Ο σπουδαίος ποιητής εξηγεί τους λόγους που δεν δέχεται το Μεγάλο Βραβείο των Γραμμάτων
«Το ότι απέρριψα το βραβείο ήταν για μένα μια πράξη ζωής. Oσοι με ξέρουν θα καταλάβουν γιατί δεν δέχτηκα το βραβείο». Η φωνή του ποιητή Ντίνου Χριστιανόπουλου ακούγεται ήρεμη αλλά σταθερή. «Τα παιδιά της επιτροπής έκαναν καλά που με βράβευσαν αλλά δεν σκέφτηκαν να με ρωτήσουν αν το δέχομαι» λέει ο ποιητής για την άρνησή του να αποδεχτεί το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων για το σύνολο του έργου του. «Δεν ξέρουν, μου λέει μισό- γελώντας, ότι είμαι ένας στριμμένος άνθρωπος;»
Νωρίτερα, όταν δημοσιεύτηκε η είδηση της βράβευσης του είχε δηλώσει στο ΑΠΕ «Ούτε θα εμφανιστώ ούτε θα απλώσω το χέρι για να το πάρω. Δεν θέλω ούτε τα βραβεία ούτε τα λεφτά τους». Επιμένω γιατί να μην λάβει αφού έτσι κι αλλιώς δέχεται να εμφανίζεται στις τιμητικές εκδηλώσεις που γίνονται για τον ίδιο. Μου επαναλαμβάνει ότι είναι πράξη ζωής και μου θυμίζει το κείμενο του, γραμμένο το 1979 με τίτλο «Εναντίον», όπου έγραφε «Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης απ' όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία από το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε. Αυτό το απαίσιο "υπείροχον έμμεναι άλλων", που μας άφησαν οι αρχαίοι. Είμαι εναντίον των βραβείων γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου ...»
Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος (πραγματικό όνομα Κωνσταντίνος Δημητριάδης) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, γιος προσφύγων από την Κωνσταντινούπολη και φοίτησε στο τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Εργάστηκε ως βιβλιοθηκάριος στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της πόλης από το 1958 ως το 1965. Κατόπιν εργάστηκε ως επιμελητής εκδόσεων. Το 1958 άρχισε την έκδοση του περιοδικού Διαγώνιος, το οποίο συνέχισε να εκδίδεται ως το 1983, και τον εκδοτικό οίκο «Εκδόσεις της Διαγωνίου». Η πρώτη ποιητική συλλογή του «Εποχή των ισχνών αγελάδων» (1950) διακρίνεται για το καβαφικό ύφος της, ενώ στις επόμενες δημιουργίες του εκφράζεται καθαρά το κυρίαρχο θέμα της ποίησής του, το εφήμερο πάθος, η ταπείνωση και η μοναξιά.
πηγη
Σχόλιο δικό μας: Ανέκαθεν πίστευα πώς το θεσμικό ή συλλογικό "μπράβο" συχνά είναι μία επιβεβαίωση του εγωισμού,της αυταρέσκειας και του αισθήματος υπεροχής ή ελέγχου κάποιων έναντι στον άλλο.Επίσης πολλές φορές εκφράζει μία επιδοκιμασία και βεβαιότητα πώς "έχουμε" τον άλλο, "στο χέρι" , είναι όμοιος μας, στα δικά μας στάνταρς και καλούπια.Αν αγαπάμε τον άλλο, ας τον τιμάμε, με το να είμαστε πιό διακριτικοί . Η ποίηση του άλλου ίσως ανήκει σε αυτόν και εκφράζει μόνον αυτόν. Δεν είναι τσαλακωμένο χαρτί ή χρησιμοθηρία στις δικές μας προθέσεις, όσο καλές και αν είναι.Bέβαια, ποτέ "δεν έβλαψε" κανέναν μία βράβευση ή αναγνώριση, ιδιαίτερα αν κάποιος την απαιτεί ή αν θεωρείται προαπαιτούμενη από αυτόν που βραβεύει ως ανταποδοτική.Ας αναρωτηθούμε πόσο ηθικό είναι αυτό. Αλλά αυτά τα πιστεύω γιατί και εγώ ίσως είμαι λίγο "στριμμένος".Οπότε δεν έχω παρά να συμφωνήσω με αυτόν τον "στριμμένο" άνθρωπο πού κατ'εμέ επέδειξε σπάνιο ήθος σε ένα κόσμο συμβιβασμών, ανταγωνισμού και επαιτείας του "επαίνου των σοφιστών και του δήμου"...
Νωρίτερα, όταν δημοσιεύτηκε η είδηση της βράβευσης του είχε δηλώσει στο ΑΠΕ «Ούτε θα εμφανιστώ ούτε θα απλώσω το χέρι για να το πάρω. Δεν θέλω ούτε τα βραβεία ούτε τα λεφτά τους». Επιμένω γιατί να μην λάβει αφού έτσι κι αλλιώς δέχεται να εμφανίζεται στις τιμητικές εκδηλώσεις που γίνονται για τον ίδιο. Μου επαναλαμβάνει ότι είναι πράξη ζωής και μου θυμίζει το κείμενο του, γραμμένο το 1979 με τίτλο «Εναντίον», όπου έγραφε «Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης απ' όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία από το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε. Αυτό το απαίσιο "υπείροχον έμμεναι άλλων", που μας άφησαν οι αρχαίοι. Είμαι εναντίον των βραβείων γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου ...»
Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος (πραγματικό όνομα Κωνσταντίνος Δημητριάδης) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, γιος προσφύγων από την Κωνσταντινούπολη και φοίτησε στο τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Εργάστηκε ως βιβλιοθηκάριος στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της πόλης από το 1958 ως το 1965. Κατόπιν εργάστηκε ως επιμελητής εκδόσεων. Το 1958 άρχισε την έκδοση του περιοδικού Διαγώνιος, το οποίο συνέχισε να εκδίδεται ως το 1983, και τον εκδοτικό οίκο «Εκδόσεις της Διαγωνίου». Η πρώτη ποιητική συλλογή του «Εποχή των ισχνών αγελάδων» (1950) διακρίνεται για το καβαφικό ύφος της, ενώ στις επόμενες δημιουργίες του εκφράζεται καθαρά το κυρίαρχο θέμα της ποίησής του, το εφήμερο πάθος, η ταπείνωση και η μοναξιά.
πηγη
Σχόλιο δικό μας: Ανέκαθεν πίστευα πώς το θεσμικό ή συλλογικό "μπράβο" συχνά είναι μία επιβεβαίωση του εγωισμού,της αυταρέσκειας και του αισθήματος υπεροχής ή ελέγχου κάποιων έναντι στον άλλο.Επίσης πολλές φορές εκφράζει μία επιδοκιμασία και βεβαιότητα πώς "έχουμε" τον άλλο, "στο χέρι" , είναι όμοιος μας, στα δικά μας στάνταρς και καλούπια.Αν αγαπάμε τον άλλο, ας τον τιμάμε, με το να είμαστε πιό διακριτικοί . Η ποίηση του άλλου ίσως ανήκει σε αυτόν και εκφράζει μόνον αυτόν. Δεν είναι τσαλακωμένο χαρτί ή χρησιμοθηρία στις δικές μας προθέσεις, όσο καλές και αν είναι.Bέβαια, ποτέ "δεν έβλαψε" κανέναν μία βράβευση ή αναγνώριση, ιδιαίτερα αν κάποιος την απαιτεί ή αν θεωρείται προαπαιτούμενη από αυτόν που βραβεύει ως ανταποδοτική.Ας αναρωτηθούμε πόσο ηθικό είναι αυτό. Αλλά αυτά τα πιστεύω γιατί και εγώ ίσως είμαι λίγο "στριμμένος".Οπότε δεν έχω παρά να συμφωνήσω με αυτόν τον "στριμμένο" άνθρωπο πού κατ'εμέ επέδειξε σπάνιο ήθος σε ένα κόσμο συμβιβασμών, ανταγωνισμού και επαιτείας του "επαίνου των σοφιστών και του δήμου"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου