Περί των λεγόντων: "Είμαστε Έλληνες και όχι Ιουδαίοι"

" Μα εμείς είμαστε περήφανοι Έλληνες και όχι ρυπαροί θεοκτόνοι Εβραίοι. Οι πρόγονοι μας είναι ο Αχιλλέας, ο Απόλλων και ο Πλάτωνας και όχι ο Αβραάμ και ο Μωυσής".

Αυτό ακούμε συχνα σαν ποιμένες αλλά και σαν χριστιανοί ορθόδοξοι, όταν επανέρχεται κάθε χρόνο η εορτή και η μνήμη των αγίων προφητών και προπατόρων, αλλά και ευκαίρως ακαίρως, όσον αφορά την περί Παλαιάς Διαθήκης διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Και όταν αυτό ακούγεται από τους προσφάτως "ανανήψαντες" ελληνοφρενείς προγονολάτρες νεοπαγανιστές και τους συνοδοιπόρους τους στην παρωπιδική αγνωσία σκεπτικιστές, αυτό δεν ακούγεται ούτε καινοφανές , ούτε περίεργο.  Η αμερικανόφερτη μασονική μόδα του νεοπαγανισμού και ο εγκλωβιστικός προγονολατρισμός πού βασανίζουν τινές ανασφαλείς και ανισόρροπους ψυχικά  ομοεθνείς μας, το χριστιανομάχο πνεύμα τους και ο αντισημιτισμός τους, τους καθιστά αξιολύπητους και υποκριτές. Δεν είναι ελληνικό το πνεύμα της αντίθεσης σε κάτι τόσο εκλεκτό και τόσο προβαλλόμενο εν ελληνική αρμονία και σοφία όσο ο χριστιανικός πολιτισμός, αλλά μάλλον μοιάζει σε αυτό πού κατηγορούν οι ίδιοι: σε κάποιον στενόμυαλο φαρισαϊκό ραββινισμό. Και χωρίς να ισχυριζόμαστε το άτοπο και αντιχριστιανικό οτι το Ευαγγέλιο είναι καθαρά ελληνικό, αφού στην ουσία είναι οικουμενική και θεανθρώπινη παράδοση, καυχόμαστε ως γηγενείς Έλληνες πώς εγγράφη και διαδόθηκε και εξαπλώθηκε στο ελληνορωμαΐκό περιβάλλον και από ανθρώπους ανδρωμένους στην ελληνική κουλτούρα.

Ωστόσο , όμως όταν ακούγεται από χριστιανικά χείλη πώς οι προπάτορες του Χριστού είναι ξένοι της χριστιανικής παραδόσεως ή το άλλο , το άτοπο το εξωφρενικό αθεολόγητο, το από θεολογικά χείλη εκπεφρασμένο, πώς οι Ιουδαίοι συλλογικά και όχι τινές των εκλεκτών του Θεού Ιουδαίοι ,είναι οι προπάτορες των Χριστιανών, αυτό είναι και λυπηρό και εξωφρενικό και λάθος. Ο Θεός κάλεσε τους εκλεκτούς του απ'ολα τα έθνη για να αποτελέσουν τον νέο Ισραήλ και κοντά σ'αυτούςκαι όσους Ιουδαίους είχαν την αγνή πρόθεση: την Θεοτόκο, τον Πρόδρομο, τους Αποστόλους και πριν απ'αυτούς τον Ηλία, τον Μωυσή και τον Ααρών.Επίσης, δεν είναι ο κάθε ραββίνος της εποχής του Χριστού ή ο κάθε σύγχρονος του Μωυσή Εβραίος, ή ακόμα περισσότερο ο Άννας και ο Καϊάφας προπάτορες, ή περιούσιος λαός πριν την περιούσια Εκκλησία.Στην Παλαιά Διαθήκη περιγράφεται πολλές φορές η αγνωμοσύνη ενός λαού, πού επιλέκτηκε για να κυιοφορήσει τον Μεσσία των εθνών, ο οποίος λαός  ενώ καλείται να αποτελέσει τον πραγματικό περιουσιασμό του Θεού, αυτός ειδωλολατρεύει και απομακρύνεται από τον Θεό της ερήμου, βαυκαλιζόμενος μάλιστα ότι αποτελεί τον περιούσιο λαό Ισραήλ, φυλετικά και a priori. Εξαιρούνται οι προφήτες και οι άγιοι του Θεού, οι οποίοι πάντα μα πάντα αντιμετωπίζουν την δίωξη και την περιφρόνηση του λαού και του ιερατείου του Ναού.Τέλος, από δω.

εικόνα πού βρήκαμε στο Google και παριστάνει την Ρίζα του Ιεσσαί, σχηματικά τους προπάτορες

Κάθε νοήμων και φυσιολογικός άνθρωπος μπορεί να καταλάβει την διαφορά μεταξύ σαρκικού και πνευματικού προγόνου. Αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο είναι να αποδεχτεί κανείς πώς ναι μεν σαρκικά και εθνικά πρόγονοι των Ελλήνων είναι και ο Αχιλεύς και ο Πλάτων και ο Σωκράτης, αλλά και πολιτιστικοί τους προπάτορες. Και όσον αφορά το πολιτιστικό παρελθόν και την προπατορία, πνευματικοί και εθνικοί μας πρόγονοι είναι και οι "βυζαντινοί" λχ  Ιουστινιανός, Μιχαήλ Ψελλός, Μέγας Βασίλειος, Άννα Κομνηνή. Όμως, όσον αφορά τους Προπάτορες του Χριστού, τον προπάππου του Αβραάμ, τους προφήτες και τους Δικαίους της ΠΔ, δεν μιλάμε φυσικά για δικούς μας σαρκικούς προγόνους(του μεν Χριστού ως Ιουδαίου είναι ΚΑΙ σαρκικοί) αλλά για την προιστορία της Εκκλησίας, τους πνευματικούς προγόνους της χριστιανικής Εκκλησίας εν γένει και εν τη ενότητι και αδελφότητι του Πρωτοτόκου και Αδελφού Χριστού και δικών μας προπατόρων. Σε αυτούς μπορούμε να προσθέσουμε, κατά την θεωρία του σπερματικού λόγου και αλλογενείς και βαρβάρους και έλληνες πνευματικούς προπάτορες της Εκκλησίας, όπως οι σοφοί των Ελλήνων και από των βαρβάρων τους μύστες. Αυτό βέβαια αποτελεί πρόβλημα για τους προγονολάτρες πού ταυτίζουν εθνισμό και θρησκεία. Όμως τους προειδοποιούμε πώς το ίδιο ακριβώς κάνουν και οι ρυπαροί κατ'αυτούς Ιουδαίοι.

Συνεπώς, όταν η Εκκλησία εορτάζει τους Προπάτορες, δεν εθνικοφρονεί, αλλά πνευματολογεί. Η Εκκλησία είναι υπερεθνική και οικουμενική και οι Προπάτορες πνευματικά πρόσωπα στον χώρο της. Δεν λεπτολογεί ο ουρανός και το εορτολόγιο περί εθνικών, φυλετικών και κοινωνικών διακρίσεων,διότι όλοι εν εσμέν εν Χριστώ Ιησού.

Τέλος, ας θυμήσουμε το υπερεθνικό ευαγγέλιο και την οικουμενική γενεαλογία του ευαγγελιστού Λουκά: Οι πανανθρώπινοι , οικουμενικοί προπάτορες Αδάμ, Ενώχ, Νώε και όσοι μέχρι του μεσοποτάμιου και όχι Εβραίου Αβραάμ και οι εθνικοί Ιώβ, Ραχάβ, Ρουθ και Σουναμίτις του Συναξαρίου της επομένης Κυριακής, δηλώνουν ακριβώς πώς οι προπάτορες ανήκουν σε ποικίλλα έθνη και πώς ο προσδωκώμενος Χριστός δεν είναι απλώς η σωτηρία, αλλά και το βλαστάρι όλων των Εθνών.