Οι Πατέρες για την Νηστεία (Β)

Μέγας Βασίλειος  

 

MΗΝ ΠΕΡΙΟΡΙΖΕΙΣ ὅμως τὸ καλὸ τῆς νηστείας μόνο στὴν ἀποχὴ ἀπὸ τὸ φαγητό. Γιατὶ πραγματικὴ νηστεία εἶναι νὰ μὴν κάνεις τίποτε ἄδικο. “Νὰ λύνεις κάθε δεσμὸ ἀδικίας” [Ησ. 58,6]. Συγχώρησε τὸν πλησίον σου γιὰ τὸ κακὸ ποὺ σοῦ ἔκανε καὶ ξέχασε αὐτὰ ποὺ σοῦ χρωστάει. “῾Η νηστεία σας νὰ εἶναι καθαρὴ ἀπὸ δικαστικὲς πράξεις καὶ προστριβές” [Ησ. 63,4]. Κρέας δὲν τρῶς ἀλλὰ κατασπαράζεις τὸν ἀδελφό σου. Νηστεύεις τὸ κρασὶ ἀλλὰ εἶσαι σπάταλος σὲ ἀδικίες. Περιμένεις νὰ ἔρθει τὸ βράδυ γιὰ νὰ φᾶς ἀλλὰ ξοδεύεις ὅλη τὴν ἡμέρα σου στὰ δικαστήρια. “ Ἀλοίμονο σὲ κείνους ποὺ δὲν μεθᾶνε ἀπὸ κρασὶ [ἀλλὰ ἀπὸ τὶς ἀδικίες]”[Ησ. 28,1]

- Περὶ νηστείας Α΄ 10

 

ΝΟΜΙΖΩ λοιπὸν ὅτι καμμιὰ συμβουλὴ δὲν μπορεῖ νὰ ἀγγίξει τόσο τὴν ψυχὴ τοῦ λαίμαργου καὶ νὰ τὴν ἀλλάξει ὅσο καὶ μιὰ τυχαία μόνο συνάντηση μὲ τὸν ἐγκρατῆ. Καὶ μοῦ φαίνεται πὼς αὐτὸ σημαίνει νὰ τρῶς καὶ νὰ πίνεις μὲ τέτοιο τρόπο ποὺ ν᾽ ἀποτελεῖ τιμὴ γιὰ τὸ Θεό, ὥστε ἀκόμα καὶ στὸ τραπέζι νὰ λάμπει ἡ ζωή μας ἕνα καλὸ ἔργο, καὶ νὰ δοξάζεται ὁ οὐράνιος Πατέρας μας.

- Ὅροι κατὰ πλάτος, 17

Εὐάγριος Μοναχός  

 

ΜΕ ΟΛΗ ΣΟΥ τὴ δύναμη νὰ νηστεύεις μπροστὰ στὸν Θεό.῾Η νηστεία αὐτὴ θὰ καθαρίσει τὶς ἀνομίες καὶ τὶς ἁμαρτίες σου [Ησ. 6,7]· συμμορφώνει τὴν ψυχή, ἁγιάζει τὸ φρόνημα, διώχνει τοὺς δαίμονες καὶ μᾶς ἀξιώνει νὰ πλησιάζουμε τὸν Θεό.  Ἂν φᾶς μιὰ φορὰ τὴν ἡμέρα μὴ θελήσεις καὶ δεύτερη, γιὰ νὰ μὴ γίνεις πολυδάπανος καὶ γιὰ νὰ μὴ κλονιστεῖ τὸ φρόνημά σου.  Ἔτσι θὰ σοῦ μείνει περιουσία γιὰ νὰ κάνεις ἀγαθοεργίες καὶ θὰ νεκρώσεις τὰ πάθη τοῦ δικοῦ σου σώματος. Κι ἂν τύχει νὰ συναντηθεῖς μὲ ἀδελφοὺς καὶ χρειαστεῖ νὰ φᾶς καὶ δύο καὶ τρεῖς φορές, μὴ στενοχωρηθεῖς, ἀλλὰ ἀντιθέτως νὰ χαρεῖς ποὺ ὑπάκουσες σὲ μιὰ ἀνάγκη καὶ νὰ εὐχαριστεῖς τὸν Θεὸ ποὺ ἀκολούθησες τὸν νόμο τῆς ἀγάπης καὶ ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς θ᾽ ἀναλάβει τὴ διαχείριση τῆς ζωῆς σου. Καὶ ἀκόμη θὰ συμβεῖ κάποτε νὰ ἀρρωστήσεις καὶ νὰ χρειαστεῖ νὰ φᾶς δύο, τρεῖς ἢ πολλὲς φορές, ἀλλὰ μὴ λυπηθεῖς· δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ συνεχίζεις τοὺς κόπους τῆς ἄσκησης καὶ σὲ καιρὸ ἀρρώστειας ἀλλὰ νὰ ὑποχωρεῖς σὲ μερικὰ γιὰ νὰ μπορέσεις ἀκριβῶς νὰ συνεχίσεις τὴν ἄσκησή σου.  Ὅσο γιὰ τὴν ἀποχὴ ἀπὸ ὁρισμένες τροφές, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καμμία δὲν ἀπαγόρευσε ἀλλὰ εἶπε: “σᾶς ἔδωσα τὰ πάντα σὰν νὰ εἶναι λάχανα νὰ τρῶτε χωρὶς δισταγμό” [Γεν. 9,3· Α΄ Κορ. 10,26], καὶ “δὲν εἶναι τὰ φαγητὰ αὐτὰ ποὺ μολύνουν τὸν ἄνθρωπο” [Ματθ. 15,11].῾Η ἀποχὴ λοιπὸν ἀπὸ ὁρισμένα φαγητὰ εἶναι δική μας ἐπιλογὴ καὶ ἄσκηση τῆς ψυχῆς.

-  Υποτύπωσις μοναχική

 

Ὅσιος Μάρκος ὁ  Ἀσκητής  

 

ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΘΛΙΒΕΤΑΙ μὲ τὸ νοῦ του καὶ ἀναπαύει τὸ σῶμα του, εἶναι ὅμοιος μ᾽ ἐκεῖνον ποὺ καταπονεῖ τὸ σῶμα του καὶ διασκορπίζει τὸ νοῦ του.

-  Περὶ τῶν οἰομένων ἐξ ἔργων δικαιοῦσθαι, 45 

Ὅσιος Θαλάσσιος ὁ Λίβυος  

 

ΟΤΑΝ ΝΗΣΤΕΥΕΙΣ τὸ κρασὶ μὴ φουσκώνεις μὲ νερό, γιατὶ ἂν τὸ κάνεις παρέχεις τὸ ἴδιο ὑλικὸ στὴν πορνεία.

- Περὶ ἀγάπης καὶ ἐγκρατείας ἑκατοντὰς τετάρτη, 33

Ὅσιος Ἠλίας ὁ  Ἔκδικος  

 

ΜΕΡΙΚΟΙ προσέχουν πολὺ τὴν εἴσοδο τῶν φαγητῶν, ἀλλὰ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν ἔξοδο τῶν λόγων. Δὲν ἔχουν μάθει νὰ διώχνουν τὴν ὀργὴ ἀπ᾽ τὴν καρδιά τους [Ἐκκλησ. 11,10], καὶ τὴν ἐπιθυμία ἀπὸ τὴ σάρκα τους, ὅπως λέει ὁ  Ἐκκλησιαστής· ὅμως, ἔτσι μόνο κτίζεται ἡ καθαρὴ καρδιὰ ἀπὸ τὸ Πνεῦμα ποὺ ἀνακαινίζει.

- Ἀνθολόγιον γνωμικὸν φιλοσόφων σπουδαίων, 53

ellopos.gr

 

ΟΙ πατέρες για την νηστεία (Α)

Ἀββᾶς  Ἀντώνιος  

 

ΠΟΛΛΟΙ ΒΑΣΑΝΙΣΑΝ τὸ σῶμα τους μὲ ἀσκήσεις ἀλλὰ ἐπειδὴ δὲν κατόρθωσαν ν᾽ ἀποκτήσουν διάκριση βρέθηκαν μακριὰ ἀπ᾽ τὸν Θεό.

- Γεροντικόν, η΄ 

Ἀββᾶς  Ἰσίδωρος ὁ πρεσβύτερος  

 

ΑΝ ΝΗΣΤΕΥΕΤΕ κανονικὰ μὴν ὑπερηφανεύεσθε, διαφορετικὰ καλύτερα νὰ τρῶτε κρέας. Γιατὶ περισσότερο συμφέρει τὸν ἄνθρωπο νὰ τρώει κρέας παρὰ νὰ εἶναι ὑπερήφανος καὶ ἀλλαζόνας.

Ἀββᾶς Ποιμήν  

 

ΡΩΤΗΣΕ ὁ ἀββᾶς  Ἰωσὴφ τὸν ἀββᾶ Ποιμένα πῶς πρέπει νὰ νηστεύουμε. Καὶ ὁ ἀββᾶς Ποιμὴν τοῦ λέει

     -  Ἐγὼ θέλω νὰ τρώει κανεὶς κάθε ΄μέρα τόσο λίγο ὥστε νὰ μὴ χορταίνει.

Τοῦ λέει τότε ὁ ἀββᾶς  Ἰωσήφ

     -  Ὅταν ἦσουν πιὸ νέος, ἀββᾶ, δὲν νήστευες δύο δύο ΄μέρες;

Καὶ ὁ γέροντας τοῦ ἀπάντησε

     - Φυσικὰ καὶ τρεῖς καὶ τέσσερεις ΄μέρες κι ἑβδομάδα ἀκόμη. Καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ δοκίμασαν οἱ πατέρες γιατὶ ἦταν δυνατοί· ἀλλὰ θεώρησαν καλύτερο νὰ τρώει κανεὶς κάθε ΄μέρα ἀλλὰ λίγο· μᾶς παρέδωσαν λοιπὸν τὴ βασιλικὴ ὁδὸ ποὺ εἶναι ἐλαφρή.

- Γεροντικόν, λα΄

Ἀββᾶς Δωρόθεος  

 

ΠΡΕΠΕΙ ΕΠΙΣΗΣ νὰ προσέχει νὰ μὴ διακόπτει τὴ νηστεία ἂν δὲν ὑπάρχει μεγάλη ἀνάγκη, νὰ μὴ ζητάει τὰ νόστιμα φαγητά, καὶ νὰ μὴ φορτώνει τὸν ἑαυτό του μὲ μεγάλες ποσότητες φαγητῶν καὶ ποτῶν.῾Υπάρχουν δύο εἴδη γαστριμαργίας.  Ἔτσι ἑνὸς ἀνθρώπου ἀντίπαλος εἶναι ἡ νοστιμιά, καὶ δὲν ζητάει συνεχῶς νὰ τρώει πολύ, ἀλλὰ κυνηγάει τὰ νόστιμα φαγητά. Καὶ συμβαίνει τότε νὰ τρώει ἕνα φαγητὸ ποὺ τοῦ ἀρέσει καὶ τόσο τὸν καταβάλλει ἡ ἀπόλαυση ποὺ αἰσθάνεται ὥστε κρατάει τὴν τροφὴ στὸ στόμα του καὶ τὴν μασάει ἀρκετὴ ὥρα χωρὶς ν᾽ ἀντέχει νὰ τὴν καταπιεῖ ἀπὸ τὴν ἀπόλαυση. Αὐτὴ λέγεται λαιμαργία. Τοῦ ἄλλου ἀντίπαλος εἶναι ἡ ποσότητα, καὶ δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ τὰ καλὰ φαγητὰ οὔτε γιὰ τὴ νοστιμιά, ἀλλὰ εἴτε καλὰ εἶναι εἴτε ὄχι, ἐκεῖνος δὲν νοιάζεται παρὰ μόνο νὰ φάει καὶ ὅ,τι κι ἂν εἶναι δὲν τὸν ἐνδιαφέρει ἀρκεῖ νὰ γεμίσει τὴν κοιλιά του. Αὐτὴ λέγεται γαστριμαργία. Καὶ θὰ σᾶς ἐξηγήσω τὴν προέλευση αὐτῶν τῶν ὀνομάτων. “Μαργαίνω” ὅπως λένε οἱ φιλόλογοι σημαίνει τρελαίνομαι, καὶ μάργος εἶναι αὐτὸς ποὺ ἔχει τρελαθεῖ.  Ὅταν λοιπὸν ἀρρωσταίνει κανεὶς ἀπὸ τὴν τρέλα νὰ γεμίζει τὴν κοιλιά του, ἡ ἀρρώστεια αὐτὴ λέγεται γαστριμαργία, ἀπὸ τὴ μανία τῆς κοιλιᾶς του.  Ὅταν ὅμως ἀρρωσταίνει μόνο μὲ τὴ μανία τῆς ἀπόλαυσης στὸ λαιμό, λέγεται λαιμαργία, ἀπὸ τὴ μανία τοῦ λαιμοῦ.

- Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶν, 3

www.ellopos.gr

Η παροιμία της ημέρας (16)

Ἁμαρτάνοντας καταδιώξεται κακά, τοὺς δὲ δικαίους καταλήψεται ἀγαθά. Ἀγαθὸς ἀνήρ, κληρονομήσει υἱοὺς υἱῶν, θησαυρίζεται δὲ δικαίοις πλοῦτος ἀσεβῶν. Δίκαιοι ποιήσουσιν ἐν πλούτῳ ἔτη πολλά, ἄδικοι δὲ ἀπολοῦνται συντόμως· ὃς φείδεται τῆς ἑαυτοῦ βακτηρίας, μισεῖ τὸν ἑαυτοῦ υἱόν. Ὁ δὲ ἀγαπῶν παιδεύει ἐπιμελῶς. Δίκαιος ἐσθίων, ἐμπλήσει ψυχὴν αὐτοῦ, ψυχαὶ δὲ ἀσεβῶν ἐνδεεῖς. Σοφαὶ γυναῖκες ᾠ κοδόμησαν οἴκους, ἡ δὲ ἄφρων κατέσκαψε ταῖς χερσὶν αὐτῆς, ὁ πορευόμενος ὀρθῶς, φοβεῖται τὸν Κύριον

Και πάλι εδώ μαζί!

Και να λοιπόν πού εν μέσω της Μεσονηστησίμου (διότι το παν είναι σημειολογικό) έπεσα θύμα hackαρίσματος. Άνοιξα τον υπολογιστή και τρία στα τέσσερα ιστολόγια μου είχαν εικονικά καταργηθεί. Κίνησα τις διαδικασίες μέσω λογαριασμού και πάλι όλα καλά. Πήρα λοιπόν και εγώ το πρώτο παράσημο θύματος πολέμου πειρατικού. Σκέφτομαι να διεκδικήσω και σύνταξη, οσονούπω. Μόνο πού αγνοώ τον ευεργέτη μου. Τον ευχαριστώ από αυτο το βήμα εκ μέσης καρδίας. Καλό πάσχα, αγαπητέ/η.

Αν κάποιοι φίλοι ή αναγνώστες πήραν κάποιο email απ'τον λογαριασμό μου, να το αγνοήσουν ή να το διαγράψουν πάραυτα.  Προφανώς δεν το έστειλα εγώ. Είναι επικίνδυνο.


Καλημέρα

H παροιμία της ημέρας (15)

Ὃς φυλάσσει τὸ ἑαυτοῦ στόμα, τηρεῖ τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν. Ὁ δὲ προπετὴς χείλεσι πτοήσει ἑαυτόν. Ἐν ἐπιθυμίαις ἐστὶ πᾶς ἄεργος, χεῖρες δὲ ἀνδρείων ἐν ἐπιμελείᾳ. Λόγον ἄδικον μισεῖ δίκαιος, ἀσεβὴς δὲ αἰσχύνεται, καὶ οὐχ ἕξει παρρησίαν. Δικαιοσύνη φυλάσσει ἀκάκους, τοὺς δὲ ἀσεβεῖς φαύλους ποιεῖ ἁμαρτία. Εἰσὶν οἱ πλουτίζοντες ἑαυτούς μηδὲν ἔχοντες, καὶ εἰσὶν οἱ ταπεινοῦντες ἑαυτοὺς ἐν πολλῷ πλούτῳ.

Τα “πράσινα μήλα” έφαγαν το “Αρχονταρίκι” της ΕΤ1!!!

Χθες η διοίκηση της ΕΡΤ αποφάσισε να διακόψει οριστικά και αμετάκλητα την εκπομπή ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ, η οποία επί 19 έτη κατείχε σημαντική θέση στο κυριακάτικο πρόγραμμα της κρατικής Τηλεοράσεως και ήταν η πρώτη σε θεαματικότητα εκπομπή στην πρωινή ζώνη της Κυριακής.
Όπως όλοι γνωρίζουμε, ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος παρουσίαζε με νηφαλιότητα θεολογικά, ιστορικά κοινωνικά και παιδαγωγικά θέματα. Στη θέση της θα προβάλλεται μία οικολογική σειρά.
Την Κυριακή 27 Μαρτίου που ΔΕΝ θα μεαδοθεί το προγραμματισμένο επεισόδιο ας αρχίσουμε όλοι, μετά τις 11.00, να εκφράζουμε την διαμαρτυρία μας με κάθε τρόπο, τηλεφωνικά, μέσω ηλεκτρονικών μηνυμάτων κ.λ.π. στην ΕΤ-1. Καλό είναι να σταλούν και επιστολές στον Πρόεδρο της ΕΡΤ κ. Λάμπη Ταγματάρχη, ο οποίος πήρε μόνος του την απόφαση. Από τον Σεπτέμβριο 2010 η ΕΡΤ δεν πλήρωνε χρήματα για την εκπομπή διότι παίζονταν επαναλήψεις και όχι νέα επεισόδια επομένως δεν είναι το θέμα του κόστους που επηρέασε την απόφαση.
Την Κυριακή 27 Μαρτίου που ΔΕΝ θα μεταδοθεί το προγραμματισμένο επεισόδιο ας αρχίσουμε όλοι, μετά τις 11.00, να εκφράζουμε την διαμαρτυρία μας με κάθε τρόπο, τηλεφωνικά, μέσω fax, επιστολών και ηλεκτρονικών μηνυμάτων κ.λ.π. στην ΕΤ-1. Καλό είναι να σταλούν και επιστολές στον Διευθύνοντα Σύμβουλο της ΕΡΤ κ. Λάμπη Ταγματάρχη, ο οποίος πήρε μόνος του την απόφαση.
Παράκληση να προωθήσετε το μήνυμα και σε φίλους και γνωστούς σας στην Ελλάδα και στην ομογένεια, όπου μέσω του δορυφορικού προγράμματος της ΕΤ1 παρακολουθούσαν την εκπομπή.
1) Τηλέφωνο
2106066845 begin_of_the_skype_highlighting              2106066845      end_of_the_skype_highlighting begin_of_the_skype_highlighting 2106066845 end_of_the_skype_highlighting Πρόεδρος ΕΡΤ, κ. Παναγόπουλος
2107758824 begin_of_the_skype_highlighting 2107758824 begin_of_the_skype_highlighting              2107758824      end_of_the_skype_highlighting end_of_the_skype_highlighting Διευθύνων Σύμβουλος, κ. Ταγματάρχης
2107761169 begin_of_the_skype_highlighting 2107761169 begin_of_the_skype_highlighting              2107761169      end_of_the_skype_highlighting end_of_the_skype_highlighting Υπευθ. Τηλεοράσεως ΕΤ1, κα. Μουρίκη
2107407070 begin_of_the_skype_highlighting 2107407070 begin_of_the_skype_highlighting              2107407070      end_of_the_skype_highlighting end_of_the_skype_highlighting ή             2106066000 begin_of_the_skype_highlighting 2106066000 begin_of_the_skype_highlighting              2106066000      end_of_the_skype_highlighting end_of_the_skype_highlighting Κέντρο Επικοινωνίας & Ενημέρωσης Πολιτών (ΚΕΕΠ) της ΕΡΤ
2) Τηλεομοιότυπο (fax)
2106009325 begin_of_the_skype_highlighting 2106009325 end_of_the_skype_highlighting Πρόεδρος ΕΡΤ, κ. Παναγόπουλος
2107797776 begin_of_the_skype_highlighting 2107797776 begin_of_the_skype_highlighting              2107797776      end_of_the_skype_highlighting end_of_the_skype_highlighting Διευθύνων Σύμβουλος, κ. Ταγματάρχης
2107761056 begin_of_the_skype_highlighting 2107761056 begin_of_the_skype_highlighting              2107761056      end_of_the_skype_highlighting end_of_the_skype_highlighting Υπευθ. Τηλεοράσεως ΕΤ1, κα. Μουρίκη
3) Διαδίκτυο
Επισκεφθείτε τον ιστότοπο του Κέντρου Επικοινωνίας & Ενημέρωσης Πολιτών (ΚΕΕΠ) της ΕΡΤ. Συμπληρώστε την εν λόγω φόρμα για έκφραση παραπόνων, διαμαρτυρίας κ.λ.π. που αφορούν στο πρόγραμμα και στις εκπομπές της κρατικής τηλεόρασης.
Επίσης μπορείτε να στείλετε e-mail στο keep@ert.gr
4) Ταχυδρομείο
ΚΕΕΠ ΕΡΤ
Μουρούζη & Ρηγίλλης 4
10674 Αθήνα
«Κανείς δεν μπορεί να ανεβεί στην πλάτη σου εάν εσύ δεν σκύψεις»
http://www.antibaro.gr/node/2872
========================================================================
ΕΦΑΓΑΝ ΚΑΙ ΤΟ “ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ”
===============
. Ὅπως ἔγινε ἤδη γνωστό, ἡ 19ετὴς κυριακάτικη ἐκπομπή ‘‘APXONTAPIKI’’ (ΕΤ 1) τοῦ Μητρ. Δημητριάδος κ. Ἰγνατίου ἔπεσε θύμα τῆς ἀναμορφώσεως τοῦ προγράμματος ὑπὸ τοῦ Διευθύνοντος Συμβούλου κ. Λάμπη Tαγματάρχη.
. Φυσικὰ ἡ εἴδηση αὐτὴ δὲν μπορεῖ νὰ συνιστᾶ οὔτε κατ᾽ ἐλάχιστον αἰφνιδιασμό. Ἀντιθέτως παράξενη θὰ μποροῦσε νὰ θεωρηθεῖ ἡ “ἀνοχὴ” τοῦ Καθεστῶτος ἀπέναντι σὲ μιὰ ἐκκλησιαστικὴ ἐκπομπὴ μὲ πλῆθος κοινωνικῶν θεμάτων ποικίλου ἐνδιαφέροντος (ὄχι μόνο θεολογικοῦ). Τὸ Κράτος εἶναι ὁλοφάνερο πὼς ἔχει κάνει τὶς ἐπιλογές του. Δὲν ἔχει ἀναστολές. Καὶ βιάζεται. Πολύ!

. Ἑπόμενο στάδιο τοῦ ἀναθεωρημένου προγράμματος θὰ εἶναι ἡ διακοπὴ τῆς ἀναμεταδόσεως τῆς Θ. Λειτουργίας (παρεμπιπτόντως, ἡ ἀναμετάδοση τῆς Θ. Λειτουργίας ἔχει “ἐναντίον” της καὶ ἰσχυρότατες θεολογικὲς ἀντιρρήσεις).

. Τὸ γεγονὸς τῆς διακοπῆς τῆς ἐν λόγῳ ἐκπομπῆς μὲ ὑψηλὴ ἀκροαματικότητα καὶ στὸν Ἀπόδημο Ἑλληνισμὸ εἶναι ἄλλο ἕνα καθαρὸ δεῖγμα πὼς οὐ συγχρῶνται Ἰουδαῖοι Σαμαρείταις. Καὶ πὼς ἡ ΣΥΝΑΦΕΙΑ…! μὲ τοὺς Ἐργολάβους τῆς Ἀλλοτριώσεως καὶ ὅλους τοὺς ἄλλους Ἐπιβούλους τῆς Πίστεως καὶ τῆς Αὐτοσυνειδησίας εἶναι αὐστηρῶς περιορισμένη.
ΠΗΓΗ:

Χριστιανική Βιβλιογραφία

από

Η παροιμία της ημέρας (14)

Στόμα συνετοῦ ἐγκωμιάζεται ὑπὸ ἀνδρός, νωθροκάρδιος δὲ μυκτηρίζεται. 
Δόλος ἐν καρδίᾳ τεκταινομένου κακά, οἱ δὲ βουλόμενοι εἰρήνην, εὐφρανθήσονται, οὐκ ἀρέσει τῷ δικαίῳ οὐδὲν ἄδικον, οἱ δὲ ἀσεβεῖς πλησθήσονται κακῶν. Βδέλυγμα Κυρίῳ χείλη ψευδῆ, ὁ δὲ ποιῶν πίστει, δεκτὸς παρ' αὐτῷ.

 

Τὰ ἄνθη τὰ μώβ τῆς Προηγιασμένης…

Μέσα στὸ μεγαλεῖο τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς ὑφαίνονται καὶ ἐπεξεργάζονται, παράλληλα μὲ τὴ κατάνυξη, οἱ πλέον εὐλογημένες μνῆμες, γιὰ ν᾿ ἀποτελέσουν κάποτε ἔνδυμα περιούσιο καὶ στοργικὸ, ὅταν ἀναδυθοῦν χρόνια δίσεκτα καὶ ἄσπλαχνα: ὅπως γίνονται τὰ δικά μας…

Δὲν εἶναι διόλου εὔκολο νὰ περιγράψεις τὴ τέλεση μιᾶς Προηγιασμένης Λειτουργίας σὲ κάποιο ἀπρόσιτο καὶ μακρυνὸ μοναστήρι, ὅπως εἶναι ἡ Μονὴ τοῦ Τιμίου Προδρόμου στὸ νησὶ μου, ἤ μᾶλλον ὅπως ἦταν πρὶν ἀπό τριάντα χρόνια, ὅταν μονάχα μὲ ἐπώδυνο ὁδοιπορία ἤ μὲ τὸ ὑποζύγιο τὴν προσέγγιζες. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁδηγεῖς τὴ μνήμη σου, νοσταλγικὰ καὶ εὐκατάνυκτα, σὲ μέρες ὅπου οἱ ἐκεῖ τελούμενες Προηγιασμένες θεῖες Λειτουργεῖες ἦταν δεμένες ἄρρηκτα μὲ τὴν ἡσυχία, τὴ σιωπὴ καὶ τὴν Παρουσία Του…

Ὁ Προηγιασμένος Ἄρτος πάντα εὐώδης ἀπό τὸ ζυμωτὸ, τὸ μοναστηρίσιο πρόσφορο καὶ τὸ γνήσιο, ἀνόθευτο, χωρὶς συντηρητικά, νᾶμμα, ποὺ τὸ φρόντιζαν οἱ μοναχὲς, καθὼς τὸν Σεπτέμβριο, στὸν τρύγο, διάλεγαν τὰ καλύτερα σταφύλια, τὰ λιάζανε, δηλ. τὰ βάζανε λίγες μέρες στὸν ἥλιο, ὥστε νὰ ἐλαττωθοῦν τὰ ὄσα ὑγρὰ ἀπόμεναν, κι ὕστερα τὰ στίβανε μὲ εὐλάβεια καὶ κάνανε τὸ νᾶμμα τῆς χρονιᾶς. Νᾶμμα καθαρὸ, κατὰ πάντα εὔγευστο κι ἁγιασμένο, ἀφοῦ εἶχε δεχθεῖ τόσες εὐχὲς καὶ προσευχές.

Ἡ λειτουργία γινόταν στὸ μισοσκότεινο Καθολικὸ μὲ λαμπάδες, κεριὰ καὶ καντήλια. Ἀργότερα, ὅταν πῆγε κι ἐκεῖ τὸ ἡλεκτρικὸ, σταμάτησε αὐτόματα κι ὁ Χρόνος, ἀφοῦ δὲν ἀνέβαινε στὴν ψυχὴ ἡ ἁπλότητα, ἡ συγκίνηση καὶ ἡ εὐπρέπεια ποὺ ἀναδύονται ἀπό τὸ λιτὸ τὸ φωτισμὸ, τὴν ἡσυχασμένη ἀτμόσφαιρα καὶ τὶς προσεγμένες κινήσεις…

Πάντα μέσα στὴ Λειτουργία ὑπῆρχαν ἐκεῖνα τὰ φορτισμένα μὲ εἰρήνη Θεοῦ σιωπητήρια, δηλαδὴ κάποια χρονικὰ διαστήματα, ὅπου ὅλοι σιωπούσαμε: γιὰ νὰ βαδίσει ὁ Θεὸς ἀναμεσά μας… Ἐπειδὴ αὐτὸ τότε ὄλοι ἐπιζητούσαμε κι ὄχι τὸ νὰ κοιτάζουμε νὰ πληρώνουμε, νὰ γεμίζουμε δηλαδὴ τὸ χρόνο μας μὲ τὰ ὅσα περιττὰ καὶ ἄκαρπα, ποὺ φυσικὰ δὲν ἀφοροῦν τὴν πνευματικὴ μας ἐνηλικίωση καὶ ὡριμότητα.

Μόνο, ποὺ καθὼς περνοῦσαν τὰ χρόνια ἄρχισε νὰ μᾶς μπολιάζει τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου καὶ τῆς αὐτο-προβολῆς, γι᾿ αὐτὸ καὶ στήθηκαν μικροφωνικὲς ἐγκαταστάσεις ἐκεῖ ποὺ κάποτε βημάτιζε ἡ Σιωπὴ, ἡ Γλῶσσα τοῦ Θεοῦ δηλαδὴ (πρβλ. ὅσιο Ἰσαὰκ τὸν Σῦρο), κι ἔτσι ἀπόμειναν τὰ εὐλαβικὰ σιωπητήρια Μνήμη καὶ Νόστος, ἀπὸ ἕνα χθὲς καθαγιασμένο.

Ὅμως ἐκεῖνο ποὺ πρόσθετε σὲ ὄλη αὐτὴ τὴν ἀτμόσφαιρα μιὰν ἀκόμα πινελιὰ, δοσμένη μὲ γνήσιο Ποιητικὸ τρόπο καὶ ἐξαγιαστικὸ -ἐξάπαντος ἀπό τὸ Χέρι τοῦ Θεοῦ φερμένη- ἦταν κάτι ποὺ τὸ παρατηροῦσες συνήθως κατὰ τὴ ἐπιστοφὴ πρὸς τὴ Χώρα, ἡ ὁποία γινόταν πάντα ὁδοιπορικῶς.

Καθὼς, λοιπὸν, κατέβαινες τὸ δύσκολο μονοπάτι, ποὺ τὸ φώτιζε τὸ γλυκὸ ἀνοιξιάτικο φῶς τοῦ πρωϊνοῦ ἥλιου ἤ τὸ στεφάνωνε ἐκείνη ἡ γκρίζα, ἀλλὰ πάντα στολισμένη μὲ σταλαγμοὺς νοσταλγίας συννεφιὰ, παρατηροῦσες πὼς ἐκεῖνο τὸ πένθιμο χρῶμα τῶν ἱερῶν καλυμμάτων, τῆς Ἁγίας Τραπέζης καὶ τοῦ ἱ. Δισκοπότηρου σὲ ἀκολουθοῦσε… Λὲς καὶ ἡ Χαρμολύπη τῆς Σαρακοστῆς γινόταν συνοδοιπόρος σου, ἀφοῦ στὶς ἄκρες τοῦ μονοπατιοῦ ἐμφανίζονταν ἐκεῖνα τὰ τετράφυλλα μώβ ἀνθάκια -ποὺ δὲν ἔμαθες ποτὲ τὸ ὄνομά τους- καὶ τἄνοιωθες νὰ σὲ ἀκολουθοῦν, καθὼς γέμιζαν ὅλες σχεδὸν τὶς ἄκρες τοῦ δρόμου. Αἰσθανόσουν, λοιπόν, ὅτι αὐτὰ τὰ ταπεινὰ ἄνθη ἀπέπνεαν τὸ δικὸ τους θυμίαμα κατανύξεως καὶ χαροποιοῦ πένθους, στολίζοντας μὲ χάρη τὴ Σαρακοστὴ…

Αὐτά, λοιπόν, τὰ μὼβ ἄνθη τῆς Σαρακοστῆς τ᾿ ἀγάπησες τόσο, γιατὶ κάθε χρόνο, μέχρι νὰ φανεῖ ὁ ἄσπλαχνος «πολιτισμὸς» ὁποὺ μὲ μπουλτόζες, μηχανὲς καὶ ἄλλα παρόμοια μέσα ἐξαφάνισαν τὰ μονοπάτια καὶ ἔσβησαν αὐτὲς τὶς λιτὲς καὶ κατανυκτικὲς παρουσίες, σὲ συντρόφευαν καὶ ἐπιμήκυναν μὲ τρόπο μυστηριώδη καὶ θεοφιλῆ τὴν Προηγιασμένη…

Γιατὶ καταλάβαινες πολὺ καλὰ ὅτι τὸ Χρῶμα τοῦ Πένθους τῆς Σαρακοστῆς ἁπλωνόταν μὲ περισσὴ φροντίδα παντοῦ, ἀκόμα καὶ στὰ ἀθῶα τὰ ἄνθη, μέχρι νἄρθει ἡ Μεγαλοβδομάδα μὲ τὶς ἄλικες τὶς παπαροῦνες γιὰ νὰ μηνύσει ὅτι ἔρχεται Πάσχα. Δηλαδὴ, ἔνας ἄλλος δρόμος, μιὰ ἄλλη μορφὴ ζωῆς ποὺ ἔπρεπε νὰ περπατήσεις, πάντα μὲ τὴ δικιὰ Του τὴ συντροφιὰ, ὅπως τότε, στὸν εὐσκιόφυλλο δρόμο πρὸς Ἐμμαοὺς (πρβλ. Λκ. 23, 13 ἑξ)…

Βλέπεις, ἐκεῖνο τὸ «Πᾶσα ἡ κτίσις ἡλλοιοῦτο φόβῳ», ποὺ λέγεται τὴ Μεγάλη Παρασκευή, δὲ γράφτηκε τυχαῖα…

π. Κων. Ν. Καλλιανὸς

 

από το Ημερολόγιο Αποδημίας

 

Η παροιμία της ημέρας (13)

Ψυχὴ εὐλογουμένη πᾶσα ἁπλή, ἀνὴρ δὲ θυμώδης οὐκ εὐσχήμων, ὁ συνέχων σῖτον, ὑπολείποιτο αὐτὸν τοῖς ἔθνεσιν, εὐλογία δὲ εἰς κεφαλὴν τοῦ μεταδιδόντος. Τεκταινόμενος ἀγαθά, ζητεῖ χάριν ἀγαθήν, ἐκζητοῦντα δὲ κακὰ καταλήψεται αὐτόν. Ὁ πεποιθὼς ἐπὶ τῷ πλούτῳ αὐτοῦ, οὗτος πεσεῖται. Ὁ δὲ ἀντιλαμβανόμενος δικαίων, οὗτος ἀνατελεῖ, ὁ μὴ συμπεριφερόμενος τῷ ἑαυτοῦ οἴκῳ, κληρονομήσει ἄνεμον, δουλεύσει δὲ ἄφρων φρονίμῳ. Ἐκ καρποῦ δικαιοσύνης φύεται δένδρον ζωῆς, ἀφαιροῦνται δὲ ἄωροι ψυχαὶ παρανόμων. Εἰ ὁ μὲν δίκαιος μόλις σῴζεται, ὁ ἀσεβὴς καὶ ἁμαρτωλὸς ποῦ φανεῖται; ὁ ἀγαπῶν παιδείαν, ἀγαπᾷ αἴσθησιν, ὁ δὲ μισῶν ἐλέγχους, ἄφρων.

ΣΥΝΑΞΑΡΙΟ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ

Τη αυτή ημέρα, Κυριακή τρίτη των Νηστειών. την ΙΙροσκύνησιν εορτάζομεν του τιμίου και ζωο­ποιού Σταυρού.
Επειδή δια της τεσσαρακονθημέρου Νηστείας, τρόπον τινά, και ημείς σταυρούμεθα, νεκρουμενοι διά των παθών, πικρίας τε αίσθησιν έχομεν άκηδιώντες, και καταπίπτοντες, προτίθεται ο τίμιος και ζωοποιός Σταυρός, ωσανεί αναψύχων, και υποστηρίζων ημάς, και υπομιμνήσκων ημάς, του Πάθους του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, και παραμυθούμενος· ει ο Θεός ημών, δι’ ημάς εσταύρωται, πόσον χρή ημάς δι’ αυτόν πράττειν; κουφίζων τε τους πό­νους ημών, τη παραθέσει των δεσποτικών θλίψεων, και τη υπομνήσει καί ελπίδι της δια του Σταυρού δόξης. Ως γαρ ο Σωτήρ ημών, επί τον σταυρόν άναβάς, έδοξάσθη δια της ατίμου περιαγωγής, και του πικρασμού· ούτω δει και ημάς πράσσειν,  ίνα και συνδοξασθώμεν αυτώ, εί καίτι τέως πάσχομεν αηδές.   Και  άλλως· καθάπερ οι τραχείαν  και μακράν οδόν διανύοντες, και τω καμάτω κεκμηκότες, είπου δένδρον ευσκιόφυλλον εύρωσι,  μικρόν καθίσαντες αναπαύονται,  και  ωσανεί νεαροί γενό­μενοι το λοιπόν της όδοΰ διανύουσιν· ούτω και νυν είς τον της νηστείας καιρόν, και την επίπονον οδόν και τον δίαυλον, ενεφυτεύθη μέσον παρά των αγίων Πατέρων ο ζωηφύρος Σταυρός, άνεσιν και    αναψυχήν ημίν χορηγών. ενσταλείς τε και κούφους προς τον εξής   κάματον, τοις κεκοπιακότας παρασχευάζων. ΄Η ώσπερ εστίν επί Βασιλέως παρου­σία, προπορεύονται τα εκείνου σημεία, και σκήπτρα, είτα και αυτός παραγίνεται, χαίρων επί τη νίκη και αγαλλιώμενος, συνευφραίνεται άμα και το υπήκοον· ούτω και ο Κύριος ημών Χριστός, μέλλων, όσον ούπω το κατά του θανάτου, ενδείξασθαι τρόπαιον, και μετά δόξης προελθείν δια της αναστασίμου ημέρας, προέπεμψε το σκήπτρον αυτού, την βασιλικήν  Σημαίαν, τον ζωοποιόν Σταυρόν, παρασκευάζοντα ημάς έτοιμους γενέσθαι, και αυτόν όσον ούπω τον Βασιλέα εισδέξασθαι, και άνευφημήσαι περιφανώς θριαμβεύσαντα. Εν μέση δε της αγίας Τεσσαρακοστή; Έβδομάδι ότι τη Μερρά πη­γή έοικεν ή αγία  Τεσσαρακοστή δια την συντριβήν, και την ενούσαν ήμίν από της νηστείας πικρίαν και ακηδίαν· ώσπερ ουν εν εκείνη μέση ο θείος     Μωυσής το  Ξύλον ένέ6αλε. Και εγλύκανεν αυτήν, ούτω και ο διαγαγών ημάς Θεός της νοη­τής  ερυθράς, και  του Φαραώ, τω ζωοποιώ  Ξύλω του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού. της Τεσσαρακονθημέρου δια της νηστείας πικρίαν, και παραμυθούμενος ημάς ως εν ερήμω διάγοντας έως ου προς την νοητήν Ιερουσαλήμ επαναγάγη διά της εαυτού αναστάσεως. ΄Η, επειδή ο Σταυρός Ξύλον ζωής λέγεται, και εστιν, εκείνον δε το ξύλον εν μέσω του Παραδείσον της Εδέμ πεφυτευμένον ετύγχανεν,  άρμοζόντως και οι θειότατοι Πατέρες το σταυρικόν Ξύλον, εν μέσω της Αγ­ίας Τεσσαρακοστής αυτό κατεφύτευσαν, ομού μεν και της του Αδάμ υπομιμνήσκοντες. άμα δε και την εκείνου δια του παρόντος Ξύλου αναίρεσιν διαγράφοντες· τούτου γαρ γενόμενοι, ου μάλλον αποθνήσκομεν, αλλά ζωογονούμεθα.


πηγη

Χαίροις ο ζωηφόρος σταυρός

Στολή Αφθαρσίας, του Φώτη Κόντογλου.

ΣΤΟΛΗ ΑΦΘΑΡΣΙΑΣ

του αειμνήστου Φωτίου Κόντογλου

Για του Χριστού την πίστιν την αγίαν, για της πατρίδος την ελευθερίαν, γι’ αυτά τα δύο πολεμώ, γι’ αυτά να ζήσω επιθυμώ, κι αν δεν τα αποκτήσω τι μ’ ωφελεί να ζήσω; Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ του 1821 έχει μια πνοή αγιασμένη, κι η ιστορία της είνε σαν συναξάρι.

Η Ελλάδα μπορεί να παρασταθεί σαν τη μητέρα των Μακκαβαίων που είδε να βασανίζονται και να σφάζονται μπροστά της τα παιδιά της ένα-ένα. Από τον καιρό που χάθηκε η Κωνσταντινούπολη, η πατρίδα μας μαυροφόρεσε σαν χαροκαμένη χήρα· οι άνδρες ήτανε σαν ασκητές, οι γυναίκες σαν καλογρηές, τα τραγούδια μας γεμάτα πόνο και ελπίδα, τη λεγόμενη «χαρμολύπη», σαν χερουβικά, σαν τροπάρια. Μια αγιωσύνη τα τύλιγε όλα. Οι καρδιές ήτανε, με όλη την παληκαριά τους, συντετριμμένες και ταπεινωμένες.

Γι’ αυτό κι η θρησκεία μας ήτανε αληθινή, επειδή η πίστη του Χριστού δεν ταιριάζει σε ανθρώπους απίκραντους και καλοπερασμένους, κατά τα λόγια του Χριστού που λέγει: «εν τω κόσμω θλίψιν έξετε», και στενή και τεθλιμμένη η οδός». Μα όσα χάνει ο άνθρωπος σε καλοπέραση, τα κερδίζει «εκατονταπλασίονα» σε βάθος πνευματικό. Και το έθνος μας που στάθηκε κακότυχο και βασανισμένο, από την άλλη μεριά στάθηκε ευλογημένο, κατά τον λόγο που λέγει ο Σολομών για όσους μαρτυρούνε για την αλήθεια: «και γαρ εν όψει ανθρώπων εάν κολασθώσιν, η ελπίς αυτών αθανασίας πλήρης· και ολίγα παιδευθέντες, μεγάλα ευεργετηθήσονται». Και ποια είνε αυτή η αντάμειψη; Η αντάμειψη ήτανε πως ντυθήκανε με κάποια στολή αφθαρσίας αυτοί που ζούσανε «υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, εν ερημίαις πλανώμενοι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης». Για τούτο, όποιος άνθρωπος έχει καρδιά καθαρή, και νιώσει την Ελληνική Επανάσταση, σαν να τραβιέται από κάποιον μαγνήτη, ας είνε κι άλλης φυλής άνθρωπος, χωρίς να γνωρίζει καλά- καλά από πού βγαίνει αυτή η γλυκύτητα και η κατανυκτική αγάπη, μ’ όλο που ακούει σκοτωμούς, μαρτύρια και μοιρολόγια, που σε άλλη περίσταση αγριεύουνε τον άνθρωπο. Θαρρεί πως δεν γινήκανε στ’ αληθινά αυτά που ακούει, αλλά πως είνε κάποιο έμορφο παραμύθι. Τα πιο σκληρά πράγματα χάνουνε τη σκληρότητά τους, καν φονικά, καν αγωνίες κάθε λογής, φτώχια, κρύο, πείνα, αρρώστεια, ορφάνια. Κάποιος μυστικός πλούτος τα χρυσώνει όλα, ο της αφθαρσίας ο Παράκλητος (ο Παρηγορητής), το Πνεύμα το Άγιον. Αυτή είναι που λέγω στολή Αφθαρσίας κι ελπίδα Αθανασίας.

Η Ελληνική Επανάσταση είνε σαν το χάλκινο μοσχάρι που έκανε ένας τεχνίτης για τον τύραννο Φάλαρη και που το πύρωνε με φωτιά και σφαλούσε στην κοιλιά του όσους ήθελε να βασανίσει για να ψηθούνε ζωντανοί. Μα αντί ν’ ακούγονται βογκητά και φρικτοί θρήνοι από το στόμα του βοδιού, έβγαιναν τραγούδια χαρούμενα, επειδή ο τεχνίτης είχε βάλει επιτήδεια στο λαρύγγι του βοδιού κάποιο όργανο που άλλαζε τους θρήνους σε χαρούμενη μουσική. Ο Αθανάσιος Διάκος τραγουδούσε περασμένος στη σούβλα, κι οι γυναίκες του Ζαλόγγου χορεύανε και πέφτανε στον γκρεμνό. Κι όλοι οι Έλληνες, άνδρες, γυναίκες, μικροί, μεγάλοι, δεσποτάδες, παπάδες, λαϊκοί, ψέλνανε σαν να τραγουδούσανε και τραγουδούσανε σαν να ψέλνανε, όπως οι τρεις Παίδες της καμίνου που δοξολογούσανε τον Θεό χορεύοντας μέσα στη φωτιά σαν να δροσολογιότανε. Απ’ όλη την αιματοβαμμένη Ελλάδα ακουγότανε «ήχος καθαρός εορταζόντων», κι οι Έλληνες τρέχανε στον θάνατο «αγαλλομένω ποδί, Πάσχα κροτούντες αιώνιον». Γι’ αυτό μαγεύθηκε ο κόσμος, χωρίς να ξέρει γιατί. Εκείνο που τους μάγευε ήτανε η Ελπίδα της Αθανασίας που βγαίνει από την Ορθοδοξία και που τα σκεπάζει όλα με την χαρούμενη πνοή της.

Η χαρά του Χριστού είνε ένα άνθος που φυτρώνει μοναχά στις καρδιές που πονούν. Για τούτο ο Δαυΐδ έλεγε: «Κύριε εν θλίψει επλάτυνάς με». Κι οι ασκηταί της Ορθοδοξίας τη λέγανε «Χαρμολύπη» ή «Χαροποιόν πένθος», αυτή τη χαρά που βγαίνει από τη συντριμμένη καρδιά. Η Ελληνική Επανάσταση ήτανε τα χαρούμενα ορμήματα του Ποταμού της Ορθοδοξίας. Γι’ αυτό τη μισήσανε και την πολεμήσανε οι «ψευδάδελφοι», εκείνοι που ιδρύσανε στ’ όνομα του Χριστού ένα σύστημα εγκόσμιας ευδαιμονίας, κάποιον «αριστοκρατικό χριστιανισμό» που τραβά τις ματαιόδοξες ψυχές, και τις ξεραίνει από τη χαρά του Χριστού, από τη «χαρμολύπη»[1]. Οι Έλληνες του καιρού εκείνου ήτανε «πτωχοί τω πνεύματι», κατά τους έξυπνους του κόσμου. Ήτανε απλοί και φυσικοί, κι η όψη τους, τα λόγια τους, οι συνήθειές τους, τα φερσίματά τους ήτανε αληθινά, δηλαδή Ελληνικά. Η ψυχή τους ήτανε δεμένη με τη φύση και τη θρησκεία τους. Λεοντόκορμοι άνδρες που βαστούσανε από αρχαία αίματα, ζούσανε στον ανοιχτόν αγέρα όπως τους έπλασε ο Θεός, με γένεια, με μουστάκια, με μακρυά μαλλιά σαν το Χριστό, γοργοπόδαροι, λιγόφαγοι, θρήσκοι, ταπεινοί μπροστά στους γεροντότερους και στους παπάδες, με ψυχή γεμάτη κρυφά πλούτη. Απάνω απ’ όλα ήτανε η Θρησκεία, η Πίστις των Πατέρων μας.

Κι οι λειτουργοί της ήτανε οι πνευματικοί τους, οι δάσκαλοί τους, οι προστάτες τους, οι παρηγορητές τους, οι δικαστές τους, οι εξομολόγοι τους. Ο πιο αγαπημένος αρματωλός για το λαό, ο πιο αγνός πολεμιστής, ο καινούριος άγιος Γιώργης, στάθηκε ένας παπάς, ο Αθανάσιος Διάκος, που σουβλίσθηκε για την Πίστη του Χριστού. Άλλοι τέτοιοι αγιασμένοι που αγωνισθήκανε για την Πίστη, είνε ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’, ο Ησαΐας Σαλώνων, ο Ρωγών Ιωσήφ, ο Κυπριανός στην Κύπρο· τι λέγω; Νέφος ολόκληρο ρασοφορεμένοι, Ορθόδοξον Ιεράτευμα. Πριν να γίνει η Επανάσταση, χιλιάδες Νεομάρτυρες μαρτυρήσανε για την Πίστη, κι ύστερα ήρθανε οι αρματωλοί. Οι δεσποτάδες, οι παπάδες κι οι καλόγεροι είχανε γίνει σαν τους προφήτες που οδηγούσανε τον νέον Ισραήλ στη Γη της Επαγγελίας. Οι αρματωλοί γινήκανε σαν ασκητές και ψέλνανε απάνω στο μετερίζι, και ξεστηθίζανε το Ψαλτήρι για παρηγοριά, με τα χαϊμαλιά στο στήθος που παριστάνανε τον Χριστό, την Παναγία, τον άη Γιώργη, τον άη Δημήτρη. Για φυλαχτό είχανε ή τίμιο ξύλο, ή άγιο λείψανο, ή ένα κομμάτι από το παλιόρασο του άγιου Κοσμά. Πολλοί αρματωλοί ήτανε ζωγραφισμένοι στα ερημοκκλήσια μαζί με τους αγίους.

Η ζωγραφιά του Μεϊντάνη βρισκότανε στην εκκλησιά της Κατούνας, του Ανδρούτσου στο Μεγάλο Μετέωρο, του Διαμαντή Σπατούλη στην εκκλησιά στ’ Αλεποχώρι Μπότσαρη. Και τους σκοτωμένους τους θάβανε κοντά στην εκκλησιά. Λοιπόν, δεν είνε αγιασμένη η Επανάστασή μας, δεν είνε η Ορθοδοξία ματωμένη για να φυλάξη την πίστη μας; Η Ορθοδοξία έγινε ένας λόγος άδειος στα στόματα των σημερινών φραγκοδασκαλευμένων δασκάλων. Μα η αληθινή Ορθοδοξία που είνε πλούτος και ρίζα αθανασίας, είνε φυτρωμένη βαθειά στην καρδιά του ορθοδοξώτατου λαού μας, που όσο δεν ήθελε να τουρκέψει, άλλο τόσο δεν θέλει να φραγκέψει.

Φώτης Κόντογλους

ΚΙΒΩΤΟΣ ΜΗΝΙΑΙΟΝ ΦΥΛΛΑΔΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΔΙΔΑΧΗΣ

ΕΤΟΣ Β’ ΜΑΡΤΙΟΣ 1953 ΑΡΙΘ. ΦΥΛΛΟΥ 15

[1] Πριν λίγες μέρες γράψανε οι εφημερίδες πως το καθολικό περιοδικό «Ecclesia», δημοσίευσε ένα άρθρο του Κλωντ Φαρρέρ που κατακρίνει την Ελληνική Επανάσταση… Μ’ όλο που αυτό το περιοδικό δημοσιεύει πολλά ορθόδοξα κείμενα και στην πρώτη όψη φαίνεται χριστιανικό, ωστόσο το δηλητήριο τόχει πάντα κρυμμένο κατεπάνω στην Ορθοδοξία.

Πηγή: http://www.impantokratoros.gr/kontoglou_stolh_aftharsias.el.aspx

ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Μηνυμα Μητροπολιτου Πειραιως για τον Ευαγγελισμο της Θεοτοκου και την επετειο του 1821

ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ
ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΡΕΝΤΗ
κκ Σ Ε Ρ Α Φ Ε Ι Μ

Πρὸς τὸν ἱερὸ Κλῆρο καὶ τοὺς εὐσεβεῖς Χριστιανοὺς τῆς καθ’ ἡμᾶς Θεοσώστου Μητροπόλεως.
Ἀγαπητοὶ ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ.
Μᾶς ἀξιώνει ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ νὰ ἑορτἀσωμεν καὶ ἐφέτος τὴν μεγάλην διπλῆν ἑορτήν μας: Τὸν Εὐαγγελισμὸν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ τὴν ἄρρηκτα συνδεδεμένην μὲ αὐτὸν ἐπέτειον τῆς Ἐθνικῆς μας παλιγγενεσίας. Δύο χιλιάδες ἕνδεκα χρόνια συμπληρώνονται ἀπὸ τὸν πρῶτον καὶ ἑκατὸν ἐνενήκοντα χρόνια ἀπὸ τὴν πολυΰμνητον Ἐπανάστασιν τοῦ 1821, ἡ ὁποία μᾶς ὡδήγησεν εἰς......
ἐλεύθερον ἐθνικὸν βίον μετὰ ἀπὸ σειρὰν αἰώνων ἀνυποφόρου δουλείας ὑπὸ τὸ πέλμα τῶν υἱῶν τῆς Ἄγαρ...
Διὰ τῆς ἐλευθέρας ὑπακοῆς τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου εἰς τὴν διὰ τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριὴλ κλῆσιν τοῦ Θεοῦ εἰσῆλθεν ὁ Πρωτότοκος εἰς τὴν Οἰκουμένην, δηλαδὴ ἐσαρκώθη ὁ Μονογενὴς Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἐλευθερωτὴς τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Διὰ τῆς ὑπὸ τὴν σκέπην τῆς Ἐλευθερωτρίας Θεοτόκου Μεγάλης Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821, ἀπετινάχθη, μερικῶς ἔστω, ὁ βαρὺς ζυγὸς τῆς δουλείας καὶ ὀξυγόνον ἐλευθέρου βίου εἰσῆλθεν εἰς τὰ στήθη τῶν Πανελλήνων. Δόξα τῷ Θεῷ καὶ διὰ τὰς δύο εὐλογίας Του! Καὶ τὴν πρώτην, τὴν μεγίστην, τὴν πανανθρωπίνην, καὶ διὰ τὴν δευτέραν, τὴν ἰδικήν μας, τὴν ἀφορῶσαν εἰς τὸ εὐσεβὲς ἡμῶν Ἔθνος!
Ἀλλ’ ἐνῷ ἐπὶ γενεὰς ὁλοκλήρους οἱ Πανέλληνες μετὰ πάσης εὐλαβείας ἐτίμων τὸ γεγονὸς καὶ τὰ ἱερὰ πρόσωπα τῆς Μεγάλης Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως, τελευταίως –τυχαίως ἆραγε;- ἀκούγονται βραχναὶ φωναὶ ἀμφισβητήσεως καὶ «ἀπομυθεύσεως» τῆς αἱματοβρέκτου Ἑλληνικῆς ἡμῶν Ἱστορίας. Εἶναι γνωστὸν ὅτι ἀπὸ παλαιὰ ἱστορικοί τινες μὲ τὰ παραμορφωτικὰ ὀμματογυάλια τοῦ διαλεκτικοῦ ὑλισμοῦ θέλησαν νὰ παρουσιάσουν τὴν Ἐθνεγερσίαν τοῦ 1821 ὡς «ταξικὴν ἐπανάστασιν», ἀπόρροιαν τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως, καὶ ἤγειραν βλάσφημον φωνὴν ἐναντίον τοῦ Ἱερομάρτυρος Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε΄ καὶ ἄλλων σεπτῶν μορφῶν, ἀλλὰ τὰ παιδαριώδη φληναφήματά τους κατέπεσαν ἐνωρίτατα ὑπὸ τὸ ἄπλετον φῶς τῆς ἀμερολήπτου ἱστορικῆς ἐρεύνης, μελέτης καὶ ἀναλύσεως. Καὶ ἐνῷ σύσσωμον τὸ Ἔθνος ἔστρεφε τὸ βλέμμα τῆς ψυχῆς εἰς τὰς ἡρωϊκὰς μορφὰς τῶν πρωταγωνιστῶν τῆς Ἐθνεγερσίας καὶ εἰς τὰ ὑπεράνθρωπα ἀνδραγαθήματα, τὰ ὁποῖα μὲ πίστιν εἰς τὸν Θεὸν κατώρθωσαν, καὶ ἐλάμβανε δύναμιν καὶ φῶς διὰ νὰ συνεχίσῃ τοὺς κατ’ἐποχὴν ἀγῶνας του, «μεθυσμένο μὲ τ’ ἀθάνατο κρασὶ τοῦ 21» κατὰ τὴν προτροπὴν τοῦ μεγάλου Κωστῆ Παλαμᾶ, ἐνέσκηψε τοὺς τελευταίους μήνας ὁ ἀνευλαβὴς ζῆλος ὡρισμένων ὀψίμων ἀναθεωρητῶν τῆς ἱστορίας καὶ τῆς ταυτότητος τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὁ ὁποῖος διὰ μέσου ἐντέχνως κατασκευασμένων τηλεοπτικῶν ντοκυμαντὲρ ἐπεχείρησε νὰ «διαφωτίσῃ» καὶ νὰ «φρονηματίσῃ» τὸν λαόν μας κατὰ τρόπον νεο-εποχικὸν ἐξυπηρετοῦντα τὰ σκοτεινὰ σχέδια τῆς Παγκοσμιοποιήσεως. Τὸ Κρυφὸ Σχολειὸ δι’ αὐτοὺς εἶναι μύθος! Καὶ λησμονοῦν ὅτι οἱ ἴδιοι ὑποστηρίζουν ὅτι τὸ σύστημα διοικήσεως τῆς ἀπαισίας Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας δὲν ἦτο ἑνιαῖον, ἀλλ’ οἱ κατὰ τόπους πασᾶδες ἐρύθμιζον τὰ πράγματα κατὰ τὸ δοκοῦν, μὲ ἀποτέλεσμα ἀλλοῦ μὲν νὰ εἶναι δυνατὴ ἡ λειτουργία σχολείων, ἀλλοῦ ὅμως νὰ εἶναι ἀπολύτως ἀδύνατη. Ἀλλὰ τὸ γεγονὸς ὅτι εἰς τὴν σύγχρονον δῆθεν δημοκρατικὴν Τουρκίαν ἡ Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης παραμένει ἐπὶ τεσσαράκοντα ἔτη κλειστή, τῆς λειτουργίας της ἀπαγορευομένης μὲ πεῖσμα, ἐνῷ παραλλήλως τὰ ἑλληνικὰ σχολεῖα τῆς Ἴμβρου καὶ τῆς Τενέδου, κατὰ παράβασιν τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάνης, ἐκλείσθησαν βιαίως καὶ τὰ σχολεῖα τῆς Ρωμέϊκης μειονότητος ἔχουν σχοινὶ θανάτου εἰς τὸν λαιμόν των, δὲν ἀποτελεῖ ἱκανὴν ἀπόδειξιν διὰ τὰ χειρότερα ποὺ συνέβαιναν εἰς βάρος τῆς παιδείας τῶν «ραγιάδων» κατὰ τὴν σκοτεινὴν Ὀθωμανικὴν περίοδον, τότε ποὺ ἀκριβῶς ἐχρειάσθη καὶ ἐλειτούργησε τὸ «Κρυφὸ Σχολειὸ» μερίμνῃ τῆς Ἐκκλησίας; Μᾶς λέγουν ἀκόμη οἱ ὄψιμοι εἰκονοκλάσται ὅτι ἀρχικῶς εἴχαμε καλὰς συνθήκας διαβιώσεως ὑπὸ τοὺς κατακτητάς, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἔχωμεν «οἰκονομικὴν ἄνθησιν καὶ εὐημερίαν»!!! Ἑπομένως, μᾶλλον λάθος ἐκάμαμε ἐπαναστατήσαντες, ἀφοῦ θὰ ἠμπορούσαμε νὰ ἔχωμε «ζωὴν χαρισάμενη» ὑπὸ τὸν Σουλτᾶνον! Μὰ τὸ 21 δὲν ἦτο ἡ πρώτη Ἐπανάστασις. Εἴχομεν ἄλλας δέκα ἀνεπιτυχεῖς ἐνωρίτερα, ὅπως καὶ ἄλλας ἀργότερα εἰς τὴν Κρήτην. Ἐὰν εἴχαμε εὐημερίαν καὶ ἄνεσιν τότε διατί ἔγιναν οἱ προηγούμενες ἐπαναστάσεις; Μᾶς λέγουν ὅτι ἐκάμαμε ἀκρότητας καὶ ἀδίκους σφαγάς εἰς βάρος τῶν Τούρκων, λησμονοῦντες τοὺς ποταμοὺς τῶν αἱμάτων τοῦ Ἔθνους ἀπὸ τῆς ὥρας ποὺ οἱ Σελτζοῦκοι Τοῦρκοι κατ’ ἀρχὰς καὶ οἱ Ὀθωμανοὶ κατόπιν ἄρχισαν νὰ κατακτοῦν βῆμα-βῆμα τὴν Βυζαντινὴν Αὐτοκρατορίαν, λησμονοῦντες τοὺς βιαίους ἐξισλαμισμούς, τὸ φοβερὸν «Παιδομάζωμα», τὰς συνεχεῖς προκλήσεις, τὰς καταληστεύσεις μὲ τὸν «κεφαλικὸν φόρον» (χαράτσι), τὰς ἀτιμώσεις καὶ τὰς πωλήσεις εἰς τὰ σκλαβοπάζαρα γυναικῶν, νέων καὶ παιδιῶν, τὰς σφαγὰς τῶν ἱερωμένων καὶ τῶν Νεομαρτύρων, τὰ ὁλοκαυτώματα, τὰς ἰδιοποιήσεις τῶν σεβασμάτων τῆς Πίστεώς μας, τὸν ψυχικὸν τέλος πάντων πόνον, τὸν θυμὸν καὶ τὴν ἀγανάκτησιν ποὺ ἐπὶ τόσους αἰῶνας ἐσωρεύοντο εἰς τὰ δυστυχῆ στήθη τῶν δούλων πατέρων μας! Μᾶς παρουσιάζουν ἱερὰ πρόσωπα σεβασμίων πρωταγωνιστῶν τοῦ Ἀγῶνος ὡς ἔχοντα ἀκατονόμαστα πάθη, προβάλλοντες εἰς ἐκεῖνα ἴδικάς των φαντασιώσεις (εὐχόμεθα ὄχι καὶ προσωπικά των πάθη). Καὶ ὅλα αὐτὰ μετὰ ἀπὸ ἕνα συστηματικὸν καταιγισμὸν τουρκικῶν τηλεοπτικῶν «σήριαλς» ἀπὸ ἄλλα κανάλια, διὰ τῶν ὁποίων ἐκαλλιεργήθη ἐσχάτως ἕνα κλῖμα τουρκολαγνείας εἰς τὰ ἀφελέστερα λαϊκὰ στρώματα. Εἶναι τυχαῖα ὅλα αὐτά; Ἐμεῖς διακρίνομε ὁλοκάθαρα μίαν συστηματικὴν διδασκαλίαν ἐθνικοῦ μινιμαλισμοῦ καὶ προσπάθειαν πατριωτικοῦ ἀποχρωματισμοῦ τοῦ λαοῦ μας, ἡ ὁποία θὰ ἔχῃ ὡς ἀποτέλεσμα νὰ εἴμεθα εὐάλωτοι εἰς κάθε ἀπειλὴν ἤ ἀξίωσιν τῶν ἐξ ἀνατολῶν, κακῇ τῇ μοίρᾳ, γειτόνων μας.

Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ!
Η Ἐπανάστασις τοῦ ’21 δὲν ἦτο ταξική. Ἦτο πανεθνική! Μικροί, μεγάλοι, πλούσιοι, πτωχοί, σοφοί, ἀγράμματοι, κλῆρος καὶ λαός, Πατριάρχαι, ἱερεῖς, μοναχοί, οἱ πάντες ἐξηγέρθησαν ὡς μία ψυχή. Δὲν ἔγινε διὰ τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ μόνον καὶ τὰς στερήσεις τοῦ λαοῦ. Ἔγινε κυρίως καὶ πρωτίστως διὰ τὰ πνευματικὰ καὶ αἰώνια. «Γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ καὶ γιὰ τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου καθισμένη στὰ γόνατα τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ, ποὺ εἶχε στὰ μάτια ψηφιδωτὸ τὸν καημὸ τῆς Ρωμηοσύνης», ὅπως ὡραῖα ἐπεσήμανε ὁ Σεφέρης. Οἱ ἀγωνισταί, παρὰ τὰς συγγνωστὰς ἀνθρωπίνας ἀδυναμίας καὶ τὰ λάθη των, ὑπῆρξαν ἥρωες τιτανομάχοι, οἱ ὁποῖοι ἐβάστασαν ἐπαξίως εἰς τοὺς ὤμους τους τὸ βάρος χιλιάδων ἐτῶν ἱστορίας καὶ μὲ τὸν ἱδρῶτα τους, τὸ αἷμα τους, τὴν θυσία τους, τὸν ἀπαράμιλλον ἡρωϊσμό τους, ἐδημιούργησαν αὐτὸ τὸ ἐλεύθερον Ἑλληνικὸν κράτος, βασιζόμενοι πρωτίστως εἰς τὴν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν σκέπην τῆς Θεοτόκου. Ἕνα κράτος, τὸ ὁποῖο ὀνειρεύθηκαν χριστιανικό, ἀξιοπρεπές, ἔντιμον, σεβαστὸν εἰς πάντας. Χρέος ἰδικόν μας σήμερον εἶναι νὰ ἀξιοποιήσωμεν τὰς θυσίας των καὶ νὰ μὴν προδώσωμεν τὰς ἐλπίδας καὶ τὰ ὄνειρά των. Ἡ Ἑλλὰς δὲν θὰ σωθῇ οὔτε μὲ τὴν λήθην ἤ διαστροφὴν τῆς Ἱστορίας της, οὔτε μὲ τὴν λυκοφιλίαν τῶν Τούρκων, οὔτε μὲ τὰς ἐλεημοσύνας τῶν εὐρωπαίων ἑταίρων της, οὔτε μὲ τὸν ἐνδοτισμὸν εἰς τὰς προκλήσεις τῆς παγκοσμιοποιήσεως. Θὰ σωθῇ μόνον μὲ τὴν Χριστιανικὴν πίστιν τῶν τέκνων της, μὲ τὸ ἀδούλωτον φρόνημα, τὴν ἐθνικὴν ἀξιοπρέπειαν καὶ τὰς φιλοτίμους προσπαθείας τοῦ λαοῦ, καὶ μὲ τὴν ἐμμονὴν εἰς τὰς ἁγίας ὑποθήκας τῶν πανσεβάστων ἡρώων τῆς Ἐθνεγερσίας καὶ Παλιγγενεσίας.

Προσκυνοῦντες σήμερον τὸ μέγα θαῦμα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου καὶ τῆς Σαρκώσεως τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, ὑποκλινόμεθα ταυτοχρόνως πρὸ τῶν σεβασμίων ἐλευθερωτῶν τῆς Πατρίδος καὶ προσευχόμεθα δι’ ἕνα καλλίτερον αὔριον τῆς Ἑλλάδος.


Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ

Διαβάστε περισσότερα: http://ellinikh-odysseia.blogspot.com/2011/03/1821.html#ixzz1HPcLCrrf
Under Creative Commons License: Attribution

Η παροίμια της ημέρας(12)

Υἱέ, ἐὰν σοφὸς γένῃ σεαυτῷ, σοφὸς ἔσῃ καὶ τοῖς πλησίον σου, ἐὰν δὲ κακὸς ἀποβῇς, μόνος ἂν ἀντλήσεις τὰ κακά.

Η Αυτοεκτίμηση που βλάπτει τη ψυχή ...

...

Προσέχετε τον εαυτό σας. Η πρόοδος στην πνευματική ζωή διακρίνεται με την ολοένα και περισσότερη συναίσθησι της μηδαμινότητός μας. Ενώ όσο αυξάνει η εκτίμησις του εαυτού μας σε κάτι, τόσο βαδίζουμε στην καταστροφή. Ο εχθρός θα το εκμεταλλευθή αυτό. Θα πλησιάση και θα επιχειρήση να πετάξη κανένα πετραδάκι στον δρόμο μας για να σκοντάψουμε. Μια ψυχή που δίνει στον εαυτό της αξία, μοιάζει με τον κόρακα του Αισώπου που ακούγοντας τις κολακείες της αλεπούς για την «ωραία» του φωνή, άνοιξε το στόμα και του έπεσε το τυρί…».
«Πόσο χρήσιμο θα ‘ταν να βρισκόταν κάποιος να σας κατηγορή. Να χαίρεσθε , αν ποτέ συμβή αυτό. Είναι πολύ επικίνδυνο να σας επαινούν όλοι και κανείς να μην σας λέει την αλήθεια. Είναι νομίζετε δύσκολο να πλανηθή ή να σκοντάψη κανείς; Απέχετε πολύ από το να θεωρήτε τον εαυτό σας άγιο και άξιο να συμβουλεύη τους άλλους;».
«Στο Κίεβο ασκήτευε κάποτε κάποιος με πολλή νηστεία και μόνωσι. Τον πολέμησε όμως ο εγωισμός και άλλα πάθη. Πήγε λοιπόν και εξωμολογήθηκε τους λογισμούς του στον μακαριστό στάρετς Παρθένιο. Εκείνος του έδωσε χρήματα και τον έστειλε στην αγορά λέγοντας: «Αγόρασε κρέας και φάγε το μπροστά στους άλλους». Ο ασκητής ακολούθησε την συμβουλή του στάρετς και όλοι οι πειρασμοί του φύγανε. Να πώς οι Πατέρες πολεμούσαν την υπερηφάνεια.Συχνά να ελέγχετε και σεις τον εαυτό σας στο σημείο αυτό. Γιατί δεν είναι μικρή συμφορά… Λένε ότι η υπερηφάνεια είναι κλέφτης που βρίσκεται μέσα στο σπίτι. Έρχεται συχνά σε συνεννόησι με τους εξωτερικούς κλέφτες , τους ανοίγει πόρτες και παράθυρα, κι εκείνοι μπαίνουν και αρπάζουν κάθε θησαυρό».

«Αγωνισθήτε, ενώ συναναστρέφεσθε με άλλους και φροντίζετε για τις βιοτικές υποθέσεις, συγχρόνως να σκέπτεσθε τον Θεό και να έχετε την συναίσθησι ότι βρίσκεται κοντά σας και σας κατευθύνει σύμφωνα με το άγιό Του θέλημα. Έτσι δεν θα διασπάσθε στην εσωτερική σας εργασία. Η διάσπασις είναι η πρώτη επιτυχία του διαβόλου.Η δεύτερη επιτυχία του είναι η προσκόλλησις της καρδιάς σε κάτι το γήινο και η αιχμαλωσία των αισθημάτων και των σκέψεων σ’ αυτό. Αυτή είναι χειρότερη επιτυχία του εχθρού.Προσπαθήστε ν’ αποδεσμεύεσθε από κάθε αιχμαλωσία της καρδιάς και από κάθε διάσπασι της εσωτερικής σας εργασίας. Ο τρόπος είναι ένας: Να μην απομακρύνεται η προσοχή από τον Κύριο και την συναίσθησι της παρουσίας Του.Οι υπερβολές δεν οδηγούν ποτέ σε καλό. Το πρώτο βήμα για την υπερηφάνεια είναι η κενοδοξία , η πεποίθησις δηλαδή ότι είμαι κάτι. Το δεύτερο είναι η οίησις, η συναίσθησις δηλαδή του ότι όχι απλώς είμαι κάτι, αλλά κάτι σπουδαίο ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Από την κενοδοξία και την οίησι γεννιέται πλήθος υπερήφανων λογισμών, βδελυκτών στον Θεό. Η αυτογνωσία και η βίωσι της μηδαμινότητός μας μπορεί εδώ να βοηθήση. Συχνά ας φέρνουμε στην μνήμη μας σφάλματα του παρελθόντος και ας κατακρίνουμε τον εαυτό μας γι΄ αυτά».
«Τιμιώτατε πρωτοπρεσβύτερε. Σας ευχαριστώ πολύ για την πολύτιμη διδασκαλία σας. Απλή και βαθειά, σύντομη και ολοκληρωμένη, μεστή και απέρριτη. Ας ευλογήση ο Κύριος τους ποιμαντικούς σας κόπους σ’ όλο το πλάτος τους. Σας δόθηκε η χάρις όχι μόνο να διδάσκετε, αλλά και να πράττετε. Ας σας ενισχύη ο Κύριος να υπηρετήτε καρποφόρα τους αδελφούς χριστιανούς.Εσείς βρίσκεσθε δε δράσι. Για μένα ήλθε ο καιρός να παραδώσω τα όπλα. Εσείς είσθε ο ποιμένας ο καλός, εγώ ο αρχιποιμένας ο άχρηστος. Για τις αμαρτίες μου αδυνάτισα σωματικά και ακόμη περισσότερο πνευματικά. Πίσω μου τίποτε καλό δεν φαίνεται, μπροστά μου τίποτε αξιόλογο δεν ελπίζεται. Μένει μόνο: «Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ». Είθε να ευδοκήση ο Κύριος, έστω κι αυτή η κραυγή να βγαίνη μέσ’ απ’ την καρδιά».
«Να καλλιεργήτε μέσα σας τον φόβο του Θεού και την ευλάβεια ενώπιον του απερίγραπτου μεγαλείου Του. Να έχετε καρδιά συντετριμμένη και τεταπεινωμένη . Να θεωρήτε όλους ανώτερούς σας. Ν’ αγαπάτε την σιωπή, την μόνωσι, την συνομιλία με τον Κύριο, που θα γίνη χειραγωγός και διδάσκαλός σας.Τα άγια δάκρυα αποτελούν εκδήλωση θείου ελέους και ασφάλεια στην πνευματική ξηρασία και στην σκλήρυνσι των αισθημάτων. Μην τα περιφρονήτε και μην τα διώχνετε.Τα αμαρτωλά δάκρυα προκαλούν οίησι, αγαπούν την επίδειξι και παρέρχονται σύντομα.Όταν σας πλησιάζη η υπερηφάνεια διώξτε την και τοποθετήστε στην θέσι της το ταπεινό φρόνημα και την συντριβή».
«Δεν υπάρχει λόγος να επαναλαμβάνω ότι το απόρθητο φρούριό μας είναι η ταπείνωσις. Δύσκολα την αποκτά κανείς. Μπορεί να θεωρή ταπεινό τον εαυτό του και να μην έχη ίχνος απ’ αυτή. Ο σωστότερος ή ο μοναδικός δρόμος για την ταπείνωσι είναι η υπακοή και η απάρνησις του ιδίου θελήματος. Χωρίς αυτά είναι δυνατόν ν’ αναπτύξη κανείς εσωτερικά εωσφορικό εγωισμό, παρά την εξωτερική ταπεινή συμπεριφορά και τις ταπεινολογίες.Σταθήτε λοιπόν και αναρωτηθήτε, αν έχετε υποκοή και απάρνησι του ιδίου θελήματος».
«Αγωνισθήτε ν’ αποκτήσετε ταπείνωσι. Η ταπείνωσις είναι ευωδία Χριστού και ένδυμα Χριστού. Για χάρι της όλα θα τα συγχωρήση ο Θεός. Δεν θα εξετάση τις ελλείψεις που είχε ο αγώνας μας. Ενώ χωρίς ταπείνωσι καμιά άσκησι δεν μπορεί να μας βοηθήση.Με το ταπεινό φρόνημα μπορεί ο άνθρωπος να σωθή. Χωρίς όμως αυτό το εισητήριο δεν θα του επιτρέψουν να μπη στον παράδεισο που είναι γεμάτος από ταπεινούς».
«Η ταπείνωσις πρέπει ν’ αποτελή το φόντο της ζωής σας, όπως και του καθενός που ζη ειλικρινά την εν Χριστώ ζωή».
«Αγωνισθήτε στον εαυτό σας με όλες σας τις δυνάμεις και ο Θεός θα σας βοηθήση. Έχετε σαν σκοπό ν’ αποκτήσετε «πνεύμα συντετριμμένον», «καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην» ( Ψαλμ. 50, 19 ) . Όταν υπάρχουν αυτά, σημαίνει ότι βρίσκεσθε σε καλή κατάστασι. Τότε έχετε την σκέπη και την βοήθεια του Θεού. Τότε η προσήλωσις στον Θεό είναι σταθερή και η ενθύμησίς Του αδιάλειπτη».
«Προσπαθήστε να παλέψετε με το ευέξαπτο του χαρακτήρος σας. Το πάθος αυτό εκδηλώνεται όταν κάποιος ενεργήση αντίθετα με την δική σας θέλησι, επιθυμία ή εντολή. Όσο όμως ζη μέσα σας η υπερηφάνεια τίποτε δεν θα κατορθώσετε. Αυτή όλα τα κυβερνά. Αν μπορήτε πετάξτε την πέρα από την εξώπορτα του σπιτιού σας και απαγορέψτε της να ξαναπαρουσιασθή.Να σκέπτεσθε την πανταχού παρουσία του Θεού , καθώς και την ώρα του θανάτου. Η μνήμη του Θεού και του θανάτου είναι οι καλύτεροι διδάσκαλοι για την θεραπεία των παθών».
«Είθε να σας διατηρήση ο Κύριος το χάρισμα των δακρύων για πάντα। Αυτά μαλακώνουν την καρδιά και χαρίζουν την κατάνυξι . Πρέπει όμως να τα κρύβετε. Διότι η υπερηφάνεια ολόγυρά τους περιφέρεται , όπως ο σκύλος γύρω από την τροφή».

Από το βιβλίο : « Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου»

«ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ»

Μετάφρασις από τα ρωσικά

ΕΚΔΟΣΙΣ ΕΝΔΕΚΑΤΗ

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

ΩΡΟΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ

,,

H παροιμία της ημέρας (11)

Ὁ παιδεύων κακούς, λήψεται ἑαυτῷ ἀτιμίαν, ἐλέγχων δὲ τὸν ἀσεβῆ, μωμήσεται ἑαυτόν· οἱ γὰρ ἔλεγχοι τῷ ἀσεβεῖ, μώλωπες αὐτῷ. Μὴ ἔλεγχε κακούς, ἵνα μὴ μισήσωσί σε, ἔλεγχε σοφόν, καὶ ἀγαπήσει σε, δίδου σοφῷ ἀφορμήν, καὶ σοφώτερος ἔσται, γνώριζε δικαίῳ, καὶ προσθήσει τοῦ δέχεσθαι. Ἀρχὴ σοφίας, φόβος Κυρίου, καὶ βουλὴ Ἁγίων, σύνεσις, τὸ δὲ γνῶναι νόμον, διανοίας ἐστὶν ἀγαθῆς. Τούτῳ γὰρ τῷ τρόπῳ πολὺν ζήσεις χρόνον, καὶ προστεθήσεταί σοι ἔτη ζωῆς.

«Οι Αρχιερείς και η Επανάσταση του 1821»

του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου

κ. Ιεροθέου

Η Επανάσταση του 1821 δεν ήταν προϊόν ενός στιγμιαίου ενθουσιασμού, αλλά αποτέλεσμα μεγάλης προετοιμασίας. Λέγοντας αυτό δεν εννοώ μόνον την διεργασία που έγινε από την Φιλική Εταιρεία, αλλά την προσπάθεια διάσωσης της συνείδησης του Γένους στις καρδιές των υποδούλων και διατήρησης της φλόγας της ελευθερίας.

Όσο και να θέλη κανείς να μυωπάζη, δεν μπορεί να αρνηθή την μεγάλη προσφορά της Εκκλησίας για την διατήρηση της αυτοσυνειδησίας του Γένους και την αναζήτηση της ελευθερίας καθ' όλη την διάρκεια της δουλείας.

Βεβαίως, υπάρχουν μονίμως εκείνοι που αρνούνται την προσφορά των Κληρικών, πολύ δε περισσότερο των Αρχιερέων, κατά τον αγώνα του 1821 η την παραθεωρούν και υποτιμούν. Αλλά υπάρχουν πολλές μαρτυρίες για την προσφορά των Κληρικών, ειδικά των Αρχιερέων, κατά την Επανάσταση του 1821.

Για παράδειγμα, ο Charles Frazee στο βιβλίο του Ορθόδοξος Εκκλησία και ελληνική ανεξαρτησία 1821-1852, μεταξύ των άλλων καταγράφει την άποψη που είχαν οι Τούρκοι για τις ενέργειες των Αρχιερέων, γι' αυτό και τους φυλάκιζαν, όπως διασώζεται στο υπόμνημα του Pisani, που ήταν Βρετανός δραγουμάνος: «Πρέπει να μην ξεχνάμε ότι η τουρκική κυβέρνηση θεωρεί πως ο ελληνικός Κλήρος είναι η πραγματική αιτία της εξεγέρσεως των Ελλήλων υπηκόων της Τουρκίας».

Νομίζω ότι είναι επίκαιρα, εκτός των άλλων, δύο σημαντικά βιβλία που εκδόθηκαν παλαιότερα, αλλά έχουν διαχρονική ισχύ, από τον επιστήμονα και ερευνητή Πέτρο Γεωργαντζή, διδάκτορα της εκκλησιαστικής ιστορίας. Όταν ένα βιβλίο είναι προϊόν έρευνας σε αρχεία και μάλιστα γίνεται από ερευνητή επιστήμονα, έχει αξία που δεν αλλοιώνεται με την πάροδο του χρόνου.

ολόκληρο εδώ

ΑΡΧΗ ΣΟΦΙΑΣ ΦΟΒΟΣ ΚΥΡΙΟΥ.Ποίημα Ἱερομονάχου Δανιὴλ Δανιηλίδου Κατουνακιώτου

ΑΡΧΗ ΣΟΦΙΑΣ ΦΟΒΟΣ ΚΥΡΙΟΥ.

Ποίημα Ἱερομονάχου Δανιὴλ Δανιηλίδου Κατουνακιώτου

Ὅστις τὸν φόβον τοῦ Θεοῦ,

σαυτὸν θὰ ἀποκτήσῃ,

οὗτος θὰ γίνῃ ἱκανός,

τὸ πᾶν νὰ κατακτήσῃ.

Γιατὶ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ,

χαρίζει σωφροσύνην·

χαρίζ’ ἀνδρείαν σύνεσιν,

καὶ μετριοφροσύνην.

Χαρίζει θαῤῥος καὶ πολλὴν

τὴν γενναιοκαρδίαν,

ἀπ’ ἐναντίου δ’ οὐδενός,

αἰσθάνεται δειλίαν.

Διότι ἐλπίζ’ εἰς τὸν Θεόν,

κι’ αὐτὸν ἐπικαλεῖται,

κι’ ἀπὸ κινδύνου δὲ παντός,

πάντοτε ἐκλυτροῦται.

Στὰς θλίψεις κ’ εἰς τοὺς πειρασμούς,

χαίρει χαρὰν μεγάλην·

ποτέ του δὲν ἀγανακτεῖ,

καμία δὲν ἔχει ζάλην.

Γιατὶ γνωρίζ’ τ’ ἀγαθά,

ὅπου θὰ προξενήσῃ,

ἡ ‘πομονὴ στοὺς πειρασμούς,

ὅπου θὰ καρτερήσῃ.

Εἶν’ ἀγαθὰ οὐράνια,

ζωὴ δὲ μακαρία,

καὶ πανευφρόσυνος χαρά,

ἡ οὔσα αἰωνία…

Πάντα τὰ πρόσκαιρ’ ἀγαθά,

οὐδόλως τὰ θαυμάζει,

ὡς ὄναρ, τέφραν καὶ καπνόν,

τὰ ἅπαντα λογιάζει.

Κάλλος καὶ ἡδονὰς σαρκός,

ὡς τῆς ψυχῆς δημίους,

τὰ ἀποστρέφετ’ ὡς ἐχθρούς,

δεινοὺς ψυχολεθρίους.

Τοὺς λογισμοὺς δὲ τοὺς αἰσχρούς,

οὕσπερ καθυποβάλλει,

ὁ νοητὸς αἰσχρὸς ἐχθρός,

εὐθὺς τοὺς ἀποβάλλει…

Διὰ νὰ μὴ χρονίσωσι,

οὐτ’ ἐν τῇ διανοίᾳ,

καὶ εἶτα κυριεύσωσι,

καὶ νοῦν καὶ τὴν καρδίαν.

Τὴν δὲ διάνοιαν αὐτοῦ,

τὴν ἔχει γρηγοροῦσαν,

τὰς δ’ ἐναντίας προσβολάς,

ἀεὶ ἀποσοβοῦσαν.

Ἔχει σκοπὸν ἀκοίμητον,

αὐτὴν ἐπαγρυπνοῦσαν,

καὶ τὸν ἀόρατον ἐχθρόν,

ἀπαύστως πολεμοῦσαν.

Διότ’ ἄν τὴν διάνοιαν,

ἐν πρώτοις ἐκνικήσῃ,

εὐκόλως τότε καὶ τὸν νοῦν,

θὰ τὸν αἰχμαλωτίσῃ.

Καρδίαν δὲ καὶ τὴν ψυχήν,

θὰ κατακυριεύσῃ,

τότες ὦ! τρισαλλοίμονον,

θὰ θύσῃ θ’ ἀπολέσῃ…

Ὁ φόβος ὅμως τοῦ Θεοῦ,

ὅστις ἀρχὴ σοφίας,

ἀποσοβεῖ παντὸς ἐχθροῦ,

δεινὰς μηχανουργίας…

Κ’ εἰς ὁρατοὺς καὶ ἀφανεῖς,

ἐχθροὺς ὁρμᾷ γενναίως,

οἵτινες ὡς ἀπὸ πυρός,

διώκονται δρομαίως…

Λοιπὸν ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ,

φύλαξ τῆς παρθενίας,

αἴτιος βίου σώφρονος,

πάροχος τῆς ἁγνείας.

Σπόγγος ἐστὶ καθαρτικός,

ψυχῆς καὶ τῆς καρδίας,

παραίτιος σεμνοπρεποῦς,

καὶ θείας πολιτείας.

Ὡσαύτως ἁγιότητος,

καὶ πάσης δικαιοσύνης,

καὶ στηριγμὸς τῶν ἀρετῶν,

καὶ πάσης ἀγαθωσύνης.

Ὁ ἔχων φόβον τοῦ Θεοῦ,

εἶν’ ἐξησφαλισμένος,

καὶ τὴν αἰώνιον ζωήν,

νὰ λάβῃ ὡρισμένως…

Διότι χαλινὸς ἐστί,

πάσης κακοπραγίας,

διδάσκαλος δὲ ἀρετῆς,

καὶ πάσης εὐπραγίας.

Φόβον Θεοῦ, ὦ ἀδελφοί,

Πάντες ἐγκολπωθῶμεν,

ὅπως τέλους εἰρηνικοῦ,

πάντες ἀξιωθῶμεν.

Πάντοτε εἶναι ἕτοιμος,

ὅστις Θεὸν φοβῆται·

κ’ ἐν ὥρᾳ τοῦ θανάτου του,

οὐδόλως θὰ πτοῆται.

Μάλιστα ὡς πανήγυριν,

αὐτὴν θὰ περιμένῃ,

ὅτ’ εις ζωὴν αἰώνιον,

ἐντεῦθεν μεταβαίνει.

Ἐκεῖ ζωὴ ἀΐδιος,

ἄῤῥητος εὐφρροσύνη,

ἄφατος ἀγαλλίασις,

ἔνθεος χαρμοσύνη.

Μακάριος τρισμάκαριος,

ὅστις τὴν ἐπιτύχῃ,

ἄθλιος καὶ τρισάθλιος,

ὅστις τὴν ἀποτύχῃ…

Γιατὶ ὁ μὲν ἐκέρδισε,

ζωὴν τὴν μακαρίαν·

ὁ δέ, τὴν ἀτελεύτητον,

βασάνων τιμωρίαν.

Ὁ μὲν θὰ εἶναι στοὺς χορούς,

Ἀγγέλων καὶ Ἁγίων,

ὁ δὲ μὲ τῶν συντρόφων του,

δαιμόνων τῶν ἀγρίων…

Ταῦτα, ἄς τὰ σκεφθῇ καλῶς,

ὅστις Χριστὸν πιστεύει,

διότ’ ὅσα μᾶς ἐδίδαξεν,

εἰς πάντα ἀληθεύει.

Δὲν εἶναι μῦθ’ ἥ τοῦ Χριστοῦ,

θεία διδασκαλία,

ἀλλ’ εἶναι ῥήματα ζωῆς,

σάλπιγξ ἐπουρανία.

Μόνον ὁ ἄφρων καὶ τυφλός,

κι’ ὅλως ἐσκοτισμένος,

Θεοῦ ἀρνεῖται ὕπαρξιν,

τ’ ὕλῃ προσηλωμένος.

Τοῖς κτήνεσι ὁμοιωθείς,

ἐν τιμῇ ὤν, οὐ συνῆκε,

κι’ ἀλόγοις παρασυμβληθείς,

τὰ κρείττονα ἀφῆκε…

Ἀλλ’ ὦ Ἥλιε νοητέ,

τὰ πάντα ὁ φωτίζων,

μὴ παύσῃ εἰς τὸν φόβον σου,

πάντας ἡμᾶς στηρίζων.

πηγη