Απάντηση σε μια επιστολή
Στο προηγούμενο γράμμα μου απαντάτε πάλι με ερώτηση: «Θα ανεχόταν ο Χριστός τόση λάμψη στην Εκκλησία;». Οπωσδήποτε. Το ανεχόταν και τότε, θα το ανεχόταν και τώρα. Τότε υπήρχε στα Ιεροσόλυμα ο ναός του Σολομώντα, ένα από τα σπάνια θαύματα της αρχιτεκτονικής και πολυτέλειας στον κόσμο. Τούτος ο ναός είχε περισσότερο χρυσό και πολύτιμες πέτρες εσωτερικά απ' ό,τι έχουν σήμερα όλοι οι χριστιανικοί ναοί στα Βαλκάνια. «Και όλον τον οίκον περιέσχε χρυσίω έως συντέλειας παντός του οίκου» (Γ' Βασ. 6,22). Σ' αυτό το ναό έμπαινε ο Χριστός πολλές φορές, όμως ποτέ δεν εξέφρασε τη δική σας σκέψη, ότι θα έπρεπε όλα αυτά να μεταμορφωθούν σε ψωμί και να φαγωθούν.
Αυτός προέβλεψε την κατάρρευση αυτού του ναού και ο ναός καταστράφηκε, αλλά όχι εξαιτίας του χρυσού στον ναό, αλλά εξαιτίας της λάσπης στις ανθρώπινες ψυχές. Εμένα με ευχαριστεί που δείχνετε ελεήμων προς τους φτωχούς, αλλά ακόμα περισσότερο θα με ευχαριστούσε εάν δείχνατε ελεήμων με τη δική σας περιουσία και όχι των άλλων.
Δεν θα ήθελα να σας δω όμως στήν ίδια πλευρά με τον Ιούδα. Θα θυμάστε πώς ο Ιούδας θέλησε κάποτε να φανεί πιο ελεήμων από τον Χριστό... Διαβάστε το δωδέκατο κεφάλαιο του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου. Κάποια γυναίκα πήρε ένα μπουκαλάκι με πολύτιμο μύρο νάρδου και άλειψε τα πόδια του Ιησού. Ο Ιούδας, ο οποίος αργότερα πρόδωσε τον δάσκαλο του για τα λεφτά, θύμωσε και φώναξε: «Διατί τούτο το μύρον ουκ επράθη τριακοσίων δηναρίων και εδόθη πτωχοίς;» (Ιωάν. 12,5). Σ' αυτό του απάντησε ο στοργικός Κύριος, που ήταν καθ' οδόν να δώσει και τη ζωή Του για τούς φτωχούς: «Τους πτωχούς γάρ πάντοτε έχετε μεθ' εαυτών, εμέ δε ου πάντοτε έχετε» (Ιωάν. 12,8).
Ακούστε, λοιπόν, τι θα σας πω: εάν όλοι εμείς είχαμε πάντα τον Χριστό μαζί μας, δεν θα υπήρχαν φτωχοί ανάμεσα μας. Εκείνοι οι οποίοι έχουν τον Χριστό μαζί τους, εκείνοι προσέφεραν στην Εκκλησία όλα αυτά που εσείς ονομάζετε «λάμψη». Εκείνοι οι ίδιοι δίνουν τα μέγιστα στους φτωχούς. Η αγάπη προς τον ζωντανό Χριστό τους σπρώχνει και στις δύο θυσίες: στη θυσία προς την Εκκλησία τους και στη θυσία προς τα φτωχά αδέλφια τους. Ενώ εκείνοι που δεν έχουν τον Χριστό μαζί τους, δεν έχουν ούτε τούς φτωχούς μαζί τους. Εκείνοι θα ήθελαν να πάρουν από την Εκκλησία και να δώσουν στους φτωχούς, για να μη δίνουν τα δικά τους και για να μην τούς ενοχλούν οι φτωχοί. Αυτός είναι ο βαθύτερος πειρασμός, πού κάνει αυθάδη περίπατο ανάμεσα μας με το προσωπείο της ευεργεσίας.
ΑΓΙΟΣ ΜΗΝΑΣ
ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΙΣ
ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ
ΤΕΥΧΟΣ 43 ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΙΟΥΛΙΟΣ 2010
http://www.impantokratoros.gr/
σχόλιο: Συμφωνώ απόλυτα με τον άγιο Πατέρα. Στην καθημερινή πράξη αποδεικνύεται πώς όλοι αυτοί πού θα ήθελαν οι εικόνες και τα μανουάλια να γίνουν κριθαρόψωμα, είναι συνήθως οι χριστιανοί πού θεωρούν την οικονομία και την τσιγκουνιά, ύψιστες Χριστιανικές αρετές, επηρεασμένοι από το γερμανόφερτο χριστιανικοκαπιταλιστικό πνεύμα , πού ταλαιπωρεί το ήθος της εκκλησίας μας εδώ και δεκαετίες, μεταθέτοντας την δική τους ευθύνη στους άλλους.Επίσης, είναι οι εχθροί της Εκκλησίας, πού προκαλούν συνήθως από την τάξη των συβαριτών ή των ραθύμων, γιατί πολύ απλά "αυτό έχουν και αυτό λένε" ήτοι, εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλούν. Ιεράρχης της Εκκλησίας έφερε παλαιότερα παράδειγμα τους Σιναΐτες πατέρες πού διαβιούσαν ξυπόλητοι,ακτήμονες και με μπαλωμένα ράσα και εν ώρα ιερουργίας ντύνοταν τα πολυτελή άμφια του σκευοφυλακίου για να δηλώσει την διαφορά μεταξύ μίζερου πνεύματος και πραγματικής διάκρισης και τον κατεδίωξαν γι'αυτή την άποψη, επειδή δεν πληρούσε τα στοιχεία ηθικότητος και καθαρότητος πού πληρούσαν οι ίδιοι οι επικριτές του, οι ..απλούστατοι εκείνοι(απλότης στην πραγματικότητα είναι μια πνευματική αντανάκλαση και αρετή και όχι μια κοινωνική στάση προς το θεαθήναι). Την ρωμαίικια αρχοντιά και διάκριση, αντεκατέστησε η προστεσταντική βλακεία και μιζέρια.Είναι χαρακτηριστικό πώς όσοι εκκλησιαστικοί ποιμένες και ηγέτες παραινούν τους υφισταμένους τους στην απλότητα, οι ίδιοι τις περισσότερες φορές, εκπίπτουν στον προκλητικό συβαριτισμό. Γιατί , άραγε αυτή η μονομέρεια και αποκλειστικότητα;Να σημειώσω δε, πώς με την ευκαιρία αυτής της κρίσης είναι ευτυχές πού αμβλύνεται και ο φθόνος και η βλακεία και οι ευκαιρίες επίδειξης, αλλά και κατάκρισης, δυσάρεστο δε πού εκλίπουν τα μέσα. Στην πραγματικότητα όμως δεν υπάρχει καμία έλλειψη , όταν μπορείς να μοιραστείς το τελευταίο ξεροκόμματο σου με κάποιον πού δεν έχει ούτε αυτό το ελάχιστο. Επίσης, να σημειώσω πώς όλοι αυτοί οι λαμπροί ναοί και τα μοναστήρια, κτίστηκαν και συντηρήθηκαν από φτωχούς και πειναλέους ραγιάδες, αλλά βασιλιάδες στην καρδιά, πού χαλάλιζαν τον έσχατο κόμπο ελαίου στο καντήλι της Παναγίας του ταπεινού τους εικονοστασίου ή στον ναό της γειτονιάς τους, στερώντας το από τα ίδια τα παιδιά τους(όταν δεν τον χαλάλιζαν στον τυχάρπαστο διακονιάρη πού θα τους χτυπούσε την πόρτα). Σήμερα απλά η αρχοντιά έγινε σπάνια, ενώ η κακομοιριά νόμος και τρανή αξία σοφού και σύγχρονου ανθρώπου, μη εξαιρουμένου του εκκλησιαστικού ανθρώπου.
Παρενθετικά, η Εκκλησία του Χριστού γνώριζε πότε και πώς να εκποιεί την εκκλησιαστική περιουσία και τα αφιερώματα για το καλό του Γένους και του πλησίον . Σε όλα όμως πρέπει να επικρατεί η διάκριση. Επιζητούμε και προσευχόμαστε για τον άφθονο,ανυπόκριτο και διακριτικό οφθαλμό όλων μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου