Περί πολιτικά ορθού και πάλι

Και μιά πού κουβέντα στο ΦΒ και αλλού είναι και πάλι περί πολιτικά ορθού, ας κάνω μια ανακεφαλαίωση ζητημάτων, γιατί είναι πάντα χρήσιμη. 

Τις παλιές καλές μέρες είχαμε το άγος του συντηρητισμού.Όποιος είχε συντηρητικές απόψεις είχε τουλάχιστον για την κοινή γνώμη σχέση με τα Ες ες, την χούντα, το μεγάλο κεφάλαιο και την μασονία. Μετά πιάσανε οι προοδευτικοί τα πόστα, γίναν κυβέρνηση, καθεστώς και αφεντικά και επήλθε η απομυθοποίηση. Έγιναν και οι συντηρητικοί αντιστασιακοί και όλοι μας είμαστε ευχαριστημένοι, ο καθένας από την θέση του.

Μετά μας προέκυψαν ο ρατσισμός και η ξενοφοβία. Από πάντα υπήρχαν βέβαια και μάλιστα πολλές φορές με τον πιό έννομο και ευλογημένο τρόπο. Δεν ισχυρίζομαι πώς δεν υπάρχουν μυαλά πού ανάγονται στον άνθρωπο του Νεάντερταλ, αλλά από το να είσαι αντιρατσιστής μέχρι να γίνει ο αντιρατσισμός αστυνομοκρατία, απόσπαση έγγραφης και άγραφης ομολογίας, ασφυκτικό καθεστωτικό ήθος,αγιοποίηση όλων των ξένων και μόδα χωρίς αναισθητικό,  υπάρχει μεγάλη απόσταση. Βγες σήμερα και πες κάτι κακό για έναν ξένο. Το καλύτερο πού θα ακούσεις είναι πώς είσαι χρυσαύγουλος. Το χειρότερο έγκειται στην δικαιοδοσία της λογοκρισίας επί των ηθών.


Μετά μας ήρθε και η ροζ επανάσταση. Και επειδή μιλήσαμε για διαστροφή της ανθρωπολογίας και της φύσης γίναμε απάνθρωποι, ομοφοβικοί, κρυφογκέυ, φασίστες.Όλοι έσπευσαν να δηλώσουν συμπάθεια και νομιμοφροσύνη και να μιλήσουν για αγάπη και ανοχή. Φυσικά όποιος σου χτυπάει την πλάτη και στηρίζει τις επιλογές σου δεν είναι πάντα αυτός πού σε αγαπάει. Ούτε αυτός πού δεν σε δέχεται σημαίνει πώς σε μισεί θανάσιμα.Αλλά όταν σου ανοίγονται όλες οι ευκαιρίες να έχεις ηθικά και υλικά κέρδη με τις ευλογίες της κοινωνίας, κλείνεις τα αυτιά στους άλλους και απολαμβάνεις και το κράξιμο πού τρώνε μέσα στην ασυλία και πάνω απο το βάθρο σου. Γενικά, αυτοί σπεύδουν να δηλώσουν συμπάθεια,είναι οι κατ εξοχήν, αν όχι οι μόνοι, ομοφοβικοί ή ρατσιστές ή ξενοφοβικοί ή ό,τι άλλο αναφέραμε. Γιατί μην μπορώντας να διαχειριστούν διανοητικά, συναισθηματικά ή πολιτισμικά την ιδιαιτερότητα του άλλου, τρέχουν να δηλώσουν συμπάθεια. Είναι και το κράξιμο της κοινωνίας και η ανάγκη ένταξης στο κοινό ήθος να μην απομονωθούμε, μας πούνε φασίστες και ιδού έχουμε τον σχηματισμό του μεγάλου φ ό β ο υ. Προσέξτε την λέξη. Είναι το κλειδι για όλα τα παραπάνω. Φόβος!

Όλοι εμείς πού ούτε κράζουμε ούτε δηλώνουμε συμπάθεια, αλλά εκφέρουμε την τρίτη άποψη, συνήθως δεν φοβόμαστε να συμβιώσουμε με κάθε είδος ανθρώπου. Ανθρωποι είμαστε εμείς οι ίδιοι. Αλλα πάντα εμείς πληρώνουμε τους καταλογισμούς, τις κατηγορίες και τους χαρακτηρισμούς.
Είναι και αυτό ένα είδος φόβου από τις άλλες πλευρές. Δεν τρομάζει τίποτα παραπάνω τον άνθρωπο από την ανένταχτη και τρίτη άποψη.