Απορία λεξολογική

Σήμερα η Εκκλησία μας τιμά δύο γυναίκες μάρτυρες: τις αγίες Χαριτίνα και Μαμέλχθα.

Στην γενική και τα δύο ονόματα γράφονται: της Χαριτίνης και της Μαμέλχθης.

Ενώ λοιπόν όλα αυτά τα συγγενή ονόματα κλίνονται κατά το "η θάλασσα-της θαλάσσης" και "η βασίλισσα-της βασιλίσσης", εμείς μιλάμε για Χαριτίνη και Μαμέλχθη. 

Ενώ λέμε " η αγία Μαρίνα της αγίας Μαρίνης, η αγία Χριστίνα της αγίας Χριστίνης", λέμε όμως η Αικατερίνη, η Ιουστίνη,η Χαριτίνη, αντί για το ορθό Αικατερίνα, Ιουστίνα, Χαριτίνα. Με την ορθή κατάληξη -α, ευρίσκονται τα ονόματα και στην υμνογραφία και την αγιολογία της Εκκλησίας μας.

Πώς και στην καθομιλουμένη και μάλιστα σε επίσημα έγγραφα ονοματοθεσίας και ονοματοδοσίας γίνεται αυτή η αβλεψία; Ή μήπως υπάρχει ειδικός γραμματικός κανόνας πού ποιεί την Αικατερίνα Αικατερίνη, αλλά εξαιρεί την Μαρίνα και δεν την λέει Μαρίνη;

Αν γνωρίζετε , παρακαλώ διαφωτίστε μας, γιατί όσο σχολαστικό και αν ακούγεται, είναι πολύ ενδιαφέρον να μάθουμε.