λίγες ταπεινές σκέψεις για τους τρείς Μεγάλους...

Οι Τρεις Ιεράρχες είναι ίσως τα πιό εμβληματικά πρόσωπα της ελληνορθοδοξίας. Και όταν λέμε ελληνισμό, δεν εννοούμε το βαυαρικό μόρφωμα και κρατίδιο, αλλά την μακραίωνη παράδοση από το φως της αρχαιότητας ως την αναγέννηση του έθνους, αυτή πού βρίσκεται στην ομηρική , κλασσική και ρωμαίικια γλώσσα,στο ερώτημα, την επιστήμη, την γνώση, την θεοσέβεια, το μαρτύριο, την χαρμολυπική ψυχή , τον πανηγυρικό καημό της ρωμηοσύνης. Και όταν λέμε ορθοδοξία εννοούμε την βιωματική, πατερική, νηπτική πίστη των πατέρων, των ασκητών, των μαρτύρων και των διδασκάλων και όχι τον στείρο γερμανικό ευσεβισμό των νεοελλήνων και την κατασκευασμένη κρατική θρησκεία.Γι αυτό είναι προστάτες των Ιερών Γραμμάτων και όχι των γραμμάτων, της ανθρωπινής επιστήμης και όχι της επιστήμης, της βιωματικής πίστης και όχι της παραμορφωμένης θρησκείας.Καιρός να τους δούμε σαν παππούδες, πατέρες και αδελφούς μας, πού μας φέρνουν την Σοφία από το παρελθόν, την Ασφάλεια στο παρόν και την Ελπίδα στο μέλλον.

 Είναι οι άνθρωποι του πόνου. Έζησαν με τους λεπρούς, τους ασθενείς και τους κατατρεγμένους, τους διακόνησαν, τους υπεράσπισαν και βίωσαν οι ίδιοι τον διωγμό και τον κατατρεγμό. Είναι οι πολύ δικοί μας άνθρωποι, πού πόνεσαν όπως και σύ, ασθένησαν όπως και σύ, αγάπησαν και τα πάντα ίσχυσαν με την δύναμη του Χριστού πού ενδυνάμωνε. Είναι οι εμβληματικοί άνθρωποι του πόνου. Ιατροί επιστήμονες των νοσημάτων της ψυχής και του σώματος, ιατροί για τους άλλους, βασανιστές για τον εαυτό τους στο καμίνι της προσφοράς.

Είναι οι ορθοί θεολόγοι, οι ακατάβλητοι, πού ότι στερέωσαν στο χαρτί το πλήρωσαν με αίμα, βάσανο και πόνο.Αυτοί πού έγιναν όργανα και κιθάρες του Πνεύματος. Πού είπαν στο εγώ και την σοφία τους, σοφία σπάνια ανάμεσα στους φιλοσόφους των αιώνων: "κάμε παραπέρα, να μιλήσει το Πνεύμα". Οι ισχυροί πού φάνηκαν εξουθενωμένοι, οι διανοητές πού μωράνθηκαν από μόνοι τους  και έκαμαν χώρο στην Σοφία την άνωθεν, για να μην κενωθεί του Σταυρού το κήρυγμα. Των τεχνολόγων την επίδειξη αυτοί την έδειξαν πολυλογία ματαιόδοξη. Και χρυσολόγοι όντες φάνηκαν βάσεις της Θεολογίας της αληθινής.

Οι τρείς ιεράρχες , τέλος είναι ο ζωντανός λόγος του Χριστού, ο εσαρκωμένος Χριστός ο ίδιος, οι ενχριστωμένοι, οι ένθεοι, οι αυθεντικές εικόνες της θεότητος, πού δείχνουν πού μπορεί να φτάσει και τί οφείλει ο χριστιανός. Είναι η ευσεβής αποθέωση του ανθρώπου, αυτή η μέσα στα πλαίσια της ορθοδόξου θεολογίας, απάντηση στον υπάνθρωπο και τον υπεράνθρωπο, της μίζερης και δυναμικής φιλοσοφίας του κόσμου. Οι δυνατοί αδύναμοι!

 Αποκαθηλώστε τους τρείς ιεράρχες από τα ασφυκτικά δασκαλίστικα κάδρα, από τα ξενικά απρόσιτα βάθρα για να έρθουν να βαδίσουν δίπλα μας, ουρανοβάμονες, επίγειοι άγγελοι οδηγοί προς τα άνω, πορτιέρηδες του παραδείσου.Αυτούς τους τόσο διαφορετικούς και τόσους κοντινούς μας.Είναι η μόνη οφειλόμενη επαναστατική πράξη σε έναν κόσμο χωρίς οδοδείκτες. Τότε θα ζωντανέψει ο λόγος του Κυρίου: Εγώ ειμί η οδός, η αλήθεια και η ζωή.Εγώ είμι η θύρα.Τότε θα εισέλθουμε και θα εξέλθουμε και νομήν ευρήσουμε.