
Δυστυχώς όμως η ειδωλολατρία και η ειδωλομανία κατέστρεφαν ό,τι το ωραίο, ό,τι το ευγενές. Πολλοί σοφοί, ως άσοφοι, με τις ανθρώπινες θεωρίες και διδασκαλίες τους δίδασκαν τα αντίθετα. Η σοφία τους ομοίαζε ωσάν ένα καλάμι, το οποίο με την ελαχίστη πνοή του ανέμου σπούσε.
Δια τούτο, ο Φιλόσοφος Πλάτωνας ζητούσε «βεβαιότερό τι όχημα, ή λόγο τινά θείο», όπως με μεγαλύτερη ασφάλεια, και μάλλον χωρίς κίνδυνο, να περάσει κάποιος την ζωή του (Πλάτ, Φαίδ.& 25).
Βεβαίως, στους Ιουδαίους ήταν γνωστός ο Θεός, ως και ο Μωσαϊκός θείος νόμος, αλλά όμως ήταν σκιά «των μελλόντων σωθήναι». Ο Μωσαϊκός νόμος δεν ήταν τέλειος, και ως εκ τούτου δεν μπορούσε να υψώσει τον άνθρωπο και να τον σώσει, και τούτο διότι έλειπε η χάρις και η δύναμις δια την ανακαίνιση του πεσόντος ανθρώπου.
Ο νόμος, όμως, του Μωϋσέως, ως και η φιλοσοφία των αρχαίων Ελλήνων, έγιναν παιδαγωγοί εις Χριστόν, ο Οποίος Χριστός επρόκειτο να σώσει την εν σκότει και σκιά θανάτου καθήμενη ανθρωπότητα από την αμαρτία και να την επαναφέρει στην αρχαία μακαριότητα.
Και «ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου» φως ανέτειλε εξ ουρανού στον κόσμο δια του σαρκωθέντος Υιού και Λόγου του Θεού. Το φως, η χάρη και η αλήθεια δια Ιησού Χριστού επεσκίασε ολόκληρο την ανθρωπότητα.
Η σοφία, η γνώση και η δύναμη κατά Χριστόν αποκαλύπτονται τοις ανθρώποις, εν Χριστώ Ιησού, «εν ω εισί πάντες οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσεως απόκρυφοι», και ο Οποίος Ιησούς Χριστός και τον Μωσαϊκό νόμο συνεπλήρωσε, αλλά και το οικοδόμημα της Ελληνικής σοφίας ανύψωσε.
Η θεία πρόνοια, λοιπόν, προετοίμασε τα έθνη σε κατανόηση και αποδοχή της εξ αποκαλύψεως χριστιανικής θρησκείας και αλήθειας και μεταχειρίστηκε την Ελληνική θύραθεν παιδεία και την Ελληνική γλώσσα ως όργανα μετάδοσης των θείων και σωτηρίων δια τον άνθρωπο αληθειών.
Δια της Ελληνικής γλώσσας μεταδόθηκε στους απανταχού της γης διασκορπισμένους υιούς του Αδάμ η γνώση του – γνωστού στην Ιουδαία και αγνώστου στο κλεινόν της παλλάδος Αθηνάς άστυ – Θεού, Πατρός των Φώτων.
Η χριστιανική, άρα, θρησκεία και ο Ελληνισμός δεν αντιτίθενται, ως θέλουν να ειπούν «οι βραδείς και ανόητοι και μωροί τη καρδία», αλλά απεναντίας συμφωνούν και είναι στενά συνδεδεμένα και συμπορεύονται σε έναν κοινό σκοπό, πού είναι η πνευματική και ηθική ανύψωση του ανθρώπου και η ένωσή του με τον Θεό.
Και το «ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του ανθρώπου» που είπεν ο Κύριος πρό του πάθους, γίνεται πραγματικότητα.
Ο Απόστολος των Εθνών Παύλος στην Αθήνα - από το βήμα του Αρείου Πάγου και μπροστά στον βωμό του αγνώστου Θεού - κήρυξε τον Χριστιανισμό, «την Καινήν Διδαχήν» και ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, πρώτος των Ελλήνων φιλοσόφων και αρχόντων πίστεψε στον αληθινό Θεό, και «γυνή ονόματι Δάμαρις και έτεροι σύν αυτοίς».
Ο σπόρος του ευαγγελίου, ο σπόρος της σωτηρίας φυτρώνει κατά πρώτο στις ψυχές των Ελλήνων και καρποφορεί και αυξάνει προς δόξαν Θεού και σωτηρία του ανθρωπίνου γένους.
Ούτω οι Θεοφόροι και Θεοκίνητοι Πατέρες της Εκκλησίας του Ναζωραίου Χριστού και δη και μάλιστα οι τρείς μεγάλοι φωστήρες της Οικουμένης και των Αποστόλων ομότροποι - Βασίλειος ο Μέγας, Γρηγόριος ο Θεολόγος και Ιωάννης ο Χρυσόστομος - μη φειδόμενοι κόπων και θυσιών, αγωνίστηκαν κραταιά και δυνατά, εν λόγοις και έργοις, και συνένωσαν ισχυρά και ανέπτυξαν πλουσίως την στενή και αδιάρρηκτο σχέση του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού προς ωφέλεια ολοκλήρου της ανθρωπότητας.
Αγαπητά μου παιδιά, νέοι και νέες,
Περισσότερο από ποτέ άλλοτε σήμερα οι φωνές – οι σοφοί λόγοι, οι διδαχές αλλά και οι διαμαρτυρίες κατά των τότε ισχυρών της γης, των σοφών της Ελληνικής παιδείας και της Εκκλησίας μας Μεγάλων Πατέρων Διδασκάλων – πρέπει να ηχούν στις καρδιές των διδασκόντων και διδασκομένων. Ο Μέγας Βασίλειος, ο Θεολόγος Γρηγόριος και ο χρυσούς την γλώσσα Ιωάννης ας γίνουν φάροι τηλαυγείς να φωτίζουν διδάσκοντας και διδασκομένους, ούτως ώστε η Ελληνική παιδεία, δια την οποίαν μόχθησαν, να είναι πάντοτε πρωτοπόρα.
Αγαπητοί μου νέοι και νέες,
Σε μία εποχή που τα πάντα ρέουν προς την αβεβαιότητα και το μέλλον σας είναι αβέβαιο, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές σας πρέπει, ως τα διψασμένα ελάφια, να προσφεύγετε στις καθαρές και ζωογόνες πηγές της αληθινής σοφίας και αρετής.
Πρέπει και εσείς, όπως οι ναύτες του Οδυσσέα έκλεισαν τα αυτιά τους σε εκείνες τις σειρήνες, να κλείνετε και εσείς τα αυτιά σας στις σειρήνες των νέων και μωρών διδασκαλιών και θεωριών του κόσμου τούτου.
Ας μη διαφεύγει της προσοχής σας, αγαπητοί νέοι και νέες, ότι, βάση της ορθής παιδείας και αγωγής της νεότητας και της προόδου του λαού είναι η αμώμητή μας πίστη, η οποία είναι μητέρα πάσης αρετής.
Δεύτε, λοιπόν, μαθητιώσα και σπουδάζουσα νεολαία, με πρότυπα τους τρείς Ιεράρχες συνεχίστε τις σπουδές Σας εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου προς ευόδωση των οραματισμών σας, και πάντες ημείς, Εκκλησία και ευσεβής λαός, «τους πανταχού θερμώς προφθάνοντας, θείους Αρχιεράρχας εγκωμιάζοντας, ούτως είπομεν, Φωστήρες υπέρλαμπροι της Εκκλησίας Χριστού, τον κόσμον εφωτήσατε, ταις διδαχαίς υμών, Πατέρες Θεόσοφοι». ΑΜΗΝ.
Ο Λ.Κ.Α.Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου