Η Κυριακή των Βαΐων

 Την έκτη Κυριακή της Μεγ. Τεσσαρακοστής, η αγία Εκκλησία μας γιορτάζει την ένδοξη εορτή των Βαΐων, δηλ. την πανηγυρική είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Μετά την ανάσταση του Λάζαρου, οι Ιουδαίοι ήθελαν να θανατώσουν το Χριστό, ο οποίος, δίνοντας τόπο στην οργή και στην κακία τους έφυγε.

Έπειτα όμως, όπως μας λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, «προ εξ ημερών του Πάσχα ήλθεν εις Βηθανίαν». Από εκεί, μετά το δείπνο στο σπίτι του Λαζάρου, έστειλε δύο μαθητές του, του έφεραν «την όνον και τον πώλον» και την Κυριακή, καθήμενος επί πώλου όνου, έμπαινε στα Ιεροσόλυμα.

Τότε τα πλήθη των Εβραίων, μέσα σε μια ατμόσφαιρα χαράς κι αγαλλιάσεως, τον υποδέχονταν με ζωηρούς αλαλαγμούς: «Ωσαννά τω Υιώ Δαβίδ.

Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο βασιλεύς του Ισραήλ».

Και άλλοι έστρωναν στο δρόμο τα ενδύματα τους, άλλοι έκοβαν κλωνάρια από τις ελιές κι από τις φοινικιές και τα’ ριχναν στο δρόμο, ή τ’ ανέμιζαν με τα χέρια τους ζητωκραυγάζοντας με ενθουσιασμό.

Το «ωσαννά» ακούγονταν μυριόστομο απ’ όλους τους Εβραίους μα πιο πολύ ακόμα από τα θηλάζοντα βρέφη, για να εκπληρωθεί και η Προφητεία του Δαβίδ: «εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων κατηρτίσω αίνον».

Κι’ όλος ο κόσμος των Ιεροσολύμων χαίρονταν και πανηγύριζε, για να επαληθεύσει κι άλλη μια προφητεία, του Προφ. Ζαχαρίου αυτή: «Χαίρε σφόδρα, θύγατερ Σιών. Ιδού ο Βασιλεύς σου έρχεται σοι πραύς και επιβεβηκώς επί υποζύγιον και πώλον νέον, υιόν υποζυγίου».

Οι άγιοι Πατέρες ως «πώλον» εννοούν τα «έθνη», τον εθνικό κόσμο της ειδωλολατρίας, πάνω στον οποίο, νικητής τροπαιοφόρος κάθησε ο Χριστός, με τη νέα θρησκεία της Aγάπης.

Άλλοι Πατέρες πάλι -αυτό που μας ενδιαφέρει όλους σήμερα για την προσωπική πνευματική ζωή μας- δίνουν αυτή εδώ την ερμηνεία: Τώρα που περιμένουμε το νικητή Χριστό να μπει στα Iεροσόλυμα του καθενός μας και στη στέγη της ψυχής μας με τα άχραντα Μυστήρια, πρέπει με μια ειλικρινή μετάνοια να πετάξουμε τα παλιά ενδύματα των αμαρτιών μας, που τόσον καιρό εφορούσαμε.

Ν’ αφήσουμε δηλ. κάθε παλιά κακή συνήθεια και ν’ απεκδυθούμε τον παλιό μας άνθρωπο, «συν ταις πραξεσιν αυτού και ταις επιθυμίαις». Ύστερα, με μια τέλεια πνευματική αλλαγή ζωής, να πάρουμε στα χέρια τα βάγια της νίκης, δηλ. τις αειθαλείς πνευματικές αρετές, με τις οποίες θα νικήσουμε τους τρεις μεγάλους εχθρούς μας: τη σάρκα, τον κόσμο και το διάβολο.

Κι έπειτα, με άρρητη χαρά και αγαλλίαση, να πλησιάσουμε την αγία τράπεζα του Άρτου της ζωής, λέγοντας μαζί με τους ανυμνούντας παίδες του Ευαγγελίου: «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου»!

Εδώ, στο μεταίχμιο μεταξύ της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και της Μεγάλης Εβδομάδος, χρειάζεται να ακουστεί για άλλη μια φορά η σημασία της νηστείας, όπως την σημειώνει ένας ιεροκήρυκας των χρόνων της Τουρκοκρατίας. «Ιδού, λοιπόν, οπού διαπεράσαμε, τη βοηθεία του Θεού, το πέλαγος της αγίας Τεσσαρακοστής, και καλότυχος εκείνος, οπού δεν εκινδύνευσεν εις το πέλαγος αυτό αλλά εξήλθεν ελευθερωμένος από πάσαν δαιμονικήν τρικυμίαν.

Ούτος και εις τον καλόν λιμένα έφθασεν, και τον λοιπόν κίνδυνον δεν φοβείται. Η αγία Τεσσαρακοστή, την οπoίαν διήλθομεν, είναι αγιασμός και σωτηρία της ψυχής ημών, διότι η νηστεία είναι μέγα όφελoς. Από αυτήν την νηστείαν ο Mωϋσής έγινε νομοθέτης του Eβραϊκού γένους, από αυτήν εκαθαρίσθη ο νους του και είδε δόξαν Θεού. Από αυτήν και οι τρεις παίδες έσβεσαν την φλόγα της καμινου, από αυτήν και ο προφήτης Δανιήλ ημέρωσε τους λέοντας, από αυτήν ο προφήτης Ηλίας εκράτησε τα νέφη και δεν έβρεξε τρεις χρόνους και εξ μήνας και, σχεδόν ειπείν, όλοι οι Άγιοι από αυτήν ετιμήθησαν, από αυτήν ηξιώθησαν της Βασιλείας των ουρανών.

Με αυτήν την νηστείαν, είθε και ημείς να αξιωθώμεν, τώρα μεν να φθάσωμεν την αγίαν ημέραν του Πάσχα, να λαμπροφορέσωμεν ψυχικά και σωματικά, και να εορτάσωμεν, ως αγαπά ο Χριστός, εκεί δε, εις τον μέλλοντα αιώνα, να αξιωθώμεν του αιωνίου Πάσχα, της αιωνίου χαράς, και της αιωνίου τρυφής».

Π. Β. ΠΑΣΧΟΥ«ΕΡΩΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ»