Παρασκευή, Αυγούστου 31, 2012

Τέλος ενιαυτού- Η Αγία Ζώνη



Δόξα τω Θεώ, όλα καλώς διέταξαν οι Άγιοι Πατέρες. Με την Παναγία αρχίσαμε τον ενιαυτό, με την Παναγία πληρώνουμε τις ημέρες της εκκλησιαστικής χρονιάς. 

Με την χάρη και την σκέπη της Αγίας Ζώνης της, περικλείει προστατευτικά όλα τα ενιαύσια έργα μας ως στοργική Μητέρα πάντων.

Ας πρεσβεύει η Υπεραγία Θεοτόκος εις άφεσιν παρελθόντων αμαρτιών και ας κατευθύνει τα έργα του νέου ενιαυτού με την παρρησία και προστασία της.

Πέμπτη, Αυγούστου 30, 2012

Σάπιοι, δειλοί και προδότες


http://38gym-athin.att.sch.gr/images/28_oktober/28_10_2007/main.jpgΓράφει ο Δημήτρης Νατσιός

Δάσκαλος, Κιλκίς

Γράφω με οργή, γιατί «οι μη οργιζόμενοι εφ’ οις δει ηλίθιοι δοκούντες είναι», όσοι δεν οργίζονται γι’αυτά που πρέπει είναι ηλίθιοι, ορίζει ο Αριστοτέλης. Τι είδαμε τις προάλλες στο Τ.V.

Έναν αξιολύπητο πρωθυπουργό της Ελλάδας, με ύφος ψοφοειδές και βλέμμα δουλόφρονος, να επιδίδεται σε δακρύβρεχτες καημενολογίες και δίπλα του την υπερφίαλη νεοναζίστρια Μέρκελ, να μην μπορεί να συγκρατήσει την σιχασιά της για τους φυλετικώς υποδεέστερους πτωχοζήτουλες των Βαλκανίων. Ποιές χώρες σήμερα ποδοπατούνται, λεηλατούνται και διώκονται; Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία και Ιρλανδία.


Η Ισπανία στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αφού ο Φράνκο είχε χρησιμοποιήσει τα γερμανικά «στούκας», για να καταστρέψει την
«Γκουέρνικα» και τους μαχητές της ελευθερίας, παρέμεινε ευνοϊκώς ουδέτερη. Η Πορτογαλία το ίδιο. Η Ιταλία μέχρι ενός σημείου ήταν συνοδοιπόρος. Η Ιρλανδία δεν γνώρισε την Κατοχή των κτηνανθρώπων. Εμείς όμως…

Τον Οκτώβριο του 1944 οι Γερμανοί εγκαταλείπουν την Αθήνα, σπεύδουν να ξαναχωθούν τρομαγμένοι, ματωμένοι ως το λαιμό με αίμα ελληνικό, να ξανακρυφτούν στις μαύρες φωλιές τους. Να δούμε τι αφήνουν πίσω τους.


Στην διάρκεια της γερμανικής κατοχής, που κράτησε σαράντα δύο μήνες, πέρασαν από τα γερμανικά εκτελεστικά αποσπάσματα και τυφεκίσθηκαν τριάντα οκτώ χιλιάδες εννιακόσιοι εξήντα Έλληνες (38.960)!


Σκοτώθηκαν από σφαίρες «αδέσποτες» και άλλα στρατιωτικής φύσεως «ατυχήματα» δώδεκα χιλιάδες εκατόν τρεις (12.103).


Σκοτώθηκαν σε μάχες εβδομήντα χιλιάδες (70.000).


Πέθαναν από πείνα σ’ ολόκληρη την Ελλάδα περίπου εξακόσιες χιλιάδες, ιδίως νέοι! (600.000).


Πέθαναν προτού γεννηθούν, κατά τη γέννα ή αμέσως μετά τριακόσιες χιλιάδες παιδιά από την ασιτία και τις κακουχίες των μανάδων τους, δηλαδή μία ολόκληρη γενιά (300.000).


Θανατώθηκαν με τρόπο οικτρό σαράντα πέντε χιλιάδες Έλληνες στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, σαράντα πέντε χιλιάδες άνθρωποι, για τους οποίους δεν μίλησε κανείς ποτέ, αφού ήταν Έλληνες, δηλαδή όντα δευτέρας επιλογής (45.000)


Πέθαναν με τρόπο οικτρό επίσης εξήντα χιλιάδες Έλληνες, Εβραίοι το θρήσκευμα, για τους οποίους μίλησαν οι πάντες (60.000).


Φυλακίστηκαν στους σαράντα δύο μήνες κατοχής διακόσιες χιλιάδες Έλληνες, εκ των οποίων οι περισσότεροι πέθαναν στην φυλακή ή αμέσως μετά την απελευθέρωσή τους (200.000).


Προσβλήθηκαν από βαριές ασθένειες, έμειναν δια βίου ανίκανοι πάνω από ένα εκατομμύριο Έλληνες (1.000.000)!


Τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής άδειασαν όλες τις αποθήκες και στην τελευταία γωνιά της χώρας. Άρπαξαν όλα τα δημητριακά, καπνό, σταφίδα, μπαμπάκι, λάδι, κάθε λογής τρόφιμα και αγαθά. Κατέστρεψαν αγροτικά μηχανήματα και καλλιέργειες. Άρπαξαν το 50% των μεγάλων ζώων, βόδια, γελάδια, άλογα, το 30% των μικρών, διέλυσαν την ελληνική κτηνοτροφία.


Κατέστρεψαν τις μεταλλευτικές εγκαταστάσεις, ανατίναξαν ορυχεία, αφάνισαν την βιομηχανία.


Κατέστρεψαν το 80% των σιδηροτροχιών.


Γκρέμισαν γέφυρες, ανατίναξαν σταθμούς και σήραγγες.


Από τις 220 ατμομηχανές των ελληνικών σιδηροδρόμων άφησαν πίσω τους φεύγοντας μόνο τις τριάντα τρεις (33).


Από τα τριακόσια δώδεκα (312) επιβατηγά βαγόνια βούτηξαν τα τριακόσια έξι! Άφησαν μόνο έξι (6)!


Από τα 4.544 φορτηγά βαγόνια των ελληνικών σιδηροδρόμων, οι συγγενείς, οι συνάδελφοι, οι συμπατριώτες, οι δάσκαλοι, οι ομοϊδεάτες της Μέρκελ, του Ρέσλερ, του Σρόιντερ άφησαν πίσω τους εξήντα τρία (63)!


Οι Γερμανοί κατακτητές πήραν τα 70% των ελληνικών παντός είδους αυτοκινήτων και κατέστρεψαν το οδικό δίκτυο της χώρας.


Οι Γερμανοί κατακτητές ισοπέδωσαν τελείως εκατό χιλιάδες σπίτια (100.000) και μισογκρέμισαν άλλες πενήντα χιλιάδες (50.000).


Κατέστρεψαν οι βάρβαροι Γερμαναράδες τις μεγαλύτερες λιμενικές εγκαταστάσεις της Ελλάδος, ακόμη και τη διώρυγα της Κορίνθου.


Άρπαξαν οι βάνδαλοι του Βερολίνου το 73% των πλοίων της εμπορικής και επιβατικής ναυτιλίας της χώρας.


Σύμφωνα με τις στατιστικές του ΟΗΕ, η Γερμανία είχε υποστεί σε σχέση με το ετήσιο εισόδημά της ζημιές από τον πόλεμο της τάξεως του 135% και η Ελλάδα της τάξεως του 170%. Η κατεστραμμένη δηλαδή Γερμανία ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση από την Ελλάδα μόλις τελείωσε ο πόλεμος.


Στην διάσκεψη των Παρισίων, που πραγματοποιήθηκε αμέσως μετά το τέλος του πολέμου, οι εκπρόσωποι των «νικητριών» χωρών υπολόγισαν και καθόρισαν το ύψος των ζημιών που προκάλεσαν τα χιτλερικά στρατεύματα κατοχής στην Ελλάδα σε δεκατέσσερα δισεκατομμύρια δολάρια, με αγοραστική αξία του 1938! Αυτά δεν τα απεφάσισε κάποιο πρωτοδικείο Χαλκίδος, κάποιο κακουργοδικείο Λαρίσης, κάποιο λαϊκό δικαστήριο Γρεβενών, αλλά το ανώτατο διεθνές νομικό όργανο του κόσμου, η διάσκεψη των Παρισίων, ό,τι δηλαδή επισημότερο μπορούσε να υπάρξει. Με βάση, άλλωστε τις αποφάσεις της διεθνούς διάσκεψης Παρισίων η Γερμανία εξόφλησε τις υποχρεώσεις της προς όλες τις χώρες που κατέστρεψε, πλην της Ελλάδος. Γιατί; Γιατί η Ελλάδα, από τον πόλεμο μέχρι σήμερα, κυβερνήθηκε από σάπιους, δειλούς και προδότες. Τρισεκατομμύρια χρωστούν οι «Ούννοι», αν συνυπολογιστεί και το «κατοχικό» δάνειο.


Και επιτρέπεται η σημερινή Γερμανία, αυτή που κατέστρεψε απ’ άκρου εις άκρον την πατρίδα μας, δολοφονώντας και τον ανθό της, να είναι η πλουσιότερη χώρα της Ευρώπης και η Ελλάδα να λιμοκτονεί και να εκλιπαρεί; Η απάντηση, ξαναλέω, υπάρχει: Γιατί την Ελλάδα την κυβέρνησαν Γραικύλοι και σάπιοι, καθάρματα που και σήμερα μπήγουν καρφιά στο φέρετρό της. Ανήθικα, διαλυμένα υποκείμενα που διορίζουν τις παρασιτικές οικογένειές τους στο δημόσιο. Που μαγάρισαν την πατρίδα μας. 3.000 «ταγκαλάκια» από το Πακιστάν παρήλαυναν στο κέντρο της Αθήνας, ψέγοντάς μας για ρατσισμό; Ποιοί; Αυτοί που το 1974 έστελναν συγχαρητήρια και εθελοντές ταλιμπάν στα λυσσασμένα σκυλιά του Αττίλα, για την καταστροφή της Κύπρου και αναγνώριζαν αμέσως το ψευδοκράτος του Ντεκτάς;


Δήλωσε ο τάχα και πρόεδρος της πακιστανικής κοινότητας ότι τα έχουν με το ΝΑΤΟ και τους Αμερικανούς, που τους αναγκάζουν να εκπατρίζονται. Να κάτσουν στην πατρίδα τους και να τους πολεμήσουν. Έτσι κάνουν οι λαοί που μήγαρις έχουν στο νου άλλο πάρεξ ελευθερία. Πότε έκαναν μία πορεία διαμαρτυρίας οι Αφγανοί, οι Πακιστανοί, ομού με τα ημέτερα προοδευτικά σαπρόφυτα, υπέρ της ελευθερίας των χωρών τους, καταλήγοντας στην αμερικανική πρεσβεία – «πρωθυπουργική κατοικία»; Κι αν μας λένε ρατσιστές, απαντώ ότι έχω τον ίδιο ρατσισμό που είχε ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης και ο Παπαφλέσσας. Και για τον «ρατσισμό» αυτό είμαι υπερήφανος, γιατί στην καθ’ ημάς γλώσσα λέγεται φιλοπατρία. Το δίλημμα σήμερα δεν είναι ευρώ ή δραχμή, εντός ή εκτός Ευρώπης. Το κυβερνολόι και οι ανθρωποκάμπιες που το δορυφορεί δεν έχουν τέτοια διλήμματα. Τα θησαυροφυλάκια του κόσμου είναι γεμάτα από τις παλιανθρωπιές και τις κλεψιές τους. Τους ενδιαφέρει μόνο να παραμείνουν στην εξουσία, για να σκοτώνουν το χρόνο τους. Μέσα στην Ευρώπη, σημαίνει εφιαλτική λαθρομετανάστευση, εκβιασμοί, αναξιοπρέπεια, ανεργία, ιστορική ευθανασία. Εκτός υπάρχει ελπίδα να σωθούμε, καταργούνται οι ρυπαρές συνθήκες, το Ισλάμ ας βρει άλλη πύλη εισόδου.


Και μια και αυτές τις ημέρες αναθυμόμαστε το «ξόδι» της Μικρασίας, την καταστροφή του ’22, δημοσιεύω κάτι που αναγράφεται στο «Χρονικόν Μεγάλης Τραγωδίας» του Χρήστου Αγγελομάτη, που δείχνει την αγαστή συνεργασία του Ισλάμ και των Φραγκογερμανών για την εξαφάνιση ακόμη και των λειψάνων του Γένους μας. Γράφει στην σελίδα 379 ο συγγραφέας: «Οι παλαιότεροι θα ενθυμούνται την δημοσιευθείσαν είδησιν εις τα αθηναϊκάς εφημερίδας, μίαν ημέρα του Φεβρουαρίου του 1924. Το προσεγγίσαν εις την Θεσσαλονίκην αγγλικόν πλοίον “Ζαν”, μετέφερε 400 τόννους οστών Ελλήνων, από τα Μουδανιά εις την Μασσαλίαν, προς βιομηχανοποίησιν. Οι εργάται του λιμένος Θεσσαλονίκης, πληροφορηθέντες το γεγονός, εμπόδισαν το πλοίον να αποπλεύσει, επενέβη όμως ο Άγγλος πρόξενος και επετράπη ο απόπλους». Τα πήγαιναν τα κόκκαλα τα ιερά των σφαγιασθέντων Ελλήνων για “σαπούνι Μασσαλίας”. Οι Τούρκοι τα πούλησαν, οι Γάλλοι τα αγόρασαν, οι Άγγλοι διευκόλυναν και οι Γερμανοί, αργότερα, μιμήθηκαν. Είναι από τα λεγόμενα ανοίγματα του δυτικού “πολιτισμού” προς το ειρηνόφιλο Ισλάμ…


Πηγή : www.olympia.gr

Τετάρτη, Αυγούστου 29, 2012

Θρηνείτω οὖν Ἡρωδιάς, ἄνομον φόνον αἰτήσασα...Ο Βαπτιστής απετέμνετο και ο Ηρώδης εταράττετο!



Θρηνείτω οὖν Ἡρωδιάς, ἄνομον φόνον αἰτήσασα, οὐ νόμον γὰρ τὸν τοῦ Θεοῦ, οὐ ζῶντα αἰώνα ἠγάπησεν, ἀλλ᾽ ἐπίπλαστον πρόσκαιρον.
Ο Βαπτιστής απετέμνετο και ο Ηρώδης εταράττετο! (από την υμνολογία της εορτής)

ΜΟΝΟΝ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΑ ΠΑΡΑΔΟΞΑ. Ενώ η άνομη γυναίκα φαίνεται πως θριαμβεύει με τον θάνατο του προφήτη, αυτός μακαρίζεται και αυτή θρηνεί. Γιατί δεν αγάπησε τον κόσμο

και τον Νόμο του Θεού, πού αναγάγει στην Ζωή την Αιώνια, παρά τον σκοτεινό και επίπλαστο και μάταιο παραλληλο κόσμο πού οδηγεί στα τάρταρα. Δοξάζεται στην γη από τους μάταιους ανθρώπους, καταφέρνει να κάνει υποχείριο της έναν βασιλιά και όμως είναι μια ΔΥΣΤΥΧΗ πού τις αξίζει ο θρήνος. Μόνο οι κολασμένοι θρηνούν την απώλεια του Θεού. Οι νεκροί πνευματικά. Οι άγιοι αγάλλονται αιώνια. Όσο λάμπει ο Μάρτυρας Πρόδρομος , τόσο η Ηρωδιάς ελέγχεται και κολάζεται! Είναι άξια θρήνου. Ότι μεγαλύνεται ενώπιον των ανθρώπων σε βάρος των Αγίων, βδέλυγμα για τον Θεό!

Από την άλλη ο Ηρώδης, ο εξουσιαστης και κυρίαρχος τούτου του αιώνος, πού έχει πρόσκαιρη εξουσία ζωής και θανάτου πάνω στον Πρόδρομο, αντί να επαίρεται και να πανηγυρίζει για τον εξουσιασμό του, ταράττεται, ζεί την οδυνηρή και κολαστική τύψη του ελέγχου. Το Θύμα μακαρίζεται και ο θύτης εκμηδενίζεται, παραλογίζεται, θρηνεί, είναι παιγνιο του σατανά.

Ο ΘΕΟΣ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑ ΜΕΤΡΑ. ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΜΕΝΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΙΜΙΟ ΚΑΙ ΛΑΜΠΡΟ. Η ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΚΟΣΜΙΚΗ ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΗΡΩΔΗ ΣΚΥΒΑΛΟ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΟΠΛΑΣΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΠΟΥ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΕΥΝΟΙΑ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΚΡΙΤΗ ΘΕΟΥ ΔΕΝ ΤΟΥ ΕΞΑΣΦΑΛΙΖΕΙ, ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΗΡΕΜΙΑ ΤΟΥ ΕΓΓΥΑΤΑΙ.ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΜΟΣ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΝΑ ΒΑΣΙΛΕΨΕΙ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ, ΓΙΑΤΙ Η ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΑΠΟΝΕΚΡΩΣΕ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΑΥΤΟΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΠΟΚΤΗΝΩΣΕ. ΟΛΟΙ ΚΡΙΝΟΜΑΣΤΕ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΚΡΙΣΗ. ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΚΕΡΔΗΣΕ ΤΟΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΠΩΛΕΣΕ ΤΟΝ ΑΙΩΝΙΟ.



 Oι άνθρωποι του κόσμου, ακούνε πώς ο Πρόδρομος έλεγχε τον Ηρώδη για ανομία και τον φαντάζονται κατσούφη, ηθικολόγο και δικαστή των αλλοτρίων. Έχουν ξεχάσει τί σημαίνει να είσαι αγνός από την κοιλιά της μάνας σου και να μην υποφέρεις την αμαρτία, να σε αναστατώνει και να σε πικραίνει η κακία. Όχι επειδή είσαι ένας φαρισαίος και δικαιώνεις εαυτόν αλλά επειδή είσαι ασύμβατη φύση με κάτι τέτοια. Όπως
ο ευαίσθητος άνθρωπος συμπάσχει για την αρρώστια του άλλου και παλεύει να την κατανικήσει, σαν να είναι δικιά του αρρώστια.ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ: Ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ ΗΡΩΔΗ. Αυτό το γράφω όχι γιατί το ευαγγέλιο αναφέρεται στην πνευματική εξάρτηση του Ηρώδη από αυτόν, πού τον άκουγε λέει ευχάριστα(στην ουσία ηταν ένας προληπτικός πού έβλεπε τον προφήτη σαν κάτι το εξωπραγματικό μεταφυσικό), ΑΛΛΑ ΕΠΕΙΔΗ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΠΟΝΟΥΣΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΤΟΥ ΗΡΩΔΗ. Βέβαια άμα είσαι διεστραμμένος τον ΓΙΑΤΡΌ ΚΑΙ ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΣΟΥ ΤΟΝ ΒΛΕΠΕΙΣ ΣΑΝ ΕΧΘΡΟ ΣΟΥ. ΙΣΩΣ ΕΠΕΙΔΗ ΣΟΥ ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΕΙ ΔΙΑΡΚΩΣ ΤΗΝ ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΣΟΥ. ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΡΡΩΣΤΟΣ ΚΑΙ ΝΟΜΙΖΕΙ ΕΑΥΤΟΝ ΥΓΙΗ ΕΧΕΙ ΣΑΛΕΨΕΙ ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ. Ετσι ο Ηρώδης εκδικήθηκε τον ΦΙΛΟ του για την ΑΓΑΠΗ που ο Πρόδρομος ανελλιπώς του έδειχνε. Η Ηρωδιάς και η Σαλώμη ήταν απλά η αφορμή και η υποκίνηση. Η ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΗΡΩΔΗ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΕΙ ΣΤΗΝ ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΑΧΑΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΜΙΚΡΟΨΥΧΟΥ ΙΟΥΔΑ. ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ. ΟΠΩΣ Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΕΙΚΟΝΙΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΔΩΜΕΝΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!


(κλεμμένες είναι οι περισσότερες σκέψεις και ίσως αυθαίρετα τα συμπεράσματα εκ μέρους μου αλλα μου φαίνονται πειστικά)

Δευτέρα, Αυγούστου 27, 2012

Ο φλογερός άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και οι ημιμαθείς νεοέλληνες


Από τις λαμπρές φυσιογνωμίες πού σφράγισαν με την μαρτυρική και μαρτυριακή τους παρουσία τα μαύρα χρόνια της οθωμανικής σκλαβιάς, ως υπέρλαμπρον άστρον της Εκκλησίας, εθνομάρτυρας και ιερομάρτυρας ξεχωρίζει ο γενναίος άγιος των Ελληνικών Γραμμάτων, Κοσμάς ο Αιτωλός.
Γεννημένος στο Μεγάλο Δένδρο Αιτωλίας, μυήθηκε στα ελληνικά και τα Ιερά Γράμματα- άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους μέσα στους ρωμαίικους αγώνες- στο Κρυφό Σχολειό κάποιου Ιερομονάχου Γιαννέλου, στο ευλογημένο αυτό καταφύγιο και αναμορφωτήριο των σκλαβωμένων ελληνοπαίδων, πού οι σημερινοί φραγκοπροσκυνημένοι γραικύλοι το θέλουν μύθο και απάτη, υπακούοντας στις προσταγές μιας απνευμάτιστης αντίχριστης εποχής. Με την ιερή φλόγα του Χριστού και της Ελλάδας στα στήθια ο νεαρός Κώνστας- διότι αυτό ήταν το κοσμικό όνομα του αγίου- καταφεύγει στην Αθωνιάδα, όπου ως έλαφος διψασμένη ποτίζεται με τα ιερά νάματα της ελληνορθοδοξίας από φημισμένους διδασκάλους. Καταλήγει στην Ιερά Μονή Φιλοθέου, όπου χειροτονείται ιερομόναχος με το όνομα Κοσμάς.
Ο Κοσμάς, πνεύμα ανήσυχο και ανύσταχτο, με μόνη του έγνοια να τον κατατρώει η πνευματική και σωματική σκλαβιά του αδελφού, ο διαφωτισμός του σκλαβωμένου και εξαθλιωμένου Γένους, φτάνει σε υψηλά επίπεδα κατανόησης χρέους και αγάπης προς τον πλησίον. Απορρίπτει την καλογερική απομόνωση , χωρίς να εγκαταλείψει ποτέ τον καρδιακό ησυχασμό του μεγάλου ασκητή και θεωρεί εαυτόν ωφέλιμο , μόνο εκτός μοναστηρίου,στον αποστολικό και εθνεγερτήριο αμπελώνα. Υπακούει σε μεγάλη και εσωτερική κλήση να διδάξει και να διαφωτίσει τον σκλαβωμένο αδελφό, να ωφελήσει μάλλον, παρά να κρύψει τον λύχνον υπό τον μόδιον και να ωφεληθεί ο ίδιος . Με την πνευματική άδεια του Πατριάρχου Σεραφείμ ξεκινά τις φημισμένες περιοδείες του σε όλη την υπόδουλη Γραικία . Από την Πόλη ως τη Ρόδο και από την Κάρπαθο έως την Κέρκυρα. Από τη Βόρειο Ήπειρο ως το Αίγιο και από την Ικαρία έως την Κεφαλληνία και τη Ζάκυνθο!
Απ’όπου περνά στήνει σταυρό , συναθροίζει τους χριστιανούς, Έλληνες και αλλογενείς και τους μυεί στην ευσέβεια. Νουθετεί ιερωμένους και λαϊκούς, στηλιτεύει την αδικία και κηρύττει την αδιάκριτη αγάπη. Ο λόγος του ζωντανός, λαϊκός, αλλά ηρτυμένος άλατι Πνεύματος αγίου, παρακινεί προς μετάνοια, προς αλλαγή, διαφωτίζει, διδάσκει, παρηγορεί, μεταλαμπαδεύει πίστη, ελπίδα και αγάπη στον εξαθλιωμένο ραγιά. Επικεντρώνει το ενδιαφέρον του στην ίδρυση Ελληνικών Σχολείων, γιατί πιστεύει πώς μόνο δια των Ιερών και μάλιστα Ελληνικών Γραμμάτων παιδεύονται οι ευσεβείς χριστιανοί και βγαίνουν από τον ζοφο της αμαρτίας και της άγνοιας. Έγνοια του η ελληνική γλώσσα και η ορθοδοξία. Εξορκίζει τους αλλόφωνους να ομιλούν μόνο την Ελληνική, την γλώσσα του Ευαγγαλίου, την γλώσσα πού δόξασαν οι Σοφοί των ανθρώπων και οι Ιεροί Πατέρες. 210 Ελληνικά Σχολεία, 1.100 κατώτερα, 4.000 κολυμβήθρες, χιλιάδες φωτισμένες και σεσωσμένες ψυχές μαρτυρούν το τεράστιο ιεραποστολικό του έργο. Αξιοσημείωτη είναι η οικολογική του ευαισθησία και πρωτοπορία σε στιγμέςκαι χρόνια ανύποπτα από τα σύγχρονο προβληματισμό, αφού πίστευε και διακήρυττε πώς όταν ο άνθρωπος εγκαταλείψει τα δέντρα, δεν θα μπορέσει πλέον να επιβιώσει επι γης. Περίφημες επίσης είναι οι προφητείες του, πού ενθαρρύνουν και γεμίζουν πασχαλινές ελπίδες τους υπόδουλους και προβληματίζουν πολλούς, έως την σήμερον.

Ο άγιος έκανε εχθρούς μεταξύ των Εβραίων γιατί έπεισε τους Χριστιανούς να μεταφέρουν την ημέρα παζαριού από την ευλογημένη ημέρα της Κυριακής το Σάββατο. Ο φθόνος των χριστοκτόνων οδηγεί στην δωροδοκία του πασά του Βερατίου, ο οποίος συλλαμβάνει και απαγχονίζει τον σεβαστό σε Έλληνες, Τούρκους και αλλογενείς, ιεραπόστολο, στις 24 Αυγούστου 1779, στα εξήντα πέντε του χρόνια!


Ζούμε σε μια εποχή αμφιβήτησης των παραδοσιακών αξιών και των ιστορικών προσώπων, σε μια εποχή πού ύπουλα μια άνευ προηγουμένου κριτική ισοπέδωση των γεγονότων, οδηγεί στον χλευασμό των ιερών και των εθνομηδενισμό ενός καταπληγωμένου και αποπροσανατολισμένου γένους. Μια εποχή πού όχι μόνο δεν διακρίνει από την ισοπεδωτική της θεώρηση την ελληνορθοδοξία, αλλά ως πρωταρχικό στόχο έχει την εκρίζωση κάθε παρομοίου ιδεώδους από τα στήθη των τρομοκρατημένων και εξαθλιωμένων νεοραγιάδων, πού ονομάζονται νεοέλληνες. Η τρομοκρατία της οικονομικής κρίσης, η χρεωκοπία της πολιτικής ζωής, η ανάγνωση της ιστορίας με διαλεκτικό τρόπο και φίλτρα αντιχριστιανικά και ανθελληνικά από τους προσκυνημένους ιθύνοντες της παιδείας και του κράτους, δηλητηρίασαν την ψυχή και άμβλυναν το αισθητήριο του Έλληνα. Το Κρυφό Σχολειό είναι μύθος, η στάση της Μάνας Εκκλησίας στην σκλαβιά και την επανάσταση προδοτική, οι μάρτυρες του γένους φανατικοί, ο Χριστός θρησκειολογικό ανάγνωσμα, η γλώσσα η ελληνική έρμαιο σε απάτριδες αλχημιστές νεοδιδασκάλους, παραδομένους στο κόμπλεξ του γραικύλου, που ψυχανεμίζεται πως δεν θα γίνει ποτέ «εκσυγχρονισμένος» και «διαφωτισμένος» Ευρωπαίος και δείχνει ζήλο σατανικό ενάντια σε κάθε τι πατριωτικό από τυφλή εκδίκηση! Στα ελληνικά σχολεία μαθητεύουν αθώα ελληνόπουλα, γεμάτα ενοχικά σύνδρομα για την καταγωγή τους και την φυλή τους πού πληροφορούνται πώς οι πρόσφυγες πρόγονοι τους "συνωστίζονταν" κάτω από τα βάρβαρα φάσγανα ή έφερναν αμηχανία με τις "αντάρτικες" πράξεις τους σε "φίλους" κατακτητές και τυρράνους. Και μέσα σε όλα αυτά η μορφή του Πατροκοσμά παραγνωρισμένη και κακοποιημένη, την ίδια στιγμή πού υπερτονίζονται άψυχα, φράγκικα είδωλα ως διαφωτιστές των εθνών, άθεοι και μηδενιστές φιλόσοφοι της δεκάρας, που θέλουν τον άνθρωπο ξεκομμένο από τον Θεό, υποτελή ή υπεράνθρωπο κατά τα φληναφήματα ή τις κτηνώδεις αλλοδοξίες τους.

Η μορφή του Πατροκοσμά, οι μορφές των Αγίων Κολλυβάδων,του αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, των λαϊκών αγωνιστών και καπεταναίων του 21, τίθενται σε άνομη κριτική, ως ανυπόφορα λήμματα σε κοσμικές εγκυκλοπαίδειες. Δεν προβάλλονται για να εμπνεύσουν, να υποκινήσουν, να ωφελήσουν, να δώσουν ποταμούς δρόσου στην κάμινο της σημερινής ηθικής και πνευματικής κρίσης.

Ο νεοέλληνας κατήντησε ένα κράμα ημιμαθή ευρωπαίου και αγροίκου ανατολίτη. Μόνο όταν στραφεί στις ρίζες του, στην ρωμαίικη ελληνορθόδοξη του ταυτότητα θα ανακάμψει ηθικά και πνευματικά, θα ανακτήσει την πολιτισμική του ταυτότητα και διακριτότητα στο παγκοσμιοποιημένο στερέωμα, που θα σηματοδοτήσει την αντίσταση σε κάθε ψεύτικο και επιβαλλόμενο, σε κάθε απάνθρωπο και ανθελληνικό. 


Το πνευματικό μέλλον της πατρίδας , βρίσκεται μόνον στα δικά μας χέρια. Είμαστε Γένος με βαθεία παράδοση και πολιτισμό. Επαφίεται πλέον στο έλεος του Θεού και την δική μας πατριωτική ευθύνη, όχι μόνο το μέλλον, αλλά και η επιβίωση της ίδιας της φυλής μας. Η πνευματική εστία αντίστασης πού λέγεται άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ας είναι το αιώνιο πρότυπο μας.

π. Παντελεήμων Κρούσκος, εφημέριος ΙΜΝ Σωτήρος Χριστού Καλύμνου

Τετάρτη, Αυγούστου 22, 2012

(Η παραβολή του άσπλαχνου δούλου, Ματθ. 18,23-35)

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΖΩΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ
ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΗΣΗ
(Η παραβολή του άσπλαχνου δούλου, Ματθ. 18,23-35)
Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου

Όταν ο Ιησούς μιλούσε κάποτε στους μαθητές Του για την συγχώρηση, ο Πέτρος ρώτησε: «Κύριε, πόσες φορές θα σφάλει σε μένα ο αδελφός μου και θα τον συγχωρήσω; Ως επτά φορές;» Του λέει ο Ιησούς: «Δε σου λέω ως επτά, αλλά ως εβδομήντα φορές το επτά» (Μθ. 18,21-22). Και τους περιέγραψε περίφημα με μια παραβολή* τι σημαίνει μακροθυμία και συγχώρηση:
Η βασιλεία των ουρανών, τους είπε, μοιάζει με έναν βασιλιά που θέλησε να του αποδώσουν λογαριασμό οι δούλοι του. Μόλις άρχισε να κάνει το λογαριασμό, του φέρανε κάποιον που όφειλε δέκα χιλιάδες τάλαντα. Επειδή δεν μπορούσε να τα επιστρέψει, ο κύριός του διέταξε να πουλήσουν τον ίδιο, τη γυναίκα του, τα παιδιά του κι όλα τα υπάρχοντά του και να του δώσουν το ποσό από την πώληση. Ο δούλος τότε έπεσε στα πόδια του, τον προσκυνούσε κι έλεγε: «Δείξε μου μακροθυμία και θα σου δώσω όλα τα χρέη μου πίσω». Τον λυπήθηκε λοιπόν ο κύριός του εκείνον τον δούλο και τον άφησε να φύγει, του χάρισε μάλιστα και το χρέος. Βγαίνοντας έξω ο ίδιος δούλος, βρήκε έναν από τους συνδούλους του, που του όφειλε μόνο εκατό δηνάρια. Τον έπιασε και τον έσφιγγε να τον πνίξει, λέγοντάς του: «Ξόφλησέ μου αυτά που μου χρωστάς». Ο συνδούλος του έπεσε τότε στα πόδια του και τον παρακαλούσε: «Δείξε μου μακροθυμία, και θα σου τα ξεπληρώσω». Εκείνος όμως δεν δεχόταν, αλλά πήγε και τον έβαλε στη φυλακή, ώσπου να ξεπληρώσει ό,τι του χρωστούσε. Όταν το είδαν αυτό οι σύνδουλοί του, λυπήθηκαν πάρα πολύ, και πήγαν και διηγήθηκαν στον κύριό τους όλα όσα έγιναν. Τότε ο κύριος τον κάλεσε και του λέει: «Κακέ δούλε, σου χάρισα όλο εκείνο το χρέος, επειδή με παρακάλεσες. Δεν έπρεπε κι εσύ να σπλαχνιστείς το σύνδουλό σου, όπως κι εγώ σπλαχνίστηκα εσένα;» Και οργισμένος τον παρέδωσε στους βασανιστές, ώσπου να ξεπληρώσει όσα του χρωστούσε. Έτσι θα κάνει και σε σας ο ουράνιος Πατέρας μου, αν ο καθένας σας δεν συγχωρεί τα παραπτώματα του αδελφού του μ’ όλη του την καρδιά (Ματθ. 18,23-35).
Φαίνεται καταρχάς η τυπολατρική φιλανθρωπία των Ιουδαίων της εποχής εκείνης, που ασπάζεται και ο Πέτρος. Νόμιζε δηλαδή πως το να συγχωρήσει κάποιος τους αδελφούς του έως επτά φορές είναι μεγάλο κατόρθωμα, αφού και οι Φαρισαίοι λ.χ. συγχωρούσαν τους μετανοημένους έως τρεις φορές. Ο Χριστός όμως τού λέγει ότι οφείλουμε να συγχωρούμε τους άλλους «εβδομήντα φορές το επτά», ήτοι απεριόριστα. Δεν υπάρχουν δηλαδή όρια στη συγνώμη και στην αγάπη. Ακόμη και στις περιπτώσεις εκείνες που διακόπτει κάποιος σχέσεις με συγγενή, φίλο ή γνωστό επειδή εντάχθηκε σε επικίνδυνη παραθρησκευτική ομάδα, σε εγκληματική οργάνωση, ή επειδή έχει σημαντικές μαζί του διαφορές, δεν σημαίνει ότι πρέπει να πάψει να αγαπά, να προσεύχεται, να συγχωρεί και να ελπίζει σε επανένωση μαζί του και επιστροφή του στο δρόμο του Θεού. 
Το βασικότερο, σύμφωνα με τη χριστιανική διδασκαλία, είναι πως ο πιστός δεν μπορεί να φέρνεται ως αγνώμων απέναντι στο Θεό (που χορηγεί με αφθονία κάθε αγαθό), αλλά να συγχωρεί τους συνανθρώπους του καρδιακά και αληθινά. Διαφορετικά, με ποια δικαιολογία περιμένει απ’ τον Θεό να συγχωρήσει τον ίδιο στη καθημερινή του ζωή, αλλά και μετά θάνατον; Ο Θεός συγχωρεί τους ειλικρινά μετανοούντες όταν κι εκείνοι συγχωρούν τους άλλους. Αυτός είναι ο τέλειος πνευματικός κανόνας, αφού είναι αναγκαίο εξάλλου να περάσουμε μέσα απ’ το δρόμο των άλλων -εξαρτόμαστε ο ένας από τον άλλο- για να φτάσουμε στην αιώνια ζωή. Όταν δεν αγαπάς τους αδελφούς σου, με τους οποίους σχετίζεσαι και συναλλάσσεσαι μάλιστα ανά πάσα στιγμή, πώς ισχυρίζεσαι ότι αγαπάς τον Θεό που σωματικά δεν βλέπεις καθόλου; (βλ. Α΄ Ιω. 4,20)   
Έπειτα, όταν ψάξουμε βαθύτερα τις αιτίες των προστριβών μας προς τους άλλους, θα δούμε ότι εμείς είμαστε συνήθως που φταίμε, επειδή χρησιμοποιούμε (κάποιες φορές ασυναίσθητα) άσχημα λόγια, παρεξηγήσιμα έργα, ειρωνικούς μορφασμούς, δεν τους δίνουμε σημασία όταν έχουν ανάγκη, αποδιώχνουμε εύκολα συνανθρώπους μας επειδή μειώνουν λίγο τον τεράστιο εγωισμό μας κ.λπ. Για να μας χαρίσει-συγχωρήσει επομένως ο Θεός τα ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΑ λάθη-χρέη μας προς αυτόν -σε δισεκατομμύρια τα παρουσιάζει (οικονομικά, μήπως και καταλάβουμε) η παραβολή- απαραίτητη προϋπόθεση είναι να χαρίζουμε κι εμείς στους άλλους τα ΕΛΑΧΙΣΤΑ χρέη (σε πράξεις, ανεκπλήρωτες οφειλές και λόγια) που έχουν προς εμάς, να τους αντιμετωπίζουμε ποιοτικά ως φίλους, αδελφούς και εκλεκτούς. Δεν μπορεί κανείς να περιμένει εγωιστικά συγχώρηση από τον Θεό και την προσφορά της αιώνιας ευφροσύνης, αν στην πράξη δεν αποδείξει ότι είναι άξιο παιδί του ουράνιου Πατέρα του, που ανατέλλει τον ήλιο του για καλούς και κακούς, επιτρέπει την τροφή και στέλνει τη βροχή για δικαίους και αδίκους (βλ. Ματθ. 5,45).
Αλλά και πόσο πνευματικά τυφλός είναι κάποιος, αν απευθύνεται στο Θεό και του λέει: «Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών ΩΣ ΚΑΙ ΗΜΕΙΣ ΑΦΙΕΜΕΝ ΤΟΙΣ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙΣ ΗΜΩΝ», ενώ την άλλη στιγμή πράττει τα ακριβώς αντίθετα; Οι άγιοι της Εκκλησίας μάλιστα διδάσκουν ότι πραγματικός χριστιανός είναι εκείνος που συγχωρεί τους εχθρούς του και όχι μόνο τους γνωστούς και φίλους του (άγιος Σιλουανός), ίσως επειδή τους έχει ανάγκη. Ή μας λένε ότι ψυχικά ασθενής είναι όποιος δεν μπορεί να αγαπήσει (άγιος Εφραίμ ο Σύρος). Διότι με αγάπη μεταξύ τους (συμφεροντολογική) συμπεριφέρονται ακόμα και οι άδικοι και εγκληματίες και οι τελώνες, λέγει ο Κύριος (βλ. Μθ. 5,46-48). Πόσο πρέπει οι χριστιανοί να διαφέρουν απ’ αυτούς; Αν ο χριστιανός δείχνει σκληρότητα και απονιά άλλωστε στην ζωή του, τότε τι παράδειγμα θα δώσει στους άθεους και άπιστους; 
Ο άνθρωπος λοιπόν, σ’ όλη την ιστορική διαδρομή του, έχει δύο υπαρξιακούς δρόμους να ακολουθήσει: Το δρόμο της αθωότητας, καταλλαγής και συνεργασίας με το Θεό και τους συνανθρώπους του, ή εκείνον που προτίμησαν αρχικά οι πρωτόπλαστοι, ο Κάιν, οι οικοδόμοι του πύργου της Βαβέλ κ.λπ.: Της αποξένωσης δηλαδή από το Θεό και του εωσφορικού σφετερισμού της εξουσίας πάνω στη φύση, που Εκείνος χορήγησε στον άνθρωπο. Όσο κανείς προσπαθεί να αυτοθεωθεί, μακριά από το Θεό και τους άλλους, ή διώκοντας τους άλλους (λίγο ή πολύ), τόσο περισσότερο θεμελιώνει στην άμμο, τεχνολογικά γίνεται επικίνδυνος, βιολογικά θεωρεί τους αδελφούς του προϊόντα προς εκμετάλλευση, τους ανταγωνίζεται γιατί στην ουσία νοιώθει πως απειλείται, φοβάται το θάνατο και ειδωλοποιεί την αμαρτία του, ενώ αυτοτιμωρείται μέσα στην κόλασή του. Προσφέρει τελικά μίσος, κακία, φθόνο, θάνατο.
Ο Χριστός διδάσκει ότι μοναδικός δρόμος για την τελειοποίηση του προσώπου και την αιώνια ευτυχία είναι η αποκατάσταση της σχέσης με το Θεό και η υγιής στάση συγνώμης, συμφιλίωσης, αγάπης και χαράς που επιδεικνύουμε συνεχώς προς τους διπλανούς μας. Τον κοινοτικό, εκκλησιαστικό αυτόν τρόπο ζωής, φύτεψε στον κόσμο ο Χριστός με την ενσάρκωσή του, την μοναδική διδασκαλία του, τα άγια θαύματά του και την σταυρική θυσία του υπέρ όλων των ανθρώπων. Ο κόσμος αλλάζει όχι με την εκδίκηση, αλαζονεία και απανθρωπιά, αλλά με την προσφορά του εαυτού μας και με την αδιάκοπη φιλανθρωπία. Δωρεάν λάβαμε τη χάρη του Θεού, δωρεάν οφείλουμε να την δίνουμε και στους άλλους. Αυτός είναι ο δρόμος των αγίων, της ψυχοσωματικής υγείας, της παιδικής απλότητας, της άφεσης των αμαρτιών, της θέωσης και της τελικής εσχατολογικής λύτρωσης.

*Οι παραβολές του Χριστού –με τις οποίες δίδασκε απλά και κατανοητά το λαό και του προσέφερε πρωτάκουστες θείες αποκαλύψεις- είναι κατασκευασμένες ιστορικές διηγήσεις από την καθημερινή ζωή, που φανερώνουν όμως και μοναδικά διδάσκουν υψηλές πνευματικές, υπαρξιακές, κοινωνικές και ανθρωπιστικές αλήθειες.         

ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ:
Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, Ελληνικής Βιβλικής Εταιρείας, Αθ. 2003
ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑ, Γεωργίου Πατρώνου, τ. Α΄, εκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθ. 2003
ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟ, εκδ. Άρτος Ζωής, Αθ. 2011
ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΥΠΑΡΞΗ, τ. Α΄, εκδ. Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, Μήλεσι Αττικής, Αθ. 2001  
ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ, Τιμοθέου Κιλίφη, Α΄ τόμ., 4η έκδ., Αθ. 1999
ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, Νικ. Σωτηρόπουλου, εκδ. Ο Σταυρός, Αθ. 1981
Ιστότοπος για την εικόνα: pemptousia.gr

Ἀντιαιρετικὸν Ἐγκόλπιον    www.egolpion.com

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΕ ΔΙΩΓΜΟ

ΣΑΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΩ ΔΕΙΤΕ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΜΕ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΕΥΘΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΚΛΗΡΕΣ. ΑΝ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΟΙ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΙΣ ΒΛΕΠΟΥΝ ΔΕΚΑ ΦΟΡΕΣ ΤΗ ΜΕΡΑ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΦΡΑΞΟΥΝ ΤΑ ΑΝΟΗΤΑ ΣΤΟΜΑΤΑ ΤΟΥΣ...

 

 

Τον σταύρωσαν επειδή έγινε χριστιανός!





Μπορεί στην Ελλάδα ο πολυπολιτισμός να ανακοινώνει μέχρι και έναρξη πολέμου κατά των γηγενών κατοίκων, μπορεί οι λαθρομετανάστες παραδόξως να μας προτιμούν ως χώρα παραμονής τους αντί άλλων ισλαμικών κρατών, στα οποία μπορούν να ενσωματωθούν πολύ εύκολα λόγω θρησκείας, μπορεί η ελευθερία ζωής και σκέψης να είναι αγαθά που προσφέρονται πλουσιοπάροχα ακόμη και σε αυτούς που καταδυναστεύουν την ζωή, την σκέψη και τα πιστεύω μας, όμως τίποτε δεν μπορεί να συγκριθεί με χώρες στις οποίες ο ισλαμισμός αποτελεί την κυρίαρχη τάξη, η οποία αποφασίζει -εν ψυχρώ- για την ζωή και τον θάνατο όσων τολμούν να τον αμφισβητήσουν ή να τον απαρνηθούν.


Η φωτογραφία αποτελεί απόδειξη της αγάπης προς τον χριστιανισμό, εκείνων που προστρέχουν στην χώρα μας για να... σωθούν. Στην φωτογραφία βλέπουμε έναν πολίτη της Υεμένης, ο οποίος είχε το θράσος να βαπτισθεί χριστιανός! Κι επειδή αμφισβήτησε το Ισλάμ, τον σταύρωσαν!!!

Τί είπατε; Ο πολυπολιτισμός και η πανθρησκεία αποτελούν το σκοπό της Νέας Τάξης, η οποία θέλει να επιβάλει την ισότητα, την ισονομία, την ελευθερία και τον εν γένει πλούτο στους ανθρώπους; Ξανακοιτάξτε την φωτογραφία, πάρτε τη Νέα Τάξη σας και πάτε στο καλό... για να μην σας πούμε να πάτε εκεί από όπου ήρθατε!


εδώ



Αίγυπτος: "Κάρφωσαν" σταυρό στο στόμα Χριστιανής - Ανατριχιαστική φωτό




 Όπως διαφαίνεται ο μεγάλος χαμένος της Αραβικής Άνοιξης δεν είναι άλλος από το Χριστιανισμό, ο οποίος κυνηγιέται σε Ανατολή (με φρικτά εγκλήματα όπως σας έχουμε δείξει) και Δύση (απαγόρευση σταυρών, εικόνων, απολύσεις). Είναι προφανές ότι ενοχλεί ιδιαιτέρως το συγκεκριμένο θρησκευτικό δόγμα τη Νέα Τάξη Πραγμάτων,η οποία θέλει να εγκαθιδρύσει την Πανθρησκεία (Εωσφορισμό) στον πλανήτη, καθότι η κοινή λατρεία προς την Νέα Εξουσία θα είναι απαραίτητο συστατικό στη δημιουργία του Παγκόσμιου Κράτους.

Η εικόνα που βλέπετε είναι ιδιαιτέρως σκληρή, όμως πρέπει να δημοσιευθεί για να κατανοήσουν όλοι και χωρίς δικαιολογίες του στιλ "δεν ήξερα, δεν ρώταγα" τι τους περιμένει αν δεν αντιδράσουν επιτρέποντας την ροή χιλιάδων ανθρώπων διαπαιδαγωγημένων με τέτοια ήθη και έθιμα που να επιτρέπουν τέτοια στυγερά και άνανδρα εγκλήματα  σε ανυπεράσπιστες γυναίκες.

Να γνωρίζετε επίσης ότι δεν τους ενοχλεί καθόλου αν τους αποκαλείται "δειλούς" και άλλά ωραία, δεν τους απσχολούν αυτά, προκειμένου να εκτελέσουν το "θεάρεστο" έργο τους, ειναι ικανοί να γίνουν ακόμα πιο "δειλοί".


Αναδημοσιεύουμε λοιπόν από το filonoi.gr προς γνώση και συμμόρφωση.

"Ὠραῖα πράγματα συμβαίνουν στὸν πλανήτη μας.
Ἀπὸ τὴν μία ὁ φασισμὸς τῶν ἀριστερῶν, ποὺ ντὲ καὶ καλὰ θέλουν νὰ μᾶς πείσουν γιὰ τὸ πόσο πρέπει νὰ συμπονοῦμε τοὺς «κατατρεγμένους» τοῦ πλανήτου κι ἀπὸ τὴν ἄλλην οἱ «κατατρεγμένοι»  τοῦ πλανήτου ποὺ ὅλα τὰ σφάζουν κι ὅλα τὰ μαχαιρώνουν!!!

Οι… καλοί μουσουλμάνοι της Αιγύπτου βίασαν, ξυλοκόπησαν, μαχαίρωσαν και κάρφωσαν σταυρό στο στόμα νεαρής γυναίκας, η οποία έκανε το… “έγκλημα” να είναι χριστιανή.
Αυτά τ’ απάνθρωπα κτηνοειδή θέλουν να μας επιβάλλουν.

Γεώργιος Μεταξᾶς
Image
Ταύτοχρόνως στὸ Πακιστὰν τοὺς καῖνε ζωντανούς, σὲ διάφορες χῶρες τῆς Ἀφρικῆς (κι ὄχι μόνον) τοὺς ἀποκεφαλίζουν πρὸς παραδειγματισμὸν κι ἐδῶ μᾶς …ἀπειλοῦν μὲ πόλεμο έὰν δὲν τοὺς σεβαστοῦμε!
 Μὲ τὴν δική μου νοημοσύνη πλέον ἀδυνατοῦν νὰ παίξουν. Δὲν ξέρω τὶ γίνεται μὲ τὴν δική σας ὅμως.
Ἀφῆστε δὲ ποὺ τελικῶς μᾶς ἔχουν τόσο πολὺ ἐξαπατήσει, ποὺ θεωρῶ πὼς κυριολεκτικῶς ζοῦμε σὲ εἰκονικὴ πραγματικότητα!!!!

ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ ΑΠΕΙΛΟΥΝ ΜΕ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΙΑΤΡΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΠΟΥ ΣΩΖΕΙ ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΕΧΕΙ ΙΔΡΥΣΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΜΑΓΚΝΤΙ ΓΙΑΚΟΥΜΠ…!!!


Το κλείσιμο ενός φιλανθρωπικού Ιατρικού Κέντρου που πραγματοποιεί δωρεάν επεμβάσεις σε μικρά παιδιά απειλούν να κλείσουν φανατικοί μουσουλμάνοι επειδή ιδρύθηκε από τον παγκοσμίου φήμης καρδιοχειρουργό σερ Μαγκντί Γιακούμπ, μόνο και μόνο γιατί είναι χριστιανός!

Σύμφωνα με ανακοίνωση της οργάνωσης “Barnabas Aid” το Κέντρο που βρίσκεται στην αιγυπτιακή πόλη Aswan πραγματοποιεί δωρεάν επεμβάσεις σε παιδιά μουσουλμάνων και χριστιανών. Όμως ριζοσπαστικά στοιχεία της μουσουλμανικής κοινότητας του Aswan επιθυμούν να κλείσει το κέντρο λόγω των χριστιανικών πεποιθήσεων του ιδρυτή του.

Όπως δήλωσε στην αιγυπτιακή τηλεόραση η μουσουλμάνα διευθύντρια του κέντρου το κλείσιμό του θα αποτελέσει μεγάλη απώλεια για τη χώρα.

Ξέρετε τί πιστεύω;

Τὸ μοναδικόν τους πρόβλημα δὲν εἶναι ἡ ὁποιαδήποτε ῥατσιστικὴ συμπεριφορὰ ἐναντίοντους, διότι κάτι τέτοιο εἶναι ἀνύπαρκτον.

Τὸ μοναδικό τους πρόβλημα εἶναι τὸ ὄ,τι δὲν ὑπακούουμε στὸν δικό τους νόμο ποὺ ὑπαγορεύει τὸ κοράνι τους. Δῆλα δὴ ἐμεῖς εἴμαστε, κατ’ αὐτοὺς πάντα, παραβατικοί. Δῆλα δὴ εἶδος πρὸς ἐξαφάνισιν!
Ὅσο γιὰ τοὺς ΛΑΘΡΟλάγνους…
Αὐτοὶ χωρίζονται σὲ δύο κατηγορίες. Στοὺς ἠλιθίους καὶ στοὺς πανηλιθίους.

Ἠλίθιοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ τὰ  «παίρνουν» ξεπουλῶντας ἀκόμη καὶ τὴν ἴδια τὴν μάνα τους, στὸν βωμὸ τοῦ νεοταξισμοῦ τους. Δὲν ἔχουν ἰδεολογίες. Ἀνὰ πάσᾳ στιγμὴ μποροῦν νὰ ἀλλάξουν θέσεις, ὀπτικές, κόμματα. Καὶ εἶναι ἠλίθιοι διότι δὲν μποροῦν νὰ ἀντιληφθοῦν τὴν ἀξία τῆς ἀληθείας.

Πανηλίθιοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἀκολουθοῦν τοὺς ἠλιθίους, θεωρῶντας πὼς βρῆκαν τὸ φῶς τους, ὥς ἄλλοι στραβοὶ κι ἀόμματοι!!!
Ποιός τήν πληρώνει;
Ὁ ἀγαθός… Γιὰ τὴν ὥρα τοὐλάχιστον. Διότι εἶναι κουραστικὸν νὰ συζητᾶμε γιὰ ἀχλᾶδες διαρκῶς… Δὲν κάνει.

Φιλονόη.

Εμείς να τονίσουμε ότι δεν έχουμε τίποτα με τους ΦΙΛΗΣΥΧΟΥΣ μουσουλμάνους, τα ριζοσπαστικά στοιχεία είναι το πρόβλημα, και δυστυχώς είναι εκατομμύρια από αυτούς και χάρις την πολιτική διασποράς ανά την υφήλιο της Νεας Τάξης Πραγμάτων, ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr


 

Τετάρτη, Αυγούστου 15, 2012

Θαύματα της Παναγίας


παναγιά πορταΐτισσα


Ἡ θεραπεία τῆς πριγκίπισσας
Τὸ 1651 οἱ 365 Ἰβηρίτες μοναχοὶ δοκίμαζαν οἰκονομικὴ στενότητα, γι᾿ αὐτὸ ἀνέθεσαν στὴ Θεοτόκο νὰ μεριμνήσει γιὰ τὴ συντήρησή τους. Ἀμέσως ἡ φιλόστοργη Μητέρα ἔτρεξε γιὰ ἐξεύρεση πόρων μέ τὸ ἀκόλουθο χαριτωμένο θαῦμα.
Ἐκείνη τὴν περίοδο ἦταν βαριὰ ἄῤῥωστη ἡ κόρη τοῦ τσάρου τῆς Ρωσίας Ἀλεξίου Μιχαήλοβιτς. Τὰ πόδια της ἦταν παράλυτα καὶ γιὰ τοὺς γιατροὺς ἀθεράπευτα.
Τὴ θλίψη τῆς πριγκίπισσας καὶ τῶν βασιλέων γονέων της ἔρχεται τώρα νὰ μεταβάλει σέ χαρὰ ἡ θαυματουργὴ Πορταΐτισσα. Παρουσιάζεται μιὰ νύχτα στὸν ὕπνο της, κι ἀφοῦ τῆς ἔδωσε θάῤῥος καὶ ὑποσχέθηκε νὰ τὴ θεραπεύσει τῆς λέει:
– Νὰ πεῖς στὸν πατέρα σου νὰ φέρει ἀπὸ τὴν μονὴ τῶν Ἰβήρων τὴν εἰκόνα μου τὴν Πορταΐτισσα.
Τὸ πρωὶ ἡ ἄῤῥωστη διαβίβασε τὴν ἐντολὴ κι ἀμέσως ξεκίνησε ἔκτακτη ἀποστολή, γιὰ νὰ μεταφέρει στοὺς Ἰβηρίτες μοναχούς τὴν ἐπιθυμία τοῦ τσάρου. Ἐκεῖνοι φοβήθηκαν μήπως ἡ εἰκόνα δέν ἐπιστραφεῖ, καὶ ἀποφάσισαν νὰ στείλουν ἕνα πιστὸ ἀντίγραφο μέ τιμητικὴ συνοδεία τεσσάρων ἱερομονάχων.
Μόλις μαθεύτηκε ὁ ἐρχομός τῆς σεπτῆς εἰκόνας στὴ Μόσχα, ἡ πόλη ἄδειασε. Ὅλοι, βασιλεῖς καὶ λαός, ἔτρεξαν νὰ τὴν προϋπαντήσουν. Στ᾿ ἀνάκτορα ὅμως ἡ πριγκίπισσα κοιτόταν στὸ κρεβάτι, χωρίς νὰ γνωρίζει τίποτε. Κάποια στιγμὴ ζήτησε τὴ μητέρα της καὶ τότε πληροφορήθηκε τὸ μεγάλο γεγονός.
– Τί; φώναξε. Ἔρχεται ἡ Παναγία, κι ἐμένα μέ ἄφησαν ἐδῶ;
Πηδᾶ ἀμέσως ἀπὸ τὸ κρεβάτι, ντύνεται καὶ τρέχει νὰ ὑποδεχθεῖ κι ἐκείνη τὴν Παναγία. Ὁ κόσμος εἶδε την παράλυτη πριγκίπισσα καὶ τὰ ἔχασε. Ἡ συγκίνηση κορυφώθηκε, ὅταν ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ἔφθασε ἡ ἁγία εἰκόνα κι ἔγινε ἡ τελετὴ τῆς ὑποδοχῆς καὶ τῆς προσκυνήσεως.
– Μεγαλειότατε, εἶπαν οἱ ἀπεσταλμένοι, προσφέρουμε τὴ σεπτὴ αὐτὴ εἰκόνα σάν δῶρο στὸ εὐσεβές ρωσικὸ ἔθνος.
– Σᾶς εὐχαριστῶ, εἶπε συγκινημένος ὁ τσάρος. Σέ ἔνδειξη τῆς εὐγνωμοσύνης μου σᾶς παραχωρῶ μία ἀπὸ τὶς καλύτερες μονές τῆς πρωτεύουσας, τὸν ἅγιο Νικόλαο. Ἐπίσης ἐτήσιο ἐπίδομα ἀπὸ 2.500 ρούβλια, ἀτέλεια σέ ὅ,τι εἰσάγετε ἀπὸ τὴν χώρα μου, καθώς καὶ δωρεάν μετακίνηση τῶν ἀπεσταλμένων σας.
Τὸ μετόχι αὐτὸ παρέμεινε στὴν κυριότητα τῆς μονῆς Ἰβήρων μέχρι τὸ 1932 καὶ τῆς ἐξασφάλιζε τόσες προσόδους, ὥστε κάλυπτε ὅλες σχέδον τίς ὑλικές της ἀνάγκες.
Ὁ πεινασμένος ὁδοιπόρος
Ἡ μονὴ τῶν Ἰβήρων εἶναι πολύ φιλόξενο μοναστήρι. Αὐτὸ ἀποδίδεται καὶ στὸ ἀκόλουθο περιστατικό:
Ἕνας φτωχός ἐργάτης, κουρασμένος ἀπὸ τὸν δρόμο, ἔφθασε τὸ μεσημέρι πεινασμένος στὴν πύλη τῆς μονῆς. Ζητήσε μόνο λίγο ψωμὶ ἀπὸ τὸν πορτάρη, γιατὶ βιαζόταν νὰ συνεχίσει τὴν πορεία του.
Ὁ πορτάρης, ἄγνωστο γιατί, δέν τοῦ ἔδωσε, ὁπότε ὁ φτωχός ἀναστέναξε βαθιὰ κι ἔφυγε νηστικός.
Ἀνεβαίνοντας πρός τίς Καρυές, σταμάτησε γιὰ λίγο στὴ σκιὰ ἑνός δέντρου. Λυπημένος καὶ κουρασμένος καθώς ἦταν, ξάπλωσε καταγῆς. Ξεφνικὰ ἀκούει βήματα νὰ πλησιάζουν. Ἀνασηκώνεται καὶ βλέπει κοντὰ του μιὰ γυναίκα μ᾿ ἕνα βρέφος στὴν ἀγκαλιά. Μέ ὕφος συμπαθητικὸ καὶ φωνὴ γλυκειὰ τὸν ἐρωτᾶ:
– Τί ἔχεις; Μήπως εἶσαι ἄῤῥωστος;
– Ὄχι, ἀπάντησε ἐκεῖνος, ἀλλὰ πεινῶ. Παρακάλεσα τὸν θυρωρὸ τῆς μονῆς Ἰβήρων νὰ μοῦ δώσει ψωμί, ἀλλὰ δέν μοῦ ἔδωσε.
– Ἄκου, παιδί μου. Δέν πρέπει νὰ παραπονεῖσαι γιὰ τὸν θυρωρό. Θυρωρὸς τῆς μονῆς αὐτῆς εἶμαι ἐγώ. Νὰ ἐπιστρέψεις ἀμέσως καὶ νὰ ζητήσεις ψωμὶ ἐκ μέρους μου. Κι ἂν δὲν σοῦ δώσουν, πλήρωσέ το μ᾿ αὐτὰ τὰ χρήματα. Σὲ περιμένω ἐδῶ.
Λέγοντας αὐτὰ ἔδωσε στὸν ἐργάτη τρία φλουριά. Ἐκεῖνος, ἀνύποπτος γιὰ ὅσα ἔβλεπε καὶ ἄκουγε, ξεκίνησε γιὰ τὸ μοναστήρι. Χτύπησε τὴν πύλη καὶ κρατώντας ἐπιδεικτικὰ τὰ χρήματα ζήτησε καὶ πάλι ἀπὸ τὸν θυρωρὸ ψωμί, χωρὶς νὰ παραλείψει ν᾿ ἀναφέρει τὴ συνομιλία μὲ τὴ γυναίκα.
Ὅταν ἄκουσε ὁ μοναχός γιὰ γυναίκα καὶ εἶδε τὰ σπάνια νομίσματα, κατάλαβε ὅτι πρόκειται γιὰ θαῦμα. Χτύπησε τὴν καμπάνα, συγκεντρώθηκαν οἱ ἀδελφοὶ καὶ ἄκουσαν μέ θαυμασμὸ τὸ παράδοξο γεγονός.
Διαπίστωσαν μάλιστα ὅτι τὰ νομίσματα ἐκεῖνα ἦταν ἀφιερωμένα πρίν ἀπὸ πολλὰ χρόνια στὴ θαυματουργὴ εἰκόνα. Βλέποντας ὅμως ἡ Παναγία τὴν ἀνάγκη τοῦ φτωχοῦ, τὰ παρέλαβε καὶ τοῦ τὰ ἔδωσε μέ μητρικὴ εὐσπλαγχνία.
Οἱ μοναχοὶ μέ φόβο καὶ εὐλάβεια τὰ ἐπανέφεραν στὴν ἁγία εἰκόνα τῆς Πορταΐτισσας, ἡ ὁποία μέ τὸ θαῦμα αὐτὸ τοὺς δίδαξε τὴ μεγάλη ἀρετὴ τῆς φιλοξενίας.

Παναγία ἡ Σπηλιώτισσα


Στὸ μοναστήρι τῆς Σπηλιᾶς τῶν Ἀγράφων ὑπάρχει μία θαυματουργὴ εἰκόνα τῆς Παναγίας, ποὺ βρέθηκε τὸ 1904 μὲ τρόπο θαυμαστὸ ἀπὸ τοὺς ἀδελφοὺς Ἀθανάσιο καὶ Παρθένιο. Στὰ χρόνια της τουρκικῆς σκλαβιᾶς, ὅλος ὁ θεσσαλικὸς κάμπος ἔχει προσκυνήσει τὸν Τοῦρκο. Στὸ μοναστήρι ὅμως τῆς Παναγίας τῆς Σπηλιώτισσας, πυργωμένο σὰν ἀετοφωλιὰ σὲ μίαν ἀπρόσιτη κορυφὴ τῶν Ἄγραφων, δὲν ἔχει πατήσει ὁ κατακτητής.
Γιὰ νὰ φτάσεις ὡς ἐκεῖ ἔπρεπε νὰ περάσεις ἕνα κατηφορικὸ μονοπάτι, ἀπότομο καὶ πλαγιαστό, ποὺ ἴσα-ἴσα χωροῦσε ἕνας ἄνθρωπος. Κάτω ἔχασκε ἡ ἄβυσσος.
Στὸ πανηγύρι τῆς μονῆς, τὸν Δεκαπενταύγουστο, μερικοὶ εὐλαβεῖς προσκυνητὲς ἔβλεπαν τὴν ἴδια τὴν Παναγία. Τὴν ἔβλεπαν νὰ στέκεται πελώρια στὴν ἄκρη τοῦ γκρεμοῦ μὲ ἀνοιχτὰ τὰ χέρια, τεῖχος γι᾿ αὐτοὺς ποὺ πήγαιναν νὰ τὴν τιμήσουν, μὴν ξεγλιστρήσει κανεὶς στὸ βάραθρο. Λένε ἀκόμη πὼς κανεὶς ποτὲ δὲν χάθηκε ἀπ᾿ ὅσους κατευθύνονταν ἐκεῖ.
Τὸ μοναστήρι λοιπὸν εἶχε γίνει καρφὶ στὸ μάτι τῶν ἀπίστων. Τὸ εἶχαν καημό. Ὁλόκληρη τουρκιὰ νὰ σκοντάφτει σὲ λίγες πέτρες καὶ ντουβάρια!
Μὰ πῶς νὰ φτάσουν ὡς ἐκεῖ; Ἐκτὸς ἀπ᾿ τὴν κοπιαστικὴ πορεία -ἤθελαν δυὸ μέρες δρόμο ἀπὸ τὸ Μουζάκι σὲ μέρη ἄγνωστα καὶ ἀφιλόξενα -, ἔπρεπε νὰ περάσουν ἐκεῖνο τὸ ἀπόκρημνο μονοπάτι. Κι ἂν κυλήσει κανεὶς στὸν κατήφορο καὶ παρασύρει κι ἄλλους, καὶ γίνει πανικὸς καὶ χαθοῦν οἱ γενίτσαροι;
Σκέφτηκαν νὰ τοὺς κάνουν ἀποκλεισμό. Πόσο ὅμως θὰ κρατοῦσαν; Θὰ ῾ρχόταν ὁ χειμώνας, θὰ ἔπεφτε ἕνα μπόι χιόνι καὶ θά ῾πρεπε νὰ φύγουν. Ὕστερα ἐκεῖνοι οἱ κατσικάνθρωποι τῶν γύρω χωριῶν θὰ σκαρφάλωναν ἀπὸ ἄλλου καὶ θὰ ἔφταναν ὡς ἐκεῖ. Ἄσε ποὺ τὰ κελάρια τῆς μονῆς θὰ ἦταν γεμάτα. Μὰ κι ἐκεῖνα τὰ σκυλιὰ τὶς πιὸ πολλὲς ἡμέρες τοῦ χρόνου νηστεύουν τοῦ θανατᾶ. Καρφὶ δὲν θὰ τοὺς καιγόταν, ἂν τοὺς πολιορκοῦσαν.
Στέλνουν λοιπὸν μήνυμα στοὺς μοναχούς της Σπηλιᾶς - πρᾶγμα ποὺ καὶ παλιὰ τὸ εἶχαν κάνει -γιὰ νὰ ῾ρθοῦν νὰ προσκυνήσουν, νὰ ὑποταγοῦν. Κανένα ὅμως ἀποτέλεσμα. Ὡς κι ὁ δεσπότης τοὺς ἔστειλε μήνυμα νὰ κατέβουν καὶ νὰ ὑποταγοῦν, κρατώντας βέβαια τὴν πίστη τους, ἀλλὰ ἐκεῖνοι ἀποκρίθηκαν:
- Ἅγιε Δέσποτα, σὲ νοιώθουμε καὶ σὲ καταλαβαίνουμε. Ὁ δρόμος σου εἶναι Γολγοθᾶς. Κάνε σὺ τὸ χρέος σου, κι ἄσε νὰ κάνουμε κι ἐμεῖς τὸ δικό μας.
Τέλος οἱ τοῦρκοι ἀποφάσισαν νὰ τοὺς χτυπήσουν. Ἕνα πρωὶ οἱ καλόγεροι βρέθηκαν ζωσμένοι ἀπὸ τοὺς ἀπίστους.
- Ἀνοῖξτε! τοὺς φώναξαν. Φίλοι εἴμαστε. Θὰ μποῦμε σὰν ἐπισκέπτες.
- Ἄπιστους δὲν δέχεται ἡ χάρη της, ἀποκρίθηκαν οἱ μοναχοί.
Ὕστερα ἀμπάρωσαν τὶς πόρτες, ταμπουρώθηκαν καὶ ἄρχισε ἡ μάχη· οἱ χαράδρες ἀντιλάλησαν ἀπὸ τὸ ντουφεκίδι. Κάποτε ὅμως οἱ βαρεῖες πόρτες ὑποχώρησαν καὶ οἱ Ἀγαρηνοὶ ὄρμισαν μέσα με ἀλαλαγμούς· οἱ καλόγεροι δὲν εἶχαν πιὰ ντουφέκια, βόλια, μπαρούτι. Ἅρπαξαν μαχαίρια, ξύλα καὶ πέτρες. Ὁ ἀγώνας ἦταν ἄνισος, καὶ τὸ αἷμα δὲν ἄργησε νὰ πορφυρώσει τὰ τριμμένα καὶ σκονισμένα ράσα.
Ὁ ἡγούμενος ἦταν τὴν ὥρα ἐκείνη στὸ ἱερὸ κι ἔκανε τὴν κατάλυση. οἱ ἄπιστοι τὸν ἅρπαξαν, τὸν ἔδεσαν, τὸν βασάνισαν. Ὕστερα ἔκαψαν καὶ ποδοπάτησαν τὶς ἁγίες εἰκόνες καὶ πῆγαν κι ἔφεραν τὸ ἅγιο δισκοπότηρο, ποὺ εἶχε ἀκόμη μέσα τὴν ἁγία μετάληψη. Ἕνας Τοῦρκος τότε τὸ ἅρπαξε καὶ τὸ πέταξε στὸν γκρεμό.
- Σκυλί! οὔρλιασε ὁ γέροντας, καὶ τὰ μάτια του γέμισαν δάκρυα.
Ἕνα χαντζάρι ἀνέμισε στὸν ἀέρα καὶ κατεβαίνοντας ἔκοψε τὸ κεφάλι τοῦ ἡγουμένου.
Τρεῖς ἡμέρες οἱ γενίτσαροι γλεντοῦσαν τὴ νίκη τους. Κι ὅταν κουράστηκαν νὰ γλεντοῦν, ξεκίνησαν γιὰ τὸν κάμπο.
Ἡ εἴδηση τῆς καταστροφῆς ἔπεσε στὴν περιοχὴ σὰν κεραυνός. -Οἱ Τοῦρκοι πάτησαν τὸ μοναστήρι τῆς Παναγιᾶς!
- Καὶ θαῦμα;
- Δὲν ἔγινε.
- Τίποτε;
- Τίποτε.
Μπροστά, πάνω σὲ μία λεία πέτρα ἦταν, σφηνωμένο λές, τὸ ἅγιο δισκοπότηρο. Ἦταν τὸ δισκοπότηρο τῆς Σπηλιᾶς. Μέσα του ἀνέπαφη μοσχοβολοῦσε ἡ τελευταῖα μετάληψη, ποὺ δὲν πρόφτασε ὁ ἡγούμενος νὰ καταλύσει.
Ὁ παπὰς ἔτρεμε. Ὅλοι τους τώρα ἔκλαιγαν. Ἦταν μάρτυρες ἑνὸς θαύματος.
Ὁ παπὰς σήκωσε εὐλαβικὰ τὸ δισκοπότηρο κι ἄρχισαν τὸν ἀνήφορο. Τὸ τσοπανόπουλο ἀνέβηκε πετώντας, εἰδοποίησε τὸ χωριὸ καὶ χτύπησαν χαρμόσυνα τὴν καμπάνα. Ὕστερα βγῆκαν νὰ τοὺς προϋπαντήσουν.
Τὴν ἄλλη ἡμέρα ξεκίνησαν ὅλοι γιὰ τὸ μοναστήρι. Οἱ παπάδες λαμπροφορημένοι, τὰ ἑξαπτέρυγα, τὰ θυμιατὰ καὶ κόσμος πολύς. Ἐκεῖ ἀποθέσανε τὸ ἅγιο δισκοπότηρο, λειτουργήθηκαν καὶ δόξασαν τὴν Παναγία Σπηλιώτισσα γιὰ τὸ θαῦμα της.
Τὸ τσοπανόπουλο ἀπὸ κείνη τὴν ἡμέρα ἔμεινε στὸ μοναστήρι καὶ τὸ ξανάνοιξε ὕστερ᾿ ἀπὸ τὴν καταστροφή. Ἦταν διαλεγμένος ἀπὸ τὴν Παναγία. Ἔγινε καλόγερος, κι ὅταν ἀργότερα γέμισε ἡ Σπηλιὰ ἀπὸ μοναχούς, ἦταν ἕνας ἐνάρετος καὶ φωτισμένος ἡγούμενος. Καὶ δὲν ἔπαυε νὰ διηγεῖται μὲ ἁπλότητα καὶ ταπείνωση τὸ θαῦμα ποὺ ἀξιώθηκε νὰ δεῖ.
Ἀπὸ τότε ἡ Παναγία πάντα θὰ κάνει καὶ κάποιο θαῦμα στὸ πανηγύρι της.



εδώ

Τρίτη, Αυγούστου 14, 2012

Παράλληλα κείμενα: Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ



1. Ἂν ὁ θάνατος τῶν ὁσίων εἶναι τίμιος καὶ ἡ μνήμη δικαίου συνοδεύεται ἀπὸ ἐγκώμια, πόσο μᾶλλον τὴν μνήμη τῆς ἁγίας τῶν ἁγίων, διὰ τῆς ὁποίας ἐπέρχεται ὅλη ἡ ἁγιότης στοὺς ἁγίους, δηλαδὴ τὴ μνήμη τῆς ἀειπάρθενης καὶ Θεομήτορος, πρέπει νὰ τὴν ἐπιτελοῦμε μὲ τὶς μεγαλύτερες εὐφημίες.
Αὐτὸ πράττουμε ἑορτάζοντας τὴν ἐπέτειο τῆς ἁγίας κοιμήσεως ἢ μεταστάσεώς της, ποὺ ἂν καὶ μὲ αὐτὴ εἶναι λίγο κατώτερη ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους, ὅμως ξεπέρασε σὲ ἀσύγκριτο βαθμὸ καὶ τοὺς ἀγγέλους καὶ τοὺς ἀρχαγγέλους καὶ ὅλες τὶς ὑπερκόσμιες δυνάμεις διὰ τῆς ἐγγύτητός της πρὸς τὸν Θεὸ καὶ διὰ τῶν ἀπὸ παλαιὰ γραμμένων καὶ πραγματοποιημένων σ᾿ αὐτὴ θαυμασίων.
Ὁ θάνατός της εἶναι ζωηφόρος, μεταβαίνοντας σὲ οὐράνια καὶ ἀθάνατο ζωή, καὶ ἡ μνήμη τούτου εἶναι χαρμόσυνη ἑορτὴ καὶ παγκόσμια πανήγυρις, ποὺ ὄχι μόνο ἀνανεώνει τὴ μνήμη τῶν θαυμασίων τῆς Θεομήτορος, ἀλλὰ καὶ προσθέτει τὴ κοινὴ καὶ παράδοξη συνάθροιση τῶν ἱερῶν Ἀποστόλων ἀπὸ κάθε μέρος τῆς γῆς γιὰ τὴν πανίερη κηδεία της, μὲ θεολήπτους ὕμνους, μὲ τὶς ἀγγελικὲς ἐπιστασίες καὶ χοροστασίες καὶ λειτουργίες γι᾿ αὐτήν.
Οἱ Ἀπόστολοι προπέμπουν, ἀκολουθοῦν, συμπράττουν, ἀποκρούουν, ἀμύνονται καὶ συνεργοῦν μὲ ὅλη τη δύναμη μαζὶ μὲ ἐκείνους ποὺ ἐγκωμιάζουν τὸ ζωαρχικὸ καὶ θεοδόχο ἐκεῖνο σῶμα, τὸ σωστικὸ φάρμακο τοῦ γένους μας, τὸ σεμνολόγημα ὅλης τῆς κτίσεως.
Ἐνῷ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Σαβαὼθ καὶ Υἱὸς αὐτῆς τῆς ἀειπάρθενης, εἶναι ἀοράτως παρὼν καὶ ἀποδίδει στὴ μητέρα τὴν ἐξόδιο τιμή. Σὲ αὐτοῦ τὰ χέρια ἐναπέθεσε καὶ τὸ θεοφόρο πνεῦμα, διὰ τοῦ ὁποίου ἔπειτα ἀπὸ λίγο μεταθέτει καὶ τὸ συζυγικὸ πρὸς ἐκεῖνο σῶμα σὲ χῶρο ἀείζωο καὶ οὐράνιο.
Διότι μόνο αὐτή, εὑρισκομένη ἀνάμεσα στὸ Θεὸ καὶ σ᾿ ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο γένος, τὸν μὲν Θεὸ κατέστησε υἱὸν ἀνθρώπου, τοὺς δὲ ἀνθρώπους ἔκανε υἱοὺς Θεοῦ, οὐρανώσασα τὴ γῆ καὶ θεώσασα τὸ γένος. Καὶ μόνο αὐτὴ ἀπὸ ὅλες τὶς γυναῖκες ἀναδείχθηκε μητέρα τοῦ Θεοῦ ἐκ φύσεως πάνω ἀπὸ κάθε φύση. Ὑπῆρξε βασίλισσα κάθε ἐγκοσμίου καὶ ὑπερκοσμίου κτίσματος.
Τώρα ἔχοντας καὶ τὸν οὐρανὸ κατάλληλο κατοικητήριο, ὡς ταιριαστό της βασίλειο, στὸν ὁποῖο μετατέθηκε σήμερα ἀπὸ τὴ γῆ, στάθηκε καὶ στὰ δεξιὰ τοῦ παμβασιλέως μὲ διάχρυσο ἱματισμὸ ντυμένη καὶ στολισμένη, ὅπως λέγει ὁ προφήτης. (Ψαλμ. 44,11). Διάχρυσο ἱματισμό, ποὺ σημαίνει στολισμένη μὲ τὶς παντοειδεῖς ἀρετές. Διότι μόνο αὐτὴ κατέχει τώρα μαζὶ μὲ τὸ θεοδόξαστο σῶμα καὶ μὲ τὸν Υἱό, τὸν οὐράνιο χῶρο. Δὲν μποροῦσε πραγματικὰ γῆ καὶ τάφος καὶ θάνατος νὰ κρατεῖ ἕως τὸ τέλος τὸ ζωαρχικὸ καὶ θεοδόχο σῶμα της καὶ ἀγαπητὸ ἐνδιαίτημα οὐρανοῦ καὶ τοῦ οὐρανοῦ τῶν οὐρανῶν.

άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, εις την κοίμησιν της Θεοτόκου



2.
Ὢ τοῦ παραδόξου θαύματος! ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς, ἐν μνημείῳ τίθεται, καὶ κλῖμαξ πρὸς οὐρανόν, ὁ τάφος γίνεται. Εὐφραίνου Γεθσημανῆ, τῆς Θεοτόκου τὸ ἅγιον τέμενος.
Βοήσωμεν οἱ πιστοί, τὸν Γαβριὴλ κεκτημένοι ταξίαρχον, Κεχαριτωμένη χαῖρε, μετὰ σοῦ ὁ Κύριος, ὁ παρέχων τῷ κόσμῳ διὰ σοῦ τὸ μέγα ἔλεος.

στιχηρόν του Εσπερινού


3.
Τι είναι αυτό το μυστήριο το μέγα, που συντελείται γύρω από το πρόσωπό σου, ιερή Μητέρα και Παρθένε; «Ευλογημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου». Όσο υπάρχουν άνθρωποι θα σε μακαρίζουν, γιατί μονάχα Συ είσαι άξια για μακαρισμό!
Και να που όλες οι γενιές Σε μακαρίζουν. Εσένα είδαν οι θυγατέρες της Ιερουσαλήμ, δηλαδή της Εκκλησίας, και σε μακάρισαν οι βασίλισσες, δηλαδή οι ψυχές των δικαίων, και θα σε υμνούν αιώνια. Γιατί Συ είσαι ο θρόνος ο βασιλικός, στον οποίον παραστέκονται Άγγελοι κοιτάζοντας τον Βασιλέα και Δημιουργό να κάθεται επάνω του.
Συ έγινες Εδέμ νοητή, πιο ιερή και πιο θεϊκή από την παλιά. Γιατί σε εκείνη την Εδέμ έμεινε ο Αδάμ ο γήϊνος, ενώ σ' Εσένα ο Κύριος του ουρανού.
Εσένα προεικόνισε η κιβωτός, γιατί Συ γέννησες τον Χριστό, τη σωτηρία του κόσμου, που καταπόντισε την αμαρτία και κατασίγησε τα κύματά της.
Εσένα προεικόνισε η βάτος, Εσένα είχαν επιγράψει προφητικώς οι θεοχάρακτες πλάκες, Εσένα προζωγράφισε η κιβωτός του νόμου και Σένα είχαν φανερά προτυπώσει η στάμνα η χρυσή και η λυχνία και η τράπεζα και η ράβδος του Ααρών που 'χε βλαστήσει.
Από Σένα προήλθε η φλόγα της θεότητος, το μέτρο και ο Λόγος του Πατρός, το γλυκύτατο και ουράνιο μάννα, το όνομα το απερίγραπτο και πάνω από όλα τα ονόματα, το φως το αιώνιο και απρόσιτο, ο άρτος της ζωής ο ουράνιος, ο καρπός που δεν γεωργήθηκε, αλλά βλάτησε από Σένα με σώμα ανθώπινο.
Εσένα δεν προμηνούσε το καμίνι που έβγαζε φωτιά και ταυτόχρονα δρόσιζε αλλά και έκαιγε κι ήταν αντίτυπο της θείας φωτιάς που μέσα Σου κατοίκησε;
Παρά λίγο όμως θα ξεχνούσα τη σκάλα του Ιακώβ. Τι δηλαδή; Δεν είναι φανερό σε όλους ότι Εσένα προεικόνιζε κι ήταν προτύπωσή Σου; Όπως ο Ιακώβ είχε δει τις άκρες της σκάλας να ενώνουν τον ουρανό με τη γη και να ανεβοκατεβαίνουν σ' αυτήν Άγγελοι, έτσι κι εσύ ένωσες αυτά που ήσαν πριν χωρισμένα, αφού μπήκες στη μέση Θεού και ανθρώπων κι έγινες σκάλα, για να κατεβεί σε μάς ο Θεός, που πήρε το αδύναμο προζύμι μας και το ένωσε με τον εαυτό Του κι έκανε τον ανθρώπινο νου που βλέπει τον Θεό.

αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού, εγκώμιον εις την κοίμησιν 





4. "Η Παναγία είναι το πνευματικό στόλισμα της ορθοδοξίας. Για μας τους Έλληνες είναι η πονεμένη μητέρα, η παρηγορήτρια κ' η προστάτρια, που μας παραστέκεται σε κάθε περίσταση.
Σε κάθε μέρος της Ελλάδας είναι χτισμένες αμέτρητες εκκλησιές και μοναστήρια, παλάτια αυτηνής της ταπεινής βασίλισσας, κι' ένα σωρό ρημοκλήσια, μέσα στα βουνά, στους κάμπους και στα νησιά, μοσκοβολημένα από την παρθενική και πνευματική ευωδία της.

Μέσα στο καθένα από αυτά βρίσκεται το παληό και σεβάσμιο εικόνισμά της με το μελαχροινό και χρυσοκέρινο πρόσωπό της, που το βρέχουνε ολοένα τα δάκρυα του βασανισμένου λαού μας, γιατί δεν έχουμε άλλη να μας βοηθήσει, παρεκτός από την Παναγία, «άλλην γαρ ουκ έχομεν αμαρτωλοί προς Θεόν εν κινδύνοις και θλίψεσιν αεί μεσιτείαν, οι κατακαμπτόμενοι υπό πταισμάτων πολλών».
Το κάλλος της Παναγίας δεν είναι κάλλος σαρκικό, αλλά πνευματικό, γιατί εκεί που υπάρχει ο πόνος κ' η αγιότητα, υπάρχει μονάχα κάλλος πνευματικό. Το σαρκικό κάλλος φέρνει τη σαρκική έξαψη, ενώ το πνευματικό κάλλος φέρνει κατυάνυξη, σεβασμό κι αγνή αγάπη. Αυτό το κάλλος έχει η Παναγία. Κι' αυτό το κάλλος είναι αποτυπωμένο στα ελληνικά εικονίσματά της που τα κάνανε άνθρωποι ευσεβείς οπού νηστεύανε και ψέλνανε και βρισκόντανε σε συντριβή καρδίας και σε πνευματική καθαρότητα.
Στην όψη της Παναγίας έχει τυπωθεί αυτό το μυστικό κάλλος που τραβά σαν μαγνήτης τις ευσεβείς ψυχές και τις ησυχάζει και τις παρηγορά."

Φώτης Κόντογλου 






5.
[...]Έλεγε τον Μέγαν Παρακλητικόν κανόνα τον εις την Παναγίαν, όπου διεκτραγωδούνται τα παθήματα και τα βάσανα μιάς ψυχής, και την σειράν όλην των κατανυκτικών ύμνων, όπου εις βασιλεύς Έλλην, διωγμένος, πολεμημένος, στενοχωρημένος, από Λατίνους και Άραβας και τους ιδικούς του, διεκτραγωδεί προς την Παναγίαν τους ιδίους πόνους του, και τους διωγμούς όσους υπέφερεν από τα στίφη των βαρβάρων, τα οποία ονομάζει νέφη.
Είτα, κατά μικρόν, αφού είπεν όσα τροπάρια ενθυμείτο από στήθους, ύψωσεν ακουσίως την φωνήν, και ήρχισε να μέλπη το αθάνατον εκείνο:
“Απόστολοι εκ περάτων, συναθροισθέντες ενθάδε,
Γεθσημανή τω χωρίω, κηδεύσατέ μου το σώμα.
Και συ, Υιέ και Θεέ μου, παράλαβέ μου το πνεύμα".
 Και είτα προσέτι, παρεκάλει δια του άσματος την Παναγίαν, να είναι μεσίτρια προς τον Θεόν, "μη μου ελέγξη τας πράξεις, ενώπιον των Αγγέλων [...]". Ω, αυτό είχε την δύναμιν και το προνόμιον να κάμνη πολλά ζεύγη οφθαλμών να κλαίωσι, τον παλαιόν καιρόν, όταν οι άνθρωποι έκλαιον ακόμη εκούσια δάκρυα εκ συναισθήσεως [...]

δος μου και εμένα άνεση παναγιά μου πριν να απέλθω και πλέον δεν θα υπάρχω ...

Αλεξ. Παπαδιαμάντης 


πηγές: Nektarios.gr
enoriaka.gr
http://agiabarbarapatras.blogspot.gr/
myriobiblos.gr 

Σάββατο, Αυγούστου 11, 2012

Από Παναγίας άρχεσθαι.(Μητροπολίτου Μεσογαίας Νικολάου)


 
 
Το Άγιον Όρος είναι γνωστό ως το «περιβόλι της Παναγίας». Ως ο κατ’ εξοχήν τόπος που τιμάται, που εμφανίζεται, που ενεργεί και αναπαύεται το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου, ως «ο νοητός της Θεοτόκου και ωραίος Παράδεισος».
Σύμφωνα με την παράδοση, το Άγιον Όρος δόθηκε ως κλήρος στην Παναγία από τον ίδιο τον Κύριο: «Έστω ο τόπος ούτος κλήρος σος και περιβόλαιον σον και Παράδεισος, έτι δε λιμήν σωτήριος των θελόντων σωθήναι»..Ενώ η πρώτη Εύα έπεσε στον αρχέγονο παράδεισο, η δεύτερη Εύα, ως Μητέρα του δεύτερου Αδάμ, ξεδιπλώνει, τη χάρη των ονομάτων της μέσα στο νέο παράδεισο του Αγίου Όρους.
Η Κυρία των αγγέλων εμφανίζεται ως Κυρία του αγγελικού τάγματος των μοναχών.
Η Κεχαριτωμένη φανερώνει τις χάριτες που απορρέουν από τη χάρη της, μέσα από εικόνες, προσκυνήματα, ευλογημένες αθωνικές γωνιές, γεγονότα της ζωής, προσδοκώμενες ανταποκρίσεις σε αιτήματα, ανέλπιστες απαντήσεις σε δοξολογικά ξεσπάσματα, εμφανίσεις σε εξαγιασμένους ασκητές, μέσα στη κατάνυξη του κελιού ή στην λαμπρότητα του ναού. Παντού και πάντοτε, σε κάθε τόπο και σε κάθε σημείο, ελλοχεύει μια ανεπανάληπτη αφορμή, μια μοναδική ευκαιρία να ζήσει κανείς το αγκάλιασμα της Θεοτόκου.Δεν υπάρχει ίσως αγιορείτης μοναχός που να μη ζει την Παναγία ως Παναγία του, ως κύρια και πρώτη προσφυγή του, ως αμετάθετο ελπίδα, ασφάλεια και προστασία του, ως πρέσβειρα και μητέρα του, ως πλησίον και μόνιμο σύντροφο του, ως εναγκαλιστή των πληγών και ανάδοχο των δοκιμασιών του. Κάθε ψάλτης από το «Άξιον έστι» θα αρχίσει τα μαθήματά του και με αυτό θα αποδώσει την καλύτερη τέχνη του. Κάθε αγιογράφος ή ξυλο­γλύπτης, τα πρώτα και καλύτερα έργα που θα φιλοτεχνήσει θα απεικονίζουν το θεομητορικό πρόσωπο. Κάθε ησυχαστής σε αυτή θα καταθέσει τη θερμότερη προσευχή του. Κάθε μοναστήρι μια δική της εικόνα θα περιβάλλει με το απαύγασμα της ευλάβειας του.
Γεγονότα ιστορικά, ανάγκες καθημερινές, ζωντανά θαύματα, περιστατικά και συγκυρίες, ιδιώματα θεομητορικά αποτυπώνονται σε κάθε εικόνα που κοσμεί με την καλλιτεχνική ομορφιά της και παρηγορεί με την παρουσία της κάθε μονή του Αγίου Ορούς.
Έτσι, εκτός από την Παναγία του «Άξιον έστι» στο Πρωτάτο ή την Πορταΐτισσα στη Μονή Ιβήρων, έχουμε την Παναγία του Ακάθιστου στη Μονή Διονυσίου, τη Μυροβλύτισσα στη Μονή Αγίου Παύλου, την Τριχερούσα στο Χιλανδάρι, τη Γοργοϋπήκοο στη Δοχειαρίου, την Οδηγήτρια στην Ξενοφώντος, την Παραμυθία στο Βατοπαίδι, τη Γλυκοφιλούσα στη Φιλόθεου και πλήθος άλλων.
Επίσης, όπως ο προφήτης Ηλίας άφησε τη μηλωτή του στον Ελισαίο, κατά ανάλογο τρόπο η αγία Ζώνη της Θεοτόκου που ευλαβώς διαφυλάσσεται στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου, αποτελεί βαρύτιμη κληρονομιά, ανεκτίμητη ευλογία και μοναδικό θησαυρό που καταξιώνει το Άγιον Όρος ως περιβόλι και τόπο της.
«Χαίρε, άγιον όρος και θεοβάδιστον» ψάλλει ο υμνωδός, ταυτίζοντας ποιητικά τη Παναγία με το θεοβάδιστο και άγιο Όρος. Η Παναγία δεν βρίσκεται στο Άγιον Όρος! η Παναγία είναι το πραγματικό άγιον όρος.
Όλο το κενό της γυναικείας παρουσίας το καλύπτει η Θεομητορική παρουσία. Γι’ αυτό και έργα μοναδικής αξίας και θεολογικής και πνευματικής βαρύτητας που είδαν το φως ως καρποί μεγάλων αγιορειτών αγίων αναφέρονται στο δικό της πρόσωπο. Έτσι οι περίφημες ομιλίες του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά στα Είσόδια της Θεοτόκου, ο κανόνας του αγίου Νικόδημου στην Παναγία τη Γοργοϋπήκοο, το Θεοτοκάριον και όλες οι αναφορές του στο πρόσωπό της ξεχειλίζουν από θεολογικό βάθος και γλυκύτητα αγάπης και θείων αισθημάτων.
Αλλά και οι σύγχρονοι άγιοι πατέρες, γνωστοί και άγνωστοι, επώνυμοι και μη, μέσα από την Παναγία περνούν και διατυπώνουν τον καλύτερο κόσμο τους και τις ποιοτικότερες εκφράσεις της πίστης τους. Ο αείμνηστος ιερομόναχος Αθανάσιος Ιβηρίτης, γράφοντας στον οσιολογιώτατο μοναχό Θεόκλητο Διονυσιάτη, αναφέρει: «Από Παναγίας άρχεσθαι· Πρόσεξε την σκέψιν ταύτην, που μου επήλθεν εν στιγμή αναγνώσεως του Θεοτοκαρίου. Οι Χαιρετισμοί και το Θεοτοκάριον. Ο ουρανός και η γη να παρέλθουν, αυτά όμως να μη λείψουν καμμίαν ημέραν του έτους. Και εις ποίαν οι ύμνοι ούτοι; Εις την ταμίαν όλων των χαρίτων του Θεού


πηγη

Η Παναγία και ο πόνος



Η Παναγία γνώρισε στη ζωή της, τον πόνο και την θλίψη του θανάτου. Γι’ αυτό και μπορεί να καταλάβει αυτούς που πονούν, αυτούς που θλίβονται, αυτούς που βρίσκονται στο κρεβάτι της ασθενείας. Ο πόνος, αδελφοί μου, μας αγγίζει όλους. Οι άνθρωποι πονούν σωματικά από ασθένειες και δοκιμασίες. Πονούν ψυχολογικά από συκοφαντίες, εγκατάλειψη, ασθένειες και θανάτους προσφιλών προσώπων. Πονούν πνευματικά, κυρίως όσοι αγαπούν τον Θεό και τον συνάνθρωπο και συναισθάνονται ότι με τις αμαρτίες τους λυπούν τον Θεό και αδικούν τον αδελφό τους. Τον πόνο, τις θλίψεις και τον θάνατο τα έφερε ο ίδιος ο άνθρωπος στη ζωή του, με την εγωιστική παρακοή του στο θέλημα του Θεού.
 
Από αυτήν την οδύνη της αμαρτωλής ζωής, ήλθε να μας λυτρώσει ο Σωτήρας μας Χριστός. Εισήλθε μέσα στην τραγική πραγματικότητα του πόνου και του θανάτου και με την Σταύρωση και την Ανάστασή Του κατήργησε την δύναμη του θανάτου.
Όποιος πιστεύει στον Χριστό δεν φοβάται τον θάνατο και βλέπει τον πόνο μέσα από άλλη οπτική ματιά.
 
Ο μακαριστός γέροντας Παΐσιος, καρκινοπαθής ο ίδιος, έλεγε μιλώντας βιωματικά: «Χαίρομαι που με τίμησε ο Θεός και μου έδωσε αυτό το δώρο της ασθένειας και δεν θέλω να μου το στερήσει. Δόξα τω Θεώ, ο Θεός το επιτρέπει, για να βοηθηθώ κατ’ αυτόν τον τρόπο. Έτσι δίνουμε εξετάσεις στην υπομονή...». Πραγματικά, αγαπητοί μου αδελφοί, οι Άγιοι της Εκκλησίας, έχοντας ως πρότυπό τους τον εσταυρωμένο Χριστό, πορεύτηκαν και πορεύονται τον δρόμο της επίγειας ζωής, με συνοδοιπόρο τις ασθένειες, τις θλίψεις και τις δοκιμασίες. Δεν άφησαν την ψυχή τους να ολιγοπιστήσει αλλά χρησιμοποίησαν τον πόνο ως φάρμακο πνευματικό για να φέρνουν την καρδιά τους σε αυτογνωσία και κατάνυξη, για να βιώνουν την υπομονή και την ταπείνωση και μέσω του φρονήματος της μετανοίας, να αυξάνουν την ελπίδα, την πίστη και την αγάπη τους προς τον Θεό.
 
Ο πόνος μας βοηθά να ανακαλύψουμε το αληθινό μας πρόσωπο και να πετάξουμε τα εγωϊστικά και υποκριτικά προσωπεία μας. Τις ώρες του πόνου και των θλίψεων, ο άνθρωπος ανοίγει την καρδιά του προς τον Θεό, αρχίζει να προσεύχεται και να μετανοεί για τις αμαρτίες του. Η ψυχή μαλακώνει και μαθαίνει να εμπιστεύεται και να αγαπά και τον Θεό και τους ανθρώπους. Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί. Κανείς από εμάς τους χοϊκούς [=χωματένιους] ανθρώπους δεν μπορεί να καυχηθεί, πως θα μείνει μακριά από τον πόνο και τις θλίψεις. Ο Κύριος, μας τόνισε, πως σε αυτόν τον κόσμο θα δοκιμάσουμε την θλίψη. Αλλά ποτέ να μην χάσουμε το θάρρος και την ελπίδα μας. Αυτός, ο Κύριος και Θεός μας, νίκησε και κατήργησε το φαρμακερό κεντρί του πόνου και του θανάτου. Η Εκκλησία μας γνωρίζει, ότι μερικές φορές λυγίζουμε κάτω από το βάρος των ποικίλων δοκιμασιών. Γι’ αυτό και σήμερα μας δίνει ελπίδα και παρηγορία, εορτάζοντας την σεπτή Κοίμηση της Παναγίας.
 
Και αυτή πόνεσε. Κι αυτή γνώρισε τον θάνατο. Όποιος λοιπόν πονά, όποιος δοκιμάζεται, ας προστρέξει σήμερα στην Παναγία μας και ας ζητήσει με όλη την δύναμη του νου και της καρδιάς, την κραταιά προστασία της και την θαυματουργική βοήθειά της. Αυτή είναι η πνευματική μας Μητέρα και δεν μας εγκαταλείπει ποτέ. Με βεβαιότητα ψάλλουμε κατανυκτικά: «Στην γέννα σου την παρθενία εφύλαξες, στην κοίμησή σου τον κόσμο δεν τον άφησες, Θεοτόκε. Μίσεψες στη ζωή, γιατί είσαι μητέρα της ζωής και λυτρώνεις με τις πρεσβείες σου τις ψυχές μας από τον θάνατο». Είσαι πάντα μαζί μας σε όλα τα ανθρώπινα πράγματα. Στο γάμο, στη γέννηση των παιδιών μας, στον θάνατο. Στις αρρώστιες, στα «κατορθώματα», στις λύπες και στις χαρές μας. Πάντα δίπλα μας με αγάπη και στοργή, διακριτικά αλλά ουσιαστικά. Σε ατομικές και ομαδικές ή εθνικές ανάγκες. Συμπαραστάτης και βοηθός χωρίς όρους και όρια, σε αμαρτωλούς και δίκαιους, ανεξάρτητα από έθνος.
 
Η εικόνα της Παναγίας Umilenie (Ευσπλαγχνία), αγαπημένη εικόνα του αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ
Μητέρα των ανθρώπων που στέκει με περίσσιο ενδιαφέρον στα προβλήματά μας, Μητέρα του Υιού του Θεού στον οποίο μεταφέρει τις ανάγκες μας, τις αστοχίες και τις επιτυχίες μας για να τις ευλογήσει και να λάβουμε παρηγοριά. Ο άνθρωπος λαχταρά κυρίως για ζωή, αιώνια και πραγματική. Τα γήινα αγαθά που συσσωρεύουμε αχόρταγα αυτό μαρτυρούν αλλά δεν μπορούν να μας την προσφέρουν, η φθορά και ο θάνατος κυριαρχούν τελικά πάνω στα φυσικά φαινόμενα και στα ανθρώπινα έργα. Εκείνη έγινε Μητέρα της Ζωής και μεταφέρθηκε στη Ζωή. Χαρίζει Ζωή, πηγάζει Ζωή, ξεδιψάει τον ταλαιπωρημένο άνθρωπο, μας αναγεννά για την Ζωή. Εμείς προστρέχουμε στην Παναγία άλλοτε με αισθήματα ευγνωμοσύνης και ευχαριστίας, άλλοτε με πόνο, σπαραγμό και απόγνωση, άλλοτε με βαθύ παράπονο. Εκείνη καρτερικά και με ιδιαίτερη αγάπη παρακολουθεί την δική μας δέηση και «ουδείς κατησχυμένος εκπορεύεται» από την Μητέρα, αλλά ενεργεί κατά «το συμφέρον της αιτήσεως». Πλήθος οι Ναοί και τα ’Ξωκκλήσια τα αφιερωμένα στην Παναγία Μητέρα του Θεού, πλήθος και τα Μοναστήρια.
 
Ακόμη και ολόκληρη πολιτεία, η πολιτεία του Άθω, το περιβόλι της Παναγίας. Για να λατρεύεται ακατάπαυτα, για να υμνείται σε όλες τις γενιές. Για να προστρέχουμε όλοι, για να υπάρχει τόπος για όλους, για να μας σκεπάζει όλους. Ας μην παύσουμε ποτέ να παρακαλούμε την Παναγία μας, να μεσιτεύει στον Υιό της, ώστε κι εμείς οι κουρασμένοι οδοιπόροι της ζωής να απολαύσουμε το έλεος και την ανάπαυση της άφατης και ευσπλαχνικής θεϊκής Του αγάπης. Εύχομαι ο Κύριός μας, δια πρεσβειών της Παναχράντου Μητρός Του, να ευλογεί τις οικογένειές μας και τα σπίτια μας. Αμήν.

Πέμπτη, Αυγούστου 09, 2012

ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΘΕΙΑΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ


 Την εορτή της Θείας Μεταμορφώσεως του Σωτήρος πανηγύρισε ο Ναός μας.

Με λαμπρότητα και βυζαντινή μεγαλοπρέπεια εόρτασε και φέτος ο Ι. Μητροπολιτικός Ναός του Σωτήρος Χριστού στην Κάλυμνο, στις 5 & 6 Αυγούστου, ημέρα της Μεταμορφώσεως, με την παρουσία – συμμετοχή μεγάλου πλήθους προσκυνητών.
 
Τό εσπέρας της Κυριακής 5 Αυγούστου, ετελέσθη μέγας πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός, μετ’ αρτοκλασίας, χοροστατούντος του Μητροπολίτου μας κ.κ. Παϊσίου, συμπαραστατουμένου υπό ακολουθίας, σχεδόν, όλων των ιερέων της Καλύμνου.
 
Οι χοροί των καλλίφωνων ιεροψαλτών απέδωσαν εξαιρετικά τούς ύμνους και η αρτοκλασία αποτέλεσε λειτουργικό επιστέγασμα βυζαντινής αρμονίας και λαμπρότητας.
 
Η ακολουθία του Εσπερινού ολοκληρώθηκε με τη λιτάνευση της Ιεράς Εικόνος της Μεταμορφώσεως, κατά μήκος της κεντρικής παραλιακής λεωφόρου.
 
Την συνόδευσαν η ακολουθία των ιερέων, οι τοπικές αρχές, τιμητικό άγημα του στρατού και η Δημοτική Φιλαρμονική, ενώ οι ιερείς έψαλλαν το απολυτίκιο της ημέρας «Μετεμορφώθης εν τω όρει…».
 
Το πρωί της Δευτέρας 6 Αυγούστου, ετελέσθη ο Όρθρος και η Αρχιερατική  Θεία Λειτουργία.



 Κείμενο-Φωτογραφίες:  Γεώργιος Ι. Χρυσούλης, Γραμματεύς Ιεράς Μητροπόλεως & Νικόλαος Σμαλιός, Κάλυμνος

από την σελίδα της Μητροπόλεως Καλύμνου