Σκέψεις ευλαβικές του Σεπτεμβρίου

Εχτές του προφήτη Ζαχαρία, πατέρα του Προδρόμου. Σήμερα το θαύμα του αρχαγγέλου στις Κολοσσές.Ο πρώτος έλαβε παιδί και επαγγελία στα γεράματα του, όταν φαίνονταν πώς όλα είχαν πιά χαθεί. Στο δε θαύμα υπήρξε μια ανέλπιστη σωτηρία, εκεί πού προδικάζονταν ο θάνατος και η καταστροφή. Ο κόσμος λοιπόν δεν παίζει με τους δικούς του όρους. Άλλος είναι Αυτός πού κάνει την παρέμβαση. Πάντα αργεί μα δεν ξεχνά. Και παρεμβαίνει όταν πιά έχουν απελπιστεί όλοι. Θα λεγε κανείς πώς ο χρόνος πού λειτουργεί ο Θεός είναι η ώρα πού όλα πιά μοιάζουν χαμένα. Σχεδόν πάντα ισχύει αυτό. Δοκιμασία της πίστης ή διαρκής αποκάλυψη της δύναμης Του, πού είναι η μοναδική δύναμη; Εγώ λέω το δεύτερο, γιατί είναι πιό σπλαχνικό και ταιριάζει στον Θεό. Μόνο όταν ο άνθρωπος παραδεχτεί πώς δεν μπορεί να καταφέρει τίποτα χωρίς Αυτόν, Αυτός παρεμβαίνει. 

Αρχή της ανατροπής του αδυνάτου είναι η παραδοχή της εξάρτησης μας από Αυτόν.

Μ αρέσει πού ο Σεπτέμβρης και γενικά το φθινόπωρο έχει ένα άρωμα παλαιάς διαθήκης, ένα άρωμα επαγγελίας, προσδοκίας. Αρχή του εκκλησιαστικού έτους γαρ και μαζεύεται όλη η προϊστορία του Χριστού.Ζαχαρίας, γέννηση Θεοτόκου, σύλληψη Προδρόμου, μετά πιό πίσω στην μέση του φθινοπώρου τα εισόδια. Είναι και ο καιρός της συγκομιδής.Μαζεύονται οι καρποί και αποθηκεύονται για τον χειμώνα. Γίνεται το κρασί αργά και σταθερά, σαν επαγγελία πού εκπληρώνεται μέσα στους αιώνες,για να το πιούμε ΚΑΙΝΟ κοντά στα χριστούγεννα. Δηλαδή παρέρχεται ο χρόνος μέσα από τις ημέρες τις άγονες πού εικονίζουν, την προ Χριστού εποχή και αρχίζει εκεί στο τέλος του φθινοπώρου και την αρχή του χειμώνα με τα χριστούγεννα.Αν και φθινοπωρινές, μόνο άγονες δεν είναι. Σε εκκλησιαστικό επίπεδο εγκυμονούν την μεγάλη αποκάλυψη.