KΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ: Πού είχε το φώς σου λάμψαι ει μή τοίς εν σκότει καθημένοις;

Όταν ο Χριστός έμαθε για την σύλληψη του Προδρόμου, συνειδητοποίησε πώς ήρθε η ΄Ώρα για να βγεί στο δημόσιο κήρυγμα. Γιατί τώρα αποσύρθηκε ο λύχνος για να λάμψει φαιδρότερον ο ανατέλλων ήλιος. Σχολάζει το προδρομικό κήρυγμα και άρχεται το ευαγγέλιο της Βασιλείας.

Ο Χριστός επιλέγει να ζήσει στην Καπερναούμ,την Γαλιλαία των εθνών, την χώρα των αμαρτωλών,των αθεολόγητων κατά τους Ιουδαίους, μία χώρα με κατοίκους από επιμιξίες φυλετικές και θρησκευτικές , με χαναναίους και έλληνες.

Η πράξη Του δεν είναι τυχαία, αλλά δυναμική,ουσιαστική και συμβολική. Επιλέγει να κατοικήσει και να αρχίσει το κήρυγμα της βασιλείας,δηλαδή τα Καλά Νέα (ευαγγέλιον) ανάμεσα στους εξουθενημένους και τους αφώτιστους του κόσμου,αυτούς πού οι ορθόδοξοι Ιουδαίοι θεωρούσαν αμαρτωλούς,ακοινώνητους,απόβλητους και ακάθαρτους. 

Αυτό το είχε προφητέψει ο Ησαΐας 800 χρόνια πριν, ότι δηλ. ο Χριστός θα ανέτειλε σε έναν κόσμο σκότους και στην κοιλάδα του θανάτου. "Πού είχε το φώς σου λάμψαι ειμή τοις εν σκότει καθημένοις", λέει το Τροπάριο των Θεοφανείων. 

" Χρείαν ιατρού έχουν οι κακώς και όχι οι καλώς έχοντες, ουκ ήλθον καλέσαι δικαίους αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν". Τεράστιας σημασίας πράξη και από ηθικής πλευράς, αφού εμείς καλούμαστε να μην εξουθενώνουμε κανέναν, να μην θεωρούμε εαυτούς δίκαιους και αυτάρκεις και να προσεταιριζόμαστε τους στιγματισμένους και αμαρτωλούς του κόσμου, προς συναλληλία αγάπης και επιστροφής, αφού και εμείς είμαστε ομοιοπαθείς , δηλαδή πάσχουμε λίγο πολύ από την ίδια ασθένεια με αυτούς, την Αμαρτία. Την Αμαρτία πού δεν είναι θέμα μόνον μεγέθους ή ποσότητας, αλλά ποιότητας και καταστάσεως. Αν ο αναμάρτητος Χριστός κατέβηκε εις "βόθρον" φύσεως αμαυρωμένης, έως Άδη θανάτου πνευματικού,για να πληρώσει με "μύρον θεότητος" την ανθρώπινη φύση, όπως αναφέρει η υμνολογία της Εκκλησίας μας, εν ποία προφάσει εμείς θα αποστραφούμε τους τελώνες και τις πόρνες και τους αμαρτωλούς, εμείς οι ομόσαρκοι και ομόψυχοι και συναμαρτωλοί;

Το ίδιο το νόημα των Θεοφανείων (Χριστουγέννων και Φώτων) είναι αυτό: Ο Θεός σαρκώνεται, παίρνει την πεσμένη ανθρώπινη φύση απάνω Του και κατεβαίνει στον Άδη του πεπτωκότος κόσμου για να Τον αναστήσει. Είναι ένα πασχαλινό νόημα.Η συνάντηση με τον σαρκωμένο Θεό πού κατεβαίνει στον άδη για να μας ανασύρει στον νέο κόσμο της βασιλείας Του, γίνεται στον τόπο του προσωπικού μας θανάτου από την αμαρτία, στον τόπο της απελπισίας. Πριν τρέξουμε προς Αυτόν, καταβαίνει ο Ίδιος και μας συναντά για να μας σώσει με μοναδική προϋπόθεση την Μετάνοια, πού σημαίνει δραστική απόφαση εκ μέρους μας, για αλλαγή τρόπου ζωής, δίψα για Αληθινή Ζωή κοντά στην Αυτοζωΐα πού είναι ο Χριστός. Σημαίνει θάνατο και απόταξη του αρχαίου κόσμου και ένταξη μας στον Καινό κόσμο του Θεού,στο Ίδιο το Σώμα του Χριστού,γιατί η βασιλεία των ουρανών είναι ο Ίδιος ο Χριστός και η όλη ενχρίστωση μας, διά των μυστηρίων και του νηπτικού τρόπου ζωής. Προϋπόθεση όλων των μυστηρίων είναι η μετάνοια και αυτά δίδουν όλα άφεση αμαρτιών και ένταξη μας στο Σώμα Του.

Βέβαια, δεν πρέπει να λησμονούμε και την ευαγγελική, δηλαδή την ρεαλιστική πραγματικότητα. Το Φως του Χριστού ήρθε και ως σημείον αντιλεγόμενον για να διαχωρίσει ανάμεσα σε φώς και σκότος, χωρίς καμία διάθεση μανιχαϊσμού, αλλά μάλλον ρεαλισμού.

Ο θεολόγος Ιωάννης στο δ΄ ευαγγέλιο, αναφέρεται με σπαραγμό σε όσους είδαν το φως ανάμεσα τους και το εβιωσαν, αλλά το απέρριψαν γιατί προτίμησαν το σκότος.Επίσης με ενθουσιασμό γι'αυτούς πού Το αποδέχτηκαν και έλαβαν την υιοθεσία. 

Επιλέγουμε το σκοτάδι και το φως,τον άδη ή την ζωή. 

Μα η  μεγαλύτερη απώλεια δεν είναι γι'αυτούς πού δεν Τον αναγνώρισαν ή δεν Τον αποδέχτηκαν εξ αρχής, αλλά πού Τον υποδέχτηκαν και Τόν φιλοξένησαν  ανάμεσα τους και έπειτα Τον παρεγνώρισαν και Τον απεδοκίμασαν, γιατί δεν κατάφεραν , μην έχοντας τις προυποθέσεις της καλής διάθεσης και της διάκρισης να κατανοήσουν την μεγάλη επίσκεψη του Θεού.

Την καταδίκη της εκλεγμένης Καπερναούμ, πού αξιώθηκε να ανέβει ως τον ουρανό, γιατί εκλέχτηκε από τον Θεό για κατοικία Του και θα καταβιβασθεί ως τον Άδη για την σκληρότητα της,την προέβλεψε ο ίδιος ο Χριστός. 

Μακρυά από το Φως το Αληθινόν, καραδοκεί η αυτοκαταστροφή, η αυτοκτονία και η απώλεια. 

Η Καπερναούμ, μετά την ιστορική ισοπεδωτική καταστροφή της,  δεν επανοικοδομήθηκε ποτέ...

πκ

κυριακή μετά τα φώτα 2012

Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2012/01/blog-post_08.html#ixzz2q53Ohu2i