Γιατί η ορθοδοξία είναι επικίνδυνη;

Ο σύγχρονος κόσμος μας γεννήθηκε με το αίτημα της ανοχής, της διαφορετικότητας και της προόδου και κατέληξε στην δικτατορία της ανεκτικότητας και στην εξουθένωση του διαφορετικού. Κάθε βεβαιότητα είναι βδελυρή αμαρτία και κρίνει τον φέροντα ως ηθικά και διανοητικά υποβαθμισμένο άνθρωπο.

Δηλώνω χριστιανός ορθόδοξος. Προσπαθώ να είμαι χριστιανός ορθόδοξος. Δεν είναι δεδομένο αυτό. Θέλει πάλη, αίμα και αγωνία. Ωστόσο δηλώνω χριστιανός ορθόδοξος γιατί αυτό δεν είναι κατάκτηση μου, αλλά ο αγώνας και η αναφορά μου. Δεν θέλω να μπώ στην διαδικασία αναζήτησης δεδομένων άλλων. Δεν πιστεύω πώς η ορθοδοξία είναι ελλιπής και θα έπρεπε να συμπληρώνεται με μικρές μικρές αλήθειες διάσπαρτες σε άλλες θρησκείες και ιδέες. Η ορθοδοξία είναι η μοναδική αναφορά μου. Η ζωή μας είναι πολύ μικρή για να την σπαταλάμε σε πειράματα. Ή θα πεθάνουμε ή θα ζήσουμε.Είναι θέμα όχι θρησκευτικό, όχι ηθικό, αλλά θέμα ύπαρξης. Και για όλο αυτό δεν νιώθω υποχρεωμένος να απολογηθώ σε κανέναν.Αγγίζω και πάω.

Αυτο όμως για την σύγχρονη κοσμοθεωρία είναι εγκλημα, πισωγύρισμα στον μεσαίωνα.Δεν μπορεί να διανοηθεί ο σύγχρονος άνθρωπος, πού κρίνει τα πάντα με το μέτρο της σχετικότητας και είναι φιλύποπτος απέναντι στην κάθε σιγουριά αυτό το συναρπαστικό ταξίδι του χριστιανού.Η ομολογία του Χριστού είναι αυτόματα σημαία και σύνθημα φανατισμού. Υπάρχει ένας νόμος, φυσικός ή ηθικός δεν ξέρω πού υπαγορεύει ρητά και κατηγορηματικά: "Αφού υπάρχει το Β και το Γ, άρα ο πιστεύων στο Α είναι αξιωματικά φανατισμένος. κοντόφθαλμος. κεχωρισμένος από την λογική σειρά, επικίνδυνα αναχρονιστικός και ασύμβατος". Ενανιώνομαι σε αυτόν τον νόμο. Γιατί η κριτική θεωρία μαζί με την ανεχτικότητα γεννήθηκαν για να απαλλάξουν τον άνθρωπο από την τυρρανία της αυθεντίας, της εγκόσμιας αυθεντίας και όμως στρογγυλοκάθισαν στο θρόνο της τυρανίας τους, επιβάλλοντας την σχετικότητα στα πνευματικά και στα εγκόσμια. Εναντιώνομαι στην τόσο καταναγκαστική και εξουσιαστική άποψη πού θέλει φιμωμένο τον χριστιανό, αναχρονιστή ή περιθωριακό τον χριστιανό.

Ο Χριστός δεν μας άφησε πολλές επιλογές στο να μην καταλάβουμε Ποιός είναι. Μίλησε με αυτοσυνειδησία και απολυτότητα. Προέβαλλε ως αυτοχαρακτηρισμό και αυτοπροσδιορισμό το ΕΓΩ ΕΙΜΙ. Ταυτίστηκε με το ΕΓΩ του ΘΕΟΥ την απόλυτη Αλήθεια. Αυτό οδήγησε στην θανάτωση Του ως βλασφήμου. Ο κόσμος δεν είναι έτοιμος να δεχτεί την απολυτότητα, το άπλετο φως. Βολεύεται όχι με την ύπαρξη-καν- αλλά με την πιθανότητα ύπαρξης άλλων ετερόφωτων σωμάτων, άλλων πηγών φωτός. Η τραγωδία του κόσμου είναι η παράδοση του στο σχετικό , αμαχητί. Γιατί η πτώση είναι παράλληλη με  την σχετικότητα.

 
Αν ζούσε ο Χριστός σήμερα με όλες αυτές τις απολυτότητες του: "Το Εγώ ειμί το φως, η ζωή, η ανάσταση, η οδός, η αλήθεια, η άμπελος η αληθινή, ο Υιός του Ανθρώπου πού κάθεται εκ δεξιών του Θεού.... υμείς εστέ το φως του κόσμου, το άλας της γης... κλπ κλπ" πώς θα τον υποδεχόταν η ανθρωπότητα με όλο αυτό το πνεύμα ηδονής στην κριτική θεώρηση και αμφισβήτηση; Θα διερρήγνυε τα ιμάτια της ως ο Καϊάφας για την βλασφημία άρα γε; Θα ετοίμαζε σταυρό για Αυτόν πού είχε το θράσος της βεβαιότητας και της αυτοσυνειδησίας; Πόσο κόντρα θα ήταν ο Χριστός από τον κόσμο της απόλυτης αβεβαιότητας, τον κόσμο πού δεν συγχωρεί την πίστη; Τον κόσμο πού λατρεύει την σχετικότητα;Ένας ακόμα φανατισμένος στον σταυρό. Επικίνδυνος για τις αυθεντίες. Της αυθεντίες όχι πια μιας παραδεδομένης πίστης της οποίας υπερασπιστές είναι οι θεματοφύλακες της, όπως την εποχή των ιουδαίων, αλλά της αυθεντίες του Τίποτα. Για τον κοσμο το Τίποτα είναι ανώδυνο. Το συγκεκριμένο είναι επικίνδυνο και ανατρεπτικό.Και δεν υπάρχει τίποτα πιό συγκεκριμένο από μία πίστη πού ταυτίζεται με ένα Πρόσωπο. Απ'όλες τις θρησκείες μόνο η ορθοδοξία, η ορθή πίστη, ο ορθός δρόμος έχει απόλυτη αναφορά σε ένα πρόσωπο: τον Χριστό. 

Για όλα αυτά η ορθοδοξία ήταν είναι και θα είναι σε διωγμό.