Xωρίς τίτλο

Bλέπω τόσo μεγάλη πίκρα για τον θάνατο του Αγγελόπουλου. Πράγματι ήταν μια απώλεια για την Τέχνη , (αν και εγώ δεν συμπαθώ τον ακαδημαϊσμό) και εύχομαι στον Θεό να τον αναπαύσει. 

 

Και όμως δεν βλέπω πόσο πιό σπουδαίος μπορεί να υπήρξε ο εκλιπών από έναν μη "επώνυμο"άστεγο πού τον πατάει μια νταλίκα ή από τον γείτονα σου, πού εκτώς από δεδομένο έμβιο θαύμα και εικόνα Θεού, μπορεί και να κουβαλούσε την Ποίηση και την βάσανο  μέσα του.... Ο κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του εναν μεγάλο κόσμο κατά τον άγιο Γρηγόριο Θεολόγο.

Περιορίζουμε και αμφισβητούμε το μέγα  θαύμα φτιάχνοντας και προσκυνώντας είδωλα, ίσως γιατί αδυνατούμε να φτιάξουμε ποίηση και να την δώσουμε προς τα έξω, από την ποίηση που έχουμε μέσα μας, όπως γνωρίζουν και κάνουν  οι λίγοι. Και αυτό μας κάνει όχι να τους σεβόμαστε αλλά να τους φοβόμαστε και να θέλουμε ένα είδος εξευμενισμού και εξοικείωσης προς το πρόσωπο τους. 

Βέβαια, στην "λατρεία" μας συντελεί και το στάνταρ του κόσμου.

Εν πάση περιπτώσει καλή ανάπαυση στον πρόσφατο αυτόν ταξιδιώτη του αγνώστου, από καρδιάς και ας μην κατάλαβα γρύ από την θρυλούμενη ή υπαρκτή τεράστια προσφορά του...