Όπου υπάρχει κρίση και φτώχεια, συνυπάρχει και η γκρίνια και η μιζέρια. Και όπου γκρίνια και μιζέρια, εκεί αναζητείται ο αποδιοπομπαίος τράγος.
Μέσα σε αυτή την αποπνικτική κατάσταση του πόνου, της ανέχειας και την κατάθλιψης, η Εκκλησία επιμένει τα Χριστούγεννα να μας βομβαρδίζει με εκρήξεις χαράς και πανήγυρης. Γνωρίζετε βέβαια πόσο ασύγχρονοι και σχεδόν ιερόσυλα βλάσφημοι φαντάζουμε στους απ εξω, επειδή διατηρούμε ιλαρή προσμονή για την εορτή και δεν φροντίζουμε να την κρύβουμε.
Κατά την ιωάννεια ρήση, η δική μας χαρά δεν είναι εκ του κόσμου τούτου, αλλά τέτοια πού κανείς δεν μπορεί να μας την αφαιρέσει. Μένουσα και αναφαίρετη. Οποιος την αγνοεί, την παρεξηγεί και την καταδικάζει. Τέτοια χαρά ειναι επίσης ζυμωμένη με πόνο, τον πόνο του ταπεινού και καταφρονεμένου από τον κόσμο, πού νιώθει χαρούμενος ακριβώς όταν παρεξηγείται και μπαίνει στο περιθώριο και κρατα σαν πολύτιμο φυλαχτό, αυτό πού οι πολλοί περιφρονούν και αγνοούν και βρίζουν.
Δεν είμαστε αναίσθητοι και τυφλοί πού χαιρόμαστε για τα Χριστούγεννα, ενώ γύρω μας υπάρχει τόσος πόνος και σωματικός και ψυχικός και πνευματικός.
Τα δικά μας χριστούγεννα δεν περιστρέφονται γύρω από βιτρίνες, γεμάτα τραπέζια και ευκαιριακές ελεημοσύνες.
Αλλά γύρω από την αποκάλυψη ενός προαιώνιου μυστηρίου σε ανθρώπινη σάρκα, γύρω από την αγία τράπεζα και γυρω από μια μυστική αναγέννηση.
Και εξ άλλου :Χαρά νιώθουμε για την γέννηση Του, πόνο για την ταπείνωση Του. Χαρά για την Παναγία, πόνο για την φτώχεια της . Χαρά για τους ποιμένες και τους μάγους, πόνο για την αφιλόξενη Βηθλεέμ και τον Ηρώδη. Χαρά για τα στέφανα των νηπίων, πόνο για την σφαγή και τον θρήνο. Ποιός είπε πώς τα χριστούγεννα είναι πλαστή χαρά και ευδαιμονία; Ποιός είπε πώς στην χαρά της σωτηρίας δεν προσμετράται και ο προβληματισμός για την υποδοχή του Βασιλέα σε αυτόν τον σκληρό δαιμονικό κόσμο;
Η δική μας χαρά δεν είναι εφήμερη και εγωϊστική. Αλλωστε και ο πόνος μας για το ηθικό και πνευματικό κακό στον κόσμο δεν είναι επίσης εφήμερος και εποχιακός, αλλά κρατάει όλο τον χρόνο.
Όταν σβήσουν τα φώτα , όταν αδειάσουν τα τραπέζια και όταν και ο τελευταίος καταναλωτής πνίξει τις ενοχές του στην επιδεικτική και επιλεκτική φιλανθρωπία των εορτών,και μάλιστα πολλές φορές σε χέρια και πρόσωπα σκοτεινά, πού θέλουν να παίρνουν χωρίς να δίνουν, εμείς ακόμα χαρούμενοι θα μαστε και ακόμα πονεμένοι. Και πιό σωστά αεί χαρμολυπικοί.
Γι αυτό μην μας κρίνετε. Δεν φταίμε ούτε για την κατάθλιψη , ούτε για την κατάπληξη σας.
Είναι αίμα η χαρά μας. Και χαρά το αίμα μας. Αν δεν την γευτείς δεν την καταλαβαίνεις.
Αυτή ήταν η χαρά πού θεωρήθηκε ύψιστη βλασφημία σε έναν άχαρο κόσμο και γέμισε τις αρένες και τις φυλακές με σφάγια.
Γιατί ο άνθρωπος δεν θέλει την Ανάσταση του.
Μέσα σε αυτή την αποπνικτική κατάσταση του πόνου, της ανέχειας και την κατάθλιψης, η Εκκλησία επιμένει τα Χριστούγεννα να μας βομβαρδίζει με εκρήξεις χαράς και πανήγυρης. Γνωρίζετε βέβαια πόσο ασύγχρονοι και σχεδόν ιερόσυλα βλάσφημοι φαντάζουμε στους απ εξω, επειδή διατηρούμε ιλαρή προσμονή για την εορτή και δεν φροντίζουμε να την κρύβουμε.
Κατά την ιωάννεια ρήση, η δική μας χαρά δεν είναι εκ του κόσμου τούτου, αλλά τέτοια πού κανείς δεν μπορεί να μας την αφαιρέσει. Μένουσα και αναφαίρετη. Οποιος την αγνοεί, την παρεξηγεί και την καταδικάζει. Τέτοια χαρά ειναι επίσης ζυμωμένη με πόνο, τον πόνο του ταπεινού και καταφρονεμένου από τον κόσμο, πού νιώθει χαρούμενος ακριβώς όταν παρεξηγείται και μπαίνει στο περιθώριο και κρατα σαν πολύτιμο φυλαχτό, αυτό πού οι πολλοί περιφρονούν και αγνοούν και βρίζουν.
Δεν είμαστε αναίσθητοι και τυφλοί πού χαιρόμαστε για τα Χριστούγεννα, ενώ γύρω μας υπάρχει τόσος πόνος και σωματικός και ψυχικός και πνευματικός.
Τα δικά μας χριστούγεννα δεν περιστρέφονται γύρω από βιτρίνες, γεμάτα τραπέζια και ευκαιριακές ελεημοσύνες.
Αλλά γύρω από την αποκάλυψη ενός προαιώνιου μυστηρίου σε ανθρώπινη σάρκα, γύρω από την αγία τράπεζα και γυρω από μια μυστική αναγέννηση.
Και εξ άλλου :Χαρά νιώθουμε για την γέννηση Του, πόνο για την ταπείνωση Του. Χαρά για την Παναγία, πόνο για την φτώχεια της . Χαρά για τους ποιμένες και τους μάγους, πόνο για την αφιλόξενη Βηθλεέμ και τον Ηρώδη. Χαρά για τα στέφανα των νηπίων, πόνο για την σφαγή και τον θρήνο. Ποιός είπε πώς τα χριστούγεννα είναι πλαστή χαρά και ευδαιμονία; Ποιός είπε πώς στην χαρά της σωτηρίας δεν προσμετράται και ο προβληματισμός για την υποδοχή του Βασιλέα σε αυτόν τον σκληρό δαιμονικό κόσμο;
Η δική μας χαρά δεν είναι εφήμερη και εγωϊστική. Αλλωστε και ο πόνος μας για το ηθικό και πνευματικό κακό στον κόσμο δεν είναι επίσης εφήμερος και εποχιακός, αλλά κρατάει όλο τον χρόνο.
Όταν σβήσουν τα φώτα , όταν αδειάσουν τα τραπέζια και όταν και ο τελευταίος καταναλωτής πνίξει τις ενοχές του στην επιδεικτική και επιλεκτική φιλανθρωπία των εορτών,και μάλιστα πολλές φορές σε χέρια και πρόσωπα σκοτεινά, πού θέλουν να παίρνουν χωρίς να δίνουν, εμείς ακόμα χαρούμενοι θα μαστε και ακόμα πονεμένοι. Και πιό σωστά αεί χαρμολυπικοί.
Γι αυτό μην μας κρίνετε. Δεν φταίμε ούτε για την κατάθλιψη , ούτε για την κατάπληξη σας.
Είναι αίμα η χαρά μας. Και χαρά το αίμα μας. Αν δεν την γευτείς δεν την καταλαβαίνεις.
Αυτή ήταν η χαρά πού θεωρήθηκε ύψιστη βλασφημία σε έναν άχαρο κόσμο και γέμισε τις αρένες και τις φυλακές με σφάγια.
Γιατί ο άνθρωπος δεν θέλει την Ανάσταση του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου