Περί αθεΐας και πλαστής αθεΐας

Προχτές κάναμε στην εκπομπή της τοπικής εκκλησίας, μια ενδιαφέρουσα εκπομπή για το φαινόμενο της αθεΐας.

Χρησιμοποιήσαμε πηγές από το διαδίκτυο, θεολογικού, φιλοσοφικού και ψυχολογικού περιεχομένου και στοιχεία από εφημερίδες και περιοδικά. 

Το συμπέρασμα είναι πώς η αθεΐα ως φαινόμενο, χάνει έδαφος παγκοσμίως, ενώ κερδίζει η θρησκεία και η πίστη σε έναν κάποιο θεό και το αξιοσημείωτο είναι πώς όσο αυξάνεται η πολιτική ελευθερία, το βιοτικό και μορφωτικό επίπεδο και η κοινωνική ανάπτυξη σε κάποιες χώρες παγκοσμίως, τόσο ανθεί η θρησκεία και η πίστη και υποχωρεί η αθεΐα.Αυτή η στατιστική παρατήρηση είναι πολύ αξιόλογη και εύγλωττη, γιατί με το πνεύμα του σύγχρονου κόσμου, θα περίμενε κανείς πώς όσο υπάρχει αμάθεια και δυστυχία τόσο οι λαοί καταφεύγουν στα θρησκεύματα. Ωστόσο, όμως αυτός ο μύθος καταρρέει με βάση στοιχεία μαθηματικά και αποδεδειγμένα.Το τελευταίο προπύργιο της θεωρητικής αθεΐας, η σύνδεση αμάθειας και δυστυχίας με την πίστη και η σύνδεση ευρυμάθειας και ανάπτυξης με την αθεΐα ως προνόμιο πολιτισμένου ανθρώπου, καταρρέει σαν χάρτινος πύργος. Και το αστείο είναι πώς έρχεται αυτή η επιστήμη των αριθμών, αρχαίο όπλο των απανταχού αντιθρησκευτιστών να το αποδείξει.

Χρήσιμο είναι να γνωρίζουμε επίσης πώς αυτό πού θεωρούμε σαν αθεΐα, σπάνια σημαίνει αυτή ταύτη την αθεΐα.Ίσως και οι φορείς μιας τέτοιας ιδέας δεν έχουν ξεκαθαρίσει τί πιστεύουν.

 Πρώτον, υπάρχουν οι δογματικοί άθεοι, οι οποίοι δεν τρέφουν κάποια εμπάθεια για την θρησκεία ή συγκεκριμένη πίστη, απλώς είναι πεπεισμένοι για την ανυπαρξία θεού και καταφεύγουν σε ιδεολογήματα φιλοσοφων για να κατοχυρωθούν. 

Δεύτερον, είναι οι λεγόμενοι εμπειρικοί άθεοι ή αγνωστικιστές, οι οποίοι πιστεύουν πώς δεν υπάρχει απόδειξη περί Θεού και ούτως δεν μπορούν να πιστέψουν, χωρίς όμως να αρνούνται πώς ίσως υπάρχει θεός ή ιδέα θεότητας ή τέλοσπαντων πώς αν υπάρχει όντως θεός δεν είναι ο θεός των θρησκειών.Αυτοί ως προς την στάση τους προς τον χριστιανισμό δείχνουν ποικιλία, απο αδιαφορία και συμπαθές ενδιαφέρον , έως και πολεμική μετα προκαταλήψεων. 

Και έπειτα υπάρχει και η πλαστή αθεΐα. Αυτή ευδοκιμεί στο διαδίκτυο και στα ΜΜΕ. Εδώ μιλάμε για έναν κλασσικό αντιχριστιανισμό και όχι για αθεΐα.Παγανιστικών καταβολών και μέλη θρησκευτικών και φιλοσοφικών , ακόμα και πολιτικών ομάδων, πού χρησιμοποιούν το πρόσχημα της αθεΐας, ως προνόμιο διαφωτιστή και ανώτερου μορφωτικά ανθρώπου, για να πολεμήσουν όχι την ιδέα ή την υπαρξη θεού και θρησκείας, αλλά αυτή την εκκλησία. Συνήθως επιστρατεύουν έναν ψευδοεπιστημονισμό και παρωχημένα φιλοσοφικά επιχειρήματα, ενώ προσπαθώντας να πλήξουν στην Ελλάδα ειδικά την έννοια της ορθοδοξίας, επιστρατεύουν παράλληλα μέσα όπως την σκανδαλολογία,τον αντισημιτισμό, τον αντιβυζαντινισμό, την εθνικιστική κολακεία,την επίδειξη ελευθεροφροσύνης, διαφωτιστικά συνθήματα και την προάσπιση αιρέσεων και παραθρησκειών, στις οποίες τις περισσότερες φορές ανήκουν. 

Δυστυχώς, ενώ στις πρώτες ομάδες εντοπίζουμε καλοπροαίρετους και ειλικρινείς ανθρώπους, στην τρίτη ομάδα εντοπίζουμε πολύ ξεκάθαρα πράκτορες ιδίων συμφερόντων πού με το καμουφλάζ των αθέων, προσπαθούν να περάσουν αντιχριστιανικά μηνύματα. Και ας μην κρυβόμαστε πίσω απο το δάχτυλο μας...Αυτοί οι τελευταίοι έχουν επηρεάσει και ίσως είναι οι μόνοι πού επηρεάζουν και γεμίζουν με προκαταλήψεις, εντυπώσεις και δοξασίες και αυτούς οι οποίοι λέγονται χριστιανοί.

Ίσως γιατί η μειλιχιότητα των πρώτων περνάει στο ντούκου, ενώ όποιος κραυγάζει και επαγγέλεται τρανταχτές αποκαλύψεις και ανακαλύψεις γοητεύει τους πολλούς!