Η κοινωνικοπολιτική μας ευθύνη ως ορθοδόξων

Ο κομματισμός των χριστιανών , μπορεί να αναφέρεται στην εξατομικευμένη προτίμηση τους σε κάποια ιδεολογία του κόσμου η πιό συχνά σε προσωπικά και ίδια συμφέροντα. Ο κομματισμός είναι μια εκτροπή, ένας συμβιβασμός στα ιερά του πτωτικού κόσμου. Αντιθέτως η πολιτικοποίηση και η κοινωνική παρουσία του Χριστιανού είναι επιβαλλόμενη.

Ο Χριστιανισμός δεν είναι θεωρία και φιλοσοφία είναι Ε κ κ λ η σ ί α. Η ίδια η έννοια της Εκκλησίας προϋποθέτει και εννοεί ένα σύνολο , μια ζωντανή κοινωνία ανθρώπων,αλληλοεξαρτώμενων και αλληλοδιακονούντων/μένων. Αυτή η παραπνευματικότητα και ο μανιχαϊσμός απέναντι στα κοινωνικά τεκταινόμενα δεν έχει ορθόδοξη ουσία. Αυτή η περιφρόνηση των κοσμικών προβλημάτων πού αφορούν ανθρώπους εν τω βιω κλυδωνιζομένους είναι ασπλαχνία αφ΄υψηλού.

Η ορθοδοξία βέβαια δεν κάνει ακτιβισμό και κοινωνική πολιτική. Κάνει ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ. Η Θεία Λειτουργία κάνει τον χριστιανό ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ και σπλαχνικό προς τους άλλους. Τον κάνει Χριστό για το περιβάλλον του. Ο κοινωνικός άνθρωπος είναι μεταδοτικός σε όλα. Οι λατρείες κάνουν τον άνθρωπο "φυτό", οπαδό. Η Θεία Λειτουργία του δίνει ΥΠΑΡΞΗ.Ο χριστιανός όμως επηρεασμενος από τις λατρείες και της θρησκείες της Νέας εποχής, δεν έρχεται στην Εκκλησία για να κοινωνικοποιηθεί εν Χριστώ, για να ζήσει την Εκκλησία. Έρχεται για να θρησκέψει ατομικά. Έχει την θρησκεία του, το σπιτικό του, το αμάξι του, γυναίκα παιδιά, ενδεχομένως τον πνευματικό του και τα καλά έργα του. Αλλά αδελφό δεν έχει μέσα στην Εκκλησία. Μέλος από Σώμα κοινόν και αυτό. Ο χριστιανός κοροϊδεύει τον εαυτό του.Οι άλλοι ίσως του διακόπτουν την κοινωνία με τον Θεό της καρδιάς του ή μοιράζονται τους ίδιους λόγους ύπαρξης μέσα στο σώμα, χωρίς συνεννόηση ή είναι εκεί για τους δικούς τους προσωπικούς λόγους , σε ένα κλίμα ανοχής και πολλές φορές παραδοξότητας για την ύπαρξη τους εκεί.

Η απολιτική θέση του απαθούς και ανενεργού χριστιανού στην κοινωνία, προφάσει ευλαβείας και καθαρότητος είναι ένα προτεσταντικό φρούτο, πού καλλιεργήθηκε στην Ελλάδα με τους εκφοβισμούς συντηρητικών και δικτατορικών καθεστώτων, με την προκατάληψη του σταμπαρίσματος κάθε ενεργά κοινωνικού και με τον αριστοτελική έννοια πολιτικού χριστιανού, ως αντικαθεστωτικού και αχαρίστου υιού έναντι κάθε "θεόσδοτης και πεφωτισμένης" εξουσίας. 

Οι καιροι βοούν! Δεν υπάρχουν περιθώρια ιδιωτείας. Η πενία, η εκμετάλλευση, ο εξανδραποδισμός, η μαζοποίηση και η κονιορτοποίηση του προσώπου, ο πόλεμος κατά της θρησκείας και της ανθρωπιάς, απαιτούν ενεργό κοινωνικό και πολιτικό ρόλο του ορθοδόξου ανθρώπου. Η ορθοδοξία δεν είναι ξηρό δόγμα αλλά ζωοποίηση του νεκρού κόσμου και του νεκρωμένου ανθρώπου. Η αίρεση δεν είναι φιλοσοφική παρέκκλιση και λανθασμένη φιλολογία, είναι μια διαστροφική στάση ζωής έναντι του Θεού, σε όλα τα επίπεδα:από τα πιό υψηλά νοητικά, ώς το κακό πού αποκρυσταλλώνεται στην συμπεριφορά και στην αδικία του κόσμου. Ο ορθόδοξος άνθρωπος έναντι του ασθενούς ανθρώπου!

Ο σύχρονος καλός χριστιανός κρύβει τον λύχνον υπό τον μόδιον , ξεχνάει να είναι το φως του κόσμου, υιοθετεί παθητικές καταστάσεις πού τις αγιοποιεί, κάνει τον συντηρητισμό ευλάβεια και την σιωπή σοφία, άγεται από ανθρώπους κοσμικούς και πλάνους, πού έχουν το χρίσμα του πνευματικού στον κόσμο της ακρισίας και της εκμετάλλευσης.Ο σιωπηρός χριστιανός φαντάζει ώς σύννους και ευλαβής, την ώρα πού το σύμπαν καταρρέει.

 Ένας ανάδελφος άγιος στον κόσμο των αμαρτωλων!

Τί πλάνη! Τί αδιακρισία! Τί περιφρόνηση του κοινωνικού ευαγγελίου του Χριστού!

Aς πάρει θέση ο κάθε ορθόδοξος χριστιανός για τα τεκταινόμενα στην κοινωνία των ανθρώπων. 

Η ιδιωτεία προφάσει ησυχασμού και αρνησίκοσμου πνεύματος είναι ασυγχώρητη πολυτέλεια και ασπλαχνία. Δεν μπορούμε να περιχαρακωνόμαστε πίσω από την ουδετερότητα και την παθητικότητα ενός διαστρεβλωμένου ησυχασμού, μιας σχεδόν βουδδιστικής παραπνευματικότητας.Αλλιώς ας επιλέξουμε τον αναχωρητισμο σε όλα τα επίπεδα!Ας κλειστούμε στον τάφο με την ψευδαίσθηση του υπέρτερου "αγιου".

 Ο ορθόδοξος ησυχασμός κρύβει μια πηρυνική ενέργεια, δεν είναι πυθαγορισμός! 

Με κέντρο την προσευχή στον κόσμο της ησυχίας, φορτίζεται ο ορθόδοξος άνθρωπος για να εκτρέψει τον κόσμο της αμαρτίας!

Ο Μέγας Αντώνιος δις εγκατέλειψε την έρημο:επί διωγμών και επί αρειανισμού. Η προσευχή του ήταν ενεργητική παρουσία πού θέρμαινε την Εκκλησία μακρόθεν και η προσωπική και επί των καταστάσεων φυσική παρουσία του στα προβλήματα της Εκκλησίας, πού ήταν και προβλήματα του κόσμου,  ζωντανή και καταλυτική.