Παράλληλοι λόγοι για την παραβολή της Κρίσεως

Δείχνουμε αγάπη στο συνάνθρωπο όταν του δίνουμε κάτι πού έχουμε εμείς καί πού εκείνος το έχει ανάγκη· "έπείνασα καί έδώκατέ μοι φαγείν" (Ματθ. 25, 35).
"Εγώ έχω ένα ψωμί να φάω, εσύ δεν έχεις. Άνίσως καί σου δώσω κομμάτι καί εσένα οπού δεν έχεις,ε,τότε φανερώ­νω πώς σε αγαπώ. Άμή εγώ να φάω όλο το ψωμί καί εσύ να πεινάς, τί φανερώνω; φανερώνω πώς ή αγάπη όπου έχω εις εσένα είναι ψεύτικη.'Εχω δυο ποτήρια κρασί να πιω, εσύ δεν έχεις. Άνίσως καί σου δώσω καί εσένα, από αυτό να πιής,τό­τε φανερώνω πώς σε αγαπώ,άμή άνίσως καί δεν σε δώσω εσένα,είναι κάλπικη ή αγάπη.Άμή εγώ να έχω τα φορέματα μέσα εις το σεντούκι φυλαγμένα να τα τρώγη το σκουλήκι καί εσύ να περιπατης γυμνός, είναι κάλπικη ή αγάπη.Εσύ είσαι λυπημένος,απέθανε ή μητέρα σου ό πατέρας σου ή το παιδί σου ή άρρωστος είσαι.Άνίσως καί έλθω να σε παρηγορήσω,τότε είναι αληθινή ή αγάπη.Άμή άνίσως εσύ κλαίης καί θρηνής,καί εγώ κάθομαι τρώγω,πίνω,χορεύω,τραγουδώ ξεφαντώνω,είναι ψεύτικη ή αγάπη"
(Αγ.Κοσμά Αιτωλού)-Διδαχή Α'

 

από εδώ 

 

 

 

* * * 

 

 

 

Ο αξέχαστος καθηγητής στη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης Νίκος Ματσούκας, στη μυθιστορηματική αυτοβιογραφία του: Γλυκόπικρες ρίζες (σσ. 163-164), περιγράφοντας το κήρυγμα ενός αρχιμανδρίτη στο κατηχητικό της εποχής για την παραβολή της μέλλουσας κρίσης, γράφει τα εξής:

«Όλα του τα κηρύγματα ήταν χειμαρρώδη, πύρινα κι εντυπωσιακά. Όμως δεν μου άρεζαν διόλου. Θυμάμαι ένα κήρυγμά του για τη μέλλουσα κρίση. Η διήγηση αυτή – που για μένα είναι παραβολή -, παρ’ όλο το δραματικό και φοβερό χαρακτήρα, ήταν κάτι το πολύτιμο. Με ενδιαφέρον κι αγωνία περίμενα ν’ ακούσω τι θα έλεγε. Είπε αμέσως πως ο Κύριος της δόξης θα βάλει δεξιά τους πιστούς, κι αριστερά τους αμαρτωλούς, λέγοντας στους μεν και στους δε να δώσουν λόγο των πράξεών τους. Όμως δεν κατάλαβα πως λοξοδρόμησε αμέσως απ’ το νήμα της διήγησης (είχε μια τέτοια μαεστρία) κι άρχισε να μας λέει πως ο Χριστός θα κατακάψει όλους τους σαρκολάτρες κι ακόλαστους, πόρνους, μοιχούς κι οπαδούς του ελεύθερου έρωτα. Σα να έτριζε τα δόντια του, και οι φλέβες του φούσκωναν, καθώς ο λαιμός του τεντωνόταν, λες και ήταν λαστιχένιος. Το πρόσωπό του κοκκίνιζε περισσότερο, κι είχα πιστέψει τότε πως τα γένια του θα έπαιρναν φωτιά.

Την ίδια μέρα το απόγευμα πήρα να διαβάσω ξανά τη διήγηση για τη μέλλουσα κρίση, όπως είχα κάνει αμέτρητες φορές. Έπεσα σε βαθιά συλλογή. Πρόσεξα τη φορά αυτή πως η παραβολή κάνει λόγο για δικαίους και αδίκους. Συνάμα ξεχώρισα επιτέλους τί ήταν αυτό που με γοήτευε πάντα: ο Χριστός κάνει λόγο για μια αδελφότητα αγάπης, όπου οι άδικοι δεν είχαν κανένα μερίδιο, δεν συμμετείχαν καν. Όλη η υπόθεση είναι το μοίρασμα του ψωμιού και της αγάπης. (Τότε δεν ήξερα πως η διήγηση αυτή στρεφόταν εναντίον των Φαρισαίων. Και ο αριστουργηματικά παραβολικός τόνος ξετυλίγει στα μάτια μας ένα ζωντανό και συγκλονιστικό δράμα)».

από εδώ 

 

******************

«Καὶ οὐ διακονήσαμεν σοί;» Ἂν ἡ ἀγάπη δὲν διακονεῖ, τότε δὲν εἶναι γνήσια καὶ ξεπέφτει. Ἡ διακονία εἶναι κορυφαῖος τρόπος χριστιανικῆς παρουσίας καὶ μαρτυρίας. Εἶναι θυσία χωρὶς ὑπολογισμὸ, ἡ ὁποία θεραπεύει ὅτι, πονάει τὸν ὅλο ἄνθρωπο. O πεινασμένος, ὁ διψασμένος, ὁ γυμνός, ὁ ξένος, ὁ φυλακισμένος, ὁ ἄρρωστος εἶναι καταστάσεις ζωῆς ποὺ μαστίζουν τὸν ἄνθρωπο ὡς πρόσωπο καὶ ὡς κοινωνία. Ὁ διάβολος, ἡ ἁμαρτία καὶ ἡ φθορὰ δημιουργοῦν συνεχῶς ἀναρίθμητες ἑστίες καὶ πλέγματα ἀνάγκης ποὺ μᾶς κυκλώνουν. Ἀσθένειες, δυστυχία, θεομηνίες, πεῖνα, ἐγκληματικότητα, περιφρόνηση, μοναξιά, ἐγκατάλειψη, ἐκμετάλλευση,  μετανάστευση, ἀδικία, ἀνεργία, εἶναι ὁ χῶρος τῆς ἀνάγκης καὶ τῆς ἀδυναμίας τοῦ ἀνθρώπου.

            Εἶναι καταστάσεις ὕπαρξης τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν τοῦ Χριστοῦ. Γεννιέται ὅμως ἕνα ἐρώτημα. Πῶς τοὺς ἀντιμετωπίζουμε; Οἱ πιὸ πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς προσπερνᾶμε ἀδιάφορα ἢ τοὺς «προσφέρουμε» ἁπλῶς τὸν οἶκτο μας. Περιορίζουμε καὶ ἐξαντλοῦμε τὸ νόημα τῆς παραβολῆς στὸ  καθῆκον τῆς ἐλεημοσύνης. Δὲν μποροῦμε νὰ ὑπερνικήσουμε τὸν φόβο καὶ τὴν ἀνασφάλεια ποὺ γεννᾶ μέσα μας ἡ ἀνωνυμία τοῦ ἄγνωστου συνανθρώπου μας, τοῦ πρόσφυγα καὶ τοῦ λαθρομετανάστη, τοῦ ἀποξενωμένου καὶ ἐγκαταλελειμμένου. Εἴμαστε τραγικὰ ἀνίκανοι νὰ κατέβουμε στὸν «ἅδη τῆς ζωῆς του» ὥστε νὰ τὸν βοηθήσουμε καὶ νὰ τὸν ἀναστήσουμε στὴ ζωὴ τῆς ἀγάπης κατὰ τὸ παράδειγμα τῆς καθόδου τοῦ Χριστοῦ στὸν Ἅδη. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος  ἀναφέρει ὅτι «δὲν μπορῶ νὰ πιστέψω για ἕνα ἄνθρωπο ὄτι εἶναι δυνατὸν νὰ σωθεῖ ἂν δὲν κοπιάσει για τὴν σωτηρία τοῦ διπλανοῦ του.  Ἂς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ὁ διπλανός, ὁ κάθε ἐλάχιστος ἀδελφὸς τοῦ Χριστοῦ, δὲν πεινάει καὶ διψάει μόνο γιά ψωμὶ καὶ νερό, ἀλλὰ γιά ἀλήθεια, ἀγάπη καὶ σωτηρία. 

αρχ.Νικάνωρ Καραγιάννης

από εδώ