Αλλο πολιτεύεσθαι και άλλο κομματίζεσθαι

Eίναι πραγματικά αξιοθαύμαστο πώς στην Ελλάδα , πού σχηματίστηκε και δημιουργήθηκε η έννοια του πολιτεύεσθαι, μπερδεύουμε ακόμα, ίσως ηθελημένα την πολιτική στάση με την κομματική τοποθέτηση. 

Λένε πώς η εκκλησία και οι εκπρόσωποι της στο ράσο, δεν μπορούν να έχουν πολιτική άποψη και θέση. Τί ανοησία! Προφανώς αυτοί πού το υποστηρίζουν έχουν τόσο ευδιάκριτη κομματική τοποθέτηση και στάση , πού δεν συγχωρούν στους άλλους δικαίωμα άποψης και τοποθέτησης, όταν σεν συμβαδίζει με τα δικά τους. Είναι θέμα φόβου και στρατευμένης θέσης και όχι πολιτικής ευαισθησίας η τοποθέτηση και ο αφορισμός τους αυτός. 

Ο κληρικός δεν πρέπει να κομματίζεται, όχι να μην πολιτεύεται. Το να μην πολιτεύεται είναι τόσο παράλογο, όσο να ισχυριστεί κανεις πώς ένας άνθρωπος μπορεί να επιβιώσει χωρίς να αναπνέει!

Κάθε δημόσια πράξη ή έκφραση ή παρουσία, η ίδια η ύπαρξη μας στο κοινωνικό στερέωμα είναι π ο λ ι τ ι κ ή πράξη. Έχει να κάνει με το πολιτεύεσθαι γιατί υποτίθεται πώς ζούμε σε μια συγκροτημένη κοινωνία πολιτών, θεσμών και ανθρώπων. Ακόμα και η πολιτεία ή η παρουσία μου είναι πολιτικό γεγονός και πράξη. 

Κάποια στιγμή πρέπει να αποκτήσουμε στοιχειώδη παιδεία και να διακρίνουμε μεταξύ πολιτικής πράξης και παρουσίας και κομματικής συστράτευσης. Είναι διακριτοί οι όροι και γνωστοί σε όποιον έχει παιδεία.Τα άλλα είναι υποκρισίες προς κατανάλωση τρίτων. Όταν η άποψη ενός κληρικού φερ ειπείν δεν συμβαδίζει με τα συμφέροντα μας θυμόμαστε το "τα του καισαρος καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ".Όταν όμως η στάση του μας εξυπηρετεί θυμόμαστε πόσο φωτισμένος κληρικός είναι. Δηλαδή φαρισαϊκά κολοκύθια στο πάτερο.

Υπάρχουν πολλοί κληρικοί στον ανώτατο και ανώτερο κλήρο πού είναι κομματικοποιημένοι βέβαια. Είναι ελληνική η ασθένεια και το φαινόμενο του ελλαδικού μας κράτους. Ωστόσο ομως αυτό δεν φτάνει για να φιμώσει την πολιτική παρουσία και άποψη της Εκκλησίας μέσα στον κόσμο και να περιορίσει τον καταλυτικό της λόγο. Ας καταλάβουμε πόσο επικίνδυνος είναι αυτός ο αφορισμός και αποκλεισμός και ποιούς εξυπηρετεί στο τέλος. 

Η Εκκλησία έχει να αναδείξει Βασιλείους, Χρυσοστόμους, Αμβροσίους. Η ίδια η παρουσία του Ιδρυτού της σε ιστορικό χρόνο και τόπο δεν είναι μόνο σωτηριολογία , αλλά και πολιτική έκφραση. Ο Χριστός ομίλησε δημόσια στους ανθρώπους, δεν άφησε κάποιο απόκρυφο φιλοσοφικό σύστημα για λίγους. Και απευθύνθηκε στην κοινωνία των ανθρώπων και όχι σε μασονική σέχτα της εποχής.