Πάσχα Κρίσης

Ἰερουσαλὴμ Ἰερουσαλήμ, ἡ ἀποκτείνουσα τοὺς προφήτας καὶ λιθοβολοῦσα τοὺς ἀπεσταλμένους πρὸς αὐτήν, ποσάκις ἠθέλησα ἐπισυναγαγεῖν τὰ τέκνα σου, ὃν τρόπον ὄρνις ἐπισυνάγει τὰ νοσσία αὐτῆς ὑπὸ τὰς πτέρυγας, καὶ οὐκ ἠθελήσατε.

Ξαναδιαβάζοντας κάτι τέτοιες μέρες, τα σπαρακτικά λόγια του Χριστού, βγαλμένα από μια πικραμένη καρδιά, την ώρα πού θριαμβευτικά ο ανυποψίαστος όχλος τον υποδέχεται στα αμαρτωλά Ιεροσόλυμα και γι’ αυτό πιο τραγικά, διαπιστώνω έτος κατ’ετος πόσο διαχρονικά και δραματικά επίκαιρα είναι.

Συνηθίζουμε να μιλούμε για καιρούς αποστασίας, δίνοντας τους και ένα ζοφερό εσχατολογικό χρώμα και ίσως αδυνατούμε να δούμε καθαρά, πώς αυτά τα έσχατα, αυτή η έννοια της έσχατης εποχής,έχει ήδη λάβει αρχή αυτό το πρώτο Πάσχα, πάνω στον Γολγοθά και μέσα από τον Κήπο των μνημείων. Γιατί πάσχα σημαίνει κρίση του κόσμου.  Ο ίδιος ο Κύριος λίγο πριν τον σταυρό, ομολογεί ενώπιον των ιουδαίων ότι «νυν κρίσις του κόσμου εστί».

Ο Σταυρός είναι η κρίση του Κόσμου. Όταν ο Πιλάτος παρουσίασε τον εξουθενημένο και εκουσίως παραδομένο Μεσσία στον όχλο , λέγοντας «Ίδε ο Άνθρωπος», ήταν σαν να έθεσε άκων ενώπιον όλων των γενεών των ανθρώπων, χριστιανών και μη, το μεγάλο και κρίσιμο ερώτημα: Δεχόμαστε, αποδεχόμαστε τον Θυσιασμένο Αμνό, τον Θεό του πόνου, της οδύνης, τους εκούσιου εξευτελισμού, της κραταιάς έως θανάτου Αγάπης ως Σωτήρα και Κύριο του Κόσμου; Όπως οι Ιουδαίοι, μεγαλωμένοι σε σιωνιστικό περιβάλλον και με μεγαλόπνοες εθνικιστικές προσδοκίες , όχι μόνο απέρριψαν τον Ιησού ως Μεσσία , αλλά και βάλθηκαν να εξουθενώσουν «το μνημόσυνον Αυτού από της γής», κατά το προφητικό λόγιο, επειδή η εικόνα και ο ρόλος Του , υπήρξε βλάσφημος για την θρησκευτικότητα τους, έτσι και εμείς λίγο πολύ, δεν θέλουμε πολλές σχέσεις με τον Θεό του Πόνου και της Θυσίας. Ο δυναμικός Θεός και μάλιστα ο Θεός πού προσφέρει την εύνοια και την χάρη στους εκλεκτούς του και τιμωρεί τους αντιπάλους μας, είναι  πλέον πρόσφορη εικόνα στις δικές μας προσδοκίες. Αυτός ο κόσμος παραμένει ασφυκτικά ανταγωνιστικός, σκληρός, οδυνηρός και αδίσταχτος. Και φυσικά υποστηρίζει τα είδωλα του μέχρι και εξουθενώσεως και πλήρους απορρίψεως κάθε άλλης εικόνας του Θεού.Και ενώ πεθαίνουμε μέσα στις πληγές μας και απεγνωσμένα ζητάμε μετάγγιση ζωής και αίματος, ενώ υπάρχει η αιώνια πρόσκληση να επισυναχθούμε κάτω από τις κεραίες του Σταυρού, κάτω από τα απλωμένα χέρια του Εσταυρωμένου, εμείς καταφέρνουμε να την αγνοούμε, να κωφεύουμε και κάποτε να χλευάζουμε έναν τέτοιο «περίεργο» Θεό.

Αλλά και αυτή η Ανάσταση είναι κρίση. Πάσχα σημαίνει πέρασμα. Και είναι πέρασμα από το σκοτάδι στο φως, από τον θάνατο τον πνευματικό και σωματικό στην όντως και αιώνια ζωή. Οι πρώτες κυρίως ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας με τις ζωηρές εικόνες της τελικής κρίσης, του ολόφωτου νυμφώνα, του εσχατολογικού Γάμου και Δείπνου, των μωρών παρθένων, η εικόνα του Νυμφίου Χριστού και του αχάριστου δούλου, γλαφυρά σχηματίζουν το ψηφιδωτό του εσχατολογικού αυτού περάσματος. Αφού ο έσχατος εχθρός θάνατος έχει καταργηθεί πλέον, περάσαμε σε μια άλλη ποιότητα ζωής. Κάθε Πάσχα, κάθε Ανάσταση, κάθε στιγμή πού είναι πλέον πεπληρωμένη με θείο φώς αφού «νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια» είναι μια στιγμή κρίσης της απόφασης, της πιστότητας, της επιλογής μας στην Ζωή ή τον Θάνατο. Ελεύθερα μπορούμε να συνδιαβούμε με τον Χριστό την κρίσιμη αυτή χαρακιά προς τον αθάνατο παράδεισο. Η Ανάσταση δόθηκε για τους μετόχους της. Μπορούμε ελεύθερα να επιλέξουμε το μεγάλο βήμα. Ας μην λησμονούμε τις μυστηριακές ευκαιρίες πού εικονίζουν το παντοτινό πάσχα μέσα στον αναστάσιμο της Εκκλησίας Χώρο.

Καλό Πέρασμα.Καλή Διάβαση. Καλό μεγαλοβδόμαδο και καλή Ανάσταση!