Μες το καμίνι της αγάπης

Λέμε ότι αγαπάμε , αγαπώντας αυτούς που μας αγαπούν,ευεργετώντας αυτούς πού μας ευεργετούν, σκεπτόμενοι αυτούς που μας σκέπτονται.

Και όταν οι τύψεις ή ο κοινωνικές εποχιακές συμβάσεις επιβάλλουν την φιλανθρωπία μας , καμωνόμαστε πώς επληρώσαμε κάποιο χρέος με μια μηδαμινή προσφορά σε αυτον που στερείται, κυρίως στον προφανή στερούμενο για το ευγε και το θεαθήναι, κάποτε για τον ακριβοδίκαιο θεό του νού μας.Κυρίως το ευαγγέλιο διαβάζεται συναισθηματικά σαν ένα ρομαντικό μανιφέστο αγάπης που μαλακώνει την ψυχή αλλά δεν αλλοιώνει το ήθος!

Έχουμε να ακούσουμε πάλι αυτές τις μέρες την λέξη αγάπη, μυριάδες φορές. Σαν ένα απαραίτητο πιασαρικο τηλεσύνθημα , καταστάλαγμα γλυκανάλατης σοφίας , γαρνιτούρα ενός ξεθυμασμενου εορταστικού πνεύματος, πού το αμαυρώνουν οιμωγές και κατάρες και αφόρητες κραυγάζουσες σιωπές.

Ποιά αγάπη συγκρίνεται με αυτη του εσταυρωμένου; Με αυτήν την αγάπη αυτού που πεθαίνει χωρίς τιμή για τους κακούργους και τους φονιάδες Του;Με την αγάπη του αγνού βασιλιά που γεννιέται φτωχός σε υπόγειο σπήλαιο, στον κόσμο της πόρνης , του τελώνη και του θεού καίσαρα;

ΑΓΑΠΗ=ΚΑΜΙΝΙ!

Τελείας αγάπης εικόνα είναι αυτή του αγίου Διονυσίου, η ορθόδοξη αγάπη που πονά, ματώνει, κατεβαίνει στον άδη,ανασύρει τον φταίχτη, δίνει ζωή σε αυτόν που την στερεί από τον αγαπημένο. 

Ο άγιος Διονύσιος ακούει την εξομολόγηση του φονιά του αδελφού του μέχρι τέλους.Χωρίς να γογγύσει ή να δείξει ταραχή. Στα πόδια του είναι απλά ένα πρόβατο χαμένο, ένα πρόσωπο πού έπεσε και θέλει ανόρθωση, όχι αυτος που του έκαψε την καρδιά! 

Και αφού τον φυγαδεύσει και τον κρύψει από τους διώκτες, τότε μόνον θρηνεί για τον χαμένο αδελφό.

Γιατί τον φονιά τον έχει ήδη συγχωρήσει και μάλιστα ευεργετώντας τον.