῞Ηλιος ἄδυτος καί φῶς ἀνέσπερο ὁ θεάνθρωπος Κύριός μας ᾿Ιησοῦς Χριστός, καθιστᾶ καί ὅλους τούς δικούς του «φῶς τοῦ κόσμου», φωστῆρες καί ἥλιους μικρούς, πού μεταλαμπαδεύουν τό δικό του ζωηφόρο φῶς. Τό εἶχε ἐπισημάνει ἤδη στούς δώδεκα· «῾Υμεῖς ἐστε τό φῶς τοῦ κόσμου» (Μθ 5,14). Κι ὁ λόγος του ἔγινε καί ξανάγινε πράξη στό διάβα τῆς ἱστορίας μυριάδες φορές, ὅσες ἦταν οἱ ἁγνές καί μεγάλες ψυχές πού παραδόθηκαν στόν Χριστό εἰλικρινά καί ὁλοκληρωτικά. Μιμήθηκαν τόν θεάνθρωπο Κύριο μέ ἀποτέλεσμα νά μετέχουν στήν αἰώνια δόξα του καί νά καταστοῦν πρότυπα ζωῆς γιά τίς ἐπερχόμενες γενιές. ῞Οπως ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστός παραμένει «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (῾Εβ 13,8), ἔτσι καί οἱ ἅγιοί του ζοῦν καί συγκινοῦν τούς πιστούς αἰώνια, καθώς ἡ ἴδια ἡ ἁγία Γραφή τό καθιερώνει παραγγέλλοντας· «μνημονεύετε τῶν ἡγουμένων ὑμῶν, οἵτινες ἐλάλησαν ὑμῖν τόν λόγον τοῦ Θεοῦ, ὧν ἀναθεωροῦντες τήν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς μιμεῖσθε τήν πίστιν» (῾Εβ 13,7).
Μιά φωτεινή, χριστομίμητη ὕπαρξη ἦταν ὁ ἅγιος ᾿Ιωάννης ὁ Χρυσόστομος, πού ἔλαμψε καί λάμπει, φώτισε καί φωτίζει τόν κόσμο ὡς γνήσιος μαθητής τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ καί ἄξιος μιμητής τοῦ ἀποστόλου Παύλου, τόν ὁποῖο ἄμετρα θαύμαζε καί ἀπεριόριστα ἀγαποῦσε. Ὁ ἑορτασμός τῆς μνήμης του στίς 13 Νοεμβρίου μᾶς παρακινεῖ νά μελετήσουμε «τήν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς», νά σημειώσουμε ἐλάχιστα ἀπό τά πολλά καί λαμπρά στοιχεῖα τῆς ζωῆς καί τοῦ ἔργου τοῦ μεγάλου διδασκάλου, πού τόν ἀναδεικνύουν ἥλιο ἀπαστράπτοντα μές στά πνευματικά σκοτάδια τοῦ κόσμου· τόν καθιερώνουν στήν ἱστορία ὡς ἀληθινό χριστιανό, γνήσιο μιμητή τοῦ Χριστοῦ, ἕναν ἄλλο μικρό Χριστό.
* Πυρπολούμενος ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, τόν ὁποῖο ἔνιωθε «καί πατέρα καί νυμφίο καί τροφέα καί φίλο καί ἀδελφό καί τά πάντα», ἄφηνε νά ξεχύνεται αὐτή ἡ ἀγάπη στήν ποιμαντική του διακονία. Συγκλονίζει ἡ στοργή καί ἡ τρυφερότητα μέ τήν ὁποία περιβάλλει τά πνευματικά του παιδιά. «Τίποτε δέν μοῦ εἶναι πιό ποθητό ἀπό σᾶς, οὔτε τοῦτο τό φῶς!», ἐξομολογεῖται. «Μύριες φορές θά εὐχόμουν ὁ ἴδιος νά τυφλωθῶ, ἄν μποροῦσα μέ αὐτό νά σώσω τίς ψυχές σας. Ναί! ῎Ετσι, εἰλικρινά, ἀπό τό ἴδιο τό φῶς πιό γλυκειά μοῦ εἶναι ἡ σωτηρία σας!»
* Σάν τόν Κύριο, πού «πλούσιος ὤν ἐπτώχευσε» γιά νά πλουτίσει ἐμᾶς μέ τά δικά του πλούτη, ὁ ἅγιος «ἐσκόρπισε, ἔδωκε τοῖς πένησι, ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ μένει εἰς τόν αἰῶνα» (Ψα 111,9). Μετά τό θάνατο τῆς ἁγίας μητέρας του μοίρασε στούς φτωχούς τήν ὄχι εὐκαταφρόνητη πατρική περιουσία του καί ἀσκήτεψε· ἔζησε ὡς ἀκτήμων καί ἀσκητής στήν ἔρημο γιά ἕξι χρόνια, καί ὅπου βρέθηκε στή συνέχεια μέχρι τή θανή του. ῾Η ἄσκηση καί ἡ ἔγνοια γιά τήν ἀνακούφιση τῶν ἀναγκεμένων δέν τόν ἐγκατέλειψαν οὔτε στήν ᾿Αντιόχεια οὔτε στήν Κωνσταντινούπολη οὔτε καί στήν τραχειά καί στερημένη περίοδο τῆς ἐξορίας, ἡ ὁποία σφράγισε τή βιοτή του.
* Μιμητής τοῦ Κυρίου, πού ὡς θεῖος σποριάς «ἐξῆλθε τοῦ σπεῖραι τόν σπόρον αὐτοῦ», ὁ ἅγιος σάν τούς πρώτους ἀποστόλους ἔχει τήν ἁγία Γραφή βάση καί περιεχόμενο, πηγή ἐμπνεύσεως καί ὁδηγό τῆς διδασκαλίας του. «Βάση τοῦ κηρύγματός μας δέν εἶναι οἱ ἀνθρώπινοι συλλογισμοί. ῎Οχι! ῾Η προσπάθειά μας εἶναι νά πείσουμε μέ βάση τήν ἁγία Γραφή. Νά στηρίξουμε αὐτά πού κηρύττουμε στά θαύματα πού ἔγιναν τότε», ἀποκαλύπτει.
* Κατοχυρώνει τό κήρυγμα μέ τήν πράξη τῆς ζωῆς του, διότι πιστεύει ὅτι «ἡ καλύτερη διδασκαλία εἶναι νά διδάσκεις μέ τή ζωή σου. ῎Αν δέν τό μπορεῖς αὐτό, καλύτερα μή μιλᾶς!».
* Μέ πρότυπο τόν Κύριο συνδυάζει τήν ἐπιείκεια μέ τήν αὐστηρότητα. ῾Υπέροχα σκιαγραφεῖ τό πνευματικό πορτρέτο του ὁ Amédée Thierry ὡς ἑξῆς· «᾿Από τή μιά μεριά ἐπιβλητικός πάντα στό λόγο ἀλλά καί ἀρχηγός ἄκαμπτος, μέ ζῆλο ἀπτόητο γιά τούς ἀγῶνες ἔλειωνε μέσα στή μάχη. ᾿Από τήν ἄλλη γλυκύς καί φιλόστοργος, μέ ἀπέραντη τρυφερότητα στούς φίλους του κι ἐπιείκεια στούς ἐχθρούς του, ἀκόμη κι ὅταν τούς ἔβλεπε σάν τό μαστίγιο, πού σήκωνε τό χέρι τοῦ Θεοῦ στήν ᾿Εκκλησία καί πάνω του». Καί ἡ ἐκτίμηση τοῦ μεγάλου ἱστορικοῦ· «῾Η συγχώνευση αὐτῶν τῶν δύο προσωπικοτήτων ἀναδεικνύει ἀσφαλῶς τόν ἐξόριστο τῆς Κουκουσοῦ ὡς ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα καί ἁγιότερα πρόσωπα πού πέρασαν ἀπό τή σκηνή τοῦ κόσμου».
* ᾿Αναπάντητο ἔμεινε στήν ἱστορία τό προκλητικό ἐρώτημα «τίς ἐξ ὑμῶν ἐλέγχει με περί ἁμαρτίας;» (᾿Ιω 8,46), πού ἀπηύθυνε στούς συγχρόνους του ὁ Κύριος. ᾿Αντίστοιχα γιά τόν Χρυσόστομο ἡ ἁγνότητα καί ἡ ἠθική καθαρότητα ὑπῆρξαν τά διάσημα τοῦ βίου του. ῞Ηλιο καί φῶς Χριστοῦ τόν ἀναγνώριζε ὁ πιστός λαός. Γι᾿ αὐτό, ὅταν τόν εἶδαν νά σέρνεται στό δρόμο τῆς ἐξορίας, μέ πόνο ἔλεγαν· «Καλύτερα θά ἦταν νά μάζευε ὁ ἥλιος τίς ἀκτίνες του παρά νά σωπάσει τό στόμα τοῦ ᾿Ιωάννη». ᾿Ακόμη κι ἐκεῖνοι πού δέν εἶχαν τή δύναμη νά θαυμάσουν τό ἠθικό μεγαλεῖο τοῦ ἁγίου διδασκάλου, δέν μπόρεσαν νά τό ἀμφισβητήσουν.
* Σέ νηνεμίες καί σέ μπόρες, κυρίως τότε, προχωρᾶ ἀπτόητος κι ἀσυμβίβαστος πρός τούς ἀντιτιθεμένους. ᾿Ατρόμητος! Μόνο ἕναν ἐχθρό ὑπολογίζει, τήν ἁμαρτία. «Οὔτε σταμάτησα οὔτε θά σταματήσω νά λέω ὅτι ἕνα καί μοναδικό εἶναι τό λυπηρό, ἡ ἁμαρτία· ὅλα τ᾿ ἄλλα εἶναι σκόνη καί καπνός».
* Συκοφαντίες καί πλαστές κατηγορίες ἐπινόησαν ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ ἐκεῖνοι πού ἐνοχλοῦνταν ἀπό τήν παρουσία του. Μέ σκευωρίες καί πονηρές διαδικασίες πολέμησαν καί τόν Χρυσόστομο. ῞Ενας μαθητής πρόδωσε τόν Κύριο στούς ἀρχιερεῖς καί φαρισαίους κι ἐκεῖνοι τόν παρέδωσαν στόν ρωμαῖο ἄρχοντα. ῞Ομοια καί τόν Χρυσόστομο τόν συκοφάντησαν στό παλάτι ἀρχιερεῖς -ἀνάμεσά τους μαθητές του καί εὐεργετημένοι ἀπ᾿ αὐτόν-, τό ἐκκλησιαστικό κατεστημένο, πού ἤξερε νά κολακεύει τήν αὐτοκράτειρα καί νά ἐκμεταλλεύεται γιά λογαριασμό του τά πάθη τῆς αὐλῆς. Φρίκη προξενεῖ μία φράση πού τοῦ ξεφεύγει σέ κάποια ἀπό τίς ἐπιστολές του πρός τήν ᾿Ολυμπιάδα· «Μή φοβᾶσαι τούς ᾿Ισαύρους, πού ὁ χειμώνας τούς κλείνει στά βουνά τους. ῞Οσο γιά μένα, τίποτε δέν φοβᾶμαι παρά μόνο τούς ἐπισκόπους, ἐκτός ἀπό λίγους».
* ῾Ο Κύριος διακρίνει τά πρόσωπα ἀπό τούς θεσμούς καί παραγγέλλει «πάντα οὖν ὅσα ἐάν εἴπωσιν ὑμῖν τηρεῖν, τηρεῖτε καί ποιεῖτε, κατά δέ τά ἔργα αὐτῶν μή ποιεῖτε» (Μθ 23,3). Καί ὁ ἅγιος διδάσκαλος διασφαλίζει τήν ἐμπιστοσύνη τῶν πιστῶν στήν ᾿Εκκλησία ἀποφαινόμενος ὅτι· «Τό Πνεῦμα τό ἅγιον οὐ πάντας χειροτονεῖ, ἀλλά διά πάντων ἐνεργεῖ».
* ῾Ο σταυρός καί ἡ ἀνάσταση ἐπισφραγίζουν τήν ἐπί γῆς ζωή τοῦ Κυρίου καί σηματοδοτοῦν τήν ἱστορία τῆς ᾿Εκκλησίας ἀλλά καί τοῦ κάθε πιστοῦ μέλους της. Καί τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου ἡ ζωή, σημαδεμένη ἀπό τό σταυρό, ζυμώνεται μέ θλίψεις, κατατρεγμούς, ταλαιπωρίες, διωγμούς, μαρτύρια, ὥστε δίκαια νά χαρακτηρίζεται ὡς «ὁ μεγαλομάρτυρας μετά τούς διωγμούς». ῞Ολα τά ὑπομένει ὄχι μόνο μέ καρτερία ἀλλά καί μέ χαρά ὁ ἅγιος τοῦ Θεοῦ, διότι, ὅπως γράφει, «αὐτές εἶναι οἱ ἀφορμές τοῦ κέρδους μου, αὐτό ὁ πλοῦτος μου, αὐτή ἡ πληρωμή γιά τά ἁμαρτήματά μου, τό νά βαδίζω συνεχῶς μέσα σέ τέτοιους πειρασμούς καί νά μοῦ ἔρχονται ἀπό ἐκεῖ πού οὔτε κἄν τούς περιμένω».
῎Ετσι ἀντιμετωπίζει τίς δυσκολίες τῆς ζωῆς ὁ γνήσιος μιμητής τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. ῎Ετσι χύνει γύρω του τό ἱλαρό φῶς τοῦ Χριστοῦ, τήν ἐγγυημένη ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως, τή βεβαιότητα ὅτι ὁ Κύριος διακυβερνᾶ τή ζωή μας καί -ἄς μήν τό ἀντιλαμβανόμαστε ἐμεῖς- κατευθύνει τά πάντα πρός τό συμφέρον μας. ῎Ετσι μπορεῖ σέ καθετί, εὐχάριστο ἤ δυσάρεστο, νά ἀναφωνεῖ· «Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν!».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου