Η περικοπή πού διαβάσαμε σήμερα στον όρθρο είναι το ζ΄ εωθινόν ευαγγέλιο και είναι παρμένη από τον Ιωάννη τον Θεολόγο. Με τις πέντε περικοπές από την κατά Ιωάννην Ανάσταση, το ζ, η, θ, ι, ια εωθινά, ολοκληρώνεται και ο κύκλος των αναστασίμων εωθινών.Οι κατά Ιωάννην περικοπές είναι περισσότερες, γιατί σε αυτόν αναφέρονται περισσότερα στοιχεία και λεπτομέρειες για την ανάσταση του Χριστού και τις εμφανίσεις Του, μιας και ο τέταρτος ευαγγελιστής ήταν πιό κοντά στον Χριστό και κατείχε περισσότερες εμπειρίες, ως αγαπημένος του μαθητής, αλλά και επειδή έγραψε το ευαγγέλιο του, υστερότερα από τους άλλους τρείς και συνεπλήρωσε τα περι Πάθους και Αναστάσεως του Κυρίου.Αυτό επίσης πού κάνει αίσθηση και διαφορά είναι πώς ο άγιος Ιωάννης, εστιάζει κυρίως σε προσωπικές αποκαλύψεις του αναστάντος. Ετσι πλην της εμφανίσεως Του στους έντεκα μαθητές, την οποία μνημονεύουν και οι άλλοι τρεις ευαγγελιστές, μνημονεύει τις κατ ιδίαν αποκαλύψεις στους Μαγδαληνή, Θωμά, Σίμωνα Πέτρο και σε μια ομάδα μαθητών στην Τιβεριάδα.
Η σημερινή περικοπή αναφέρεται στην επίσκεψη της Μαγδαληνής Μαρίας στον τάφο, ενώ ακόμα ήταν σκοτάδι, πολύ πρωΐ της Κυριακής.Τότε είδε τον λίθο να είχε σηκωθεί από το μνήμα και έτρεξε στους δύο κορυφαίους μαθητές, Πέτρο και Ιωάννη για να τους αναγγείλει πώς πήραν τον Κύριο από τον Τάφο. Οι δύο μαθητές τρέχουν στο μνημείο, βλέπουν τα σάβανα, αλλά όχι το Σώμα, πιστεύουν στους λόγους της Μαγδαληνής και επιστρέφουν στο σπίτι τους.
Η επίσκεψη της Μαγδαληνής πολύ πρωΐ στον Τάφο είναι μια από αυτές πού μνημονεύουν και οι άλλοι τρείς ευαγγελιστές.Εδω όμως δεν μνημονεύονται οι άλλες μυροφόρες, διότι η οικονομία της διηγήσεως κατά Ιωάννην , έχει να κάνει με μια προσωπική αποκάλυψη του Αναστημένου στην Μαρία , όπως θα δούμε στο Η ευαγγέλιο,και όχι κύρια με τον ευαγγελισμό των αγίων γυναικών, όπως συμβαίνει στους άλλους ευαγγελιστές.Ο λίθος ήρθη από του μνημείου, γιατί όντως ο Κύριος αναστήθηκε σωματικά και δεν φυλασσει πλέον νεκρό, άρα δεν έχει χρησιμότητα.Τρέχει ωστόσο η Μαρία στους δύο μαθητές και από τα λόγια της συμπεραίνουμε πώς είχε ήδη πειστεί, από την σύγχυση και την αγάπη πού έτρεφε στον διδάσκαλο, πώς κάποιοι από τους εχθρούς Του, είχαν κλέψει το σώμα Του. Πράγματι, είχε ήδη γίνει γνωστό πώς το Συνέδριο, απαίτησε από τον Πιλάτο, φρουρά και σφραγίδες επίσημες επί του τάφου, ώστε να μην έρθουν οι μαθητές να κλέψουν το σώμα και να διαδώσουν πώς ανέστη απο τους νεκρούς, εκπληρώνοντας τις περί Μεσσίου προφητείες.Οι αρχιερείς μάλιστα μετά την ανάσταση δωροδόκησαν τους φρουρούς για να διαδόσουν πώς οι μαθητές έκλεψαν το σώμα και αυτό διατείνονται οι δι αιώνος αντιχριστιανοί έως και σήμερον,πώς δηλ εκλάπη.
Η Μαγδαληνή λοιπόν θεωρεί ίσως πώς οι εχθροί του εσταυρωμένου έκλεψαν το σώμα Του, για να αποδώσουν μετά την κλοπή και την υποτιθέμενη πλεκτάνη στους μαθητές του Χριστού και να τους εξοντώσουν με την άδεια του ηγεμόνα.Με αυτές τις σκέψεις λοιπόν καταφεύγει στον Πέτρο, επειδή ηταν πρώτος των μαθητών και κορυφαίος στην σύναξη της Εκκλησίας και άρα υπερασπιστής των αδελφών του και στον Ιωάννη, επειδή ο Ιησούς τον αγαπούσε ξεχωριστά και άρα θα ενδιαφέροταν άμεσα για την υπόθεση. Αλλά και επειδή υπήρχε μια προσκόλληση του Ιωάννη στον Πέτρο και αντιστρόφως.Τους λέει λοιπόν:Πήραν τον Κύριο από το μνημείο και δεν γνωρίζουμε πού τον έβαλαν. Το "γνωρίζουμε" προύποθέτει την παρουσία των μυροφόρων, πού αυτή την στιγμη, αντιθέτως από την Μαρία, παρέμειναν στον τάφο και είδαν τον Άγγελο και άκουσαν για την ανάσταση.
Βγήκαν λοιπόν ο Πέτρος και ο άλλος μαθητής από τον τόπο , πού εκρύβοντο διά τον φόβο των Ιουδαίων και έτρεξαν προς τον Τάφο, να δουν τα γενόμενα. "'Αλλον Μαθητή", ονομάζει ο Ιωάννης, τον ίδιο τον εαυτό του, όπως και "αγαπημένο μαθητή του Χριστού", γιατί λόγω ταπεινώσεως , συστέλεται να αναφέρει τον εαυτό του ονομαστικά. Αυτό όμως δεν αναιρεί την αξιοπιστία της διηγήσεως, μια πού και ο ίδιος στον επίλογο του ευαγγελίου του, αποκαλύπτει την ταυτότητα του, πώς είναι αυτός ο αναφερόμενος "άλλος μαθητής ον ηγάπα ο Ιησούς" και είναι αξιόπιστος και αυτόπτης μάρτυς.Τρέχουν λοιπόν οι μαθητές προς το μνήμα! Αυτός πού τον αρνήθηκε τρείς και κρύφτηκε για τον φόβο των σταυρωτών, τώρα τρέχει προς το μνήμα, να διεκδικήσει το σώμα του αγαπημένου του δασκάλου και δεν υπολογίζει πιά κινδύνους! Τόση ήταν η αγάπη του για τον Ιησού, αλλά και αυτό είναι και ενδεικτικό της ήδη ενεργούς μεταμελείας του, για την προτέρα δειλία του.Ο Ιωάννης ως νεότερος τρέχει μπροστά του και φτάνει πρώτος στο μνήμα, αλλά από φυσική συστολή ή νεανικό σεβασμό προς τον Πέτρο, δεν εισέρχεται στο μνήμα, αλλά παραμένει έξω, αφού πρώτα σκύβει και διαπιστώνει πώς μόνο οι νεκρικές σεντόνες ήταν εκεί χωρίς το σώμα.Πρώτος εισέρχεται ο Πέτρος πού ήδη έφτασε και μετά ακολουθεί και ο Ιωάννης.
Ο Πέτρος βλέπει λοιπόν στον τόπο πού έπρεπε να βρίσκεται το σώμα του Ιησού, μόνον τα οθόνια, τις νεκρικές δηλαδή λωρίδες, χωρίς το σώμα και το σουδάριον, δηλαδή την πετσέτα με την οποία περιέβαλαν και κάλυπταν την κεφαλή του νεκρού, ξεχωριστά και τυλιγμένη προσεκτικά σε ξεχωριστό τόπο.Αυτό το σημείο των οθονίων και του τακτοποιημένου σουδαρίου είναι τρανή απόδειξη ενός υπερφυσικού θαύματος.Πρώτον, διότι αν κάποιος όντως έκλεψε το σώμα του Ιησού δεν θα μπορούσε να το αποσπάσει από τις εμβαπτισμένες στις κολλώδεις αρωματικές ύλες σινδόνες(οθόνια) αλλά μάλιστα θα του ήταν και πρακτικότερο, αντι να κοπιάσει με το ξετύλιγμα,πράγμα παράλογο, να πάρει το σώμα, όπως ακριβώς ήταν σαβανωμένο. Δεύτερον , διότι κανείς κλέφτης δεν θα έπαιρνε το σώμα , αφού πρώτα τακτοποιούσε σχολαστικά το σουδάριον, σε κάποιον χωριστό τόπο. Μάλιστα ο υμνωδός της Εκκλησίας μας απευθύνεται προς τους συκοφάντες Ιουδαίους, διασκεδάζοντας τις μωρές διαδόσεις τους και τους ερωτά το πού ξανακούστηκε να κλαπεί κάποιος εσμυρνισμένος νεκρός και μάλιστα γυμνός και χωρίς τα νεκρικά του σάβανα;Άρα εδώ υπάρχει ένα όντως υπερφυσικό και πρωτοφανές σημείο, πού δεν μπορεί να είναι άλλο από την Ανάσταση!Ο Χριστός λοιπόν αναστήθηκε και κατέλειπε πίσω τα νεκρικά του σάβανα, πρώτον γιατί ήταν πλέον Ζωντανός και δεν είχε σχέση πιά με τον θάνατο και τα σύμβολα του θανάτου, δεύτερον γιατί ήθελε να μας αφήσει πίσω τεκμήρια αδιάψευστα της Αναστάσεως Του.
Εισήλθε μετά και ο άλλος μαθητής, δηλαδή ο γράφων Ιωάννης και είδε και επίστευσεν. Δεν επίστεψε βέβαια στην ανάσταση, αλλά στις εντυπώσεις της Μαγδαληνής και του Πέτρου, πώς κάτι έκτακτο και σοβαρό συνέβη εδώ,προφανώς πίστεψε πώς κάποιος μετέθεσε με δόλιους σκοπούς το σώμα του διδασκάλου τους. Στην συνέχεια, διευκρινίζεται πώς δεν εννόησαν τα περί αναστάσεως, γιατί δεν μπόρεσαν ακόμα να ερμηνεύσουν την Γραφή, πώς ήταν αναμενόμενο και μέσα στο σχέδιο της οικονομίας του Θεού, να αναστηθεί από τους νεκρούς.Σε ένα άλλο σημείο του ευαγγελίου του Ιωάννη, όταν ο Χριστός λέει στους Ιουδαίους, πώς μπορεί να γκρεμίσει τον ναο των Ιεροσολύμων και να τον ανοικοδομήσει σε τρείς μέρες, ακόμα και οι ίδιοι οι μαθητές Τον παρεξηγούν. Γιατί όπως ερμηνεύει ο ευαγγελιστής, δεν εννόησαν πώς αναφέρθηκε στον ναό του σώματος Του και την τριήμερη έγερση Του, αλλά μόνον μετά την ανάσταση τους έγινε κατανοητό. Να πούμε λοιπόν για ακόμα μια φορά πώς οι γραφές και οι προφητείες ερμηνεύονται μόνον στο πρόσωπο και το έργο του Ιησού Χριστού, έχουν δηλαδή χριστολογική αναφορά και ιδίως γίνονται κατανοητές υπό το πρίσμα της αναστάσεως και της αναστάσιμης εμπειρίας, πού χώρος της είναι η εκκλησία Του.
Αφού λοιπόν οι μαθητές τεκμαίρονται περί της εξαφανίσεως του σώματος, ξαναγυρνούν στα ίδια, δηλαδή πάνε σπίτια τους, παραμένοντας νωθροί και μη πιστεύοντας στην ανάσταση. Δεν τους πέρασε καν από το μυαλό η πιθανότητα της Ανάστασης. Και αυτό γιατί όπως τους είχε πεί ο ίδιος ο Κύριος, την νύχτα της Μεγάλης Πέμπτης, μόνον αφού τους έστελνε τον Παράκλητο, όλα αυτά θα τους γίνοταν φανερά και κατανοητά.Επέστρεψαν λοιπόν και πάλι οι μαθητές εις τα ίδια.Την ίδια φράση χρησιμοποιούν οι ευαγγελιστές, κατά την στιγμή πού η σπείρα συλλαμβάνει τον Χριστό στην Γεθσημανή. Τότε τον εγκατέλειψαν και επέστρεψε ο καθένας "εις τα ίδια", λένε!Αυτοί πού έτρεχαν λίγο πριν αποφασισμένοι στο μνήμα για να υπερασπιστούν τον νεκρό τους διδάσκαλο, τώρα επιστρέφουν εις τα ίδια, χωρίς καμία άλλη έρευνα, διεκδίκηση και με κατασιγασμένο πλέον ζήλο! Πολλοί από εμάς προσερχόμαστε στον τόπο της αναστάσεως, στον ναό της κυριακάτικης ευχαριστίας καν ερχόμαστε με πόθο και αγάπη προς τον Χριστό και απόφαση να λάβουμε την καλή αλλοίωση και πληροφορία, ένεκα της αδυναμίας και του επίπεδου ζήλου μας, του πρόσκαιρου και επιφανειακού, μόλις εγκαταλείψουμε τον ναό, αφηνόμαστε και πάλι έρμαιοι στην χώρα του θανάτου, της απιστίας και της νωθρότητας. Εδώ όμως ήρθαμε και ομολογήσαμε πώς "Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι"! Δεν ομολογήσαμε πώς πιστέψαμε στην ανάσταση ή πώς ακούσαμε για την ανάσταση, αλλά πώς την είδαμε! Την είδαμε στο Τώρα, να συντελείται έμπροσθεν μας. Θεασάμενοι!Ομολογήσαμε μια πνευματική εμπειρία και τώρα πώς φεύγουμε χωρίς να πάθουμε την αλλοίωση της και χωρίς να ορίζει πλέον τις ψυχές και τις ζωές μας;Πώς είναι δυνατόν μετά από μια τέτοια βεβαιότητα και ομολογία, να είμαστε ακόμα φοβισμένοι, απελπισμένοι, πολλές φορές ασφυκτικά άπιστοι και βλάσφημοι, αλλά και παραδομένοι σε μια αντιευαγγελική ζωή;Ειδικά μπροστά στον θάνατο, παραμένουμε τις περισσότερες φορές μουδιασμένοι και ηττημένοι από πένθος βαρύ, πού ξεπερνά τα ανθρώπινα και φτάνει τα όρια της πιό ειδωλολατρικής απιστίας!
Η ανάσταση του Χριστού δεν είναι απλώς μια ομολογία του χριστιανού και ένα δόγμα της εκκλησίας. Είναι εμπειρία και βίωμα ζωής, μέσα από την συνειδητή μυστηριακή και εκκλησιαστική κατά Χριστόν ζωή μας. Όπως η εκκλησία η ορθόδοξη είναι η Εκκλησία της Αναστάσεως, έτσι και ο ορθόδοξος είναι ο άνθρωπος ο καινός, η μαρτυρία η ζώσα της αναστάσεως, εμφορείται όχι μόνον από την ξηρή πίστη στην ανάσταση, αλλά από το βίωμα και την εμπειρία της. Και αυτό πρέπει να είναι το ζητούμενον και το ταυτόσημον της χριστιανικής μας ιδιότητας . Αυτό είναι το άθλημα και το κατόρθωμα του γνησίου μαθητή.Και αυτό οφείλουμε να επιδιώκουμε εις εύρεση πραγματική της αιώνιας ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου