Τελώνης ο κρυφός και φαρισαίος ο αυτοθεούμενος

Ο Τελώνης δεν αντιδρά στους περιφρονητικούς λόγους του Φαρισαίου , ότι "Δεν είμαι σαν αυτόν εκεί τον τελώνη..". Από και μόνο φαίνεται η γνήσια μετάνοια και ταπείνωση. Μπορεί να τον βλέπει ακόμα και σαν ευεργέτη του τον Φαρισαίο. Γιατί ο ταπεινωμένος άνθρωπος και από τον ονειδισμό παίρνει ωφέλεια. 

Ο Φαρισαίος δεν ζητά έναν χώρο να προσευχηθεί. Ζητά ένα θέατρο και ένα κοινό και μάλιστα θρησκευόμενο κοινό, για να αυτοθεωθεί. Και το γεγονός πώς διαλέγει τον ναό, να στήσει βωμό στον εαυτό του, τον καθιστά και αντίχριστο. 

Ο Τελώνης , πηγαίνοντας στον Ναό, ζητά γωνιά να κρυφτεί. Η προσευχή και η ανάγκη της αγκαλιάς του Θεού τον οδηγούν εκεί. Ο τελώνης μοιάζει με τον άσωτο σε αυτό το σημείο, πού επιστρέφει στον οίκο του πατέρα."Προτιμά να είναι παραριγμένος στον οίκο του Θεού του μάλλον, παρά να κατοικεί στις σκηνές των αμαρτωλών", όπως παλιότερα. Όχι γιατί τους περιφρονεί, σαν άλλος φαρισαίος, αλλά επειδή παραγέμισε από τις πληγές της αμαρτίας και δεν αντέχει άλλο. 

Ξεπερνά στην μεγάλη αυτή ανάγκη τον ψαλμωδό Δαβίδ, πού έψαλλε τα παραπάνω λόγια.