In modo da spleen

Ιερωνυμος Μπος, Σταύρωση.

Εν αρχή ην ο Λόγος και μετά η προδοσία των αλόγων κατά πάνω Του.


 Η ηθική των ανθρώπων των εσχάτων υπέκυψε στους αυτοκτονικούς ιδεασμούς της,  ακριβό αντίτιμο στον μινώταυρο της σαρκικής ανάγκης.


Αυτός ο διάβολος κούφωσε τους ανθρώπους και τους έκαμε άμοιρους της πνευματικότητας και δούλους της αηδίας. Το θέλημα είναι το ανεστραμμένο είδωλο της υπακοής και ο αυτισμός η εγωτική παραμόρφωση της αγάπης. Η γαστέρα είναι ο θεός των πόρνων και η σιωπή ο νόμος των δειλών, πού τους λενε οι άρχοντες των δημοσίων αισθήσεων, οι διαχειριστές της τεχνολόγου πειστικότητος, "μακάριους".  Η κόλαση και ο παράδεισος δεν ονομάζονται πιά πραγματικότητες, αλλά ευκαιρία διαλεκτικής  αντιπαράθεσης μέσα σε ακαδημαϊκές αίθουσες ευσεβών ορνέων και ιδεολογικών πολυκαταστημάτων, γόνιμης σε λύματα βλασφημίας και σε υπνωτικές διαβεβαιώσεις πανσόφων εμπειρικών. Ο γάμος δεν είναι πλέον ευλογημένο μυστήριο αλλά η συμβίωση ειλώτων της συνθήκης και πειραματισμός πορνικών αλληλομεταδόσεων. Τα παιδιά δεν είναι πλέον δώρημα και ευθύνη
 αλλά πεδία μετάθεσης εγωισμών και απωθημένων.


Μόνο οι άρχοντες παραμένουν υπερήφανοι, πιστοί στην γελοιότητα του Μίδα και του περί του Σατάν μηδισμού. Αποστάτες της ανθρωπότητος. Κάιν τυφλοί στο στίγμα παρακλήσεως.


Η μετάνοια επίπλαστη προσποιείται την υγιή θρησκευτικότητα και εν ταις οπαίς της γης κατοικούν πλέον της ζωής δραπέτες.




Μετεωριζόμενος μεταξύ αυτοδικαιωτικού φαρισαϊσμού και επώδυνης θλίψεως, ο γράφων υποκριτής, πάσχει, γνήσια εικών και αντίτυπο του αγνώμονος προς τον Δημιουργόν ημετέρου φυράματος.
Πιστεύει και είναι βέβαιος πώς η πρώτη αγάπη εψύγη, η ελπίδα καπηλεύτηκε.
Ίλαθι μόνε ευδιάλακτε.


Ωστόσο,  άρχει μόνον ο Σταυρός, και φαίνει όντως η Ανάστασις.Η ζωτική κρουνός δεν έκλεισε ποτέ και γι'αυτό όσοι τυφλοί και υπαίτιοι.
Ξένη η αγάπη αυτή του Κόσμου. Ξένη και ανεύρετη σε λίπη παχέα και καπνούς ασεβούς θυμιάματος.


 Οι τελευταίοι δύτες και ανευρέτες είναι οι κατά καιρούς άγιοι. Ξαφνίζεται ο κόσμος επ'αυτών, λες και η εντολή δόθηκε ανενεργή στους εν δυνάμει.


Το λοιπόν, όποιος πάσχει ας πάσχει, όποιος λυτρούται ας καθαγιάζεται.
Ουδεμία άλλη βεβαιότης.


To λοιπόν "ο Θεός αγάπη εστίν" και γι'αυτό άλλος μεν ενήδονος, άλλος δε απαράκλητος.
Ουδεμία άλλη ασφάλεια.

Π.Κ 15-2-2011