Πρωτοχρονιάτικη ιστοριούλα

Ο αη Βασίλης την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, πήρε το ραβδί του και τράβηξε για τα μέρη της Ελλάδας,τα πιό φτωχα πού είναι ξεχασμένα από τον πολύ τον κόσμο.

 Την νύχτα εκείνη δεν τον περίμεναν πιά δεσποτάδες και άρχοντες και επίσημα πρόσωπα όπως παλιά, γιατί όλοι αυτοί ασχολούνταν με το κλείσιμο των αγορών την τελευταία νύχτα εκείνη του χρόνου και άλλοι έκαναν ρεβεγιόν σε δωρεάν πάρτυ του Καμίνη σε εναλλακτικά στέκια και στους μπουφέδες των ξενοδοχείων(75 ευρώ το ατομο συν το μπουκάλι το κρασί).

Τράβηξε λοιπόν προς το σίγουρο το παλιό του στέκι, κεί κατά του Γιάννη του Βλογημένου και τί να δεί! Πού μαντρί και πού σκυλιά και πού πρόβατα και πού Γιάννης ο Βλογημένος! Κάνει έτσι μια σπρώχνει την πόρτα και βλέπει ένα σημείωμα.Ο Γιάννης ο Βλογημένος του έγραφε πώς δεν τον περίμενε πιά. Μεγάλωσε πολύ η καλύβα του και ψήλωσε η ψυχή του και δεν μπορεί να φιλοξενεί αγίους και παρωχημένες εορταστικές φιγούρες από την Καισαρεία, το Ροκβανιέμι ή από το Mall , ή απ όπου αλλού κατοικοεδρεύει ο Santa, τέως μέγας Βασίλειος, τώρα στις Χειμωνιάτικες Εορτές( πάει και το Δωδεκαήμερο, το έφαγαν οι Season Greetings).

Άφησε λοιπόν τα πρόβατα να τα φυλάνε κάτι αλλοδαποί και αυτός έπαιξε το μαντρί και τα τυροκομικά στο χρηματιστήριο. Μετά τα έχασε όλα και επειδή ουτε το ΕΝΦΙΑ δεν μπορούσε να πληρώσει ο ευλογημένος, πούλησε τα αρνιά σε κάτι χασάπηδες της Βαρβακείου, έκλεισε το μαντρί και κλέφτηκε με τον Μήτσο το βουκόλο, αφού υπέγραψαν επιτέλους σύμφωνο συμβίωσης και βρήκαν τον δρόμο τους στην ζωή. Να τον συγχωρεί λοιπόν ο αη Βασίλης, αλλά φέτος και ποτέ πιά δεν έχει την ώρα και την διάθεση να σχολείται με αη Βασίληδες, ζητιάνους καλόγερους και μεταφυσικές απορίες περί ταπείνωσης, αναξιότητας και υψηλοφροσύνης. 

Ο Αη Βασίλης τί να κάνει; Τα πίσω μπρος για την Καισάρεια.Στον δρόμο κοντοστάθηκε και σκέφτηκε, δεν πάω και κατά τους πρόσφυγες, πού είναι το κοινωνικό πρόβλημα των ημερών; Άλλωστε ειναι οι τελευταίοι ταπεινοί της ζωής πού απέμειναν. Είμαι και ο άγιος της αλληλεγγύης συν τοις άλλοις. Πάει λοιπόν εκειπέρα σε κάποιο κέντρο φιλοξενίας τον βλέπουν κάτι ακτιβιστές πού φορούσε ράσα, τον αρχίζουν στα νεράντζια και τις βρισιές. Αυτό μας έλειπε δα να τους κλέψει ένας παπάς εκεί πέρα το glamour της φιλαθρωπίας. Απο κοντά και μερικοί δημοκρατισμένοι ισλαμιστές ταλαίπωροι πρόσφυγες πού τους πρόσβαλε λέει την θρησκεία και την κουλτούρα με την ιερατική του παρουσία και απαιτούσαν εδώ και τώρα κατάργηση των χριστουγέννων και κάθε θρησκευτική διάκριση και αναφορά στις ευρωπαϊκές χώρες της σατανικής δύσης. Μόνο κάτι παιδάκια και κάτι ταλαιπωρημένοι ανθρώποι, μαυροφορεμένοι και πικραμένοι, κάτι πήγαν να πούνε και να του φιλήσουν το χέρι, αλλά οι περισσότεροι έτρεξαν να τους απομονώσουν ως εγκληματικά φονταμενταλιστικά στοιχεία της παλιας χριστιανικής ανατολίτικης μιζέριας.

Είδε και απόειδε λοιπόν ο άγιος και τράβηξε για πίσω στο κελί του το ουράνιο και αν δεν ήταν πλέον άγιος και τεθεωμένος και απαλλαγμένος από πάθη, θα μας έριχνε και από μια μούτζα με χέρια και με πόδια και ειδικά σε όλους εμάς πού χωρίς να είμαστε Βασίλειοι ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι του καίμε λιβανωτά κάθε χρόνο και μιλάμε για τον κοινωνικό χριστιανισμό και την αγιοβασιλειάτικη αγάπη. 

Αυτά και εις έτη πολλά. Αντε και του χρόνου!

Άγιος Βασίλης έρχεται από την Καισαρεία!

Άγιος Βασίλης έρχεται από την Καισαρεία!

 Ο δικός μας Άγιος Βασίλης, όχι ο κατασκευασμένος satan clauss. 

Ο δικός μας άγιος ο ασκητικός, ο ελεήμων, ο συμπαθής, πού φέρνει τα Γράμματα, την Μόρφωση, την Ελπίδα, το ζωντανό Ευαγγέλιο , την θεολογία, την ανακούφιση στους ταπεινούς, την πραότητα, την ταπείνωση, την αφθονία της ελεήμονος αγάπης στα ασκητικά του χέρια, την Ποίηση και το Μεγαλείο το πενθοχαρμόσυνο του DNA των Ρωμηών, στα ταγάρια του, έρχεται και πάλι. 

Έρχεται να κρίνει την κοινωνική αδικία, να παρηγορήσει τον φτωχό, να αδειάσει αποθήκες, να δώσει την άφεση, να γιατρέψει τα θεολογικά πάθη, να ενώσει τις συνειδήσεις τις σκορπισμένες στα εγκόσμια, να διδάξει, να αγκαλιάσει, να δοξολογήσει προεστώς στην κατανυκτική Θεία Λειτουργία πού συνέταξε ο ίδιος.

Ο Μέγας Βασίλειος των φτωχών, των Γραμμάτων και της πονεμένης Ρωμηοσύνης!

Όλοι οι άγιοι δικοί μας είναι, αλλά Αυτόν τον Άγιο τον θεωρώ δικό μας περισσότερο.Ερχεται ο Παππούς με τα θεία δώρα.

Ποιός να βρεί εγκώμια να του πλέξει άρα γε κατάλληλα; Πού να βρεί κατάλυμα προετοιμασίας για να αισθανθεί καλοδεχούμενος μέσα σε τόση απελπισία, αμορφωσιά και θλίψη;

Ως ο Κύριος οίδεν και ως ο άγιος του συνεπάθησε!

 
Καλή Χρονιά!

Γιατί δεν θέλουν να σωθούν παιδί μου...

Φύγαμε από τα χριστούγεννα και με μία στάση στην γιορτή του αγίου Βασιλείου, τρέχουμε προς τα άγια Θεοφάνεια.

Εκεί δεσπόζει το πρόσωπο του Ιωάννη του Προδρόμου, πού βροντοφωνάζει: Μετάνοια! Μετάνοια, φωνάζει και ο ίδιος ο Χριστός όταν πρωτοβγαίνει στην Γαλιλαία για το κήρυγμα της βασιλείας του Θεού! 

Εμείς δεν θέλουμε μετάνοια. Δεν θέλουμε επιστροφή στον Θεό και τις πνευματικές μας καταβολές. Δεν διψάμε για την σωτηρία μας. Ακούμε μετάνοια και ο νούς μας πάει, σε δυσάρεστες καταθλιπτικές καταστάσεις, σε αδιακρισίες ιεροκηρύκων, φόβητρα και ηθικολογίες. Δεν μπορούμε να συλλάβουμε το μέγεθος και την χαρά αυτής της επιλογής, της μόνης επιλογής πού μας έμεινε. Να ξαναγυρίσουμε στον αιώνιο Πατέρα μας και στον τρόπο ύπαρξης πού Αυτός ετοιμάζει για μας.

 Είναι τόσο αποπνικτική και ασφυκτική και αυτή η φιλολογία της μεταμέλειας όπως κατάντησε, πού δεν γνωρίζουμε πλέον τί σημαίνει Μετάνοια και ποιά τα οφέλη της.

Όλοι μιλάνε για εναλλακτικό τρόπο ζωής, ψάχνουνε σημεία και αποκούμπια, ανιχνεύουν τον δρόμο τον ορθό πού βγάζει στην λύτρωση της ύπαρξης τους, μέσα σε έναν σκοτεινό κόσμο πού παντού αδιέξοδα, ψέμα, ασφυξία. Και κανείς δεν αποφασίζει να κάνει το μεγάλο βήμα να παραδοθεί στην άβυσσο του Θεού. 

Φοβόμαστε τον Θεό, δεν θέλουμε την σωτηρία. Σήμερα ο άνθρωπος υποκλίνεται με σεβασμό και με μια αγάπη βδελυρή στην θεοποίηση των παθών, σε ανθρώπους πού καθοδηγούνται από τις ορμές τους, από τα αρχαία βδελυρά ένστιχτα πού πλασάρονται σαν καινά και νέα και όλοι βδελύσσονται Αυτόν πού είναι η μόνη οδός και αλήθεια. Εξαχρείωση. Εξαχρείωση όχι στο ήθος και στους θεσμούς απλά. Ποτέ οι κοινωνίες άλλωστε δεν ήταν κοινωνίες αγίων. Εξαχρείωση της ύπαρξης. Κατάντια. Δολοφονικές στάσεις και τάσεις.Υποβάθμιση πιό κάτω από το ζώο.

Κάποτε ένας χριστιανός, με τραγική θλίψη, φόβο και καημό ρώτησε έναν γέροντα: Μα γιατί , γιατί πάτερ μου δεν σώζονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Γιατί δεν θέλουν τον Θεό; Για να λάβει την απάντηση: Γιατί δεν θέλουν να σωθούν παιδί μου...

Βρέφος βλέπω καὶ Θεόν μου γνωρίζω, βρέφος θηλάζον καὶ τὸν κόσμον διατρέφον, βρέφος κλαυθμυρίζον καὶ κόσμῳ ζωὴν καὶ χαρὰν χαριζόμενον, βρέφος σπαργανούμενον καὶ τῶν σπαργάνων με τῆς ἁμαρτίας λυτρούμενον, βρέφος ἐν ἀγκάλαις μητρὸς μετὰ σαρκὸς ἀληθῶς ἀνελλιπῶς ἐπὶ γῆς, καὶ αὐτὸν καὶ ἐν κόλποις τοῦ Πατρὸς ἀληθῶς καὶ ἀνελλιπῶς ἐν οὐρανοῖς. 

άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων

Έτη πολλά! 

Ω πλούτος πτωχείας!

Λαθὼν ἐτέχθης ὑπὸ τὸ Σπήλαιον, ἀλλ' οὐρανὸς σε πᾶσιν ἐκήρυξεν, ὥσπερ στόμα, τὸν Ἀστέρα προβαλλόμενος Σωτήρ· Καὶ Μάγους σοι προσήνεγκεν, ἐν πίστει προσκυνοῦντάς σε· μεθ' ὧν ἐλέησον ἡμᾶς.

Τὴν ἀπαρχὴν τῶν Ἐθνῶν, ὁ οὐρανὸς σοι προσεκόμισε, τῷ κειμένῳ νηπίῳ ἐν φάτνῃ, δι᾿ ἀστέρος τοὺς Μάγους καλέσας· οὓς καὶ κατέπληττεν, οὐ σκῆπτρα καὶ θρόνοι, ἀλλ' ἐσχάτη πτωχεία· τὶ γάρ εὐτελέστερον σπηλαίου; τὶ δὲ ταπεινότερον σπαργάνων; ἐν οἷς διέλαμψεν ὁ τῆς Θεότητός σου πλοῦτος. Κύριε δόξα σοι. 

Σε καιρούς πού όλοι κυνηγούν την επιτυχία, την ευδαιμονία, την προβολή, την καλή υγεία και το ευ ζην,όπως το εννοούν οι περισσότεροι των ανθρώπων, ο χριστιανός πρέπει να χαίρεται και να αποδέχεται την φυσική ασθένεια και αδυναμία, την γύμνια, την φτώχεια κι την αφάνεια. Πρέπει να νιώθει άνετα με την λαθότητα και την περιφρόνηση των ανθρώπων και την αυτογνωσία της πεπερασμένης του φύσης. Αυτό τον κάνει αδερφάκι μικρό και ταπεινό του βρέφους της Βηθλεέμ , πού γεννήθηκε σε έναν κόσμο πόνου και μίσους, ΕΚΩΝ, ευάλωτο, ανυπεράσπιστο και ξένο κάθε πολυτέλειας, άνεσης και ευμάρειας. Μην νομίζετε πως η αδυναμία δεν είναι δύναμη και πλούτος.Ο Ηρώδης δεν ήταν ευτυχισμένος στον θρόνο του. Ο Χριστός ήταν βασιλέας στο παχνί των αλόγων ζώων.

Ο Χριστός επέλεξε την λαθότητα και την ταπείνωση για να γεννηθεί σε αυτόν τον απέραντο κόσμο των μεγάλων πυροτεχνημάτων και της ειδωλολατρίας της αυτοπροβολής. Και όμως ο αστέρας και η φύση Τον αποκάλυψαν σε αυτούς πού είχαν δέκτες καθαρούς και θεϊκούς.Έτσι και οι ταπεινοί άνθρωποι του Θεού, πού δεν ζούν για τους εαυτούς τους, αλλά σε αγιασμό και αγώνα κρυφό και λαθότητα ευλογημένη. Όσο κρύβονται από τον έπαινο των ανθρώπων, τόσο τους χαριτώνει και τους φανερώνει ο Θεός. Δεν κρύβεται το άγιο Πνεύμα υπό τον μόδιον. Αυτός πού δεν διαφημίζει την μεγαλειότητα του τον δοξάζει ο κρυφιογνώστης Θεός. Είναι ένα χρήσιμο χριστουγεννιάτικο μήνυμα σε καιρούς μεγάλης προβολής και προπαγάνδας τινών προσώπων.

Και μια αυστηρά προσωπική κατάθεση, πού νιώθω χρέος να την μοιραστω με όσους πονούν, ως συστρατευόμενος τους:Να ξέρετε πώς ποτέ δεν ένιωσα καλύτερα χριστούγεννα, περισσότερα πράγματα από το μεγαλείο της φτωχής φάτνης,ποτέ δεν ένιωσα βιωματικότερα χριστούγεννα ή πιό ουσιαστική μεγαλοβδομάδα και πασχάλια χαρμολύπη, από τα πρώτα εκείνα χριστούγεννα και το πρώτο πάσχα, πού μπήκα στην περιπέτεια της υγείας μου. Μην σας φαίνεται εξωγήινο, μαζοχιστικό και τρελό. Μόνο όσοι βρέθηκαν στην ίδια θέση μπορούν να καταλάβουν τί σημαίνει να μοιράζεσαι την χαρά του πόνου του Χριστού. Εμείς οι χοϊκοί και ασήμαντοι. Έστω και αν είμαστε εμείς και η δοκιμασία μας, μια μικροσκοπική μικρογραφία, σε έναν ελάχιστο χώρο και χρόνο. Δεν ξέρω αν είναι προνόμιο όλο αυτό, αλλά εμπειρία ταύτισης και βιώματος είναι με χίλια. Εαν καυχώμαι, εν τη ασθενεία μου καυχήσομαι. Ένα μήνυμα για όλους αυτούς πού περνάνε δυσκολίες και δεν βρίσκουν απαντήσεις.

Όχι πια φιλανθρωπία!

Δεν είμαι φιλάνθρωπος, γιατί δεν είμαι θεός ή εξωγήινος, για να είμαι φίλος του ανθρώπου. Είμαι άνθρωπος ο ίδιος.

Η φιλανθρωπία είναι απαίσια λέξη και έκφραση. Δηλοί κάποια ελιτιστική ανωτερότητα κάποιας ανώτερης κάστας ανθρώπων έναντι κάποιων λιγότερο προνομιούχων. Είναι λες και κάποιοι χρυσοφόροι να κάνουν χάρη στους φτωχούς πού ασχολούνται μαζί τους και να τους παρέχουν εποχιακό, ευκαιριακό ενδιαφέρον, για να νιώσουν καλά με τον εαυτό τους. 

Στην εκκλησιαστική γλώσσα δεν υπάρχει η λέξη φιλανθρωπία. Φιλάνθρωπος είναι ο Θεός πού είναι έξω από τους ανθρώπους. Αντίθετα μιλάμε για αλληλεγγύη, ελεημοσύνη(μια λέξη πού σκανδαλίζει πολλούς, ενώ θα πρεπε για τους ίδιους λόγους να τους σκανδαλίζει η λέξη φιλανθρωπία), φιλαδελφία( η ευστοχότερη έκφραση για μένα), κοινωνία αγάπης. 

Αυτο πού έχεις να μην το θεωρείς ιδιοκτησία, αλλά να το μοιράζεσαι με αυτόν πού δεν έχει και όχι να το χαρίζεις από θέση ισχυρού. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος περιφρονητής για τον φτωχό από τον φιλάνθρωπο. Όπως δεν υπάρχει μεγαλύτερη παρηγοριά, γι αυτόν πού μπορεί να έρθει στην θέση του και να μοιράσει ψωμί και ενδιαφέρον μαζί του. 

Αυτές τις μέρες όλοι ξαφνικά γίνονται φιλανθρωποι και δοτικοί και πλεονάζουν οι φιλανθρωπικές οργανώσεις και δράσεις.Είναι όμως σαφές υποκριτικό σε μια κοινωνία πού καταπιέζει και εκμηδενίζει το ανθρώπινο πρόσωπο οικονομικα, κοινωνικά και ηθικά, να εφευρίσκονται παγκόσμιες οργανώσεις για να αποδίδουν μετά το καλό, από κει πού τα αφεντικά τους το έχουν πρώτα στερήσει.Είναι σαν μαφιόζικο ξέπλυμα συνείδησης. Τα αφεντικά κλέβουν και οι υπάλληλοι τους ανακουφίζουν.¨Ετσι συντηρείται η ανισότητα και ο κλέφτης και ο φονιάς γίνεται ευεργέτης. 

Γι αυτό έχω να κάνω με όλους αυτούς πού τα βάζουν με την εκκλησιαστική προσφορά και κοινωνική αλληλεγγύη. Γιατί είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι, η Εκκλησία ΔΕΝ έχει κανένα συμφέρον ή κέρδος να ελεεί και όμως το κάνει επειδή γραφεται στο ευαγγέλιο. 

Και ας μην μιλήσει κανείς για ηθικά κέρδη και οφελη, γιατί μπορώ να διαβεβαιώσω τον καθένα σας πώς ο φτωχός εκεί πού θα πάρει το ψωμί, εκεί θα δαγκώσει το χέρι, ενώ από κει πού θα το πάρουν θα το φιλήσει. Γιατί οι φτωχοί είναι δυστυχισμένοι, αλλά όχι άγιοι. 

Είναι λοιπόν σταυρώσιμη η εκκλησιαστική ελεημοσύνη και όποιος το έχει μάθει, δεν λυπάται αλλά χαίρεται πού μοιαζει στον Χριστό σε αυτό το σημείο.

Η σιωπή των χριστουγέννων

Στο νησί μας, η αυστηρή νηστεία των Χριστουγέννων, δεν ξεκινά στις 17 , όπως στα περισσότερα μέρη, αλλά από την επομένη του αγίου Σπυρίδωνα, από παλιά παράδοση, πού αγνοώ την προέλευση της. Τότε παύει η ιχθυοφαγία και όλη η πνευματική προετοιμασία γίνεται πιό εντατική. 

Το έχουμε και εμείς συνήθεια, να παύουμε τα κηρύγματα και την ιχθυοφαγία, μαζί με άλλες συνήθειες, είτε ωφέλιμες είτε ανθρώπινες και κοινές. Είναι η σιωπή πριν τα χριστούγεννα. 

Τί μπορεί να νιώσει κανείς και τί άλλο μπορεί να κάνει, παρά ευλογημένη σιωπή, μπροστά στο μυστήριο της Βηθλεέμ; Με την σιωπή καταφέρνεις και κλείνεις στην καρδιά σου, όλη την κατάπληξη και την συγκίνηση, αποφεύγεις τα μεγάλα θεολογικά και λαμπρά λόγια. 

Εκφεύγεις από τον διδακτισμό και την υπερηφάνεια του λόγου. Περικλείεις μέσα σου την δύναμη του μυστηρίου. Βιώνεις το θαυμαστό υπέροχο της του Θεού λαθότητας. 

Με την σιωπή αποφεύγεις τις κρίσεις και έρχεσαι πιό κοντά στην νηπιότητα του Παιδίου του Νέου, του ανακεκλιμένου εν τη φάτνη. Με τα δώρα των αρετών και των έργων τα στέφανα ας Τον πλησιάσουμε. 

Και αν μπορούμε και αυτή την περιβόητη αρετή μας και τα μεγάλα μας έργα, να τα θεωρήσουμε σκύβαλα για να ταπεινωθούμε ακόμα καλύτερα. Όχι με κενά χέρια και καρδιές, αλλά με κένωση καρδιάς να πλησιάσουμε τον κενωθέντα. Σαν άνθρωποι, πού δεν έχουν τί να προσφέρουν στον Δεσπότη, παρά τον πληγωμενο εαυτό τους. Ταπεινωμένο και πληγωμένο στην αγκαλιά του Γιατρού. 

Με συναίσθηση πώς δεν εποιήσαμε τί. Αποκενωμένοι από την αυτού μεγαλειότητα τον εαυτό μας.

Χριστούγεννα σημαίνει ευτέλεια και κένωση, άκρα ταπείνωση, παιδική εξάρτηση από το αιώνιο βρέφος της Βηθλεέμ. 

Και αυτός πού ταπεινώθηκε για το γένος μας, θα δώσει την χάρη Του στους ταπεινούς. Γιατί σε αυτούς ευαρεστείται και για αυτούς ετέχθη σήμερον ως Σωτήρ.

Kυριακή των προπατόρων και του δείπνου του μεγάλου

Κυριακή των προπατόρων του Χριστού και παραβολή του μεγάλου δείπνου. 

 Είναι αξιοθαύμαστο, πώς άνθρωποι των πρώτων χιλιετιών, πολύ μακρυά από την χρονική περίοδο της εκκλησίας, μεγαλωμένοι μέσα σε ένα ειδωλολατρικό περιβάλλον και πυκνό σκοτάδι αθεογνωσίας, μπόρεσαν και ξεχώρισαν και είδαν τον ένα και Όντα Θεό. 

Μπορεί οι διηγήσεις της βίβλου να μας φαίνονται απλοϊκές μυθιστορίες, αλλά δεν είναι μικρό πράγμα η πίστη αυτών των αρχαίων ανθρώπων. 

Ο Αβραάμ, άφησε τον πατέρα, το σπίτι, την περιουσία, την πατρίδα, τις παραδόσεις και την άνεση του και έφυγε από την Μεσοποταμία σε μεγάλη ηλικία, χωρίς σχεδόν τίποτε, προς άγνωστο μέρος και αφιλόξενο, μόνο και μόνο επειδή άκουσε έναν Θεό στην έρημο, Τον οποίο δεν είδε ποτέ! Και αργότερα σε μεγάλη ηλικία πίστεψε και καταξιώθηκε διάδοχο, υποδεχόμενος τον Τριαδικό Θεό.

Ο Νώε έκτισε μια κιβωτό στην μέση του πουθενά, γιατί πίστεψε σε αόρατη φωνή, της οποίας η παραγγελία εκπληρώθηκε μετά από δεκαετίες και όμως δεν απίστησε.Ο Μωϋσής άφησε την πριγκηπική του θέση για να καταλεχτεί μετα των δούλων, ενώ ακόμα βρισκότανε σε ασφάλεια. 

Και όλοι αυτοί δεν είδαν σαρκωμένη την σωτηρία, δεν είδαν την δόξα της Εκκλησιας, δεν έπιασαν τον Χριστό με τα χέρια τους. Σε τυπους και σκιές και φωνές εμπιστεύτηκαν την ζωή τους και δικαιώθηκαν. Και έγιναν και κλητοί και εκλεκτοί του δείπνου.
 
Εμείς πού βλέπουμε αυτοψεί την αγίαν αναφορά και ζούμε την Εκκλησία και τον Χριστό εν τω μέσω αυτής και λάβαμε σφραγίδα βαπτίσματος και όχι επαγγελίες αλλά βιώματα, είμαστε κλητοί, αλλά λίγες φορές εκλεκτοί, γιατί η πίστη μας δεν ξεπερνά την πίστη των αρχαίων αυτών ανθρώπων. 

Πίστη σημαίνει να αποδέχεσαι πράγματα πού δεν είδες ποτέ ως παρόντα. Εμείς που και τα παρόντα βλέπουμε και ελέγχουμε γιατί παραμένουμε καθηλωμένοι στην απιστια;

Πρώτο και τελευταίο σχόλιο περί του κινήματος των gay

Ένα τελευταίο σχόλιο θα κάνω για το κίνημα των ομοφυλοφίλων και δεν θα ξανασχοληθώ με το θέμα, μιας και έχουμε σοβαρότερες υποθέσεις να ασχολούμαστε.

Η ομοφυλοφιλία ούτε κοινωνικό φαινόμενο είναι ούτε πολιτική στάση. Είναι σεξουαλική επιλογή και αν θέλουμε να μιλήσουμε με εκκλησιαστική γλώσσα, σεξουαλική από την φύση παρέκκλιση. Είναι αντικείμενο της κρεβατοκάμαρας και όχι φιλοσοφικού και πολιτικού διαλόγου και ακτιβιστικών διεκδικήσεων. 

Πάντα συμβιώναμε με αυτούς τους ανθρώπους, στην κοινωνία, στο σχολείο, στην εργασία, στο σπίτι, ακόμα και μέσα στην εκκλησία,χωρίς να τους στοχοποιούμε ή να μας σκανδαλίζουν! Όπως συμβιώνουμε με τον ψεύτη, τον κλέφτη, τον υποκριτή και όπως αναγνωρίζουμε στον ίδιο τον εαυτό μας ποικίλλα πάθη και παρεκκλίσεις από την φυσική ζωή πού μας έταξε ο Θεός, χωρίς να δείχνουμε με το δάχτυλο.Ξαφνικά έγινε κοινωνικό θέμα και κάποιοι έγιναν θύματα ρατσισμού.

Όταν βλέπω την δυστυχία και την ανέχεια του κόσμου, το θεωρώ τουλάχιστον βλασφημία στον ανθρώπινο πόνο και την δυστυχία, να ονομάζεται περιθωριοποιημένος και αξιοδάκρυτο θύμα κάποιος επειδή έχει τις άλφα σεξουαλικές προτιμήσεις και όχι ας πούμε έλλειψη ψωμιού ή σπιτιού ή να είναι γυμνός στον δρόμο.Όλη αυτή αυτή η υπάρχουσα δυστυχία στον κόσμο, κραυγάζει τόσο δυνατά και είναι τόσο επιτακτική η ανάγκη αντιμετώπισης αυτού του πόνου, ώστε το να προβάλει κάποιος τα κόμπλεξ και τα σεξουαλικά του πάθη σαν κάτι το αξιολύπητο και κοινωνικά καυτό, δεν είναι απλά αναισθησία,είναι απανθρωπιά και εγωκεντρικός αυτισμός του χειρότερου είδους. 

Το καλύτερο το είπε ο Τζίμης Πανούσης και μην σας κακοφαίνεται πού οι πηγές μου δεν είναι εκκλησιαστικές, αλλά μάλιστα ανάγονται σε έναν άνθρωπο πού συγκρούστηκε ανοιχτά με την Εκκλησία.Σε αυτό έχει δίκιο: Το να είσαι ομοφυλόφιλος, λέει, σημαίνει ότι έχειςεπιλέξει με παρρησία έναν αντισυμβατικό τρόπο συμπεριφοράς. Λοιπόν τί θέλεις την έγκριση του παπά και του χωροφύλακα;Τί ζητας επισημοποίηση της αντισυμβατικότητας σου, από την συμβατική και"κακή κοινωνία" που σου κατατρέχει και σε διώκει;Αυτό είναι ένας στυγνός συντηρητισμός και μια υποκρισία από το λεγόμενο κίνημα των ομοφυλοφίλων.Και ος έχει ωτα ακουειν ακουετω. Εδώ τελειώνω και δεν ξανασχολούμαι.

από το φβ

"Αιρετικός"

 

 

 

 

 

Το να είσαι χριστιανός, δεν σημαίνει τόσο να είσαι ανεκτικός και μεγαλόψυχος με τα μέτρα του κόσμου, αλλά να έχεις την δύναμη και την συνείδηση να υποστηρίζεις την διαφορετικότητα σου, σε σημείο πού να γίνεσαι κοινωνικά "Αιρετικός" και ασύμφορος για τον κόσμο και την νοοτροπία του. Γι αυτό και οι προφήτες διώχτηκαν και ο Χριστός ο ίδιος αποδοκιμάστηκε και σταυρώθηκε, για αυτό το δέντρο της εκκλησίας ποτίστηκε με ιδρώτα και αίμα. Κανείς δεν συμβιβάστηκε. Αλλά οι πρώτοι ήταν εικόνα του Κυρίου τους και ο Κύριος έδειξε και σε μας τον δρόμο. Θα ρθεί ώρα, μας είπε, πού οι άνθρωποι θα σας σκοτώσουν, νομίζοντας πώς με αυτόν τον τρόπο, θα προσφέρουν λατρεία στον Θεό. Ατενίζοντας, την παραδοσιακή εικόνα της γέννησης, μέ ένα σπαργανωμένο βρέφος, ωσεί αυριανό νεκρό σε μια φάτνη λάρνακα, αναλογίζεται κανείς, ποιός είναι ο δρόμος της εκκλησίας και του χριστιανού. Το πέρασμα στην ζωή προϋποθέτει έναν θάνατο για τον κόσμο και το να κερδίσει κανείς την πνευματική ελευθερία είναι ένας δρόμος αιματηρής θυσίας και σταυρώσιμης πορείας

Στο γκρίζο τρένο του Δεκέμβρη: Νίκος Καρούζος (1926-1990)

Σα να μην υπήρξαμε ποτέ κι όμως πονέσαμε απ᾿ τὰ βάθη.
Ούτε που μας δόθηκε μία εξήγηση
για το άρωμα των λουλουδιών τουλάχιστον.
Η άλλη μισή μας ηλικία θα περάσει
χαρτοπαίζοντας με το θάνατο στα ψέματα.
Και λέγαμε πως δεν έχει καιρό
η αγάπη να φανερωθεί ολόκληρη.
Μία μουσική άξια των συγκινήσεών μας δεν ακούσαμε.
Βρεθήκαμε σ᾿ ένα διάλειμμα του κόσμου
ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
Θα σωθούμε από μία γλυκύτητα στεφανωμένη με αγκάθια.
Χαίρετε άνθη σιωπηλά με των καλύκων την περισυλλογή
ο τρόμος εκλεπτύνεται στην καρδιά σας.
Ενδότερα ο Κύριος λειτουργεί ενδότερα υπάρχουμε μαζί σας.
Δεν έχει η απαλή ψυχή βραχώδη πάθη
και πάντα λέει το τραγούδι της υπομονής.
Ω θα γυρίσουμε στην ομορφιά μία μέρα…
Με τη θυσία του γύρω φαινομένου
θα ανακαταλάβει, η ψυχή τη μοναξιά της.

από την συλλογή ΔΙΑΛΟΓΟΙ (1956)

Και πάλι περί αποτέφρωσης

Ζούμε σε μια εποχή, όπου νέες προκλήσεις και καινά φαινόμενα ζητούν την αντιμετώπιση τους από μέρους της εκκλησίας.Νέα δεδομένα προκύπτουν στις ανθρώπινες σχέσεις και τις κοινωνίες μας και η εκκλησία πρέπει να βρει άμεσες απαντήσεις και τρόπους διαχείρισης τους, τέτοιες πού να είναι πάντα σωτηριολογικές για τους ανθρώπους, μην ξεφεύγοντας όμως από την παράδοση και την αλήθεια της. Σε αυτά τα θέματα δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο και καταστροφικότερο από την βιασύνη και από τον εκβιασμό γνώμης και απόφασης. Η παράδοση της εκκλησίας είναι κάτι πού ωριμάζει και εξελίσσεται στον δικό της χρόνο.Δεν πρέπει να ορίζεται από τα γεγονότα και τον καταιγιστικό τους ρου. Σήμερα αν κάτι ισχύει, αύριο ανατρέπεται και όλα κινούνται γρήγορα. Καταλαβαίνετε νομίζω πώς αν μπεί η εκκλησία στην διαδικασία του τροχού, σχετικοποιείται άμεσα και ο χαρακτήρας και ο ρόλος της. Μετα φειδούς και σύνεσης πρέπει να αποφασίζει και να στέκεται απέναντι στις προκλήσεις. Πρέπει να απομείνει κάτι να κρατιέται συνετό και φρόνιμο σε αυτό το πνευματοκοινωνικό αλαλούμ πού ζούμε.

Εμένα προσωπικά δεν με ενδιαφέρει αν κάποιος άνθρωπος επιλέξει την αποτέφρωση ή όχι.Αν μπορεί να έχει αυτό το δικαίωμα επιλογής, ας το έχει και πρέπει να το έχει.Συνήθως μεταθέτουμε το κέντρο ουσίας σε άλλα πράγματα και όχι στο ουσιαστικό πρόβλημα. Το καίριο για μένα επί του θέματος είναι να σεβαστούν κάποιοι και τα ταφικά έθιμα της εκκλησίας και να αφήσουν την εκκλησία να διαχειριστεί όπως νομίζει και όπως και αυτή έχει το δικαίωμα, την δυνατότητα ή όχι εκκλησιαστικής κηδείας αυτών των ανθρώπων. Όπως ο άλλος έχει ανοιχτό δικαίωμα στην αποτέφρωση, έχει και η Εκκλησία δικαίωμα αναφαιρετο στην επιλογή ή όχι θρησκευτικής κηδείας. Και δεν μπορεί κανένας να της κουνήσει το δάχτυλο ή να ζητά να χειραγωγεί την διαχείριση των εθίμων και της διακριτικής ευχέρειας της με εύκολες ηθικολογίες και αγαπολογίες του μισού κιλού. Η Εκκλησία είναι εδώ στον κόσμο για να διορθώνει και όχι να την διορθώνουν. Αυτό δεν έχουν καταλάβει πολλοί. Και ακόμα και αυτοί πού είναι εκτός εκκλησίας και δεν αναγνωρίζουν τον καίριο λόγο της και ούτε είναι υποχρεωμένοι να πιστεύουν στον χαρακτήρα και τον ρόλο της, τουλάχιστον πρέπει να σωπάσουν και να την αφήσουν να διαχειρίζεται τα του οίκου της, χωρίς να έχουν δικαίωμα στην κριτική, αφού η εκκλησία δεν είναι κάτι πού τους αφορά και δεν τους ανήκει σαν πραγματικότητα.Τέρμα οι απαιτήσεις από την Εκκλησία.Είναι χοντρή υποκρισία να ζητάς πράγματα από κάποιον πού είναι εξοβελισμένος από την ζωή σου.

Το αληθινό νόημα των χριστουγέννων

Πριν από δύο μέρες ο αδελφός μου με κατελαβε εξ απίνης, όταν με ρώτησε ποιό είναι το αληθινό νόημα των Χριστουγέννων.

Πραγματικά, λέμε, γράφουμε και ακούμε πολλά επί του θέματος. Κηρύττουμε δε περισσότερα. Μέσα στην καταναλωτική λαίλαπα των συναισθημάτων και της δυτικής ποπ κουλτούρας με τα διάφορα γλυκανάλατα συνθήματα πού μας βομβαρδίζουν αυτές τις μέρες,άντε να βρεις και να δώσεις απάντηση. 

Ποιό είναι το αληθινό  νόημα των χριστουγέννων;

Είναι αυτό του ανθρωπισμού;Δηλαδή εποχιακή φιλανθρωπία και επίπλαστη γιορτή της αγάπης; Όταν δηλαδή για δεκαπέντε μέρες γινόμαστε πιό συμπαθητικοί για τον πλησίον με διάφορες δράσεις και εκδηλώσεις;

 Ή μήπως είναι άραγε η αμερικάνικη συνταγή της οικογενειακής γιορτής με τα δώρα σε συγγενείς και φίλους και μια εποχή να δείξουμε τα συναισθήματα μας;

Είναι η προσκοπική φόρμουλα να γίνουμε για δέκα μέρες καλύτερες προσωπικότητες και πιό προσιτοί άνθρωποι; 

Είναι η θρησκεία του γκλάμουρ, οι στολισμοί, η χαρά των παιδιών και των μεγάλων και μια ευκαιρία για πανηγύρι; 

Είναι μια εορτή πολιτική πού αφορά τον " φτωχό αδελφό της Βηθλεέμ" και τους σύγχρονους ρακένδυτους και καταφρονεμένους;

Είναι τα χριστούγεννα ευκαιρία για ρηλάξ και διακοπές; Τί είναι τέλοσπαντων; 

Λοιπόν τα Χριστούγεννα δεν μπορεί παρά να είναι μόνο η εορτή της Εκκλησίας με συγκεκριμένο θεολογικό νόημα πού δίνει έμφαση σε ένα και μόνο αποκλειστικά γεγονός: Πώς ο Θεός έγινε Άνθρωπος, για να γίνει ο Άνθρωπος Θεός. 

Αυτό είναι το αληθινό νόημα και η ουσία της εορτής. Η σωτηριολογία. 

Και μια ευκαιρία για την κατ έτος αναγέννηση μας και ανανέωση της υπόσχεσης μας σαν χριστιανοί πώς θα ξαναγεννηθούμε και πάλι και πάλι για τον Χριστό.

Τα χριστούγεννα είναι η κατ εξοχήν γιορτή του Ανθρώπου. Του Θεανθρώπου.

Είναι η εορτή της ετήσιας αναγέννησης μας στον κόσμο του Θεού, επειδή ο Θεός καταδέχτηκε να γίνει άνθρωπος για μας. Και αυτή είναι η αληθινή χαρά και μοναδική αλήθεια.

Αρρωστημένη θρησκευτικότητα

«Ο χριστιανός πρέπει να αποφεύγει την αρρωστημένη θρησκευτικότητα: τόσο το αίσθημα ανωτερότητας για την αρετή του, όσο και το αίσθημα κατωτερότητας για την αμαρτωλότητά του.

Άλλο πράγμα είναι το κόμπλεξ και άλλο η ταπείνωση, άλλο η μελαγχολία και άλλο η μετάνοια…

Με επισκέφθηκε κάποτε ένας κοσμικός ψυχίατρος και μου κατηγόρησε τον Χριστιανισμό, διότι, όπως είπε, δημιουργεί ενοχές και μελαγχολία.

Του απάντησα: Παραδέχομαι ,ότι μερικοί χριστιανοί, από σφάλματα δικά τους ή άλλων, παγιδεύονται στην αρρώστια των ενοχών, αλλά κι εσύ πρέπει να παραδεχθείς, ότι οι κοσμικοί παγιδεύονται σε μια χειρότερη αρρώστια, την υπερηφάνεια. Και οι μεν θρησκευτικές ενοχές, κοντά στον Χριστό, φεύγουν με την μετάνοια και την εξομολόγηση, η υπερηφάνεια όμως των κοσμικών, που ζουν μακριά από τον Χριστό, δεν φεύγει.

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

εδώ

Πνευματικόν άνθρωπο...

"Πνευματικόν άνθρωπο, λέγει ο κόσμος τον άνθρωπο που ξέρει γράμματα. Μα άληθινά πνευματικός άνθρωπος είναι αυτός που έχει κάποια ιδιαίτερη ψυχική ευαισθησία και καθαρότητα, που δεν την έχουνε οι άλλοι, και που τον κάνει να υποφέρει κρυφά για όλους και για όλα, σαν να ‘ναι εκείνος ο φταίχτης για τις αδυναμίες τους και τα στραβά που γίνονται στον κόσμο. Και αυτό δεν το κάνει σαν ένα χρέος, αλλά σαν να ‘ναι ανάγκη του, γιατί αλλοιώς δεν μπορεί να ζήσει."
 

-ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ-