Καιρός χαράς και νοσταλγίας

Η Ανάληψη είναι μια χαρούμενη δεσποτική εορτή, αλλά και ταυτόχρονα καιρός νοσταλγίας. 

Παύει το Χριστός Ανέστη, το λάβαρο της ανάστασης απομακρύνεται, το επιτάφιον φεύγει από την αγία τράπεζα και όλα επανέρχονται στην προ αναστάσεως περίοδο. 

Αν δεν ήταν η προσμονή και η επαγγελία του αγίου Πνεύματος, θα ήταν τόσο ανολοκλήρωτη η χαρά της εορτής, όσο και η οικονομία του Θεού για τον άνθρωπο. 

Αλλά σήμερα ο άνθρωπος στο πρόσωπο το θεανδρικό του Χριστού, όχι μόνο επιστρέφει στον παράδεισο , αλλά υπερυψώνεται και πιό πάνω από τον Αδάμ.Γιατί στον Υιό του Ανθρώπου εδόθηκε πάσα η εξουσία, η δύναμη και η δόξα και έτσι δικαιώθηκε και δοξάστηκε όλο το ανθρώπινο γένος.

Και μετά ήρθε η βίαια πνοή του Παρακλήτου, να θέσει υπογραφή και σφραγίδα σε όλα όσα οικονόμησε ο Χριστός για μας.

Συγκινητική είναι η προφητεία του Ησαΐα, πού παρουσιάζει τον Χριστό με ερυθρά ιμάτια, δηλαδή καταματωμένο, να καταπατά το ληνό του θανάτου και να γεμίζει με στίγματα, πολεμιστής και νικητής μονώτατος. Αυτό το μονώτατος συγκλονίζει. Μέσα στους αιώνες και στις γενιές είναι ο Θεός πού γίνεται άνθρωπος, ούτε άγγελος, ούτε άνθρωπος, αλλά αυτός ο Κύριος, για να αναμετρηθεί με τον προαιώνιο εχθρό. 

Και ανεβαίνει μωλωπισμένος και ισχυρός εν πολέμω, στο θρόνο της δόξας. Η ανάληψη είναι καιρός ευγνωμοσύνης. 

Και έτσι ας την εορτάσουμε όλοι με μυστική χαρά πώς, αυτός πού πάνω σε νεφέλες ανέβηκε, έτσι σε νεφέλες θα ξαναφανεί σαν αστραπή για να συμπεριλάβει τους αγαπημένους Του, αυτούς πού έως τέλους αγάπησε, στην ανέσπερο βασιλεία Του.

από το φβ