Περί των δύο οδών της μετανοίας

 

Δυο μοναχοί, απελπίστηκαν για την σωτηρία τους στην έρημο και επέστρεψαν στον κόσμο, όπου επιδόθηκαν σε έκλυτη ζωή. 

Με τον καιρό αηδίασαν, μετανόησαν και ο ένας παρακινούσε τον άλλο να επιστρέψουν στην μετάνοια τους. 

Έτσι με τα πολλά, ξαναγύρισαν στην έρημο και εξομολογήθηκαν στον Γέροντα τα ανομήματα τους. Αυτούς τους έθεσε κανόνα να κάνουν επί μακρόν νηστεία και προσευχές.

Μετά από πολύ καιρό πήγε να τους επισκεφτεί για να τους παρηγορήσει και να δει και την πρόοδο τους.

Βλέπει τον ένα σκελετωμένο, κατηφή και καταπονημένο. Ενώ ο άλλος έθαλλε, χαίροταν και ήταν ακμαίος.

Τους ρώτησε λοιπόν για τον αγώνα τους, για να του λυθεί πάσα απορία για την διαφορά τους, αφού ο κανόνας ήταν κοινός.

Ο μεν πρώτος του απεκάλυψε πώς δεν σταμάτησε να κλαίει για τις αμαρτίες του και να σκέφτεται τον Άδη. Ο δε δεύτερος του φανέρωσε,πώς από την πρώτη στιγμή πού έφτασε ξανά στην έρημο, δοξολογούσε τον Θεό, πού τον ξαναδέχτηκε κοντά Του σαν τον άσωτο και ένιωθε ευγνωμοσύνη και αγαλλίαση. 

Ο Γέροντας πληροφορήθηκε μετά απο προσευχή πώς και οι δύο τρόποι μετανοίας των αδελφών, ήταν ε υ ά ρ ε σ τ ο ι    στον Θεό.

Από το Γεροντικό